Vísir - 30.11.1925, Blaðsíða 3

YlSIR
Mánudaginn 30. nóv. 1925.
Tilsölu
sildapveFksmiðja og síld-
veiðastöd, Hmm síldveiða-
eimskip og tveii* geymslu-
skpokkar úi' járnbentpi
steinsteypu.
Eg hefi til sölu síldveiðastöðina og síldarverksmiðjuna á
Hesteyri.
Stöðin hefir mikið iandrými; var upprunalega hvalveiðastöð;
en árið 1924 var bygð þar sildarverksmiðja og sildarsöltunar-
pláss. Verksmiðjan sjálf er í tvílyftu steinsteypuhúsi, útbúin
að öllu leyti með fullkomnasta nýtísku útbúnaði; getur unnið
úr 1500 hektólítrum af síld á sólarhring; vélar allar svo stór-
ar, að auka má framleiðsluna upp í 3000 hektólítra á sólar-
hring. Lýsisgeymirar, sem rúma 1800 föt af lýsi; stór geymslu-
hús fyrir síldarmjöl, kol og kokes, salt og tunnur. Verkstæði
og smiðja fyrir aðgerðir. Verkamannabústaður, sem rúmar
100 manns. Sérstakt hús fyrir skrifstofur og heimili fram-
kvæmdarstjóra.
Síldarplön og bryggjur, sem 8 síldarskip geta legið við i
einu. Vatnsveita fram á bryggjurnar og raflýsing.
Ennfremur 5 síldveiðasgufuskip: „Reykjanes", smíðað um
1924, og „Langanes“, „Refsnes“, „Akranes" og „Siglunes“, sem
öll eru flokkuð til vátryggingar (klasset) 1925.
Ennfremur tveir geymsluskrokkar, smiðaðir í Bretlandi, úr
járnbentri steinsteypu, „Cretehive“ 1000 smál. og „Cretecamp“
950 smál., með gufukötlum og vélum.
Allar framangreindar eignir fást keyptar í einu lagi.
250 þúsund isl. króna útborgunar er krafist, ef alt er selt
í einu. — Um söluverð og annað geta lysthafendur fengið upp-
lýsingar hjá undirrituðum.
Hér er sérstakt tækifæri fyrir íslendinga til þess að eignasí
fullkomna nýtísku síldarverksmiðju, útgerðarstöð og síldar-
útgerðarskip við verði, sem er langt undir því, sem kostað liefir
og væntanlega nokkur tök verða á að koma slíku fyrirtæki
upp fyrir í náinni framtíð.
Kaupin þurfa helst að fullgerast fyrir 15. janúar 1926.
Sveinn B|öpnsson,
hæstaréttarmálaflutningsmaður.
Bantasteinar.
—0—
Þessarar einkennilegu, og aíS
mörgu leyti merkilegu bókar
Þorsteins skálds Björnssonar frá
Bæ, hefir að litlu verið getið í
btöðum vorum enn, enda er bók-
in nýlega komin út. Vil eg því
biðja Vísi fyrir örlitla athuga-
semd.
Eg tel bók þessa einkennilega
og að ýmsu leyti mjög merkilega;
hún er einkennileg að þvi leyti, að
höfundurinn fær oss hér bók, sem
er 329 bls. i stóru broti og inni-
heldur dánarminningar um á að
giska 1100 manns, sem dáið hefir
á síðustu 30 árum, svo að hér er
sannarlega víða við komið, enda
er maðurinn fróður mjög um ætt-
ir manna.
Hinar ágætu lýsingar, víða
snildarlega færðar í bundið mál
og hinn þróttmikli blær á skáld-
skapnum, gefur bókinni það gildi,
sem giftudrýgst mun reynast og
það er að hún mun þvi betri þykja
sem hún verður eldri.
Þorsteinn er orðinnkunnurmað-
ur fyrir kveðskap sinn í blöðum
og timaritum víðsvegar; kveð-
skapur hans er rammíslenskur að
máli og blæ, einkennilegur, og
mér þykir hann viðfeldinn. Hann
stingur í stúf við nýmóðins logn-
molluna, sem einna mest hefir bor-
iö á í íslenskum kveðskap upp á
siðkastið.
Menn virðast vera að gleyma
þvi, að mál vort er þróttmikið.
Þannig er einnig lundarfarið ís-
lenska, og hvorttveggja krefst
þess, að kveðskapur vor sé sterk-
bygður sem stuðlaberg og kjarn-
vrtur að sama skapi.
Til þess að sýna fram á, að hér
er ekki farið með staðleysu eina
um kveðskap höf., vil eg birta lit-
ið sýnishorn og tek tvær vísur af
handahófi:
SALTKJÖT.
Urvals norðlenskt saltkjöt, af
allrabestu tegund, af 30—40
punda dilkum í heilum tunnum,
ódýrt. Einnig i smásölu.
Kjötbúðin YON
og Brekkustíg 1.
Tæring hnefann að skáldsvein
skók
skelt’ ’onum flötum á legubekk;
læst’ hann í föstum feigðarhlekk;
færði nafn hans í dánarbók.
Af honum gullsjóð ævi tók.
Og eigi gekk hún frá hnignum
rekk
fyrr en í moldar móðursal.
Þar mænir hann dimt út á þjóðar
val.
Hin vísan er svona, og.tel eg
hana afbragð í alla staði:
Hvatráð Lausung lifs hans fræ-
glóð kveikti.
