Vísir - 03.05.1922, Blaðsíða 3

KISIH
Br una bótatr yggingar
4 h&sum (einnig hAsam i smiðum) innanhissmunum, verslunarvör-
am o« allskonar lansaíé annasl tur Bjarnason,
bankascjóri- Aintmaimsst ii Hkrifstofutími kl. 10—12 og 1—6.
um og bærinn tekur sýnilegum
stakkaskiftum, hvar sem þeir
koma. En götur og gangstéttir eru
litill hluti af yfirborði bæjarins
og því er þaS, a'ö þetta starf kem-
ur ekki að tilætluöum noturn, nema
búseigendur hreinsi Jóöir sínar
jafnsnemma.
Satt aö segja finst mér, og ýms-
um öörum, Reykvíkingar nokkuö
kærulitlir um þrifnað og umgengni
utan húss. Þess háttar þrifnaði er
vitanlega áliótavant víöar en hér,
en til eru þeir bæir, sem láta sér j
mjög ant um þrifnað á götum og
húslóðum. Ef miðað er viö bæi hér
á landi, gæti eg trúað, aö ísafjarö-
arkaupstaöur væri einna þrifaleg-
astur, þó aö Akureyri beri aö sumu
leyti eins og gull af eiri af öörum
kaupstööum landsins, einkanlega
vegtia gróörarstöövarinnar, trjá-
garöanna og blómgarðanna viö
liúsin. En ef farið er til útlanda,
þá munu borgir og bæir í Banda-
ríkjunum í fararbroddi um alt
hreinlæti. Þar hafa borgarbúar
sumstaöar samtök um aö hreinsa
svo vel á vorin, t. d. fyrir páska,
aö hvergi sjái bréfSnepil umhverfis
hús, hvað þá annaö. Kom mér þaö
stundum i hug í fyrravor, aö þessu
væri nokkuö öðruvísi fariö hér,
því aö þá rakaði eg þríveg'is alt
rusl af lóðarbletti mfnum sömu
vikuna, en alt af barst nýtt og nýtt
bréfarusl úr öllum áttum, meö
hverjum vindhlæ.
Hreinlæti er taliö einn ólýgnasti
menningarvottur, og er þaö í raun
og veru. fslendingar hafa verið út-
hrópaöir fyrir sóöaskap, einkurn
á öldinni sem leiö, og Reykjavík
hefir ekki fariö varhluta af þeim
vitnisburöi. Þeim áburöi mætti
hæglega hrinda meö litlum til-
kostnaöi en ofurlitilli fyrirhöfn,
sem hver og einn getúr lagt frani.
Væri þaö ekki tilvinnandi, aö eyöa
einni kvöldstund þessa viku eöa
næstu, til aö hreinsa svo kring um
húsin, aö lóöirnar yröu ekki ósjá-
iegri en strætin? Fyrirhöfnin er
lítil, en hænum }'röi þaö mikil
prvöi.
Borgari.
* "
Dánarfregnir.
Merkisbóndinn Páll Leví Jóns-
son á Heggstöðum í Miöfiröi, lést
á heimili sínu 26. f. m., 68 ára aö
aldri. Hann var faðir Ragnar P.
Leví, kaupmanns, og þeirra syst-
kina.
Látin er 2. þ. m., eftir langa van-
heilsu, ekkjan Margrét Gestsdótt-
gömul. Hún var ekkja> Árna H.
Hannessonar og eru tvö hörn
þeirra á lífi, Gestur Árnason.
])rentari, og Magdalena Schram.
Veðrið í mogrun.
Hiti i Rvík 6 st., Vestmanna-
eyjurn 6, Grindavík 6, Stykkis-
hólmi 5, ísafirði 5, Akureyri 7,
Grímsstööum 3, Raufarhöfn 5*
Seyöisfiröi 5, Hólum í Hornafirði
5. Þórshöfn i Færeyjum 5, Jan
Mayen -fr 1 st. — Loftvog lægst
fyrir suðvestan land, fallandi. Hæg
austlæg átt. Horfur: Hæg aust-
læg og noröaustlæg átt.
