Vísir - 03.10.1928, Blaðsíða 6

VÍSIR
' 'Míövikud'agimi 3: okt. 1928.
1 Teggflísar - Gólfflísar. jf
| Fallegastar - Bestar - Odýrastar. g
Helgi Magnússon & Co. |
J08
Kaffi', matar- og þvottastell,
Ávaxtastell — Skálar — Bollapör — Kökudiskar.
Pottar með loki frá 1.25.
Pönnur frá 0.75 og ýmiskonar
Búsáhöld, ódýrust hjá
K. Einarsson & HJornsson
Bankaetræti 11.
Gardínur
mislitar og hvítar
afmældar og í
metra tali,“
émshsm
smekklegar og
•caKir'JWfc-
ódýrar.
«
tHiiirli
er^vinsælast.

Lausasmiðjur
steðjar, smíðahamrar og smíðatengur.
Klapparstíg 29.
VALD. POULSEN.
Síml 24.
er aðldómi flestpa vand-
látra htiismædpa óviðjafn-
anlegt suðusilkkuladi.
Teggfódnr.
Fjölbreytt úrval mjög ódýrt, nýkomið.
Guðmundur Ásbjörnsson
S1M I: 1 7 0 0. LAUGAVEG 1.
I
mi-
Kpyddvöpur aiisV.
Saltpétup.
Vinbepj ae dl i k:.
Edikssypa.
Blásteinn.
Cateehu.
H.Í.
ffl KGpj
Stndebaker
eru bíla bestir.
B. S. R. hefir Studebaker
drossíur.
B. S. R. hefir fastar ferðir til
Vífilsstaða, Hafnarfjarðar og
austur í Fljótshlíð alla daga.
Afgreiðslusimar: 715 og 716.
Enskar höfur
manchettskyrtur — hálsbindi
— sokkar — enskir regnfrakk-
ar— vetrarfrakkar — drengja-
húfur — matrósahúfur. í miklu
úrvali hjá
Guðm. B. Vikar.
Laugaveg 21.
Japðepli*
Jarðepli^ofan af Skaga, gulrófur
6 kr. pokinn, jarðepli á 11 kr.
pokinn, dðnsk jarðepii á 8 kr.
pokinn. Jarðepli frá Eyrarbakka
10 kr. pokinn.
j
VON OG BREKKUSTÍG1.
H.f. F. H. Ki

