Vísir - 21.06.1939, Blaðsíða 4

.VÍSIR
Miðvikudaginn 2IV júttí 1939.'
ÍÞROTTASIÐA VISIS
Beromál.
Framlierjar Vaís hafa löng-
um jx)tt veikasta lilið liðsins
en nú virðist þetta vera að la«-
ast, því á afmæliskappieíknum
við K.R. sýndu þeir festu og
flýti upp við mark K.R.-inga og
notuðu þeir vel þau tækifæri er
gáfust.
•
Yfirleitt verður ekki annað
sagt en að Valur sé’nú sterkasta
knattspyrnufélagið hér á landi,
enda hafa þeir Valsungar æft
vel og notið tilsagnar erlendra
þjálfara lengur en nokkurt ann-
að félag hér. Er óhætt að segja
að þeir beri nú af öðrum knatt-
spyrnumönnum bæði með
tækni og úthald.
•
Á afmæliskappleik Iv.R. við
Val heyrðist eftirfarandi samtal
í stúkunni:
„Steini er ómögulegur í
kvöld og hefir reyndar verið
það í alt vor. Hann er orðinn
altof gamall og ætti helst að
hætta eða hvað finst þér?“
„Já, vitanlega er liann of
gamall, enda orðinn svo seinn
að hann missir flesta bolta.
Hann á lielst heima á Elliheim-
ilinu.“
Meira skal ekki haft eftir af
þessu uppbyggjandi samtali
•
En hvað er Steini svo gamall ?
Eg veit að hann er ekki eldri en
31 iárs og verður það vart talinn
hár aldur fyrir knattspyrnu-
menn, t. d. er hinn víðfrægi
danski knattspyrnumaður Pauli
Jörgensen, einum 4—5 árum
eldri og fjöldinn af þeim knatt-
spyrnumönnum Englendinga,
sem atvinnumenn teljast, eru
um og yfir þrítugt.
•
Er þá Steini „útbrunninn“ ?
Nei, svo tel eg ekki vera, en
liann vantar æfingu og það
sama má segja bæði um Hans
Kragh og Sigurjón Jónsson.
Þessir menn liafa enn tækni og
getu til að vera með okkar
bestu knattspyrnumönnum, en
þeir verða að láta sér skiljast. að
með aldrinum þurfa þeir meiri
æfingu en þeir ungu og verða
því að leggja meira á sig.
•
Vonandi sýna Jæssir ágætu
knattspyrnumenn að þeir taki
íþrótt sína svo alvarlega það
sem eftir er af sumrinu, að slík
samtöl, sem að ofan greinir,
þurfi ekki að heyrast framar.
•
Forseta í. S. I. Ben. G. Waage
hefir undanfarið verið sýndur
margvíslegur sómi og velvild af
dönskum íþróttamönnum og
frömuðum í tilefni af 50 ára af-
mæli þans. Er það gleðilegt fyr-
ir hann að finna vinarþel og
skilning þessara manna á starfi
hans fyrir íslenskar íþróttir.
En kunnum við, landar hans.
að meta hið mikla og óeigin-^
gjarna starf hans við íþróttir
þjóðarinnar? Eg Ieyfi mér að ef-
ast um að svo sé.
Það er vanþakklátt starf, að
standa í fylkingarbrjósti
íþróttahreyfingarinnar hér og
fáir, sem ekki þekkja til þess,
munu skilja hve mikið starf
það er, sem þeir menn inna af
hendi fyrir þjóðfélagið.
Þetta ættu íþróttamenn okk-
ar að hafa í íhuga áður en þeir
ráðast að þessum mönnum með
vanþakklæti og skönnnum, eins
og oft vill verða.
Þ—24.
Eftir kappleik
K. R. við I. C.
Isl. Corinthians mun eflausl
vera víðkunnasti knattspyrnu-
flokkurinn, sém heimsótt hefir
land okkar og munu því margir
hafa búist við að þeir mundu
sigra með taísverðum yfirburð-
um þegar í fyrsta leik sínum
hér. En það fór á annan veg,
eins og kunnugt er. K. R.-ingar
stóðu sig eins og hetjur og áttu
fyllilega jafntefli slcilið og jafn-
vel betur.
Nú spyrja margir: „Er flokk-
ur þess raunverulega eins góður
og af hefir verið látið?“ Eða
liafa knattspymumenn okkar
tekið svo miklum framförum,
að þetta sé réttur mælikvarði á
styrldeik þeirra?
Álit mitt er það, að I. C. séu
ekki hér með sitt sterkasta lið,
enda að eins fjórir með þeim
hér úr flokki þeim, er fór um-
hverfis hnöttinn í fyrra. Geri
eg ráð fyrir að forráðamenn I.
C. hafi ekki haft svo mikið álit
á knattspyi-numönnum okkar,
að þeim fyndist ástæða til að
senda úrvalslið sitt liingað.
En eg efast ekki um að I. C.
eigi eftir að sækja sig betur og
sýna knatlspymumönnum okk-
ar í tvo heimana áður en lýkur.
