Vísir - 25.09.1922, Blaðsíða 6

25. septemb'er 1922).
" VlSIR T
Jótn Hel^ason írá. Hjalla
F. 31. júlí 1848. D. 8. ág. 1922.
Kvedja frá p. p., fconu ham og börnurrl.
efnin ósamsett) laga, — þá er j?að
hrein undantekning frá því, sem
vanalegast er. En þótt þessi farvi sé
frá firmanu Sadolin & Holmblad,
þá er það út af fyrir sig engin með-
mæli. Við þekkjum hvorttveggja,
bæði góðan og lélegan farva frá
því firma.
í Ieiðréttingu sinni segist hr. S.
P. & Co. hafa „til sýnis fjölda með-
mæla með málningu þessari frá mál-
urum og mörgum öðrurn ágætisborg-
urum j?essa bæjar.“ Gerum nú ráð
fyrir, að ]?etta sé svo, og væri j>á ve!
við eigandi, að hr. S. P. & Co. léti
að minsta kosti eitihvað af jiessum
vottorðum sjást í dagblöðunum.
Ekki mætti samt búast við að fult
tiilit yrði tekið til vottorða, er kæmu
frá öðrum en málurum, er hafa sér-
hekkingu í ]7essu efni. Nú vill svo
vel til, að mér er kunnugt um, að
]?rír af a^almálarameisturum bæj-
arins hafa engin meðmæli gefið ]?ess-
um „lagaða farva“, og svo hygg eg
sé um fleiri. Enda munu allmargir,
að eg eigi segi flestir, af málurum
hér, halda honum lítið fram.
j?að var minst á jað í fyrri grein
minni, hvað auglýsingar væru oft illa
og óeðlilega orðaðar, og að orðalag •
ið yrði til j?ess að draga úr sann-
leiksgildi þeirra. Hr. S. P. & Co.
hefir þykst við, að eg skyldi setja
auglýsingu sína undir þetta númer.
Segir, að eg gefi í skjm, „að hún sé
ósönn“. Sbr. ennfremur: „Orðum
greinarhöfundar utn ósanna auglýs-
ingu, verður j?ví að vísa heim til föð-
urhúsa" o. s. frv.
Nú skulum við segja, að hr. S. P.
& Co. hafi á boðstólum svo undur-
samlegan og ágætan „lagaðan
frava“ frá einhverri verksmiðju, að
slíkur hafi aldrei þekst fyr í heim-
inum. prátt fyrir j?að, væri auglýs-
ing hans, sú er hér um ræðir, ekki
nema hálfur sannleikur.. Auglýsing-
in hefst sem sé á þessum orðum:
,,Allir geta orðiS málarar með því
að mála úr lagaða farvanum, sem
fæst í öllum litum“ o. s. frv.
Eftir þessu að dæma, getur „lag-
aði farvinn" gert alla, sem vilja nota
peh', sem vilja fá þetta ágada
kjöt, en liafa enn eigi géfið sig
fram, eru beðnir að gera mér
aðvart hið allra fyrsta, svo að
kjötið geti komið með Goðafoss
7. október.
6 BeijuriiMQB.
Sími 166.
hann, að málurum. Allir geia' þó
væntanlega séð, að slíkt er eig; ann-
að en auðvirðileg fjarstæða. Mál-
arinn lagar málninguna, en máln-
ingin, hversu góð sem hún er, gerir
engan að máiara, eins og allir geta
skilið.
Sá sem segir, „að allir geti orðið
málarar“ ef þeir að eins fái sér gó'ða
málningu, — já, líklega helst lag -
aðán farva frá S. P. & Co. —,
hann gefur ótvírætt í skyn, að sér-
þekking og verkleg æfing málara sé
ónauðsynleg og lítilsverð. Verður \>vi
útkoman sú, að ékki sé nauðsynlegt
að nota málaravinnu, þar eð hver
og einn geti, að því er það snertir,
verið sjálfum sér nógur. — Sem bél-
ur fer, eru þó fáir svo heimsk.r eða
auðtrúa, að þeir láti telja sér trú
um, að ganga megi fram hjá málara-
faginu, en bjargast algerlega á eig-
in spýtur með það, sem þeir þurfa
að láta mála. Sýndi eg fram á það
í fyrri grein minni, að þótt margir,
sem enga málaraþekkingu hafa,
væru að klína á hús sín eða húemur.i,
þá gæti slíkt aldrei komið að fullum
notum. petta er auðvelt að færa
sönnur á með áliti og ályktunura
æfðra og Vel lærðra málara ,
12. sept. 1922.
