Vísir - 24.12.1925, Blaðsíða 3

VÍSIR
„Sjá! Mannsins sonw kemw." Kallið hljómco-,
að konungwrinn fœddw sé á jixrð,
og \)fir mönnum heyrast englahljómca■
um helga náð, og bœn og þakkargjörð.
/ fátœkt kemiir einn, sem heimi öllum
af auðlegð himins gefur dýrast hnoss;
Lann þekkist ekk't' t háum dýrðar-höllum, —
í hreysi borinn var til frelsis oss.
Vér minnumsi bamsins blessaða og hreina,
í Betlehem sem fx>r í jölu lá.
En allra barna minnumst, meyja' og svdna,
og mest samt þeirra’, er böl og sorgir þjá.
„pað, sem þér mínum minnstu brœðrum gefið,
að mér er rétt," svo kvað hann sjálfw fyr.
ef œ vér syngjum sama barlóms-stefið,
vér sjáum aldrei lifsins Fögrudyr.
Hann kom að boða rétllœtisins ríki; —
það ríki’ er fjarlœgt enn t dag sem þá.
En gœtum þess, að ei oss sjálfa stAki
það síngirninnar víl, er aldrei má
úr fjarska beina’ að Síon augum smum
og sjá þann Ijóma’, er yfir henni sktn, —
þau fyrirheit í hennar Ijósu línum,
er lofa fylling óskum þín og mín.
„Cuðs TÍki’ er nálœgl!" Afbragðsmenn það eygja
um aldahöf t bjartri dýrðarsýn.
„Guðs ríki' er fjarlœgl," frœði heimsins segja,
„og fullkomnunin draumalóngun þtn."
En heldw látum oss með Drottni dreyma,
að draumsins fylling vinna' — í starfi’ og þrá,
en œðri sjón í glaumi heimsins gleyma
og glata þvt, sem fegwst verða má.
Jakob Jóh. Smári.
Húsfreyja gaf mér flóaða mjólk,
hangikjöt og laufaköku frammi í
búri. — Síðan kysti hún mig, bað
guð að blessa mig og varðveita
og leiða heilan heim. — „Og ef
þú verður nú reglulega fljótur,
skaltu fá sætsúpu, þegar þú kem-
ur aftur. — Svo ljúffenga vökvun
hefir þú aldrei bragðað.“
„Er hún betri en nýtt skyr,“
sagði eg með nokkurum ákafa, —
„betri en ábristir eða sauða-
þykkni?“
„Það færðu að vita í kveld. —
Og vertu nú sæll og guð fylgi þér.
— Berðu kæra kveðju í Selið.“
Dagurinn ljómaði í austri og sló
fölum bjarma á kalda og hvíta
auðnina. — Hvergi var dökkan
díl að sjá og ekkert hljóð heyrð-
ist, nema lágt og þungt veðrasog-
ið í fjarska. —
Mér sóttist seint gangan, því að
færðin var slæm og frakkinn til
ta,far. — En eg var glaður og á-
nægður og hlakkaði til. — Á miðj-
um Stekkjarhæðunum rakst eg á
tömdu hrossin. Þau stóðu þar í
kröfstrunum upp fyrir haus og
keptust við. — Gráni gamli leit
upp, ólundarlegur á svipinn. — Eg
gekk til hans, klapþaði honum og
sagði: „Þú þekkir mig nú líklega
ekki í þessum frakka, Gráni
minn!“ — En klárinn saup hregg,
hlustaði á veðragnýinn í fjarska
og lét sem hann heyrði ekki til
mín.
Mér hló hugur i brjósti, þegar
eg nálgaðist kotið. — Eg nam
staðar að húsabaki, þurkaði af
mér svitann, dustaði snjóinn af
frakkanum, gekk síðan heim og
kvaddi dyra. — Hundurinn rauk
upp með andfælum og hljóp fram
göngin með urri og gelti. — Að
vörmu spori var hastað á seppa
og Dísa lauk upp.
„Góðan daginn, Þórdís," sagði
eg heldur drýgindalega og studd-
ist fram á prikið.
„Góðan daginn,“ sagði hún og
rak upp skellihlátur. — „Eg ætl-
aði ekki að þekkja þig i þessari .
óskaplegu mussu, — þú ert svo
digur og kauðalegur.“
„Einmitt það !“ sagði eg. — Við
þessu hafði eg ekki búist og eg
fann að reiðin blossaði upp i mér.
En hún hélt áfram að hlæja og
sagði: „Skafðu af þér, drengur,
og komdu inn. — Þú skalt fá sjóð-
heitar kleinur.“
„Mig langar ekkert i klemur,“
sagði eg. — „Og eg er ekki viss
um að eg komi inn. — Mig langar
ekkert til þess, — þaö skaltu vita.