Frá Sterling
herast nú fáar fréttir. Skipið
liggnr eina eöa tvær skipslengdir
frá landi og stjórnborðshliðin aö
landi. Sjór var kominn i vélarúm-
ið i gærkveldi; — annars var alt
óbreytt. Skipshöfnin var öíl kornin
til Seyöisfjaröar í gær, nema tveir
mefin, sem héldu vörö á strand-
staðnum. Unniö var eftir föngum
i gær aö björgun á skipsfarmin-
um. — Björgunarskipið Geir mun
hafa komið austur í nótt, en engar
fregnir komnar frá honum á.há-
degi.
Metúsalem Stefánsson,
ráðunautur, er nýkominn til bæj-
arins. Hann hef#r gegnt kenslu-
störfum á Hvanneyri í vetur, en
•verður hér í sumar við gróðurtil-
raunir þper. sem Búnaöarfélagið
lætur framkvæma.
V
Otur
kom af veiðum í gær meö bil-
aöa vindu.
„Sirius“
fer frá Bergen í dag og á að
koma hingað 8. þ. m.
Gjöf
til bágstöddu fjölskyldunnar frá
N. 5 kr.
Franskur botnvörpungur
kom í morgnn með salt og vistir
handa frönskum skipum, sem
stunda veiðar hér viö land.
E.s. Thomas Haaland
kom með 4600 smálestir af salti
til h.f. Kol og Salt; er það nokkru
meira en sagt var hér í blaðinu.
Skjöldur
kom úr Borgarnesi í nótt, meö
póst og farþega.
Villemoes
, kom frá Englan'di í morgun meö
oliufarm til Landsverslunar. Fluttí
og póst. Farþegi var Einar Sig-
fússon frá Ærlæk.
Gamla Bíó
sýnir enn þá hina ágætu úrvals
mynd „Sænski stórhóndinn“. —
Myndin er listavel leikin og sýnir
vel hve mikið efnabændur buöu
sér á þeim tíma, sem þessi mynd
lýsir.
Eiríkur Filippusson
frá Iíamrahól, til heimilis á
Laugaveg 84, er 81 árs i dag.
Nýja Bíó
sýnir mynd sem heitir „I hring-
iöu horgarhfsins“, fallega mynd
og ágætlega leikna.
F ramhalds-aðalfundur
Þrándar veröur haldinn annaö
kvökl (fimtud.) kl. 8 í Nýja Bíó.
Trúmálávika
Stúdentafélagsins, erindi og um-
ræöur, fæst nú hjá öllum bóksöl-
um og kostar kr. 6 heft og kr. 8.75
í bandi.
Húb unni honum. BO
þeirra út í vagninn og lyfti Lil upp í sætiS, en
J?ó ekki fyrr en hún hafSi fengiS að kyssa Prin-
sessu á flipann.
pegar þau komu til kirkjunnar, baS hann dreng
að gæta vagnsins og hryssunnar, en fór með syst-
urnar. Öldruð kona opnaði dyrnar fyrir þeim
og sagði, um leið og hún leit á Bessie:
„Presturinn er reiðubúinn, herra minn.“
„Eg vona að við höfum ekki látið hann bíða
lengi,“ sagði Clyde.
„Mikil ósköp, nei, herra minn; það er ein gift-
ing búin að fara fram í morgun, og tvær eru eftir,
þegar ]?ið eruð frá.“
„J7að er eins og við séum komin til heildsala,“
hvíslaði Clyde í eyrað á Bessie, en hún veitti því
gamanyrði enga eftirtekt.
Presturinn tók á móti þeim í skrúðhúsinu; hann
var aldraður maður og þreytulegur á svip. pað
var auðséð, að hann og meðhjálparinn litu á at-
höfnina, sem í hönd fór, eins og hvert annað
starf, er best væri að koma sem allrá fyrst af. En
það lifnaði ósjálfrátt yfir þreytusvip prestsins, ,þeg-
ar hann kom auga á Bessie og sá, hve fríð hún
var, og horfði með forvitnissvip og áhuga á föngu-
leg hjónaefnin á víxl, og hann þóttist vita fyrir
víst, að þau væru af öðru sauðahúsi, en þau hjóna-
efni, sem hann var vanur að gefa saman.
„Lætur nokkur bruðina af hendi?“ spurði hann
af vana.
„Nei,“ svaraði Clyde; „við erum að eins þrjú.
Kannske meðhjálparinn —“
„Vissulega, herra minn,“ svaraði meðhjálpar-
inn, sem hafði veitt þá aðstoð ótal sinnum áður.
