Vísir - 15.03.1924, Blaðsíða 3

VÍSIR
r.cí hefði IljálpræSisherinn getað
_gerbreytt innra manni sinna ,,um-
ventu“ eins og ráðherrarnir í
c.nsku stjórninni heíöu snúist á
cinum mánuði. Hann mælti enn-
íremur:
„Tökum t.d. Ramsay MacDonald
sem hingað til hefir verið helsti
ílugmaðurinn i flugflota jafnaðar-
Tnanna. Mestu af lífi sínu hefir
hann varið til að sýna dugnað sinn
5 að fljúga ntilli hvítra hugsjóna-
.'■kýja jafnaðarstefnunnar. Nú er
hann genginn í fótgönguliðið, orð-
inn gerbreyttur, og hefir honum
iærst að þramma fótgangandi með
bungan hermanna-poka á bakinu.
I’egar eg heyrði hann halda
íyrstu ræðu sina sem forsætisráð-
herra, hélt eg að eg hlyti að liggja
lieima í rúminu mínu og dreyma.
Enginn stjórnmálamaður gat tal-
- að um nein mál með meiri fyrir-
vara eða miðlunarhug. Hann veg-
samaði jafnvel franitakssemi ein-
sjtaklingsins í samanburði við rík-
isrekstur, og hét því, að vernda
„auðsafn“ og lánstraust landsins.
Þér hafið ef til vill heyrt um
'cnór-söngvara, sem vekja aðdáun
fólksins, með sinum háa söng í
’heilan mannsaldur, en verða þess
svo alt í einu varir, að þeir ná
ekki framar þessum himinháu tón-
um, og láta sér því lynda að syngja
með baryton-rödd. Þegar eg hlust-
aði á Ramsay MacDonald, sem
þúsund sinnum hefir staöið í ræðu-
st-ól og gefið frá sér ógnarháa
'tóna, lækka róminn og syngja
með hljóðum, seni venjulega heyr-
ast úr barka tilþrifaminni söngv-
ara, ])á konut mér í hug tenór-
söngmennirnir, með brostnu rödd-
ina, sem forlögin gera að „bary-
ton“-söngvurum.“
Þéssi gamanyrði voru símuð
„Politiken" frá London snemma í
þessuni mánuði.
Jrjístið liiitil ai ta.u
Páll ísólfsson hélt í vetur sam-
söng með völdum söngflokk og
völdurn verkefnum. Aldrei hefir
Reykvíkingum verið boðin betri
söngskrá, aldrei eins fjölbreyttir
kraftar starfað saman. Tekjur
urðu ekki nema rúmiéga fyrír
jcostnaði. Maðurinn, sem var lífið
og sálin í samsöngnum, og hafðí
lagt til mest vitið og vinnuna, bar
sáralítið úr býtum. Um daginn hélt
Páll orgelhljómleika, sem hverri
stórborg hefðu verið samboðnir.
En aðsóknin var léleg. Reykvík- ,
ihgar báðu að hafa sig afsakaða
við þessa kvöldmáltíð- hreinnar |
listar. Þeir vildu heldur snapa
gams á kaffihúsum, bíóum og það-
an af verri stöðum.
Nú endurtekur Páll hljómíeik-
ana fyrir einnar krónu aðgangs-
eyri! Nú hafa boðsgestirnir ekki
fátæktina fyrir afsökun, ekkert
nema smekkleysið tómt. Og þrátt ■
fyrir viðtökurnar í vetur, er hann
í þann veginn að byrja að æfa nýj-
an söngflokk.
Eg heyri marga segja, að þeir
skammist sín aldrei eins fyrir
\
Reykvíkinga og Jægar Páll leikur
hér fyrir hálftómri kirkju. Eg er
bættur að skammast mín fyrir
Reykvíkinga. Það fer of mikill
tími í það. Eg vil heklur vera
stoltur af Páli. Eg veit, að hann
]>rælar í tímakenslu, sem er seig-
drepandi aðferð til J)ess að halda
í sér lífinu. En dýrustu krafta sína
leggur hann í að efla íslenska
söngment og söngsmekk, — og
sétur sér alt af hrcstu mörk. Gott
meðan þeir lcraftar endast.
En hvað tekur við? Á að
1:röngva svo kosti Páls, að hann
neyðist til að flýja land ? Eða sigr-
ar hann? Mér finst hann hljóti að
sigra. Ýmislegt bendir hér til, að
kotungshyggjan sé að réna, — eða
SLOAN’S er langútbreiddasta
MENT“ í heimi, og þústtnd-
stg á hann. Hitar straz
Er borinn á án nún-
öilum lyfjabúöum. —4
a. m. k. Ijósið sé að skiljast frá
myrkrinn í þeim efnum. ÞaS hlýt-
ur að draga að því, að myndað
verSi félag til þess aS fá Pál til
þess aS halda reglulega orgel-
hljómleika í kirkjunni, og ala fólk
upp til þess aS hlusta á bestu
sönglístina, sem hér er kostur á.
Þegar slík veisluföng eru í boSi,
er leyfiíegt að fara út á stræti og
gatnamót, og „þrýsta þeim til að
koma“j sem vita ekki .sjáifir, hva5
jteim er fvrir bestu.
Iniilntningsbaim.
Stjórnin hefir gef jð- út regiugerS
til bráðabirgða um baun gegn inn-
flutningi á þeim vörutegundum,
sem farið er fram á að bannaður
vcrði innfiutningur á, i frumvarpi
því, sem lagt hefir verið fyrir AI-
])ingi. Þar á meðal eru ýmsar vör-
ur, sem ekki kemur til mála aS
bannaöur verði til frambúðar, og
yfirleitt er hér að eins um bráða-
birgðaráðstöfun aS ræða, og
vcrður eindregið að ráða fólki frá
því, aS hlaupa til að kaupa ttpp
þessar vörutegundir, því að það-
mundi verða kaupendum sjálfutrt;
til tjóns.
