Vísir - 16.07.1933, Side 2

v r s i h
Sími: 1234.
Málarap I
Gætið þess, að á hverri dós, sem þér kaupið af málningu og
lökkum, standi nafn
A.S. SADOLIN & HOLMBLAD
Það besta er ætíð ódýrast.
LandshOfBlngjafrú
Eiín Stephensen
andaðist í gær.
Æfiatriða þessarar merkis-
konu verður siðar getið liér í
blaðinu.
Atvinonleysið.
Er það af völdum jafnaðar-
manna?
Jafnaðarmenn liafa löngiun
hamrað á því, að atvinnuleysið
í Reykjavík væri alveg sérstak-
lega að kenna Sjálfstæðis-
mönnum. Það vita nú allir að
vísu, að atvinnuleysið er ekk-
ert sérstakt ReykjaVíkur fyrir-
brigði, heldur er það sameigin-
legt böl allra þjóða, og stafar
af þvi að verðlag svarar ekki
til framleiðslukostnaðar.
En það er vert að athuga,
hvað jafnaðarmenn gera sér-
staklega til þess að firra Reyk-
vikinga atvinnuleysi. — Þeir
gaspra mikið um það að út-
gerðin i Reykjavík sé að ganga
saman, framleiðslutækin séu
að flýja bæinn undan óstjórn
„íhaldsins“.
Það liefir borið töluvert á
því, að framleiðslutæki hafa
flutst úr Reykjavík tfl Hafnar-
fjarðar. En livers vegna? Bein-
línis vegna þess, að framleiðslu-
kostnaðurinn er minni í Hafn-
arfirði, fyrst og fremst kaup-
gjald. Jafnaðarmenn ráða kaup-
gjaldi á háðum stöðunum. Þeir
hafa það miklum mun lægra í
Hafnarfirði. Ef maður i
Reykjavík vill vinna fyrir
lægra kaup en „Dagsbrúnar-
taxta“, þá er hann eltur á rönd-
um, svívirtur og lirakinn af
alþýðuforkólfunum. En þó að
allir verkamenn í Hafnarfirði
vinni fyrir miklu lægra kaup,
og dragi þannig vinnu frá
verkalýðnum í Reykjavík þá
er eklcert við þvi sagt. — En
hver er nú í raun og veru mun-
urinn á þessu tvennu? Þetta
er ekki sök verkamannanna í
Hafnarfirði. Þeir aðhafast ekk-
ert óheiðarlegt, þó að þeir
setji sér sérstakan kauptaxta.
Það er sök foringjanna, fjTst
og fremst foringjanna í Reykja-
vík. Og slík er umhyggja þeirra
fyrir atvinnuleysingjúnuin
héma.
Hinsvegar er stjórn jafnaðar-
manna á bæjarmálefnum
Hafnarfjarðar svo bágborin, að
slíks munu vart dæmi hér á
landi. Bæjarsjóður Hafnar-
fjarðar hefir árum saman ver-
ið í algerðum greiðsluþrotum.
Tekjur bæjarins eru étnar upp
fyrir sig fram, svo að nú mun
láta nærri, að það muni fullu
ári. í þetta ásigkomulag vilja
jafnaðarmenn líka koma
Reylcj avíkurbæ.
En mundi það vera af um-
hyggju fyrir verkalýðnum i
bænum ?
Kjósið C-listann!
Kanpið
í vegfavinnunni.
„Alþýðublaðið“ liefir nú dag
eftir dag lesið bölbænir miklar
yfir „íhaldinu", og ])á sérstak-
lega bæjarstjórnar-„íhaldinu“,
út af þvi, live lágt kaupið við
Sogs-vegagerðina eigi að vera.
