Vísir - 10.07.1922, Blaðsíða 3

VÍSIR
Crescent
þTattasápaa þar! engta meðmali
Reynslan er ðlýginsL
og altarisgöngur á li'önu ári, og
mælti í tilefni af þeim nokkrum
hvatningaroröum til fundarmanna.
UrSu síSan nokkrar umræSur út
af skýrslu biskups.
Kl. ioj4 var skotiS á Prestafé-
lagsfundi, gerS grein fyrir athöfn-
um félagsins á liSnu ári, skýrt frá
högum félagsins, útgáfu Presta-
iélagsritsins o. fl.
Kl. 4 síSd. flutti séra Bjarni
Jónsson erindi: „Hönd á plóginn",
er aSallega laut aS kristindóms-
fræSslu ungmenna meS sérstakri
hliSsjón á tillögum mentamála-
nefndar þar aS lútandi. Spunnust
út af því allheitar umræSur, þar
sem allur þorri ræSumanna reynd-
ist tillögum nefndarinnar æriS
mótfallinn. En prófessor S. P. Sí-
vertsen hélt svörum uppi fyrir
nefndartillögunum. Ályktun var
engin tekin í málinu.
Kl. 8flutti séra Þorsteinn O.
Briem erindi í dómkirkjunni fyrir
fullu húsi: „Hvers vegna eru kon-
ur kirkjuræknari en karlar".
Fimtudag 29. júní kl. 9 var aft-
ur settur fundur meS sálmasöng
og bænaflutningi. Var þá tekiS til
umræSu frumvarpiS til laga um
presta þjóSkirkjunnar og prófasta.
Nefndin sem kosin hafSi veriS kom
nú fram meS álit sitt og athuganir
og hafSi séra Gísli Skúlason fram-
sögu á hendi. HafSi nefndin orSiS
sammála um ýmsar breytingartil-
lcgur og voru þær flestar sam-
þyktar. Einna mest var rætt um
þaS ákvæSi frumvarpsins, aS veita
megi rétt til prestskapar öSrum en
guSfræSilega mentuSum mönnum
cg lagSist fundurinn eindregiS á
móti því. Taldi hann þaS mega
nægja, aS slíkur réttur yrSi veitt-
ur, þegar óumflýjanlegt þætti, meS
konungsúrskurSi. UrSu miklar um-
ræSur um frumvarpiS og var þeim
haldiS áfram og lokiS á síSdegis-
fundinum.
AS þeim 'umræSum loknum
flutti séra FriSrik FriSriksson er-
indi: „Kxdstindómurinn og aSrar
trúarstefnur", og snerist þaS mest-
nxegnis um afstöSu kristindómsins
til spiritismans og guSspekinnar.
Spunnust umræSur nokkrar út af
erindi þessu, en fundarályktun var
engin gerS.
Þá gerSi biskup grein fyrir sam-
skotum til VídalínsvarSans og
lagSi fram reikning yfir kostnaS-
inn viS aS korna honum upp. Vant-
aSi enn á 9. hundraS krónur upp
í kostnaSinn, og væri þó enn ekki
búiS aS ganga frá honum eins og
til stæSi. Vænti biskup þess, aS
nægilegt fé fengist til þess aS
ljúka viS verkiS. Enn var rætt um
þörfina á nýjum húslestrarbókum ;
reifaSi biskup máliS og tóku marg-
ir í sarna streng urn þaS mál. Nefnd
var kósin til þess aS vinna aS frek-
,ari undirbúningi þess og i hana
lcosnir auk biskups: séra Árni
Björnsson, séra Bjarni Jónsson,
séra Þorsteinn Briern og séra FriS-
rik Rafnar.
Árni prófastur Björnssoit flutti
syndodus kveSju frá stórstúlcu Is-
lands, þar sem stórstúkan lýsti yfir
því trausti sínu, aS prestastétt
landsins vinni, eins 0g hingaS til,
framvegis aS bindindi og eflingu
bannlaganna. — Docent Magnús
Jónsson hreyfSi því -nýmæli, aS
prestar mættu eftirleiSis í hempu
viS setningu synodusar og gengju
þá sameiginlega til guSs borSs.
Var því vel tekiS.
AS endingu ávarpaSi biskup
ftxndarmenn nokkrum kveSjuorS-
um, þakkaSi þeim fyrir góSa fund-
arsókn og óskaSi þeim góSrar
heimferSar og ánægjulegrar heim-
komu. Var síSan flutt bæn og
sálmur sunginn, og aS því loknu
fundi slitiS.
