Vísir - 07.06.1936, Page 6

6
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
bað mig að snúa kjúklingun-
um, sem voru Ijósbrúnir á lit
og hinir girnilegustu til átu.
Frúnni leist prýðilega á þá og
sagði, að ekki færi eg nú illa
á stað.
Nú kom herra Vetrarland
heim. Hann var maður grann-
leitur og renglulegur, og auð-
sjáanlega vaninn á að vera að
slcapi konu sinnar, í einu og
öllu.
— Sæl og hlessuð. Nú er eg
loksins kominn, góða mín. Og
bærilega er eg matlystugur
núna. Heyrirðu ekki i mér
garnagaulið ?
— En, góði maður, þú þarft
ekki að halda, að þú fáir nein
ósköp og skelfing í sarpinn —
því þú átl að halda þér grönn-
um og spengilegum!
Nú fékk eg alveg nóg af því.
Húshóndinn talaði um garnir
og garnagaul — og auðvitað
voru lika garnir í kjúklingum.
Því hafði eg alveg steingleymt.
Til frekari varúðar gáði eg inn
í bakarofninn. Það var eins víst
og tvisvar tveir eru fjórir, að
kjúklingarnir voru ágætlega
steiktir — en hara eftir að taka
innan úr þeim. Ilvílíkur dæma-
laus klaufaskapur.
— Þá skuluð þér koma með
matinn! kallaði frúin innan úr
stofu.
Fyrst har eg inn súpuna og
jós á diskana. Fimm mínútur
hafði eg til stefnu. Hvernig var
þeim hest varið? 1 öngþveiti
minu kipti eg öðrum kjúk-
lingnum upp á eldhúsborðið og
framdi á lionum lcviðristu.Síð-
an hyrjaði eg að rekja úr lion-
um garnirnar og slíta úr lion-
um lungun, en við stymping-
arnar hrundi alt kjötið af
„skipinu“. Lengra komst eg
ekki, því nú skipaði frúin mér
að sækja diskana, og svo var
röðin komin að steikinni.
— Haldið þér, að kjúlding-
arnir séu nú orðnir meyrir?
spurði frúin. Og kvað eg svo
vera.
— Þér skuluð bara færa okk-
ur þá í heilu líki!
— Jú, þakka yður fyrir, frú,
sagði eg, og skundaði fram
með diskana. Án þess að vita
í þenna heim né annan, hljóp
eg ferðbúinn niður eldhús-
tröppurnar og hafði hraðann á
að komast i hvarf við Vonar-
stræti 107.
Ef eg átti að láta sem eg
hefði unnið veðmálið, þýddi
ekki fyrir mig að fara strax
heim. Fór eg því inn á mat-
söluhús eitt og fékk góðan
kvöldverð — og rólaði svo
lieim klukkan að ganga 9.
Þegar heim kom, beið mín
fult hús af fólki, sem byrjaði
óðara að spyrja mig spjörun-
um úr. Lét eg vel af vinnunni
og sagði, að i kvöldverð hefð-
um við haí't kjúklingasteik,
húðing og „asparges“-súpu,
þvi þar væri venja að horða
þrjá rélli.
Nú tóku gestirnir að liifa
upp pyngjur sínar og greiða
hverjir öðrum veðfé. En á með-
an stóð konan mín þögul úti í
horni, og hafði ekki augun af
mér. Loks gekk hún hlæjandi
yfir að símanum og hað um
eitthverl númer.
— Jú, það er frú Tútein.
Mér er sagt, að Laxdal liafi
strokið úr vistinni eftir að hafa
ónýtt fyrir yður kvöldverðinn.
Er það rétt, að hann hafi steikt
kjúklingana, án þess að „taka
innan“ úr þeim? Fádæma auli
getur maðurinn verið! 0, livað
þetta er leiðinlegt!
Allir litu á mig með undr-
unarsvip. Góða stund var eg
eins og milli steins og sleggju.
En svo tók ýmislegt að kvis-
ast, sem lieldur hætti málstað
minn, og svo fór i hönd skemti-
legasta kvöldstund, sem eg liefi
lifað.
Daginn eftir fékk eg auðvit-
að aftur súpu.
— Er súpan nú sölt? spurði
konan mín, um leið og liún
settist.
