Vísir - 11.02.1938, Blaðsíða 4

V í 5 I H
'Póstferðir á morgun:
Frá Reykjavílc: Mosfellssveitar-,
Kjalarness-, Ivjósar- og Reykjanes-
póstar. Gullfoss til Vestmannaeyja
og útlanda. Fagranes til Akraness.
— Til Reykjavíkur: Mosfellssveit-
ar-, Kjalarness-, Kjósar- og Reyk-
janespóstar. Fagranes frá Akra-
nesi. Esja austan um land frá
SigfufirÖi. Austanpóstur.
Útvarpið í kvöld.
38.45 Islenskukensla. 19.10 Ve8-
urfregnir. 19.20 Hljómplötur: Nor- i
rænir söngvar. 19.50 Fréttir. 20.15
UmræÖur milli Jóns Pálmasonar
alþm. frá Akri og útvarpsstjóra um
rekstur ríkisútvarpsins. 20.40
Hljómplötur: a) Sónata appassion-
ata, eftir Beethoven; b) Asta-tví-
söngurinn úr „Tristan og Isolde“,
„eftir Wagner. 21.20 Utvarpssagan:
:‘„Katrín“, eftir Sally Salminen (12).
„Hljómplötur: Harmóníkulög. 22.15
Dágskrárlok.
Verkfall flutningsmanna í
Noregi.
' Norska stjórnin hefir stung-
-ið upp á því að flutningaverka-
manna verkfallið í Noregi verði
leitt til lykta af gerðardómi, þar
-sem að verkfallið annars muni
leiða til mikils tjóns fyrir fisk-
veiðar Norðmanna. (FÚ.).
Síldveiðar Norðmanna. Aflinn
helmingi meiri en í fyrra.
Síldveiðar Norðmanna hafa
nú gengið svo eftir að veður
tök að batna að aflinn er orð-
Inn 50% meiri en á sama tíma
í fyrra. Norðmenn hafa selt
mikið af nýrri síld til Mið-
Evrópu og Svíþjóðar. (FÚ.).
ST. FRAMTÍÐIN nr. 173. —
Aukafundur í kveld kl. 8%. —
Inntaka nýrra félaga. (192
STÚKAN VERÐANDI nr. 9.
Árshátíð verður haldin laug-
ardaginn 12. þ. m. kl. 8V2 e. h.
Skemtiskrá:
1. Samkoman sett (G. E.).
2. Ræða (Þ. J. S.).
3. Kvartetlsöngur.
4. Gamanvisur (G. E. og
S. S.). —
Illé.
5. Sjönleikur.
DANS. —
Aðgöngumiðar afhentir fé-
lögum og gestum þeirra frá kl.
2—7 e. h. á laugardaginn. —-
Pantanir afgreiddar í síma 3355.
Húsinu lokað kl. IOV2.
DÖMUTASKA liefir tapast
aðfaranótt sunnudagsins. Uppl.
i síma 4835. (181
EITT barnaskiði og stafur
tapaðist í gær nálægt Rafstöð-
inni við Elliðaár. Uppl. í síma
4325. (190
KVENVESKI með lyklum og
fleiru tapaðist á Skólavörðu-
stígnum í gærkveldi. Finnandi
vinsamlega heðinn að skila því
í Illjóðfærahúsið. (191
nrcísNÆfiii
LÍTIÐ lierbergi með ljósi og
hita til leigu. A. v. á. (182
2 HERBERGI og eldhús með
þægindum óskast um miðjan
febrúar eða seinna. Þrent full-
orðið. Tilboð, merkt: „Þrent“,
sendist Vísi. (184
HERBERGI með forstofu-
inngangi til leigu Skálholtsstíg
7. Uppl. milli 7 og 9 i kvöld. —
(189
4—6 HERBERGJA íhúð við
miðbæinn óskast nú þegar. —
Uppl. i síma 2497. (194
VSMNÁ*
TEKIÐ prjón á Bergstaðastr.
70, uppi. (180
GÓD unglingsstúlka óskast.
Uppl. fyrir hádegi og eftir kl. 6
á Vesturgötu 33, uppi. (188
KARLMANN og kvenmann
vantar til Grindavíkur. Uppl. á
Ilótel ísland, Iierb. 18, kl. 6—8
i kveld og annað kvöld. (193

LÁTID iairamma myadir
yðar og málv^rk hjá Innrémm-
unarvinnustofu Axels Cartes,
Laugaveg 10. (509
NOTUÐ íslenslc frímerki eru
ávalt keypt hæsta verði í Bóka-
skemmunni, Laugavegi 20 B og
g Urðarstig 12. (74
SKlÐAFATAEFNI og kápu-
efni fíest í versl. Karólínu Bene-
dikts, Laugavegi 15. (176
NÝLEGUR barnavagn til sölu
á Njálsgötu 4B, uppi. (183
BLÚSSUEFNI, einlit og mis-
lit. Morgunkjólaefni þvottegta í
versl. Karólínu Benedikts. (177
LÍTIÐ hús óskast til kaups.