„Hver eru nöfnin?“ spurði presturinn, um leið
og haiín fór í rykkilínið.
„Bessie Harewood og Harold Brand,“ svaraði
Clyde, og leit um leið niður fyrir sig. Honum hafði
komið þessi spurning illa; en hann hafði ákveðið
að gefa þessi nöfn upp, — þau voru skírnarnöfn
hans, hvort sem var; en hann þorði ekki einu sinni
að segja rétt til um ætterni sitt fyrir altarinu. —
Hann ætlaði að gera það einhvern tíma bráðum
— vonaði hann, — þegar þau væru tvö ein úti
á ánni, Bessie og hann. En þangað til ....
„pessi leið, herra minn,“ sagði meðhjálparinn
og Clyde fylgdi prestinum upp að altarinu.
Síðan kom meðhjálparinn með Bessie og I_.il, en
þegar þau komu inn úr skrúðhúsdyrunum, glamp-
aði sólin á þau, og varp logaljóma á brúðina,
en meðhjálparinn roðnaði. Athöfnin hófst. Bessie
fanst þur og einhæf rödd klerksins vera einhvers
staðar í fjarska, og henni fanst altarið með snjáða
klæðinu og upplituðu dúkunum, svífa í einhvers
konar móðu. Hið eina verulega og áþreifanlega
var fast og innilegt handtak eiginmanns hennar.
Hún gekk eins og í leiðslu inn í skrúðhúsið aftur
og hélt titrandi höndinni í lófa hans. Og í hálf-
gerðri leiðslu heyrði hún að presturinn sagði: „Eg
vildi óska, að hjónaband ykkar yrði í fylsta máta
eins og þessi fyrsti dagur |?ess. Viljið þér gera
svo vel að rita meyjarnafn yðar, hérna, í síðasta
“
smn ?
Bessie tók við pennaskaftinu, en hönd hennav
titraði svo, að hún gat ekki skrifað einn staf; hún
leit til Clyde og brosti hálf vandræðalega. Og hann
tók ástúðlega um hönd hennar. Við það hvarf
titringurinn og hún skrifaði undir.
,,Brand,“ sagði presturinn hugsandi. „Eruð þér
í ætt við Brandana í Leicestershire? Eg var með
einum þeirra í Oxford.“
„Nei, það held eg ekki,“ svaraði Clyde í hugs-
unarleysi; „það er skírnarnafn.“
Presturinn leit á hann.
„Eg átti við ættarnafn yðar,“ sagði hann.
Clyde tókst með herkjum að láta ekkert á.
sér sjá.
„Nú, já, sagði hann. „Nei, eg er ekkert skyld-
ur þeim.
Presturinn rétti Bessie giftingarskírteinið.
„Gætið þess vandlega," sagði hann, eins og
hann var vanur að segja, og leit á klukkuna á
árinhillunni. „Næsti giftingarhópurinn mun koma
bráðum. Jæja, verið þið sæl, og eg óska yður
allrar blessunar og þér líka, stúlka litla.“
Sólin skein glatt á leið þeirra, eins og hún virtist
taka þátt í gleðinni, og vildi gera náttúruna enn
dýrðlegri í augum þeirra. Prinsessa hélt fjörlega
áfram, eins og vagninn, sem þau sátu í, væri ekki
þyngri en fjöður. Bessie og Clyde voru hálf þegj-
andaleg fyrst í stað og Lil var ein um að halda
uppi samræðunum, eins og venjulega. Clyde hélt
taumunum nokkrum sinnum í hægri hendi, en
með þeirri vinstri tók hann ástúðlega í hönd Bessie.
„Mér sýnist þetta takast ágætlega," sagði Lil,
eins og hún væri margreynd í þessum efnum. „Eg
hefi ávalt heyrt, að það væri ákaflega örðugt, en
mér virtist það fjarska auðvelt, og eg held, að
mér þætti ekkert að að giftast."
„Eg vorkenni mannsefninu þínu, Lil,“ sagði
Clyde hlæjandi. „]?ú myndir leika hann leglega
með geðríki þ>ínu!“
. „Á, heldurðu þaS? Jæja. Kona þín hefir skap,
herra Harry, þó að hún sýnist blíð á brána. Og
eg býst við, að þú hafir það líka?“
„Ö, það er tímakorn síðan eg seldi mitt; það
var ekki svo eigulegt," svaraði hann. „En held-