-— Nei, elskan mín. Sannar-
lega ekki of sölt.
En það veit sá, sem alt veit,
að aldrei hefi eg hragðað eins
hrimsalta súpu!
DALUR í DALFIRÐI.
Frh. af 2. síðu.
dalnum miðjum rennur ofur-
lítil á, sem dalhúar hafa virkj-
að til ljósa og fá þaðan sömú-
leiðis alt neisluvatn. 1 lienni er
og nokkur laxveiði.
Það fanst mér merkilegast
við dalinn, livort sem það var
að þaklta guði eða mönnum, að
hvergi var skógur til faratálma,
á láglendinu, en aflur á móti
þakið sléttum, vel grónurn
túnum. Aðeins á einum stað
sá ég að gróðurselt liöfðu ver-
ið í kringum heimaliús og
tún. Nú var trjágarður sá
orðinn svo þéttur og hávaxinn,
að inn fyrir „múra“ Iians sést
ekki, nema gengið sé spölkorn
upp í blíðina. Þetta voru einu
stórvöxnu trén, sem eg sá, en
annars eru lilíðarnar skógi
klæddar svo hvergi sér í stein,
hvað þá hert og blásið land. 1
stuttu máli sagt var sveitin öll
sældarleg, Iivar sem á liana var
litið — og fólkið tápmikið og
myndarlegt, og vingjarnlegt við
okkur, frændur sína, íslending-
ana. Klæðnaður ]iess var yfir-
leitt horgaralegur, en þó har
sumstaðar nokkuð á því, að
gamalt fólk væri dálítið fornt í
húningi — sérstaldega höfuð-
búningur kvenna.
Búfjársmala sinn hafa dalhú-
ar til fjalla á sumrin. í skógi-
vöxnum hlíðunum ganga naut-
gripahjarðir, og stundum gefur
að heyra klukknahljóm úr þétt-
um skógarrunni, því í hverjum
kúalióp er ávalt ein kýrin með
bjöllu um hálsinn.
Heyannir stóðu sem liæst þá
5 daga, sem við dvöldum í daln-
um (frá 30. júní til 5. júlí).
Sumir slóu með vélum, aðrir
með orfum, og sá eg og liand-
fjallaði tvær tegundir orfa, mið-
ur hentug fanst mér. Önnur og
eldri tegundin var svo sem met-
er á lengd, með ofurlitlum
hnikk á miðju. Virtist mér þau
aðallega notuð til að slá með í
kringum hús og girðingar. Hin
tegundin var svipuð íslensku
orfunum, þó með þeim mikla
mismun, að við látum orfið
liggja ofan á vinslri handleggn-
um, en þeir láta það dingla í
lausu lofti, undir handleggnum.
Þetta virtist mér fremur aula-
legt. Sumir þurkuðu á vírgrind-
um, en aðrir i flekkjum eins og
við, og sýndist mér það ganga
vel, enda var brakandi þurkur.
Heyið var flutt heim á vögnum
og látið af túninu upp á vagn-
inn með járngöfflum.
Aðalerindi mitt á þessar
stöðvar var, eins og áður er
sagt, að sjá þetta land með eig-
in augum. Eg liefi áður sagt frá
því, hvernig mér þótti þar um-
horfs til að liklegt værí, hvað
staðháttu snerti, að maður eins
og Ingólfur Arnarson hefði get-
að húið þar, eins og Landnáma
og Flóamannasaga segja.
Fyrsta daginn, sem við dvöld-
um í þorpinu Dalur skoðuðum
við okkur um í nágrenninu —
en höfðum annars kyrt um okk-
ur. Daginn eftir heimsóttum við
sóknarprestinn og tók liann
olckur ágætlega. Ræddum við
lengi um uppruna dalsins og
viðfangsefni sögulegs eðlis og
fanst mér hann heldur ófróður
í öllu slíku —- enda kannaðist
liann fúslega við það.
Skömmu eftir að við höfðum
yfirgefið prestssetrið, og vorum
NOKKUR BÖRN í IIÚSI II. C. ANDERSENS í ODENSE
Hlutirnir, sem hörnin skoða, voru allir i eigu skáldsins, og við þetta skrifhorð reit liann
öll sín æfintýri. Hér sjást m. a. stígvélin hans og pípuhatturinn.