— — Eg var bara sendur með
bréfsnepil hingað. Ómerkilegan
bréfsnepil —• — Annað var það
ekki.“ — Og eg svifti frá mér
kápunni, svo að boðangarnir stóðu
út í loftið, eins og vængir, og
Dísa hlaut að sjá rúðótta fóðrið,
tók bréfið úr vasanum og mælti:
„Hér er það! — Gerðu svo vel!“
— Síðan slöngvaði eg að mér
frakkanum, snerist á hæli og bjóst
til farar. „Berðu kveðju Steinvar-
ar í bæinn,“ sagði eg og veifaði
prikinu.
„Ertu reiður við mig, Steini,"
sagði Dísa, undur-blíðlega. „Eg
sagði þetta bara að gamni minu,
— þú varst svo skringilega kot-
roskinn." — Og hún kom til mín,
tók innilega í höpd mína og leiddi
mig inn i dyrnar. — Mér var öll-
um lokið og eg fann til sárrar iðr-
unar.
„Eg var héma með ofurlítið til
þín,“ sagði eg lágt og hikandi, tók
kertin úr vasanum og lagði í lófa
hennar.
Hún kysti mig þar í dyrunum.
' Eg tafði of lengi. — Og þegar
eg kom spölkorn upp á hálsinn
byrjaði að fjúka. — Eg tók eftir
þvi, að nú söng og hvein í fjöll-
unum hálfu meira en um morgun-
inn. — Og loftið var dimt og
þungt eins og himininn væri að
síga niður á jörðina.
Mér fór að verða órótt. Ef hann
skylli saman núna i blindöskubyl,
voru litlar horfur á, að eg næði
bæjum. — Og nú var farið að
bregða birtu. En eg gat þó enn
þá greint slóð mína frá þvi um
morguninn. —
Eg fann sáran einveru-beyginn
leggjast yfir mig og læsast um
hverja taug. Veðurhljóðið söng i
fjöllunum, fjúkið jókst, og augun
sáu skemri og skemri spöl inn yfir
þessa hvítu, miskunnarlausu eyði-
mörk. — Hvað átti að verða um
mig i þeim tryllings-dansi, sem
nú mundi hefjast, ef vindurinn
næði tökum á snjónum. — En eg
reyndi að herða mig upp. Enn þá
var eg á réttri leið og senn kom-
inn miðja vega. Eg dró hettuna
niður fyrir eyrun, sivafði treflin-
um um hálsinn og setti upp tvenna
vetlinga. Eg herti gönguna og
gætti þess ekki strax, að eg hafði
tapað slóðinni. Samt fann eg hana
bráðlega aftur. Eg hafði hallað
mér um of undan brekkunni, en
á þá hönd, niður við ána, var
Skútusteinninn. — Þar hafði
stúlka orðið úti íyrir löngpi. Hún
var að koma frá aftansöng á
gamlaárskveld. Og skygnir menn
sáu hana ganga ljósum lógum. —
Eg vildi ekki hugsa um þetta
meira. —
Það rökkvaði óðum og snjónum
kyngdi niður í logni.-------Mér
virtist sem stormurinn stæði á
öndinni þar uppi í fjöllunum,
reiðubúinn til þess að bregða á
leik niður dalinu, hvenær sem guð
gæfi honum fararleyfi. — En eg
vissi, að guð getur bundið storm-
inn og eg vonaði, að hann gerði
það í þetta sinn. — Mér var ljóst,
að ef norðanbálið ryki i alla þessa
lausu mjöll, væri úti um mig. —
Og eg einsetti mér þá að grafa
mig í fönn, fela mig guði á vald
og sofna rólega hinsta svefni, ef
verkast vildi. — Eg ætlaði ekki
að láta storminn dansa með mig
að vild sinni, hrekja mig áfram
eins og fis, slöngva mér flötum á
gaddinn eða bylta mér fyrir
hamra. — Alt mundu lúkast einn
veg fyrir því, ef dauðanum væri
ætlað að sækja líf mitt i nótt. —
En svo kom annað upp í hugan-
um. Eg hafði að vísu verið öðrum
til byrði alla mína daga, en bestu
manneskjur veraldarinnar, Stein-
vör og Dísa, mundu þó gráta og
sakna, ef eg týndist svona. — Mér
fanst heimurinn góður og yndis-
legur og þó að eg vissi, að himin-
sælan væri öllum jarðargæðum há-
leitari, þá langaði mig þó ekki til
að deyja núna. — Eg kraup á kné
og mælti þessum orðum út í auðn-
ina og myrkrið : „Almáttugi, him-
neski faðir, þú sem öllu ræður og
stjórnar, láttu fjallastorminn
þagna, gefðu mér sýn yfir auðn-
ina, leyfðu öllum mönnum að kom-
ast heim —.“
Eg reis á fætur og hélt leiðar
minnar. En er eg hafði gengið
fáein skref, kom snarpur vind-
sveipur, siðan annar og hinn
þriðji, en þá skall hann saman i
iðulausd, norðlenska stórhrið. —
Vindurinn stóð á vinstri öxl mína
og vanga og átti eg að sækja ská-
halt í veðrið. Veðurhæðin var svo
mögnuð, að eg fékk með engu
móti haldið beinni stefnu.— Snjór-
inn þyrlaðist fyrir vitum mínum,
blindaði mig að mestu, og mér
fanst eg ekki geta náð andanum.