VeðreiÖar
voru háSa'r hér í gær á 200
metra skeiSbraut, sem gerS hefir
veriS skamt vestan viS ElliSaár,
cfan viS veginn. Urn 50 hestar
voru reyndir, fyrst vekringar og
síSan stökkhestar. Voru 4 til 7
reyndir í senn. Fljótustu vekring-
arnir hlupu allir upp af skeiSinu,
en hinir þeirra voru svo seinir, aS
enginn þeirra fékk verSlaun. Var
þaS til skilið, til vei'Slaunanna, að
skeiðiS væri hlaupiS. á 20 sek. eða
skemri tíma, en enginn náSi þeim
hraSa. En klárhestuiium voru veitt
þrenn verSlaun: 1. verðlaun féklc
skjóttur hestur, eign Inga Hall-
dói'ssonar, bakara, 2. verSlaun
Brúnn frá Hvítárósi í BorgarfirSi,
eign Þorsteins Fjeldsted og 3.
verðlaun grár hestur, eign ólafs
Magnússonar, ljósmyndara. —
VeSur var ágætt í gær, eitt hiS
heitasta á þessu sumri, og aðsókn
aS veSreiðunum feiknamikil. TroS-
fullar bifreiSir runnu látlaust héS-
an úr bænum klukkutímum sam-
an og mátti heita óslitin lest gang-
andi og hjólandi manna alla leiS
ur bænum inn að veSreiSastaðn-
um. Margir komu og ríðandi. Þyk-
ir sennilegt, aS veriS hafi 4 til 5
þúsund manns, þegar flest var. —
Skeiðvöllurinn var þur og mold-
roki'S afskaplegt; var ekki sjón
aS sjá þá, sem- stóSu hlémegin viS
skeiSbrautina. Sitt af hverju mætti
finna aS fyrirkomulagi veSreiS-
anna, sem eSlilegt er, og má bæta
þaS síSar. Hér' virðist um þá
skemtun aö ræða, sem margir vilja
sjá. Er þaS svo i öðrum löndum,
a.S veSreiSar þykja þar einhver
besta skemtun.
Vorull
þvegna og óþvegna, kanpir
Heíldverslnn
Grarðars GHslnsonar
Hverfiagötu 4.
Góð skemtun.
í kvöld skemta þeir í Nýja Bíó
Eggert Stefánsson og GuSmund-
ur Kamban. ViSfangsefni beggja
verða ný. Eggert syngur eingöngu
íslensk lög. Kamban les nýjari
kafla úr skáldsögu sinni, þeirri,
sem hanri las upp siðast. ASgm.
seldir i Nýja Bió éftir kl. 4 i dag.
Landskjörskosningarnar
voru fremur vel sóttar hér, liS-
lega 3000 atkvæSi greidd, eða
tveir þriSju þeirra, sem á kjör-
skrá eru. Sæmilega mun hafa
veriS sótt í flestum kauptúnum, en
niiSur til sveita, þar sem til hefir
spurst. AtkvæSi verSa öll send
hingaS og talin hér.
Sirius
kom frá Noregi í gær. Meðal
farþega var SigurSur Eggerz og
frú hans.
Hjúskapur.
1. þ. m. voru gefin saman i
hjónaband ungfrú Rannveig M.
GuSmundsdóttir og Axel Drejer,
ölgerSarmaSur, Njálsgötu 19. Síra
Ólafur Ólafsson gaf þau saman.
Veðrið í morgun.
Hiti i Rvík 9 st., Vestmannaeyj-
um 9, IsafirSi 10, Akureyri 15,
SeySisfirSi 14, Grindavik 9,
Stykkishólmi 10, GrímsstöSum 13,
Hólum í HornafirSi 11, Þórshöfn
Hán nnni honam 86
farið á milli; hún — guð blessi hana, — var ekki
ein af þeim, sem segir launmál sín hverjum sem
hafa vill. En eg sé, aS yður hefir þótt vænt um
hana, þrátt fyrir alt. Ef til vill hefir það verið af
misskilningi, að þér yfirgáfuð hana. Ef svo er, —
jæja, — eg samhryggist yður,“ og hann sneri sér
með kölck í hálsinum frá hinum sorgbitna manni.
Eftir nokkra stund virtist Clyde jafna sig. Hann
sneri sér að forstjóranum og rétti honum hönd-
ina. Hún var ísköld.
„Eg er yður mjög skuldbundinn,“ sagði hann í
hásum róm og eins og ósjálfrátt. „Eg skal ekki
tefja yður lengur. Eg,“ — hann þagnaði, leit í
kringum sig og gekk fáein skref áfram, en stansaði
svo og bætti við: „Eg þakka yður fyrir alla yðar
góðsemi konu minni til handa. Verið þér sælir.“
pegar Clyde kom heim og Stevens sá yfirbragð
hans, varð hann enn áhyggjufyllri en áður.