Blaðið veit það vel, að bæjar-
stjórnin ræður engu um það,
livaða kaup er greitt fyrir þessa
vinnu. Það veit það líka, að
vegavinnukaup rikissjóðs hefir
alla tið verið langtum lægra en
verkakaupið í Reykjavík. Alþbl.
hefir við og við verið að
„mjálma“ eitthvað út af þessu,
en því hefir ekki fvlgt meiri al-
vara en svo, að þrátt fyrir þetta
studdi alþýðuflokkurinn stjórn
framsóknarflokksins i 4 ár, og
lagði með því blessun sina yfir
hið lága kaii]) í vegavinnu ríkis-
sjóðs. Og vafalaust mundi al-
þýðuflokkurinn enn fús til
þess, að styðja Jónasarliðið til
valda, hvað sem vegavinnu-
kaupinu líður.
1 annan stað skammar „Al-
þýðublaðið“ vegamálastjórann
fyrir þessa kaupkúgun. Hann
hefir nú þegar svarað fyrir
sig í Alþýðublaðinu sjálfu, og'
einmitt bent á það, að liér sé
ekki um neina nýbreytni að
ræða. En liann ber þvi hinsveg-
ar ekki við, að ráðlierra, en ekki
liann, hafi úrslitavaldið í þessu
máli, sem þó allir mega vita.
Og sá ráðherra mun vcra at-
vinnumálaráðherránn, svo að
sjálfstæðisflokkurinn ræður
engu um þetta, að minsta kosti
ekki meira en alþýðuflokkur-
inn réði um vegavinnukaup í
tið Jónasar og Trj'ggva.
Hitt er augljóst, að sjálfstæð-
ismenn í bæjarstjórn Reykja-
víkur, ekkert síður en aðrir
| Reykvíkingar, mundu kjósa
það helst að kaupið væri hærra
en það hefir verið ákveðið. Það
er auðsætt þegar af því, að það
mundi létta á atvinnubótaút-
gjöldum bæjarsjóðs með haust-
inu, ef sumarkaup verka-
manna væri liærra. Og það er
auðvitað ekkert annað en blá-
ber vitleysa, að vegavinnukaup-
ið geti nú, fremur en áður, vald-
ið almennri kauplækkun. Það
getur það ekki fremur en í
stiórnartíð Framsóknar- og Al-
þýðuflokksins á árunum 1927—
1931.
Kjósið C-listann!
Ef liver einasti Sj álfstædismadur
kemur á kjörstað í dag,
þá kemst HéOinn olíukdngur
ekki á þing!
Hósmæðnrnar
og’ forsprakkarnir.
Eg lield að það liafi verið
Haraldur Guðmundsson, sem þ.
1. maí hélt ræðu á Austurvelli,
sem fyrstur reyndi að læða
þeirri hugsun inn lijá kvenþjóð-
inni að af því kaffitollurinn o.
s. frv. hefði verið hækkaður,
væri alveg sjálfsagt að snúa
með öllu baki við grályndum
framsóknarmönnum og illvilj-
uðum ihaldsmönnum, en vera
blíðar og góðar við liina elsku-
legu Alþýðuflokksmenn, og þá
væntanlega bestar við þá for-
sprakkana, sem hafa orðið feit-
ir og sællegir i bankasljóra-
stöðum, eins og Jón Baldvins-
son og Haraldur Guðmundsson,
eða orðið vellríkir á olíusölu,
eins og Héðinn Valdimarsson.
Það er nú ef til vill furðu fjarri
því, að þvi er vel flestar islensk-
ar konur snertir, að þær séu
neitt blíðar í lund til þessara
manna, þvi að þess verður í
rauninni ekki vart, þegar vel er
að gáð, að þeir liafi barist fyrir
áhugamálum kvenna af neinum
eldmóði eða fengið nokkuru á-
gengt í þeim efnum. Þeir hafa
yfirleitt ekki haft. aðstöðu til
þess að liafa úrslitavald á nokk-
ur mál á þingi, nema þánn
tima, er Jónas Jónsson átti sæti
i stjóminni, og mun það lengi
verða í minnum haft, livernig
þeir notuðu sér þá aðstöðu, m.