Nýkomið: 1
Rísgrjón ^ í2 100 kg. Rangoon ^
:do. - 500 S ■ E-ll " ;v: '"" æ
, do. — 25 l!-^pólepuð Japönsk,';
Laukup, vínber og3epli,|££ ^
Kartöflumjöl, sago oggFÍsmjöl.Q 1
Rúslnur, sveskjur^og”döðlur. ® ®
Bl. ávextlr, aprlkosur og sukkat.
Vepðið hvepgipægpa. ’
Cö
Landsins mesta úrval af rammalistum.
Myndir innrammaðar fljótt og vel. — Hvergi eins ódýrt.
Guðmundur Ásbjörnsson.
Laugaveg i. . , .
—..
PRELSISVINIR.
atS Mandeville hefÖi með ráÖnum huga hagaÖ Ieitinni
svo, að hún yrÖi gagnslaus.
Mandeville varöist rólega og virÖulega og var hegðun
hans lýtalaus að vanda. Hann bar það fram sér til varn-
ar. að hann hefði þegar farið heim á heimili Feather-
stones. Þegar hann hitti hann ekki heima, hélt hann til
kaffihúss nokkurs í Ríkarðsgötu, því áð ])angað vandi
Featherstonc komur sínar. Þar þóttist hann hafa frétt, að
Featherstone hefði farið út að Gásalæk. Og hann reið
því allá leið þartgað, til þess að - koma í veg fyrir, að
Featherstone kæmi til bæjarins aftur. En hann kom of
seint, — greip alstaöar í tómt.
„En hvernig stendur á því, að þér létuð ekki liggja boð
fyrir honum hjá frú Grigg?“
Mandeville ypti öxlum. „Það hefði vafalaust verið skyn-
samlega ráðið að gera það. En var ekki ástæðulaust og
rangt að vera að gera konunni órótt að nauðsynjalausu?-
F.g þóttist þess fullviss, að eg mundi liitta, Featherstone.
Hn nú verðuni viö fyrst og fremst að ákveða, hver úr-
ræði---------.“
„Úrræði ?“------
,Já. Treysti þér ýður til að verja það, að láta ekki
hefndir koma fyrir þeniia glæp?“
, ,;Það. er ékki hægt að hegna. múga manns!“ ■
„Rétt er það. En við vitum hver æsti upp skrílinn. Það
var þessi náungi — þessi —- þessi Latimer —.“
William lávarður reiddist.
„Eg var búinn að segja yður í gær, hver afleiðingin
yrði, ef' þetta geröist, sem nú er fram komið.. Og eg hefi
ekki skift um skoðun síðan. Eins og ástandið er nú, get-
um við ekki- sótt málið að lögum, án þess að eiga á hættu,
áð af því hljótist enn alvarlegri óeirðir og afdrifaríkari,
en þetta uppþot í gærkveldi. Og eg er fastráðinn í því,
að forðast þvílíka sorgarleika!“
Stundu síðar liarst landstjóranum fregn, er við sjálft
lá að kollvarpaði ásetningi hans. Það var Stev^ns póstmeist-
ari, er kom með þau tíðindi. Hann var náfölur og skalf
eins og lirísla í vindi. Vissu menn ekki hvort það var af
ótta — sökum þess, er við hafði borið, — eða af reiði,
sem að vísu var eðlileg. Hann kom til þess, að skýra frá
því, að „Svalan“ hefði komið með póst þá um morgun-
inn. Jafnskjótt og búiö var að afhenda póstpokann, komu
þrír heiðursmenn inn í póststofuna. Þeir heimtuðu kurteis-
lega. en afdráttarlaust, að sér væri afhentur póstpokinn.
Póstmeistari neitaði gersamlega, að verða víð svo vitfirr-
ingslegri kröfu, — en þá dró einn komumanná upp skamm-
byssu, beindi henni að honum, og gat þess um leið, að
honum væri dauðinn vís, ef hann hreyfði; legg eða lið.
A meðan þrifu hinir póstpokann og höfðu hann á brott
með sér. — Þegar þeir voru horfnir, lét' sá, sem vi-rtist
vera foringinn, eftir framkoniunni aö dæma, .skamnibyss-
una aftur í vasann og fór leiðar sinnar ,á eftir liinum,
rólegur og ánægður, að því er virtist.
Landstjóri, aðstoðarforingi og ritari hlustuðp allir á
þessa 'frásögn — og voru sem þrumu lostnjr af .sþelfingu.
Mandeville var þó ekki annars hugar til, lengdar. Hann
tók strax að yfirheyra manninn. En landstjórinn sat orð-
laus langa hríð.
„Heiðursmenn!“ sagði Mandeville, „notuWð þér orðið
„heiðursmenn!“
„Já, það geröi eg, herra minn.“ ■ .... ., .....
„Þá á þetta ekkert skylt við venjulegt rán. Það hlýtur
að eiga rót sína að rekja .til .stjórnmálanna.- Hverjir voru
þessir menn? Vitanlega liafið þér þekt þá*?“ ' ; -3 :
„Nei, herra höfuðsmaður,“ hrópaði Stevensl æstur og
hræddur. „Eg nefni engin nöfn. Mig laiigár ekki ■ til, að
fá aðra eins útreið og Featherstone, vesalingurinn!“
„Einmitt það! Því er þá svona várið,“ sagði MandeVille.
Því næst bætti hann við, að nokkru: leyti út í hláinn —
en þó eins og til þess aö veiða upp úr Stevens:„Þáuhefir
Latimer verið einn þeirra ?“ ■ ■ : J.i U;
Stevens titraði allur og skalf. V , <\
Mandeville þóttist ekki þurfa frekari svara við, er hann
leit í andlit manninum.' Hann gat lefeið svarið þár? 'Ög hann
sá alt í einu í huga sér myndiná af I .atimer, er þeir átt-
ust við í stofunni í-Tagrahtndi:-H-atm sá- haim -'fyrir sér