Nánara verður skýrt frá þessM.
i næsta blaði.
lepr fiiijrir Iðöta.
Eftir ólaf ólafsson,
trúboða í Kína.
' #
II.
Jól í heiðnu lanði.
Daginn eftir að vtð flúðuirr,
, stóð harður bardagi rétt fyrir utan,
bæinn. Stjórnarherinn varð imdtr
fyrstu atlögu; en rétt í því k&m
allstór hjálparsveit norðan frá
Yunyang aö baki ræningjunum og
að þeim alveg óvörum. Sáu þeir þi
j-ann kostinn vænstan, að forða
sér. VíS snerum því heim aftur,
höfSu þé> flestir ugg um að ræn-
ingjamir hyrfu naumasí frá aS.
svo bthiu.
Það fréttist næst frá þeim, að-'
þeir hef Su haldið beina leið til Líg—
wankjá.* Lýsingu af þeim djöfla-
dansi, er þar stóð, mundi cngaa
íýsa aS lesa. Þrír fjóröu hlutasr
jENGINN VEIT SlNA ÆFINA *-i
- uns barnahópur kom til hans. Börnin höfðu
stolist til hans í frímínútunum. En þau stóðu
ekki lengi við hjá honum. Hann gaf þeim aura
fyrir sælgæti, svo þau hröðuðu sér í búðina
áður en tíniar byrjuðu aftur.
Rafe varð aftur einn. Og hann hamaðist
svo við vinnuna, aö hann tók ekki eftir, að
einhver gekk í áttina til hans. Það kom hon-
um þvx á óvart, er liann sá konu standa fyrir
ofan sig í brekkunni. Hann rétti sig ekki upp.
Hann hætti þó að vinna og studdi sig fram
á hakann. Honum fanst hann sjá alt eins og
í þoku og honum fanst andlit konunnar Hkj-
ast svo dásamlega andliti því, sem hann sá
■ávalt fyrir hugskotssjónum sínum, andliti
Maude.
Hann rétti sig upp. Konan stóð grafkyr.
'Sólin var að baki hennar, og skein beint i
andlit hans. Hann skygði hönd fyrir augu
og horfði á hana.
Hann starði í undrun og fegitileik, en það
var sem hann tryöi eigi öðru en að þetta væri
sýn ein.
Konan hreyfði sig lítið eitt. Hún reyndi að
tala, en mál hennar varð hvísl eitt, og þetta
seina orð lieyrði hann:
,,— Stranfyre."
'Hann stóð eins og í dratmii. Svo átttaö hann
sig loks og hljóp tif hennar. Andlit hans var
orlið náfölt, en það var sem eldur brynni úr
augum hans, er hann hrópaöi i gleðihrifningu:
„Mattde."
Hann greip stérklega um þær, eins Og hanrt
óttaðist, að annars gæti hún losnað úr greip-
unt hans.
„Ó, Stranfyre," husaði hún og dró andann
ótt og þungt, og svo hálfhneig hún niður á
jörðina, en Rafe hélt enn utan um hendur
hennar.
„Ert það nú, — Maude,“ spurði hann hás-
um rómi og það var enn efunarhreimur í rötld
hans.
„Já, — ])að er — eg,“ sagði hún og reyndi
að ná fullu valdi á sér aftur, og hún reyndi
að brosa og halda aítur tárum sínum.
„lín hvernig — ko.mstu hingað?/ spurði
Rafe. Hann hafði næstum sagt: Hvers vegna?
og kanske las hún ])á spumíngu í augum hans,
því hún dró hendur sinar til sín.
Kinnar hennar urðu dökkrauðar, er hún
svaraði:
„Við búum á gistihúsinu í nokkra daga."
Rafe leit undrandi í áttina til gistihússins.
Það var eins og hann hefði aldrei litið það áð-
ur. Svo leit hann aftur á Maude.
„Faðir minn og Eva eru þar likasagði
hún og benti honum. „Viltu ekki setjast niður,
Stranfyre?"
Rafe frekar datt en settist. Og hann starðf
enn á hana undrandi.
\
„Það var vegna Evu,“ mæíti Maude í afsök-
unarrómi.
„Hún náði ekki styrkleik símnn aftur. ViS-
ferðuðumst með hana. En það bar engart á-
rangur. Hún kvartaði si og æ.“
,,Kvartaði hún?“ endurtók Iiann.
reyndi að ná þræðinum í þessu öHa.
„Um hvað kvartaði hún ?“
„Það var þín vcgna.“
„Mín vegna?“
Rödd hans varð skyndilega mjúk. Hana
starði á Maude, eins og hann vænti frekari
upplýsinga:
„Já, blessað barnið bélt, að eitthvað sem
hún hefði gert, liefði rekið þig á burt frá okk-
ur. Við reyndum að eyða þessum bugsunurtr,
en það varð árangurslaust. Hún vfldi helst ekki
um það tala, en þú manst, að á meðan húnt
var veik, þá fanst henni ávalt, að það væri
eitthvað, sem hún ætti að halda leyndu fyrír
þér.“
Hún þagnaði og bikaði við sem snöggvasí,
því hún sá, að Rafe féll miður, er minst var
á liðna tímann.
„James lávarður sagði, að við yrðum að
fara á brott með hana frá Englandí um tím:i-
Hann sagði, að hún yrði að fá álgerða brejt-
ingu. Og svo —.“