Vísir - 23.12.1934, Síða 4

VÍSIR
Annað er það, sem eg vildi
minnast á um leið — annar góð-
ur og gamall siður, sem nú er
niður lagður. Sá siður er lauga-
feroirnar. (
Þegar eg var að alast upp hér
í bænum (og nágrenni lians)
var það almennur siður, að
þvo allan stórþvott í laugunum
liérna inn frá. — Þarna var ver-
ið við þvotta hvern einasta virk-
an dag að heita mátti, allan árs-
ins hring. Hvert einasta lieimili
bæjarins (að eg hygg) sendi
með þvott sinn í laugar og
þarna inn frá var sægur af
kvenfólki alla daga. Þær þóttu
erfiðar, laugaferðirnar, meðan
veglaust var inn eftir að mestu
leyti. Og oft man eg eftir því,
að konur, hæði ungar og gami-
ar, urðu að rogast með stórefl-
is-poka á bakinu háðar leiðir.
Eg er hrædd um að stúlkum
nú á dögum þætti það harðir
kostir. En þær kvörtuðu ekki,
gömlu konurnar, og ungu stúlk-
urnar raunár ekki heldur. Þetta
þurfti að gera og þá var líka
sjálfsagt að gera það.
En laugaferðirnar höfðu og
sínar hjörtu hliðar. Þar var alt
af mikið af nýjum fréttum, og
kvenfólkið á þeirri tíð var alveg
eins og nú að þvi leyti, að það
var sólgið í allskonar fréttir um
náungann. Þvi þótti gaman að
heyra um samdrátt unga fólks-
ins, barneignir i meinum, og
annað því um líkt. Þá gat það
og komið fyrir, að miklar sögur
væri sagðar um ungar stúlkur,
sem þarna voru viðstaddar, en
enginn þekti i sjón af þeim sem
í laugunum voru þann daginn.
Stundum varð sundurþykkja af
þessum sökum, en oftar var þó
liitt, að öllu var slegið upp í
glens og gaman.
Sumar ungu stúlkurnar
„áttu pilla“, sem konni inneftir
og háru fyrir þær þvottinn
heim að kveldi. — Þær voru dá-
lítið hróðugar á svipinn og upp
með sér, ungu stúlkurnar, er
þær trítluðu sí-masandi við hlið
vinarins eða vinanna niður i bæ-
inn. — Það er altaf munur að
eiga einhvern að.
En gömlu konurnar, sem
engum dalt í liug að liðsinna á
þenna hátt, stungu saman nefj-
um og höfðu það til að fussa. —
„Ojæja — hvort eg liefði kært
mig um það í mínu ungdæmi,
að láta svona gemsa eiga hönk
upp i bakið á mér! — Nei-
óekkí ! — Ætli maður hefði
ekki liaft sinnu á því, að
stugga við þeim með klöppunni!
F. U. Mc
í dag:
Kl. 10 f. li. Sunnudagaskólinn.
Kl. 114 e. h. Y.-D.-fundur.
Kl. 3 e. li. V.-D.-fundur.
Kl. 814 e. li. U. D. fundur.
(Ljósahátíð).
Lestrariampar.
Standlampar — Borðlampar —
Vegglampar, úr tré — járni —
bronce — leir. — Nýjasta
tíska.
Sk.ei*mabiidiu,
Laugaveg 15.
nHjgjg*- Ævintýrabókin, þýdd af
Steingrimi Thorsteinsson, Rit-
safn sama I—II., litmyndabælc-
ur handa börnum, ýmsar barna-
bækur, Vestfirskar sagnir, Sög-
ur af Snæfellsnesi (nýjasta
hókin), ágæt til skemtilesturs
um jólin (verð að eins 2.00). —
Opið á morgun til kl. 4. Bóka-
versl., Kirkjustræti 4. (Axel
Thorsteinson).
