Vísir - 21.12.1925, Page 2

VlSlR
Við Sigurður vorum vinir. —
Við höfðum þekst lengi og altaf
farið vel á með okkur. Hann var
óvanalegur maður, fyrir ýmsra
hluta sakir. J?að, sem sérstak-
lega einkendi liann, var frábær
ósérplægni. Hiin var svo mikil,
að mér fanst stundum ekkert
vit í henni. J>ó var maðurinn
vitsmunamaður með afbrigð-
um. Gáfurnar ljómuðu af and-
liti hans og gerðu það mjög að-
laðandi, þó eiginlega væri • það
ekki frítt. pær tindraðu eins og
glilrandi gneistar í ræðu hans
og riti. Annars fékst hann mjög
lítið við ritstörf. Nokkur sendi-
bréf, — annað ekki. Aldrei hefði
mér dottið í hug, að hann gæfi
sig við skáldskap. Hann liafði
alarei minst á það einu orði.
En eg komst að þvi á einkenni-
legan hátt. Eg lieimsótti hann
einu sinni. Hann var ekkiheima,
er eg kom. En lierbergi hans
var ólæst, og eg gekk inn. Eg
var altaf eins og „lieimagangur“
hjá honum. Eg sá á ýmsu, að
hann mundi hafa brugðið sér
út í skyndi, og hafa ætlað sér
að koma að vörmu spori aftur.
Eg tók því fyrir að bíða eftir
hónum. Á skrifborði hans lá
bunki af þéttskrifuðum blöðum.
Eg sá undir eins, að hönd hans
var á blöðunum og að þetta
vora ljóð. Með hálfum huga
blaðaði eg í bunkanum og tók
að lesa. Undrun mín var ekki
lítil: parna var hvert kvæðið
öðru betra. J?arna voru kvæði,
þrungin af viti og tilfinningu, og
slétt eins og liefluð fjöl, —
kvæði, er jafnvel hvert Nobels-
verðlaunað skáld hefði getað
verið stolt af að hafa orkt! Eg
var sokkinn niður í lesturinn,
þegar Sigurður kom. Eg sá, að
honum brá dálítið, er hann varð
þess var, að eg liafði verið að.
hnýsast í blöð hans. „Eg heilsa
skáldi, stórskáldi!“ sagði eg. —
Hann roðnaði og þagði. „Hví í
ósköpunum gefur þú þetta ekki
út?“ sagði eg. „Hvers vegna erí
þú að pukrast með þetta. þú
grefur þarna dýrmætt pund í
jörðu! pú setur ljós þitt undir
mæliker! Með því að birta þessi
kvæði þín, mundir þú i einu vet-
fangi vinna þér nafn, sem stór-
skáld. Ef þú sæktir um skálda-
styrk, myndirðu fá hann. Jafn-
ótvíræð skáldgáfa og þín mundi
áreiðanlega verða viðurkend og
styrkt.“ — Sigurður brosti og
sagði: „Fyrir löngu hefi eg á-
kveðið, að engin einasta vísa eft-
ir mig skuli komast á prent, að
mér lifandi. þeirri ákvörðun
minni verður ekki haggað. Eg
segi þér það í eitt skifti fyrir
öll. En úr því að þú, illu heilli,
hefir uppgötvað þetta leyndar-
mál mitt, er best að eg segi þér
það, að langt er síðan eg byrjaði
að fást við skáldskap, — mjög
langt. En að eins tveir menn,
fyrir utan þig, vita um það. Og
eg hefi beðið þá að koma ekki
upp um mig. J?egar eg er dauð-
ur, mega þeir gefa út þessi and-
ans fóstur mín, ef þeir lifa mig.
Svo er ekki meira um það!“ En
livers vegna viltu ekki birta
neitt eftir þig?“spurði eg. „Jafn-
skynsamur maður og þu, hlýtur
að hafa einhverjar ástæður, ein-
hverjar mikilvægar ástæður? er
styðji þessa ákvörðun þína. -—■
Láltu mig heyra þær ástæður.“
Hann þagði litla stund, eins og
hann væri að hugsa sig um. Mér
virtist honum jafnvel verafrem-
ur óljúft að tala um Jætta. Loks
sagði hann: „Ástæður mínar eru
margar. Eg slcal segja þér þær
helstu. Fyrsta ástæðan er sú, að
eg yrki að eins fyrir sjálfan mig,
— ekki nok'kurn annan mann.
Og eg vil vera frjáls maður, al-
gerlega frjáls. En í áliti og skoð-
unum annam manna er altaf
fólgið eitthvert aðhald, hvort
sem menn vita af þvi eða ekki.
Alveg ósjálfrátt verða menn æf-
inlega fyrir áhrifum af skoðun-
um annara, hvort sem þær eru
réttar eða rangar. Hinsvegar er
eg viss um, að mörgum myndi
alls ekki geðjast að mörgum
lcvæðum mínum. Margir myndu
misskilja þau, og sum þau
kvæði, er eg tel best, myndu
aðrir telja lítilsnýt eða einskis-
virði. pú þekkir ritdómarana!
peir, sem. ekki geðjaðist að
kvæðum mínum, myndu kalla
mig „leirskáld“, eða þegar best
léti, að eios „hagyrðing“. peir
myndu segja, að eg væri óþrosk- .
aður, milli vita, og þar fram
eftir götunum! Illgirni og öfund
myndu rísa gegn mér eins og
holskefla á reginhafi. Og þó að
báturinn minn myndi, ef til vill
þola þá ágjöf, er þó algerlega
óþarft að vera að hætta á það!