Lundgrá öbirgð kjarksins
þyrna hvesti.
„Stían“ garpi styrkum varp
að sorpi.
Stríðgjörn Rán hann gerði að
león fránum.
Heljar mund af manndóm
grómið brendi.
Myrksýn Gröf hann tungna
stungum græddi.
Fálát Sorg mót sól lét mynd
hans fölna.
Svalorð Minning fal hann
Gleymsku bráðri.
Þessar vísur læt eg tala máli
skáldsins við lesendur blaðsins.
Fer eg svo ekki fleiri orðum hér
um að sinni, en ræð mönnum til
að eignast bókina og lesa hana.
Prentsmiðjan Acta hefir séð um
vtri frágang bókarinnar, og er
hann sæmilegur.
Rvík 17. nóv. 1925.
V. Hersir.
FÓRNFÚS ÁST,
„En þessir veiðiþjófar, sem skjóta niöur
dýrin fyrir okkur, nota alt af gamlar, enskar
byssur, og þeir hæfa vel og á löngu færi,“
sagði Núnó.
„Það litur út fyrir, að þessi Rabasson hafi
lent í einhverju þrasi við yður fyrsta veiði-
daginn,“ sagði íógetinn við Núnó.
„Nei! Það var Brpcken, sem atyrti mann-
garminn," sagöi Núnó.
Brucken hafði setið um hríð hugsandi, en
fór að ókyrrast og skjálfa, er hann heyrði
nafn sitt nefnt. „
„I-Iann var ósvífinn við mig og steytti hnef-
ann. En annars þekki eg hann ekkert, og hefi
aldrei séð hann síðan, svo að eg gæti ekki
borið vitni um neitt á móti honum.“
Brucken var órór og fölur í andliti, er hann
sagði þetta.
„Hann fær alstaðar ilt orð,“ sagði fógetinn.
„Iiann er ekki ókunnur lögreglunni og er
kallaður veiðiþjófur, jafnvel grunaður um
morð, þó að ekki hafi sannast. En nú er hann
kominn í klemmu. Flver annar en hann mundi
hafa farið að drepa veslings Strehley. En nú
höfum við hann í haldi. í næstu viku verður
hann dreginn fyrir lög og dóm.“
Embættismaðurinn stóð á fætur.
„Ætlið þér að fara strax?“ spurði Núnó.
„Já, herra greifi, „eg verð að koma við í
Lagný, áður en eg fer heim. Eg þakka yður
fyrir ástúðlegar viðtökur."
„Úr þvi þér hafið gaman af dýraveiðum,
þá vona eg að þér geriö mér þá ánægju, að
koma hingað bráðum í veiðiför. Flér er gnægð
veiðidýra."
„Eg þakka hjartanlega tilboðið,“ sagði fó-
getinn.
Þeir tókust í hendur, en í þeim svifum
opnuðust dyrnar, og þjónn kom inn meö nafn-
spjald á silfurbakka. Núnó tók kæruleysis-
lega við því, en þegar honum varð litið á
nafnspjaldið, hnykti honum kynlega við.
„Það er svei mér óvæntur gestur,“ sagði
liann .„Eg hélt að sá maður mundi aldrei
stíga fæti sínum inn fyrir dyr hjá mér.“
„Hver er það?“ sagði Farncfort.
„Markgreifi Pont Croix.“
Þegar Brucken heyrði þetta nafn, varð hann
fölur sem nár; 1 hann var sannfærður um, að
einhver hætta mundi vofa yfir sér. Þegar þessi
maður, fjandmaður hans og lítill vinur fjöl-
skyldunnar, fór að koma til Chevroliere, þá
hlaut það að vera til þess að vinna honum
mein. Og hann varð óstjórnlega hræddur og
kvíðinn. Honum fanst eins og þessi vingjarn-
legi embættismaður, sem nú stóð reykjandi
fyrir framan hann, mundi á næsta andartaki
verða harður og miskunarlaus og taka sig
fastan. Honum kom til hugar, að læðast upp
á herbergi sitt, taka peninga sína og leggja
á flótta, en sá jafnskjótt, að það var sama
sem að játa á sig glæpinn. Og hvað vissu
menn? Hvaða sannanir höfðu þeir? Ekk.i
mundi Manúela segja neitt, og Strehley var
dauður. Af hverju þá að fara að flýja fyrir
Pont Croix? Hann lét því eins og e.kkert
hefði i skorist.
„Það er eitthvað alvarlegt á ferðum, þegar
Clement getur fengið af sér, að koma hing-
að,“ sagði Termont. „Eg vona að þér látið
hann ekki biða lengi.“
Núnó gekk fram með nafnspjaldið í hend-
inni. Dyrnar lukust aftur og Núnó gekk inn
á vinnustofu sína. Pont Croix stóð hægur og
stiltur við eldstæðið, þar sem hann hafði iðu-
lega ornað sér með föður sínum. Hann hneigði
sig lítið eitt fyrir Núnó og tók síðan til máls:
„Yður kemur það vafalaust á óvart að sjá
mig hér. Eg fullvissa yður um, að ekkert ann-
að en mjög mikilvægt erindi gat valdið þess-
ari komu minni. Hér er um mannslíf að tefla."
Núnó var í svo mikilli geðshræringu, að
hann tók ekki eftir kulda-hljómnum í rödd
markgreifans.