Vísir - 19.09.1922, Síða 3

VlSIR
Zinkhvifca
1 kr 60 an. kilóið. í
Í8B8t hjá.
Síaarjóni Pétarssyni
& Go*
.lataarstræti 18.
vaatar mig ni þegar.
Krfotinu Sigmrðsson.
I
Manið eftir binam þægi-
legn biireiðaferðam tii
KEFLAVÍKUR mánadaga,
fioitadaga, og langard..
og aastar yfir Hellis-
heiði daglega frá
Iteindóri.
Hafnai'strætl 3.
581 * 838.
Eru þetta gildancli frímerki?
„Vísir" er víá til aö fræöa al-
menning um þetta, því margur
anun vera í.vafa, hvaö það snertir,
Þó eitthvaö kunni að standa um
. þaö' í „Lögbirtingablaðinu". I
• öörum blööum man eg ekki eftir
soeinu því viðvíkjandi nú nýlega.
G.
Þessum fyrirspurnum getur Vís-
ir svarað eftir bestu heimildum.
Frímerki þau, sem notuö hafa
verið i stað skiftimyntar veröa
'tekki látin „ganga sér til húðar“ í
.þeirri þjónustu, því að. víst má
telja, að menn hætti alment að
taka viö þeim, ]>egar smámyntin
er komin í umferð.
Pósthúsin munu innleysa þessi
frímerki, eins og gert hefir verið,
fyrir peninga eða ný frímerki, ef
siáanlegt er. að ekki sé um ,/not-
uð“ frímerki að ræða eða „úr gildi
gengin“. Ef frimerki eru orðin
mjög íphrein, cr mjög ilt aö greina
hvort þau hafa veriö „stimpluð“,
svo að varlegra er aö taka ekki
við óhreinum frimerkjum.
Úr gildi eru gengin: 5 aura fri-
merki græn, io aura rauð og 20
aura blá. Var ógilding þeirra
auglýst meö ákveðnpm ftesti til
innlahsnar, sem nú er löngu liðinn,
Dagstofuhúsgögn.
Sóffi og 4 stólar klætt með rauðu plydsi, lítið brúkað, er til
sölu í húsgagnaverslun minni.
Kriitján Siggeirsson
Laugaveg 13. Sími 879Í.
Hurðir og gluggar
Gerikti, gólfiistar og ioftlistar
ávalt fyrirliggjandi í
ferkimiðja BtOiða BjarUnoiar.
Kjöt til heimasöitunar
Ni og framvegis tökmn við móti pöntanum á Borgarnes*-
dilkakjöti til niðursöltnuar.
* Kjötbúö E. Milners.
svo að ekki er nú framar skylt að
innleysa þau. Vel má þó vera, að
þau verði framvegis innlei'st ■ á
íkrifstofu aðalpóstmeistara, og
mun það hafa veriö gert til þessa.
— „Yfirprentuð“ frímerki munu
öll vera í gikli, með því verði sem
„vfirprentað" er.
Unnur Olafsfldttir
Hannyrðayerslmi
Grettis*ötu 26. Sími 666.
Tiltögn í all*konar hannyrðum.
Opið daglega frá 9—7.
■^klft únt hlutrerk. 24
halda, að mér hefði skjöplast, að hún vilcii tala
við mig.
En svo blés hún alt í einu reykjarstroku upp
í loftið.
i— George hefir þótt vænt um að þér reykið
■ akki. Hann vildi ekki sjá kvenfólk reykja.
Eg svaraði engu. Hverju hefði eg átt að svara?
Eg hafði ekki vitað það fyrr, að hann var mót-
fallinn því, að konur reyki.
— Er yður það nokkuð á móti skapi, að eg
'tali um hann? spurði hún. J?ér hafið eflaust heyrt,
að við vorum vinir.
— Nei, auðvitað hefi eg ekki neitt á móti því.
Mig langaði þvert á móti til að heyra eitthvað
laýtt um hann, þenna unga mann, sem dáiö hafði
hetjudauða einhverstaðar á Frakklandi,-og hvílir
nú í gröf sinni, laus við allar sorgir og áhyggjur.
En mig er farið að langa til að vita hvernig hann
var bæði í sjón og raun. pví að mér er það full-
komin ráðgáta, hvernig maður, sem á aðra eins
móður og lafði Meredith, fór að kvænast Veru
Vaine, eins og hún er.
Philippa laut áfram til þess að ná í öskubakka
■ og mælti í mildari rómi: *— Mér hefir alt af þótt
mjög vænt um hann.
— Svo? sagði eg og vissi ekki hvaðan á mig
stóð veðrið.
— En mér fanst /hann alt af einkennilegur.
.Að öðru leyti var hann skeytingarlaus um alt
onema það, sem honum datt í hug, en að hinu
leytinu var hann uppfullur með ýmsar gamlar
kreddur, eins og þá, að konur megi ekki reykja.
Eg var undrandi. Ætli honum hafi þá ekki
þótt leiðinlegt, hvernig konan hans reykíi.
Philippa hélt áfram: — Við vorum alt af eins
og hundar og. kettir.
