Vísir - 17.06.1925, Blaðsíða 4

i
VÍSIR
Hi MJALLHVIT
Gnfnþvottabús — Vestnrgötn 20 — Sfmi 1401
6
Afgreiðslan er opin alla virka daga frá kl. 8 f. h. til kl
e. h., nema laugardaga til kl. 10 e. h.
pvottur, sem á að vera tilbúinn á laugardögum, komi í síð-
asta lagi miðvikudagskveld.
PIARO.
OBOEL.
Útvega piano og orgel-harmonium fra fyrsta flokks verk-
smiðjum. Sömuleiðis útvega eg grammófóna og grammófón-
plötur. Verðið mjög lágt. Verðskrár til sýnis.
Signrður Þérðarson,
Bókhlöðustíg 10.
(c/o skrifst. Copland. Sími 406)
ijölbreytt trral — láat verð. -
Myndabúðin Laugav. 1
Sim! 555.
Rjémabös smjör.
Glænýtt rjómabús smjör er
nýkomið.
Kjötbúðin Von.
Sími 1448.
4 herbergi,
eða 3 herbergi og eldhús ósk-
ast í. okt. í miðbænum fyrir lækn-
ingastofur. Upplýsingar í síma 1503.
SveinabókbandiS, Laugaveg 17,
sími 286, tekur að sér afgreiSslu
og útsendingu blaða og tímarita.
(372
1 Nokkrar kaupakonur óskast
uppí Borgarfjörö. Uppl. á Fram-
rresveg 11. (366
Skósmiöur óskast strax. Jpn
Þorsteinsson, ASalstræti 14. (365
Stúlka vön mjöltum,, óskast til
inniverka. Uppl. í síma a'ö Korp-
úlfsstööum. (363
Telpa 12—14 ára óskast nokk-
urn tíma. Uppl. Þingholtsstræti
15» uppi. (361
Skó- og gúmm't)ri8gcr8ir Ferdin-
ands R. Eiríkssonar, Hverfisgötu
43, endast besi. (278
Abyggileg stúlka, sem getur
hjálpað til viö morgunverk, get-
ur fengið gott herbergi til leigu.
A. v. á. (370
Lítið herbergi með forstofuinn-
gangi til leigu. Nönnugötu 3. (369
Gott herbergi með forstofuinn-
gangi til leigu, á Laufásveg 45.
(364
borgi áfallinn kostnað.
r
LEIGA
Nýjar og' góðar pönnukökur
; fást daglega á Vesturgötu 12:
(Mjólkurbúðinni), sömuleiðis eft-
ir pöntun. (371
Kartöflur, danskar, mjög ódýr-
ar. Hannes Jónsson,, Laugaveg 28
og Baldursgötu 11. Sími 893. (368
Rósaknúppar til sölu. A. v. á.
___________________________ (362
„SæpoIin“-sápan er keypt af
öllum þeim, sem hreinlæti unna.
Fæst hjá flestum kaupmönnum.
Biðjið um „Sæpolin“! (323
Nýkomið: Ágætur lastingur,
mosbrúnn og ljósgrár, hentugur í
kvenkápur og dragtir, verður seld-
ur á að eins kr. 3.75 pr. meter,
tvíbreiður. Guðm. B. Vikar, klæð-
skeri, Laugaveg 5. (205
Brúnn óskilahestur hirtur af
lögreglunni. Mark á hestinum er:
Lögg aftan hægra, sneitt aftan
vinstra. Eigandi hestsins vitji
hans á lögregluvarðstofuna og
(375
Mósvartur kettlingur hefir tap-
ast. Finnandi er vinsamlega beð-
inn að skila honum í Ingólfs-
stræti 21 B. (374
I
Fyrsia flokks bifreiðar í lengri
og skemmri ferðir til leigu, fyrir
lægsta verð. Zophonias. (1195
Drengurinn, sem sótti hnakkinn
til Jóns Ólafssonar, á Laufásveg'
55, er beðinn að koma til viðtals
nú þegar. (373
Fasteignaeigendafélag Reykja-
víkur. Skrifstofa i húsi Nathan
& Olsen, þriðju bygð, nr. 37, er
opin hvern virkan dag, kl. 5—6-
síðd. (3 67
1 GaröyrkjumaSur, sem útvegar
j blóm og plantar á leiði, er til
j viðtals hjá líkhúsinu í kirkjugarð-
inum, kl. 8—9 á kveldin. (309
FÉLAGSPRENTSMIÐJAN.
tt
GRÍMUMAÐURINN.