— Alténd hún Vala mín, held
eg! —“
Þessu líkt gátu þær talað,
gömlu laugakerlingarnar, og
stundum gat dottið i þær, að
verða beinlínis klúrar i munii-
inum.
Nú þykir eklcert nýtilegt til
þvotta, nema sérstök hús eða
kjallarar, og alt verður að vera
raflýst og hlýtt. Og samt lxeyrist
mér á stúlkunum, sem við bal-
ana standa, að þær sé ekki hót-
inu ánægðari en laugastúlkurn-
ar i gamla daga. — (
En kostnaðarlítill var þvott-
urinn meðan laugarnar voru
notaðar. — Það var einliver
munur eða núna, þegar kolin
kosta þessi ósköp og þá er ekki
heldur vinnukrafturinn gefins
á þessum dögum. — Eg held að
það hafi ekki verið neinn hú-
hnylckur, að leggja niður lauga-
ferðirnar — eða þá bara bú-
hnykkur svipaður þeim, sem nú
eru tíðastir.
Gömul kona.

Langar yöor al eignast
fagran bíl? OFEL
er óvenjulega fagur bíll — straumlínu lögun af
smekklegustu gerð sem nokkru sinni hefir sést
hér á landi. Hvergi farið út i öfgar. Erlend
blöð lofa Opel í hvivetna og telja hann feg-
ursta bílinn sem sýndur var á síðustu híla-sýn-
ingu nýlega.
FÚmgódan bíi? ÖPEL
er sérlega rúmgóður — miklu rúmhetri en þér
haldið þegar þér lítið á hann að utan. Dyrnar
eru breiðar og auðvelt að ganga inn og út.
Vélin er framar en vanalega, og við það vinst
liið sama og að bíllinn væri allur lengri.
spartíeytinn bíi? OPEL
er svo ódýr i rekstri að furðu gegnir um bil af
þeirri stærð. Lítill skattur, bensín og olíu-
notkun svo hverfandi smá að einsdæmi þykir.
Vélin er kraftgóð og liljóðlaus. Vökvaliemlar
(bremsur), hnéliðsfjöðrun að framan og demp-
arar á afturfjöðrum sem verka á báðar fjaðr-
ir i senn svo bíllinn er framúrskarandi mjúkur
og slingrar ekki.
Ferðakista mjög rúmgóð sem komast má i
bæði að aftan og innan frá úr aftara sætinu.
Framsæti færanlegt til að vera við hvers
manns hæfi.
Vandaður frágangur í hvívetna, fagrir litir, fljót
afgreiðsla og lágt verð.
Adam Opel A.-G.
Riisselsheim.
Umboðsmenn:
Jób, Óiafsson & Co., Reykjavik.
Júlio eru tiieinku'o
börnunutn
Gleymið ekki að
setja nýja íslenska
lakkrísinn í jóla-
pokana.
Besta jólasælgætið.

ELDURINN

Best er að auglýsa í VÍSI.
TEOtANI
Cicjökrettum
er ökltðkf lifötr\di
20 stk. 1.35
Perur
nýkomnar.
VersL Vísir
Góður
Spegill
er góð
jólagjöf.
Lndvig Stopjp,
Laugaveg 15.
IKAdPSKAPURl
í hakaríinu, Vesturgötu 14,
fáið þið heimabakaðar tertur,
kleinur, og pönnukökur með
rjóma, á 15 aura. (33
iTAPAfflNlltl
Lindarpen ni fundinn, merkt-
ur: Jón Sigurðsson. -— Uppl.
Gretlisgölu 51, uppi. (368
35 lcrónur.
Dívanar, allar tegundir.
Fjaðradýnur, allar teg,
Dýnur i barnarúm.
Og állar tegundir af
stoppuðum húsgögnum.
Að eins fallegar og góð-
ar vörur með sann-
gjörnu verði. — Altaf
er gott að eiga viðskifti
við
Húsgagnaverslimin
við dómkirkjuna
í Reykjavík.
Heimabakaðar
smákökur
fást ávalt á
Sími 3726.