— Svo? sagði eg, en fór síðan að. hlæja. —
pér haldið eflaust, að eg geti ekki sagt annað en
„svo“; samt er eg ekki fullkominn bjáni. En eg
veit ekki hvað eg á að segja og mig langai inni-
iega til þess að heyra sem allra mest um hann
---alt, sem þér getið sagt mér.
Hún horfði á hönd sér. Trúlofunarhringur
hennar var stór smaragðhringur, það sá eg.
Svo ságði hún kuldalega, líkt og móðir hennar:
—- pér þekkið hann aúðvitað betur en allir
aðrir — eða haldið það efalaust.
— Nei, pað kemur mér ekki til hugar að segja.
Eg þekti hann sama sem ekkert.
Hún blés aftur út úr sér reykjarstroku og mælti:
— pér eigið við, að það stafi af því, hvað stutt
var trúlofun ykkar. (Hún leit á hring sinn aft-
ur.) Fyrir mitt leyti álít eg. að langar trúlofanir
hafi ekkert að þýða. Sumir eru þannig gerðir,
að maður kynnist þeim ekkert, þótt maður sé
trúlofaður þeim í 7 ár.
—pað getur satt verið, svaraði eg óþolinmóð-
lega. pví að eg kærði mig ekkert um að vita
álit hennar á trúlofunum, hversu hugnæmt um-
ræðuefni, sem það kann að Vera. pær moðir
hennar og lafði Meredith gátu komið á hverri
stundu, og mig langaði til þess að heyra eitthvað
meira urn George.
Philippa virti mig fyrir sér um stund. Svo brosti
hún og mælti í miklu þýðari róm: — Viljið þér
lofa mér því að reiðast ekki, þótt eg leggi fyrir
yður nærgöngula spurn.ingu? /
— Hvers viljið þér spyrja? spurði eg íorvitin.
— Voruð þér mjög — einlæglega ásthrifin af
George.
Eg vissi ekki hverju eg átti að svara. Eg mintist
þess, er Vera Vayne hafði sagt: Veslingurinn,
hann var í vandræðum. Hefir sennilega verið
of ofstopafullur, eins og vant var.
Eg mátti þó ekki segja neitt líkt þessu. Eg
hafði lofað lafði Meredith því, að látast vera
ekkja Georges. Eg gdt því ekki sagt, að mér
hefði verið alveg sama um hann.
— pér þurfið ekki að svara, mælti Philippa
og horfði vingjarnlega á mig. pér eruð svo ástúð-
leg og falleg, að hver karlmaður gæti elskað
yður — —
Eg roðnaði.
— En þér hafið ekki elskað neinn mann enn
þá, bætti hún við.
— Svo, hrópaði eg og horfði undrandi á hana
Nei, þér munuð elska innilega, hygg og,
en það hefir ekki komið fyrir yður enn.
— Hvers vegna haldið þér það? spurði eg stutt
í spuna.
— Eg sé það á yður. Eg sé muninn — því
að eg tala sem sé sjálf af reynslu.
Andlit hennar, sem mér hafði þótt svo fagurt
en þó um leið kuldalegt, breyttist algerlega; hÚE
roðnaði og var auðséð, að henni var mikið niðí!
fyrir. Um leið heyrðum við, að þær frú Tracey
og lafði Meredith voru að koma ofan stigann.
Og Philippa hvíslaði af skyndingu: — Segið má
satt, hefir George aldrei — —
—- Hvað eigið þér við?
Og svo kom spurningin, sem eg hafði alt af;'
séð í augum hennar, sú spurning, sem hún hafði
þráð að leggja fyrir konu Georges:
— Sagði hann yður aldrei neitt frá mér?
Eg hafði ekki tíma til að svara, því að í sama
bili komu frúrnar inn í dyrnar. Frú Tracey var
brattleit og fasmikil eins og hún hefði rétt í því
unnið sigur í einhverri deilu, en lafði Meredith
hálf vandræðaleg, en þóttist þó víst hafa varið
sitt mál vel. pað er áreiðanlegt, að þær hafa
deilt um eitthvað. Og þannig mun þeim víst all
af fara. pær eiga illa skap saman, en eru þc
alt af góðar vinkonur. Hin óbrotgjama vinátta
rnargra kvenna, sem eru gerólíkar, byggist víst:
aðallega 4 því, að í hvert skifti sem þær hittast
fara þær að kíta eins og í gamla daga. Svq
eykst það orð af orði, eins og þá, og þær gleyrna
því, að þær eru orðnar gamlar, gleyma hrukk-
um og hærum, og verða ungar í annað sinn.
Philippa hvíslaði að mér í snatri: — Við verS-
um að hittast aftur. Eg verð að fá að tala vi5
yður. Eg skal skrifa og láta yður vita, hvar við
getum hist.
Og svo gall móðir hennar við með hárri rausfc
eins og vant er: — pá fer eg með ykkur, Meg.
Nei, hvað þú gast verið væn, að þurfa endilega
að fara til þessa sjúkrahúss einmitt í dag. c(Eg
hygg, að lafði Meredith hafi sagt það tii að Íopíuí