Á hinn bóginn er eg lieldur ekk-
ert sólginn i hrós manna. Eg
fyrirlít liina miklu eftirsókn efi-
ir opinberu lofi og metorðum.
Eg liefi aldrei verið neinn sam-
kepnismaður! Eg mundi una
mér alveg eins vel í sambúð við
elskaða konu, þó enginn í heim-
inum vissi um samvist okkar!
Sama get eg sagt um afstöðu
mína til skáldgyðjunnar. Eg
met það einskis, hvort nokkur
eða enginn veit að eg liafi nokk-
uð saman við liana að sælda!
Eg aumkva sum skáldin. parna
eru þau alla æfina að leitast við
að framleiða einhver andleg
verðmæti, og það er nú í sjálfu
sér langt frá þvi að vera ámæl-
isvert. Eu alt verður að gefa út!
Vesalings menti! I mínum aug-
um eru þeir andlegir betlarar,
sísníkjandi þurfamenn! Og all-
ir vilja vera mestir. Nei, eg hefi
enga löngun til að taka þátt í
þessu heimskulega kapphlaupi.
Eg hefi enga löngun til að
„troða upp“, sem kallað er,
standa uppi á einhverjum palli,
og gala framan í lýðinn, eins
og hani! Skáldin mega hafa fyr-.
ir því fyrir mér. Og ritdómar-
arnir mega setja á sig spekings-
Jólagjafir
í fjölbreyttn
Slifsi. Silki i svuntur, svört og misl. Silki í kjóla og upp-
hluti. Silkislæður. Silki og ullar-treflar.
Skrautdúkar í miklu úrvali. Ballkjólaefni. Handtöskur.
Seðlaveski. Viftur fyrir börn og dömur. Hárskraut. Hálsfestar
óvenju fallegar. Armhringir. Naglahreinsunartæki (Manecure).
Ilmvötn margar teg. og Ilmvatnskassar með sápu, sem allir
vilja eignast, og því sérlega hentugir til jólagjafa og ótal nxargt
fleira.
Verslumn GULLFOSS
Laugaveg' 3. . . Sími 599.
Bæjarins besta hveiti er:
ALEXANDRA, að eins................. kr. 0.60 kg.
Gerhveiti, besta teg.................<■— 0.70 —
Kex, ósætt, góð teg.................. — 1.80 —
Kex sætt, góð teg................... -— 2.30 —
Sætar kökur, margar teg................— 5.00 —
Ávaxtamauk i lausri vigt og glösum, gott og ódýrt og alt
til bökunar.
Margar teg. súkkulaði og konfekt.
Nýir og niðursoðnir ávextir, mikið úrval, og' margt fleira.
Hringið í síma 1315 og vörurnar verða sendar heim.
Verslua Ókís Einarssouar
Laugaveg 44.
liuk&upaknar
á 1—2 krónur hver. — Ábyi’gð tekin á því, að hvér pakki inni-
haldi það verðmæti, sem hann selst fyrir.
Tíunda hverjum pakka fylgir ein eða tvær krónur í pen-
ingum.
Siprður SMlason.
svip, eins og þeir væru að kveða
upp hæstaréttardóma, sem ekki
er hægt að áfrýja. En geng fram
hjá þessu öllu saman með lxopp-
andi og hlæjandi fyrirlitningu!
En eg hefi gert ráðstafanir til
þess, að eitthvað af Ijóðum mín-
urn verði gefið út, þegar eg er
dauður. J?ú mátt ekki skilja
þetta þannig, að eg sé hræddur
við að birta kvæði mín. Síður
en 'svo. En eg he.fi orðið þess
var, að eg er altaf að breytast.
— Tilfinningar mínar breytast,
hugsanir mínar breytast, — alt
bi’eytist. Ýmislegt, sem féll mér
vel i geð i fyrra, er mér alls
ekki geðfelt nú. Eg geri ráð fyr-
ir að undir æfilokin líti eg alt
öðrum augum á sum kvæði mín
en nú. pá er gott að geta vins-
að úr, breytt og lagað. Eg hefi
altaf hugsað mér, að þegar mað-
urinn dæi, myndi honum renna
upp nokkurskonar dómsdagur
hinumegin. En það er nokkurs-
konar dómur haldinn yfir hon-
um hérna megin lika, þegar
hann deyr, eins og allir vita. Eg
kýs að dómurinn yfir mér sem
skáldi fari fram um leið og
dæmt er um líf mitt að öðru
leyti. Mér liggur elcki á þeim
dómi fyr. Og þá er ekki liægt
að segja, að jeg hafi verið að
yrkja mér til „orðs eða frægð-
ar“, eða með það fyrir augum
að uppskei-a neitt í þessu lífi.
En jafnvel þó ekkert sæist eftir
mig dauðan af skáldskap, væri
mér alveg sama. Mest er um
það vert að vera skáld, gott
skáld, í lífi sínu og breytni. En
unx þá skáldfrægð er ekki kept!“
pctta var aðalinntakið í máli
hans. Eg var eitthvað að, malda
í rnóinn, en jeg fann, að. mót-
bárur mínar voru máttlausar.
Eg kvaddi og fór. Síðan hefi eg
oft hugsað um það, að líklega
hafi þessi vinur minn haft alveg
rétt fyrir sér í þetta sinn — eins
og of tar! —--------—
G. Ó. Fells.
I