— Eg neytti allrar orku, en sló
þó undan brekkunni og þóttist sjá
fram á, að slikt ferðalag mundi
lúkast i árgljúfrunum. — En
hamrar gengu að ánni á þessu
svæði, og færi eg þar fram af,
var ekki um annað að tefla en
beinbrot og bana.
Eg ákvað að grafa mig i fönn.
— Verið gæti, að eg héldi lífi til
morguns með þeim hætti. Það var
að minsta kosti eina lifsvonin, og
eg ætlaði að reyna að halda mér
uppi i lengstu lög.
Eg fann hlé undir melbarði,
gerði þró í skaflinn og lagðist fyr-
ir. — Andartaki síðar var skeflt
yfir mig. —■ Eg reyndi að víkka
þróna, og bráðlega varð úr þessu
dálítið hús, og mér fór að hlýna.
— En dimt var þarna inni. — Og
eg fór að hugleiða með sjálfum
mér, að undarlegt væri, að algóður
guð skyldi láta einn af sínum allra
minstu smælingjum liggja hér í
fönn og myrkri, langt frá öllum
mönnum og allri von um minstu
gleði þessa heilögu nótt, og lítilli
von um líf. — Og innan um þess-
ar hugsanir ófust aðrar óskyldar.
— — Undarlegt magnleysi kom
yfir mig, eg lokaði augunum og
sá kynlegar sýnir. — — Eg sá
Steinvöru og Þorfinn og Isak og
hundinn leggja af stað í leitina.
Þau gerðu þetta i marga daga og
komu heim jafn-nær að kveldi. Og
Steinvör var grátin og orðfá og
ellileg og þreytt. — Einn dag tók
hundurinn að klóra í snjóinn og
gelta. — Steinvör bað þá að moka
þar niður. — Og þar komu þeir
ofan á líkama minn.........
Eg hrökk upp af þessu móki,
en bráðlega sótti í sama horfið.
-----Eg sá Dísu heima í rúminu
sínu i Eyjarseli. Hún lá þar föl
og tekin til augnanna og enginn
vissi hvað að henni gekk. — Og
mamma hennar sat við rekkju-
stokkinn og mátti enga huggun
veita. — —
Eg hrökk upp öðru sinni. —
Eg fann til mikils þorsta, og sult-
(urinn skar í magann. Eg skildi
ekkert í þessu, því að eg hafði
matast í Selinu. — En þá mintist
eg þess, að eg hafði borðað miklu
minna en nægju mína, sakir þess
að Dísa horfði á mig. — — —
Og hugurinn reikaði heim til
Steinvarar. — Nú var hún lík-
lega að skamta. Hún lét stóra
hangikjötsbita á diskana, smjör,
pottbrauð og margar laufakökur.
— — —- Og nú ber hún inn sæt-
súpuna og ilminn leggur um all-
an bæinn ....
Eg dottaði fram á hendur mín-
ar. —
Þá heyrðist mér alt í einu eins
og gengið væri i snjónum fyrir
utan, og eg glaðvaknaði. — —
Eg hélt niðri í mér andanum og
hlustaði. — — — Nei, það var
ekki néitt. — — Enginn maður
,er á ferð í þessu veðri.----------
Og aftur dró úr mér máttinn
og hugurinn sljóvaðist. — —
Bráðlega þóttist eg heyra, að
á mig væri kallað með nafni. —
— Eg reyndi að hreyfa mig, en
gat ekki slitið þann dróma, sem
á mér hvíldi, og lá eins og milli
tveggja heima. -----Og nú heyrð-
ist mér á ný, að snjórinn væri troð-
inn i sifellu fyrir utan.----Það
var engum vafa bundið, að þama
var einhver, sem reikaði hvíldar-
laust umhverfis snjóbyrgið.-------
— Og hringirnir minkuðu og skó-
hljóðið kom nær og nær.-----------
Bráðum mundi þessi ókunni gest-
ur troða snjóinn beint yfir höfði
mér og steypast niður á mig ______
Og nú var hann að koma, og
snjórinn marraði svo kynlega í
*