a. urðu þá tveir forsprakkanna
bankastjórar. En eg kem að
þessu betur síðar. Þessir menn
og fleiri liafa hinsvegar löngum
alið á ríg stétta milli og sumir
hinna forsprakkanna liafa geng-
ið langt í því, að gera ósann-
gjarnar kröfur, þegar vinnu-
deilur eru á ferðinni, og konur
sjómanna og verkamanna, sem
atvinnuþurfar eru, kunna þeim
litlar þakkir fyrir. Þær vita
sem er, að atvinnurekendur
bera ekki illan liug í brjósti til
verkamanna og vilja greiða
þeim sómasamleg laun, en þeim
hefir stöðugt verið gert erfiðara
fyrir i þeim efnum, vegna fram-
komu ríkisvaldsins gagnvart
þeim, og mest, er þeir menn
voru við völd, sem jafnaðar-
menn studdu beint og óbeint.
Forsprakkarnir þykjast víst
hafa góð tök á verkamönnum og
sjómönnum. Þeir þykjast vist
geta fengið þá til þess að sam-
þykkja eitt og annað á fundum
í Dagsbrún og Sjómannafélag-
inu, en það er fjarri því að
fuudarmenn séu altaf ánægðir
með allar þær tillögur sem þeir
koma með. En eg hygg nú, að
forsprakkarnir hafi stundum
komist að raun um, að bæði
konur sjómanna og verka-
manna geti verið sjálfstæðar í
lund og að þær liafi óbeit á allri
skoðanakúgun. Satt að segja
liafði eg nú búist við, að Al-
þýðublaðið mundi guma mikið
af því nú fyrir kosningarnar,
enn meira en áður, hve mikla
blessun forsprakkarnir hafi inn-
leitt hér i bæ og víðar, þeg-
ar stofnað liefir verið til verk-
falla á erfiðleikatímum. Sjálfir
hafa þeir víst ekki lagt mikið af
mörkum til bágstadds alþýðu-
fólks núna i kreppunni, en alt
liefir verið vanþaklcað, sem aðr-
iri hafa gert. Þeir lialda víst að
húsfreyjur verkamanna reyni
ekki að gera sér neina grein fyr-
ir þeim vandamálum, sem uppi
eru með þjóðinni, og að þær
taki alt fyrir góða og gilda
vöru, sem í Alþýðublaðinu
stendur. En því fer fjarri. AÍ'
allri þeirri vitleysu, sem þar
hefir komið, og það er ekkert
smáræði, eru fávislegastar
greinar þær, sem blaðið liefir
birt að undanförnu. Þar er ver-
ið að reyna að koma þeirri
hugsun inn hjá húsmæðrunum,
að alt sé orðið svo dýrt, m. a.v
kaffi, og alt sé þetta framsókn-
armönnum og sjálfstæðis-
mönnum að kenna, en for-
sprakkarnir engilhreinu liafi
barist á móti tollhækkunum af
eldinóði og einskærri um-
hyggju fyrir alþýðu manna. En
húsfreyjurnar hafa nú áreiðan-
lega margar hugsað út í það,
])Cgar þær liafa gætt sér á þessu
rándýra kaffi, sem Alþbl. er alt
af að tala um, að kannske liefði
kaffið ekki hækkað í verði, né
margt annað, ef * sjálfstæðis-
menn hefði verið áfram við
völd 1927. Húsfreyjurnar vita
vel, að frá þeim tíma, er fram-
sóknarmenn tóku við stjórnar-
taumuuum 1927 með tilstvrk
jafnaðarmanna var byrjað á
gegndarlausri eyðslu ríkisfjár,
bitlingaustri, blekkingum og
svikum. Ef skynsamlega hefði
verið stjórnað liefði verið liægt
að grynka á skuldum og safna
fé til vondu áranna, en þegar
þau komu var búið að eyða öllu
og taka rándýi* lán þar á ofan.
Á þessari ráðsmensku bera i'or-
sprakkarnir ábyrgð eigi síður
en framsóknarmenn, og það er
bein afleiðing af fjármála-
stjórninni frá 1927 og þangað
til samsteypustjórnin var
] mynduð, að þjóðin hefir átt
miklu erfiðara en þurft liefði að
vera, ef gætnir og forsjálir
menn liefði farið með völdin.