Úthorgun 2000 kr. A. v. á. —-
(185
DÖKKLEITU EFNIN í upp-
hlutsskyrtur og svuntur, ódýr í
versl. Karólínu Benedikts. (178
981) •8MF !UIÍS 'U.°A lI!k>Uqiot>i
— 'CJPIJ iS.miu jjo anjjopuivj
‘anjæajng ‘[R>[9,mu ‘[uqiiAjj
•[[ægn [ofj[Bg;nBS ö!§uejj -iiáu
go ÖT3IP3S •§>[ % ud njnn gg I3iit[
I3UI9 n nugJO[[iij ji; [orqiipurq
•§4 13.1 nn ec u iof>[i;isaq
ö>'l[iiS Jof^isaq SíSubh ’jjnq
t ioi>[i3)S3[-i ‘qpis I 10f>p3[)[13[Oq
'jjuq ! 10f>p3pp;[0,i ‘lof>p3jp;>[!ív
: NNIXVRTVÐVQílNNIlS \
NÆRFATAEFNI, margar
tegundir. Silkiléreft, einlit í
verslun Karólínu Benedikts. —
(179
FREÐÝSA undan Jökli,
Hornafjarðarkartöflur. Gulróf-
ur. Hnoðaður mör. — Þor-
steinsbúð, Grundarstíg 12. Sími
3247. — (187
Litli Jón snýp aftur
— Farið með hann á óhultan stað,
ég sný aftur. Mér tekst ef til vill
að bjarga Hróa.
Þarna er korninn nýr maður í varðsveitina. Þann vant-
ar ekki stærðina. Fylgið mér til fógetans. Eg er hrædd-
ur um að hann verði ekki sérlega hýr yfir hvernig okk-
ur mistókst.
— Jæja, höfuðsmaður, komið með
fangana. Hvar eru þorpararnir?
— Eg hefi enga fanga tekið, þeir
sluppu.
s 1 m,- mwmsuí-íw
JÍJÖSNARI NAPOLEONS. 32
um hvern einasta fanga, sem leiddur var i
fyrsta sinni fyrir þennan yfirmann keisaralegu
leynilögreglunnar. Toulon var alls ekki óvið-
feldinn við slik fyrstu kynni, því að liann virt-
ist góðvildin sjálf.
Hann var maður lágvaxinn, herðabreiður og
mjaðmamikill. Hann var feitlaginn i andliti og
kringluleilur og bar þó minna á þvi en ella
mundi, sökum þess, að hann liafði dálitinn
strýlegan hökutopp. Augun voru smá, dökk og
gljáandi, kinnarnar bústnar og hangandi, og
liann var sköllóttur. Fingurnir voru stuttir og
á baugfingri hægri handar liafði hann hring
aneð rúbinsteini í. Ilann var óeðlilega smáfætt-
ur, þegar tillit var tekið til þeirrar þyngdar,
sem á þeim hvíldi, enda þjáðist hann oft af
íiklabólgu. Þegar Toulon var að spyrja fanga
sina spjörunum úr sat hann að jafnaði upprétt-
ur og krosslagði hendurnar á maganum. Hann
var mjög svitagjarn og tók iðulega upp vasaklúl
iog þurkaði sér uin sveitlan skallann og liálsinn.
Auk þess, sem að framan er getið, var Toulon
lítið snyrtimenni í ldæðaburði. Það var eins og
fötin hengi utan á honum og brækur hans virt-
ust alt of stórar fyrir hann. Hann gekk með ein-
glyrni á liægra auga. Nei, það var vissulega
•ekkerl ógnvekjandi við útlit eða framkomu
Luciens Toulons, enda þótt aðfinslusamir menn
segði stundum, að hökutoppurinn gerði það að
verkum, að liann liti út eins og geðvondur geit-
liafur.* 1 Og þeir undirmanna lians, sem honum
voru handgengnastir kölluðu hann gælunafni
--— þeir kölluðu hann „pahha“. Þeir sögðu, að
liann hvildist aldrei heila nótt, gengi aldrei lil
livílu, legði sig að eins fáeinar stundir á sólar-
hring á leguhekknum i einkaskrifstofunni, þar
sem hann yfirheyrði fanga sína. Það átíi fyrir
Gerard að liggja að koma oft í þetta lierbergi
— og það varð hrátt sem viti í augum lians,
þótt svo væri eigi í fyrstu. Þrisvar, f jórum sinn-
um á nóttu var hann dreginn úr lclefa sínum og
leiddur milli tveggja fangavarða inn i einka-
slcrifstofu Toulons. Og Toulon var alt af spræk-
ur og liress og enginn vottur þess, að hann væri
svefnþurfi. Vanalega sat Prevost við hlið hús-
bónda síns. Ananr var grannur og magur, hinn
gildur. Báður voru vel vakandi sem gammar,
er biðu eftir bráð sinni.