Laugaveg 57.
(367
Lítið gott hús á fallegum
slað í bænum óskast lil kaups.
Upplýsingar um verð og ásig-
komulag, sendist Visi fyrir
föstudag, merkt: „Gott hús“. —
(366
JÓ1.ASPILIN,
SPILABORÐIN
og allskonar liúsgögn
til jólagjafa er best að
kaupa á Vatnsstíg 3. —
Húsgagnaverslun
Reykjavíkur.
VINNA
HREIN GERNIN GAR! Karl-
maður tekur að sér loftaþvott.
— Uppl. í síma 2406. (140
Saumastofan Harpa, Vallar-
stræti 4 (Björnsbakarí), setur
upp púða. Húlsaumar. Blúndu-
kastar, selur og saumar undir-
föl o. fl. (450
Geng í hús og krulla. Guð-
finna Guðjónsdóttir. Sími 2048.
(66
Þjónustustúlku vantar á e.s.
Suðuríand. Uppl. um borð. (369
FÉLAGSPRENTSMIÐJAN.
ÁSTIR OG LAUSUNG. 13
maðurinn liennar var öðru vísi innrættur.
Hann hoppaði ekki upp, þó að hann heyrði
frægan mann nefndan. Hann tók öllu með
gætni og þurfti tíma til þess að álla sig. —
En það er alt annað en gaman, að tala við
mann, sem ekki getur setið kyr eitt ein-
asta augnablik. Herra Ivor gat með engu
móti setið kyr í hinum fögru og fínu stólum,
sem þarna voru. — Hann stóð upp og' setlist,
settist og stóð upp á víxl og haltraði um í
stofunni með tebollann sinn í höhdunum. Og
meðan þessu fór fram, nöldraði hann í sífellu
og mun hafa verið að láta í ljós skoðanir
sínar um veisluhöld og samkvæmi. Heinrich
reyndi að lilusta sem gaumgæfilegast, en
heyrði ekki nema sumt. En meðal þess, sem
liann skildi, voru einlivers konar fyrirspurnir
um það, livers konar náungi þessi nýi vinur
Fenellu mundi vera.
„Eg þekki hann ekki liið allra minsta,“ sagði
Heinrieh ákveðnum rómi. — „Það vil eg leyfa
mér að taka fram svo að þér heyrið.“
Herra Ivor horfði sigri hrósandi á konu sina
og tautaði:
„Þarna heyrirðu, kona! Herra Heinrich
þekkir hann alls ekki! — Manstu hvað eg
sagði?“
En „gæsin“ liló vorkunnsamlega og trúði
Heinrich fyrir því, að maðurinn sinn fyrir-
liti allar listir og þá ekki síst hljómlistina.
L „Eg er ekki að tala um hljómlist," sagði
L herra Ivor.------„Mér varð liugsað til hennar
k-Fenellu .... Þarna flakkar hún og flangrar
j um allar jarðir með einskisverðum og alls-
lausum strók-nagg, sem enginn hefir heyrt
f nefndan .... nátlúrlega hreinasta úrþvætti
y . .. . Mér geðjast að minsta kosli ekki að hon-
i um.“
* „Þau eru ekki á neinu flangri, eins og þú
; segir. Þau fóru bara til þess að líta á mál-
U verkasafn Giorgione’s.“
„Mér er alveg sama. Og hvers vegna eru
1 þau ekki komin aftur. Það er þó væntanlega
eklci þriggja tíma verk, að skoða þessi mál-
verk.“
„Fóru þau út saman?“ spurði Heinrieh.
Hami var öldungis forviða, — Honum hafði
ekki komið til hugar, að Fenella fengi leyfi
til þess, að flakka út og' suður með ungum
mönnum, án alls eftirlits. Það skyldj þá helst
vera með einhverjum, sem fjölskyldan Jiekti
að öllu góðu og lieiðarlegu. En frúin kom
honum í skilning um þetta. Hún skýrði frá
þvi, að sá væri siðurinn, að hreskar yngis-
meyjar færi aleinar hvert sem þeim sýndisl.