Málari.
pitt dáðum ríka dagsverk hér,
svo dyggilega unnið,
með langri æfi lokið er,
við lífskvöld hinsta runnið.
Á kalda hönd og bleika brún
nú bindur dauðinn sigurrún
við hljóðu þagnarhliðin,
sem hvíld þér boða’ og friðinn.
pví skiftast vegir okkar á
að æðstum drottins vilja,
en þungt á bak er þér að sjá,
og þungt er nú að skilja,
]?ví mörg ein vonin ásthlý er
frá okkur héðan burt með jiér
að myrkum moldum hafin,
sem með þér þar er grafin.
pví hvar var fundinn annar eins,
sem okkur bjargir veitti,
og bægði þungu böli meins
og blómum veginn skreytti?
Með göfgu hjarta’ og göfgri mynd
og gjöfum mildri höfðingslund
þú bjóst oss gæfugengi
og glaðar stundii lengi.
pví traust voru’ vinatök þín öll
og trygð með drengskap hreinum.
pú gast ei vitað vamm né spjöll
á verkum þínum neinum,
því frjáls var hugsun, frjálst var'þor,
og fram að lyktum sérhvert spor
þú gekst með gætni’ og mildi
í góðra manna hylli.
]>ú vissir: Alt er hreinunt hreint —•
til heilla’ í flestu’ ög einu. —
pú kunnir ei með lævi leynt
að læðast eftir neinu.
pinn auðnuvef þú aleinn spanst
og alt með búmanns snilli yanst
af viti’ og vilja’ óháðum
og vel grunduðum ráðum.
í svip og yfirbragði bjó
margt blítt frá hjartans inni,
sem að þér hugi allra dró,
sem áttu við þig kynni.
Svo laus við tál og tvískifting
og trúr í þínum verkahring
þú stóðst í lífsins stríði,
sem stéttar þinnar prýði.
Svo launi guð'hvert góðVerk þitt
og gefi sálu þinni
við náðarskaut sitt bjart og blítt
að búa’ í eilífðinni.
Svo skal þig leiða héðan hljótt
til hinstu hvíldar — góða nótt! —
frá heimsins harmakliði,
og hvíl nú guðs í friði!
Svbj. Björnsson,
Hús til sölu.
Ibúðarhús h.'f. Stefnis, úr steini, nr. 12 við ArnargÖtu, Grímsstaða-
holti, stærð 6,90X6,25 metrar, ásamt geymsiuhúsi 3,75X6,25 metrar,
fæst til kaups með mjög góðum borgunarskilmálum, ef um semst. Lyst-
hafendur snúi sér til framkvæmdarstjóra pORGEIRS PÁLSSONAR,
sem gefur nánari upplýsingar. Til viðtals á skrifstofu fiskihlutafélagsins
„Njörður”, kl. 2 til 3 síðdegis.
Skift UM hlutverk. 26
eins og hatin Vaknaðí áf svefni, þá er óhugsanlegt
að foreldrar hans haldi að ....
— Jú, það er einmilt hið versta. O, það er
Voðalegt, Richard, heldur þú að eg sé geggjuð,
mælti eg og tók um handlegg hans. pau halda að
eg sé geggjuð.
— Halda þau að þú sér geggjuð?
— Já, eða eitthvað þvílíkt. pau halda að eg
hafi gleymt því að eg var gift syni þeirra. pau
trúa ekki einu einasta orði af því, sem eg segi þeim,
þótt þau láti svo. Hvers vegna heldurðu að þau
hafi farið með mig til Parísar. Aðeins til þess að
leita rr.ér Iækninga hjá einhverjum sérfræðingi í
heilasjúkdómum.
— Nei, bíddu nú við eitt andartak, sagði Reggie
og hristi' höfuðið. Mér er óhægt að átta mig á
öllu svona í svipinn. j?ví í fjand. ... — hvers
vegna •—: hvað kom þeim til —, það er annars
best að þú byrjir á byrjuninni, Rósa, og segir mér
frá öllu því, er á daga þína hefir drifið.
Og svo sagði eg honum upp alla sögu.
Svo beið eg þess að sjá hver áhrif sagan hefði
á hann. Eg vildi bara að karlmenn væri ekki altaf
míklu rólegri í yfirbragði heldur en konur. pví að
það er ekkert hughreystandi að fá ekkert annað en
eitt ,,hm“, þegar maður hefir sagt aðra eins sögu
og eg hafði að segja.