Við þau tækifæri, sem Toulon var ekki við
látinn, yfirheyrði Prevost fanga upp á eigin
ábyrgð. En spurningarnar, sem þeir spurðu
Gerard voru ávalt hinar sömu:
„Hvaða skjöl voru það, sem þér unnuð að'
svo kappsamlega að brenna?“
„Einkaskjöl.“
„Hver var Louis Roclie, courtier d’assur-
ance?“
„Vinur minn.“
„Hvar er liann nú?“
„Hann er dauður.“
„Voruð þér skyldir lionum?“
„Nei.“
„Hvers vegna voruð þér þá að hafa afskifli
af þessum einkaskjölum hans?“
„Af því, að hann bað mig um það.“
„Hvenær ?“
„Skömmu áður en hann dó.“
„Hvar lést hann?“
„Erlendis.“
„Eg spurði hvar hann hefði lálist. Erlendis
er of óákveðið.“
„Mér þykir það leitt, að geta ekki gefið ná-
kvæmari upplýsingar um það. Mér er það ekki
kunnugt."
„Samt tókuð þér á yðar herðar, að koma
skjölum lians fyrir kattarnef.“
„Hann hafði heðið mig um, að eyða þeim í
eldi.“
„Ilverskonar skjöl voru þetta?“
„Einkaskjöl.“
Og svo var byrjað á nýjan leik og sömu
spurningarnar upp bornar og Gerard svaraði á
sama hátt og fyrr. Stundum var spurt dálítið
á annan liátt og stundum bætt við nýjum spurn-
ingum, til dæmis:
„Hvernig stóð á því, að Louis Roche liafði
svona mikið af einkaskjölum?"
„Það veit eg ekki.“
„Hvar átti liann heima?“
„Erlendis."
„Eg spurði livar hann liefði átt heima. Er-
lendis er of óákveðið.“
Hinar síendurteknu spurningar höfðu ófrá-
víkjanlega þau áhrif á fanga, er ekki vildu segja
alt af létta, að taugarnar komust í ólag. Þeir
urðu smám saman veikari fyrir, hlupu á sig,
og sáu loks sitt ráð vænst, að játa alt — eða
svara þannig, að auðvelt var að flækja þá, með
þeirri afleiðingu, að þeir játuðu sekt sína, ef
um sekt var að ræða, og stundum játuðu þeir á
sig það, sem þeir voru sakaðir um, þótt þeir
væri saklausir.
Toulon var raddmjúkur og góðvildarsvipur-
inn hvarf aldrei af bústna andlitinu hans. Það
er að segja — ekki fyrstu tvo dagana og næt-
urnar. Á nóttunni leið Gerard verst. Klefi lians
var lofllaus að kalla. Hann gat vart dregið and-
ann — og honum seig vart blundur á brá. Samt
sem áður var það ávalt svo, i hvert skifti, sem
fangaverðirnir komu að sækja hann til yfir-
lieyrslu, sem hann væri vakinn upp af ein-
hverju, sem livorki var vaka eða draumur. I
göngunum í dómsmálaráðuneytisbyggingunni
var rakaloft, óheilnæmt, mugguloft, likt og er
i þröngum dölum, þegar stormur er í aðsígi.
Og Gerard leið svo, þegar liann var fluttur inn
í skrifstofu Toulons, að hann liefði feginn vilj-
að hneppa að sér jakkanum, því að lionum var
hrollkalt. Þegar þessar andlegu pyndingar liöfðu
staðið yfir i þrjátíu og sex klukkustundir var
svo komið, að Gerard hataði þá báða — Toulon
og Prevost. Hinn fyrrnefnda bústinn og góð-
vildarlegan á svip, hinn lioraðan og ávalt þög-
ulan, þegar yfirmaður lians var við. Og þegar
Gerard sat andspænis þeim og leit i augu þeirra
las liann i þeim ákvörðun þeirra, að eyðileggja
sig, ganga af sér dauöum, eins og þeir höfðu
gengið frá Pierre, þar sem hann lá lík i fang-
elsisgarðinum.
í fyrstu reyndi hann djarflega að kveða nið-
ur þessar hugsanir, — að forlög hans myndi
verða liin sömu og Pierre. Hann reyndi af öll-
um mætti að lialda hugarjafnvægi, forðast
taugaæsingu. Þegar alt kom til alls gátu þeir
pkki sannað neitt á liann. Ilann var saklaus af
landráðum og hann tilheyrði þeim hluta aöals-
ins, sem þessir menn mundu ekki áræða að ráð-
ast á opinberlega. Markgreifi af Lanoy var baf-