Þær væri elckert upp á það komnar, að láta
leiða sig eins og hörn og vaka yfir sér við
livert fótmál. Fenella væri iðulega úli allan
guðslangan dáginn, og enginn liefði eftirlil
með þvi, livað liún tæki sér fyrir hendur.
Barnið ætti „sína vini og sínar skemtanir“.
Það væri alt i lagi. Svona gengi það nú lil
heima á Englandi.“
„Já — þar, en ekki liér i Feneyjum," sagði
herra Ivor.
„Kæri vinur minn,“ sagði frúin. „Hvers
vegna ælti það ekki að geta verið alt að eiim
hér?“
Herra Ivor var rétt að því kominn að full-
yi'ða, að i Feneyjum væri alt fult af allskonar
ómerkilegum og ljós-fælnum útlendingum. En
hann liætti við það, þvi að hann vildi ekki
eiga það á hætlu, að særa tilfinningar herra
Héinrichs. — Hann tók það ráðið, að rölta
til dyra og fara út úr stofunni. — En eftir
fáein augnablik konii liann aftur.
„Það er eitthvað um að vera,“ sagði liann
vandræðalega.
Og ]iað var áreiðanlega eitthvað á seiði.
— Úti í anddyrinu var lilált áfram uppþot,
að því er virtist. Þaðan var að heyra liávaða
og ólæti, eins og þegar fjöldi fólks rifsl i semi.
En sumir görguðu alt hvað af tók.
„Hvað er um að vera?“ spurði frú McClean.
— „Hverskonar hávaði er þetta?“
Róðskpnan rak liöfuðið inn í gættina. Það
lilakkaði j lienni af eintómum illvilja, en hún
reyndi þó að slilla sig, Hún var Svisslending-
ur og talaði fimm tungpniál. — Neroni-fjöl-
skyldan hafði látið liana vera eftir í liöllinni.
„Fyrirgefið, náðuga frú .... En það sem
eg vildi sagt hafa er þetta: — Hér var arg-
ur þjófur á ferðinni — núna fyrir skemstu.“
„Þjófur! — Guð varðveiti mig!“ — „Gæs-
in“ hljóðaði upp yfir sig og fór að athuga
perlurnar sínar, rétt eins og liún byggist við,
að þær hefði horfið Jiarna í stofunni fyrir
allra augum.
„Ókunnug stúlka var gripin i herbergi ung-
frúarinnar. — Ef þér óskið þess, skal eg gera
lögreglunni aðvart þegar í stað.“
„Ókunnug stúlka, segið þér! -— Hvernig
lcomst hún inn í húsið?“
„Já — fyrirgefið, náðuga frú. — Það er
ekki golt að segja. En líklega liefir hún kom-
ið um leið og skólastúlkurnar. Hún hefir
sennilega slegið sér í liópinn og komist inn
þann veg.“
Heinrieli mintist þess, að hann liefði séð
stúlku lilaupa upp stigann og lét þess getið.
„Hefir liún stolið ejnhverju?“
„Hún sver og sárt við leggur, að hún hafi
eklci tekið neitt. En hún vill eklci gera neina
grein fyrir Jiví, hvert erindi liún hafi átt. —
Skartgripir ungfrúarinnar liafa ekki verið
sncrtir. Sopliia athugaði það nákvæmlega. —
Ef þér öskið þess, skal eg kalla á lögregl-
una eða láta fara með stúlkuna á lögreglu-
stöðina. Þar yrði liún látin skýra frá öllu
saman.“
Er þetta ung stúlka?“
Ráðskonan skýrði nú frá því að stúlkan
væri mjög ung og — eftir því sem hún liti
til — ekki ítölsk að ætl og uppruna. — Og
enn ítrekaði liún tilhoð silt um það, að biðja
lögregluna að koma í snatri. — En herra Ivor