En Reggie sagði ekki annað en það. Svo tók
hann áf sér gleraugun og fágaði þau með vasa-
klút sínum. pað var vani hans, en sá vani hafði
altaf verið mér ógeðfeldur. Og nú því fremur sem
eg brann í skinninu eftir að vita.hvað hann mundi
segja.
Svo tók hahli loks til máls hægt og rólega: —•
já, þú hlýtur að sjá j?að sjálf, að þú getur ekki
verið lengur hjá þessu fólki.
pað fór hrollur um mig. Átti eg nú'að skilja
við Merediths fólkið, sem mér var farið að þykja
svo innilega vænt um?
— Eg veit ekki hvað eg á að segja um það
Reggie, mælti eg. Eg er ekki hjá þeim sem tengda-
dóttir þeirra, heldur sem fósturdóttir.
En þú jegir sjálf, að það sé að eins fyrir-
sláttur frá þe|ra hálfu. Og þá fæ eg ekki skilið,
hvernig þú ætfir að fá af þér að vera þar lengur,
mælti Reggie og horfði á mig yfir gleraugun. Hann
var þykkjuþungur á svip og mér þótti fyrir því
vegna þess, að við höfðum altaf verið góðir vinir.
Eg hafði hlakkað mikið til að sjá hann, en varð
fyrir vonbrigðum.
— pú verður að fara þaðan, sagði hann.
pá kom upp í mér þrái, sem var lítt skiljan-
legur, en eg einsetti mér, að enginn máttur á jörðu
skyldi koma mér þaðan á burt, nema ef eg væri
rekin þaðan. Og svo spurði eg: -— Hvers vegna.
Hann svaraði ekki þegar, en svo tók hann til
máls, og það átti líklega að vera svar. Hann hafði
talað nokkra stund áður en eg áttaði mig á því,
hvað hann var að fara, pað var eitthvað á þessa
leið: „elsku Rósa mín“ og „mig hefir lengi lang-
að til að segja þér“ og „það er nú svo langt
síðan.”
— Hvað? spurði eg og ætlaði ekki að trúa
mínum eigin eyrum.
— pú hlýtur að hafa skilið það fyrir löngu
meðan við höfðum fyrir venju að róa á ánni.
Nei, eg hefi alls ekki §kilið nokkurn skap-
aðan hlut, sagði eg, og það var í rauninni satt, því
að þá er karlmenn segja það skýrt og skorinort
'í fyrsta skifti að þeir elski okkur, þá finst okkur
að við höfum aldrei haft hugmynd um það fyr.
Allir vonardraumar okkar verða þá óljósir. Eg
gleymdi alveg þeim mörgu nóttum, sem eg hafði
verið andvaka og sagt hvað eftir annað við sjálfa
mig: — Á morgun segir hann það. En svo mundi
eg alt í einu eftir því, hvað eg hefði grátið sárt
kvöldið eftir að hann fór til Frakklands, án þess
að segja nokkuð í þessa átt.
pess vegna svaraði eg dálítið stygg: —pú
hefðir getað sagt mér frá því þá.
— Mér fanst það ekki rétt af mér, Rósa, svar-
aði hann alvarlega. Mér fanst það ekki rétt gagn-
vart þér.
— Mér firrst það mjög merkilegt, hvaða hug-
myndir karlmenn gera sér um hvað rétt sé og
sæmilegt gagnvart stúlkum, svaraði eg.
Mér fanst eg ekki hafa neinn rétt til þess
að binda þig, hélt hann áfram.
— Og samt varstu sárgramur, þegar þú hélst
að eg væri gift, svaraði eg.
— Já, það kemur nú ekki þessu máli ,ið.
— pað vaí þó skrítið.
Hann mælti: —- Mér fanst eg hafa svo lítið að
bjóða þér, Rósa. Og það gat vel verið að eitt-
hvað kæmi fyrir mig, eftir að eg var kominn hing-
að. Mér hefir aldrei geðjast að þessum skyndi-
trúlofunum, þar sem maðurinn er ef til vill fall-
inn í valinn daginn eftir að hann flutti bónorð sitt.
Og um þessi stríðáhjónabönd er það að segja, að
eg tel þau hreinustu vitskerðingu.
•tt- Já, þar er eg á sama máli og þú, svaraði eg.