„Leyfið mér að sækja Sir Andrew, lávarður
minn,“ sagði hann strax og Clyde var hniginn niður
á stól. „Eg er hræddur um, að þér séuð í raun og
veru mjög veikur, lávarður minn.“
En Clyde hristi höfuðið, sendi Stevens í burtu, —
þó honum virtist vera örðugt um mál, — fleygði
sér síðan upp í rúm, í öllum fötunum. En hann
gat ekki sofnað að heldur, en Stevens kom þannig
að honum næsta morgun.
En hann átti ýmislegt ógert, áður en hann gat
gefið sig til fulls sorginni á vald. pegar eftir dög-
urð----eða réttara sagt tebollann, sem hann drakk
fyrir þrábeiðni Stevens, — lét hann aka sér til
kirkjugarðsins og fann þar minnismerki, með svo-
hljóðandi áletrun:
„Til minningar um
BESSIE ST. CLAIRET
Hann tók ósjálfrátt eitt blóm úr sveignum, sem
einhver leiksystir hennar, — eða einhver, sem verið
hafði hlýtt til* hennar, — hafði lagt á leiðio, og
stakk því í brjóstvasa sinn. pá kom honum Lil alt
í einu til hugar. Hvað hafði orðið um hana? Hvar
átti hann að Ieita eftir henni.
Hann fór heim aftur, skrifað auglýsingu og
bað þar um upplýsingar um telpuna, og fór sjálf-
ur með hana til eins stórblaðsins. Síðan fór 'hann
til kirkjugarðsins aftur og sat þar á leiðinu allan
daginn til kvölds og starði út í bláinn. pegar garð-
inum var lokað, gekk hann heim. Hann hafði ekki
bragðað mat allan daginn, og þegar Stevens var
búinn að koma honum í rúmið, símaði hann til
jarlsins. Hann hafði farið til Northfield, en kom
aftur með kvöldlestinni, og varð dauðhræddur. þeg-
ar hann sá hörmungasvipinn á andliti sonar síns.
„Hvað er þetta?“ spurði hann Stevens. „Hvað
hefir hann verið lengi svona?"
„Frá því hann kom. Hann var sársjúkur, þegar
hann kom aftur, lávarður minn, en þó ekki svona
illa haldinn. pað hlýtur að vera eitlhvað, sem hann
hefir sýkkst af á ferðinni.“
Meðan þeir voru að ræða um þetta í hálfum
hljóðum, kom hinn nafnkunni læknir og skoðaði
sjúklinginn.
„Hitasótt," sagði hann alvarlegur í bragði. „Nei,
eg held að það sé ekki landfarsótt, heldur miklu
líkara að það sé ofþreyta og ofkæling. Hefir hann
reynt mikið á sig, frekar venju, lávarður minn?“
Jarlinn sagði honum frá ferðalaginu um Spán,
og læknirinn kinkaði kolli.
,poð er hrein ofreynsla,“ sagði hann. „Líkam-
leg og andleg. Hjartslátturinn er ákaflega hægur
og máttlítill."
„Er — er nokkur hætta?“ spurði jarlinn með
ótta í svipnum.
Sir Andrew kipraði varirnar og hniklaði brýnn-
ar, eins og lækna er siður.
„pað er ávalt nokkur hætta, undir svipuðum
kringumstæðum," sagði hann. „En Leyton lávarð-
ur hefir alt sín megin- Ágætlega hraustbygður,"
og hann leit með aðdáun á Clyde. „pér ættuð að
vera stoltur af slíkum oyni, — slíkum manni. lá-
varður minn.“
„pér gerið alt, sem yður er auðið,“ sagði jarlinn,
svo lágt að varla heyrðist. „Er óhætt að hreyfa
hann? Eg — móðir hans vildi fá hann heim, ‘
„Nei; eg er hræddur um ekki. pað er betra að
senda eftir jarlsfrúnni," sagði læknirinn. „Eg ætla
að vera hér klukkustund — eða kannske hálfa
aðra.“
Við þessi orð læknisins varð jarlinum ljóst, í
hve mikilli hættu sonur hans var staddur. Hann
símaði eftir konu sinni, en hún var þegar lögð
af stað. Og með venjulegri hugsunarsemi sinni náði
hún í hjúkrunarkonu á leiðinni.
„petta, — þetta hefi eg ávalt óttast!“ sagði
hún hátíðlega, en með társtokknum augum. „Son-
ur minn hefir eytt ævi sinni x óhófi, Sir Andi ew.“