Fjaðrirnar, sem forkólfar jafn-
aðarmanna eru að skreyta sig
með eru því svikin vara, og
það sjá islenskar konur ekki
síður en aðrir, sem nú munu
snúa baki við þeim, þótt þær
hafi fylgt þeim til þessa. Kaffið
er dýrt, en vel mcga þeir Héð-
inn, Jón og fleiri vita það, að
húsfreyjurnar bíða þeirra
tima með eftirvæntingu, að
sjálfstæðismenn fái tækifæri til
þess að ganga að þvi einir, að
rétta við hag lands og þjóðar.
Þá mun öllum líða betur og þá
munu menn' ekki þurfa að
kvarta yfir háum tollum og
sköttum, því að stefna sjálf-
stæðismanna í fjármálum er
þannig, að liagur ríkis og þjóð-
ar verður góður, ef henni er
trúlega fylgt, en af því leiðir að
ekki þarf að iþyngja þegnunum
eins og nú heíir verið gert
vegna sameiginlegra synda
framsóknarmanna og jafnaðar-
manna.
Kona.
Símskeytl
London, 15. júlí.
United Press. - FB.
Skipsbruni.
Loftskeyti hal'a borist til
New-York um að olíutankskipið
„Cites Scrvice Supply sé að
brenna fram undan Wil-
lington i Norður-Carolina. 16
manns hefir þegar verið bjarg-
að, en skipstjórinn er enn um
borð við tuttugasta mann. Mjög
slæmt er í sjóinn og gerir það
björgunartsarí'ið erfitt og
liæltulegt. Tvö skip eru á vett-
vangi.
Síðar: Olíuskipið „Cites Ser-
vice Supply“ er nú sokkið. Skip-
stjórinn og tveir menn aðrir
fórust. Aðrir björguðust um
borð í skipin sem viðstödd voru.
Rauðn flokkarnir.
Jónasarmenn, jafnaðarmenn
og kommúnistar eru slegnir
ótta. Þeir óttast að alþýða
manua muni snúa við þeim
bakinu fyrir fult og alt, er
kjósendurnir ganga að kjör-
borðinu á sunnudaginn. Þess
vegna lála þeir svo, sem Sjálf-
stæðismenn, viðreisnarmenn-
irnir, einu mennirnir, sem liafa
sýnt það að þeir kunna að
sljórnafjármálumríkisinsvilur-
lega og samviskusamlega, bíði
óttaslegnir kosningaúrslitanna.
í vaðli sinum úin þenna i-
myndaða ótta, sem sjálfstæðis-
raénn eiga að bera í brjósti.
telja þeir jafn vel að sjálfstæð-
ismenn séu „liræddir við fjár-
málastjórnina“ og „eyðslu-
skuldirnar“, en það sanna er,
að forsprakkar jafnaðarmanna
og Jónasarmennirnir eru
hræddir við afleiðingarnar af
fjármálastjórninni og eyðslu-
skuldunum, sem þeir bera á-
byrgð á, fjármálastjórninni frá
því árið 1927 og þangað til að
samsteypustjórnin var mynd-
uð, og eyðsluskuldunum, sem
teknar voru cr Jónas, Tryggvi
og Einar stjórnuðu með „lilut-
leysis stuðningi“ jafnaðar-
manna. En sjálfstæðismenn eru
ekki óttaslegnir, því að þann
16. þ. m. falla rauðliðarnir, Jieir
grímuklæddu og griinulausu, á
öllum sínum óliæfuverkum, og
þjóðin mun aldrei trúa þeim
framar, því að liún óttast af-
leiðingarnar af að hafa fyrir-
hyggjulausa glanna og bylting-
arsinna á þingi og i stjórn
Kosningaskrifstofa Sj álfstædisflokksins er í Varðarhúsinu, uppi.