stundu. Herra Deynoot segir ykkur þá frá
viðræðum sínum við harðstjórann, og eg verð
þá ef til vill svo hamingjusamur, að mega
láta lífið fyrir þessa borg, sem eg ann hug-
ástum. Farið heilir, herrar mínir, og megi
guð gæta ykkar þangað til. Ef Alba vill ekki
þiggja mig, þá veitist mér sú sæmd að vera
foringi ykkar og leiða ykkur, — til sigurs, aö
eg vona — til dauða, ef guð vill svo vera
láta.“
Fundarmenn risu nú úr sætum sínum og
kvöddu Grímumann hver af öðrum, i síðasta
sinni, að þvi er þeir ætluðu, án þess að vita,
hver hann væri, þó að þeir bæri allir til hans
ást og, traust sem foringja og vinar. 1 raun
og veru voru hinir göfugu fundarmenn bug-
aðir og harmi lostnir yfir þeim vanda, sem
foringi þeirra hafði sjálfur stofnað þeim í,
svo að ekki varð undan komist. Þeir urðu á
allri sinni staðfestu að halda, urðu að bæla
niður allar raddir tilfinninga sinna, sem mæltu
gegn því,, að hinum hrausta manni væri fórn-
að til þess að seðja grimdaræði hins svívirði-
lega harðstjóra. En þetta varð svo að vera, og
fundarmenn allir voru svo góðir og göfugir
menn, að þeir fundu, að Grímumaður hefði
kjörið sér hið góða hlutskifti með þvi að
bjóðast til þess að leggja líf sitt í sölurnar
fyrir samborgara sina.
Þegar fundarmenn höfðu litið til hans
hinsta sinni, þá gengu þeir út um bakdyr
klaustursins, tveir og þrir i einu. Þeir gengu
yfir ána á báðum brúnum, sem á henni voru.
Myrkur var á, og klaustrið lá í útjaðri borg-
arinnar, langt frá Stadthuis og Kouter. Úr
borgarhlutum St. Baafs og St. Nikulásar bár-
ust gleðiómar yfir ána, frá húsum þeim, sem
vallónskir hermenn höfðu lagt undir sig. En
menn þeir, sem heitið höfðu að berjast við
ofurefli liðs, skeyttu því engu. Þeir fóru hljóð-
lega um hin dimmu, þröngu stræti og sneru
að lokum til hægri eða vintsri, til suðurs eða
norðurs, og komust klaklaust heim til sín.
§ 5-
En tveir menn höfðu orðið eftir í fundar-
salnum, þegar allir aðrir voru farnir. Þ^ð var
Grímumaðurinn og Laurence van Rycke.
Laurence hafði beðið þögull á meðan aðrir
fundarmenn gengu út um dyrnar, en þegar
kom að Grímumanni, og hann gerði sig lík-
legan til þess að fara, _þá leit Laurence þeim
bænar-augum til hans, að hann nam staðar,
eftir örstutta umhugsun.
Þegar síðasti fundarmaður var farinn,
reyndi Laurence að segja eitthvað, en fékk
engu orði upp komið fyrir geðshræringu. En
þögult bænar-ávarp skein enn úr augum hon-
um, og svipur hans var torkennilegur orðinn
vegna andlegra þjáninga, og alt i einu vein-
aði hann upp yfir sig eins og helsært dýr.
Hann féll á kné við borðið, huldi höfuð i
höndum sér og grét eins og barn. Grímumað-
ur heið rólegur og þögull, þangað til grát-
kastið var um garð gengið. Hann var stilli-
legur og góðlátlegur og starði gegnum grím-
una á hinn bugaða fnann.
„Henni er borgið fyrir hefnd þjóðar okkar,“
mælti hann, þegar hann sá, að Laurence var
kominn til sjálfs sín. „Er það þetta, sem hef-
ir þjáð yður, herra?“
Laurence hafði fyrirorðið sig vegna geðs-
hræringar sinnar og var staðinn á fætur.
Hann strauk hendinni um sveitt ennið og*
úfið hárið og reyndi að horfast djarflega í
augu við Grímumann.
„Að sumu leyti var það,“ mælti Laurence
einarðlega. „Eg ætla ekki að tala um hana..
Það var þá hún, sem sveik okkur öll?“ bætti
hann við, bugaðUr af sárri sorg.
Grímumaður svaraði þessu engu, og Laur-
1
ence tók þá aftur til máls, rólegri en áðurt
„Mig langaði til þess að tala um þessar
nafna-skrár, — skjölin, sem Hans Hátigiv
trúði mér fyrir.“
j.Já.“
„Eg fór að svipast að þeim þegar ....
þegar hún var farin, og sá, að þau hefði ver-
ið tekin.“
„Og hvað gerðu þér þá?“
„Eg vissi, að svikum hefði verið beitt vi'ð>
okkur .... þá .... þar . — í þeim svifum
..... og að hún hefði .... þessi ágætis kona^.
herra minn, sem eg .... Ó! það var skelfi-
legt!“ kallaði hann upp yfir sig, og jafnvel
þá var sem feigðarsvip brygði á hið föla og'
tærða andlit hans.
V