Þó geri eg ráð fyrir að Valur
vinni sinn leik við þá. Fram-
herjar eru fljótir og ættu að
geta komist inn fyrir vörn I. C.,
sem virðist vera þeirra veikasta
hlið.
—o—
Ekki verður neinu spáð um
úrslit hinna leikjanna. úrvals-
liðið, sem leika á við þá í kvöld,
mjög einkennilega skipað og
jaínvel „götótt“ og er það sér-
staklega framlínan, sem menn
undrast yfir-. Vörnin er góð, þó
margir undrist yfir að Anton
skuli ekki vera i marki, hann
hefir sýnt það í sumar að hann
er fyrsta flokks markmaður.
Aftur á móti hefir Hermann
ekkert sýnt í sumar, sem rétt-
lætir það, að hann skuli skipað-
ur í úrvalsliðið, enda ekkert á
liann reynt og hefir hann þar
af leiðandi ekki haft tækifæri til
að sýna getu sína. En er hún
sú sama og undanfarin ár?
Forráðanienn í knattspyrnu-
málum verða að hætta að skipa
úrvalslið okkar eftir föstum
venjum og skipa það mönnum,
„sem einu sinni voru góðir“. T.
d. virðist ekkert réttlæta það, að.
Þorsteinn Einarsson skuli enn
vera settur sem miðframlierji í
úrvalslið og það síst eftir kapp-
leikinn í fyrrakvöld.
—o—
Danska útvarpið sýnir Fram
þá kurteisi, að útvarpa leiknum,
sem fram fer í Rönne á Borg-
undarhólmi á morgun. Væri
ekki hægt að endurvarpa þeim
leik hér? því að það virðist ekki
mundu fara í bág við venjulega
dagskrá og yrði líka vel þegið
um land alt, þar sem áhugi fyrir
knattspyrnunni ér orðinn mjög
mikill.
Þ—24.
í bardaga sem fór fram 2. þ. m. í New York í Yanlcee Stad-
ion, sigraði Lou Nova Max Baer i teknisku „k.o.“ i 11. lotu. Þá
stöðvaði dómarinn bardagann. Strax í annari lotu fékk Baer
mikið högg á munninn og blæddi eftir það óstöðvandi. Myndin
hér að ofan er af Nova. Hann berst við Joe Louis í september
n.k. um heimsmeistaratitilinn.
Ég: gaf Itardagaiin
og* þar nieð lieini^ineiitarntigfniiia.
Þetta segir Jack Johnson, fyrsti blökkumaðurinn, sem varð
heimsmeistari í þyngsta flokki. Hann varð það með því að
sigra Tommy Burns fyrir 30 árum á tekn. k.o. í 14. lotu. Bar-
daginn fór fram í Sydney í Ástralíu—fékst ekki háður í Ame-
ríku.
Bandaríkjamenn urðu afargramir, þegar þeim bárust þessar
fregnir, að svertingi væri orðinn heimsmeistari. Johnson hélt
síðan tigninni þar til 1915. Þá sigraði Jesse Willard hann í
Havana á Kúba í 26. lotu. Almenningur hefir jafnan verið
þeirrar skoðunar, að Johnson hafi eiginlega gefið bardagann,
en Willard og þeir, sem sáu um hann, mótmælt. — Grein
sú, sem hér fer á eftir, er skrifuð af Johnson sjálfum:
Áður en eg barðist við Will-
ard var eg eftirlýstur í Ameríku
fyrir livíta þrælasölu og aðrar
yfirsjónir. Eg bjó þá í Evrópu,
en langaði heim til ættingjanna.
Jack Curley, sem enn sér um
hnefaleika. og glímumót, und-
irbjó bardaga milli okkar Will-
ards í Havana á Kuba. Menn
töldu úrslit bardagans fyrir-
fram ákveðin og eg staðfesti
það.
Það var gefið í skyn við mig,
að ef eg léti Willard bera sigur
úr býtum, myndi eg ekki verða
ofsóttur og þeir sem væru mest
á móti mér hefðu aðstöðu til að
láta stinga kærunum á mig und-
ir stól. Eg myndi þá geta farið
í heimsókn til fjölskyldu minn-
ar.
Það var alls ekki auðvelt að
taka ákvörðun í málinu. Eg átti
að „gefa“ heimsmeistaratitil
minn, sem eg liafði barist fyrir
að vinna i mörg ár og hafði auk
þess fært mér mikinn heiður og
auðæfi. Eg átti það á hættu að
verða talinn hugleysingi og að
verða lítilsvirtur af vinum mín-
um. Á móti þessu var það, að
mega koma aftur til Ameríku
og losna við allar ákærur mér á
hendur.
Það voru teknár fullnaðar-
ákvarðanir um bardagann, þeg-
ar Jack Curley kom til fundar
við mig í London. Willard liafði
orðið fyrir valinu í leitinni að
nýrri „hvítri von“. Leitinni var
hætt þegar Willard sigraði, en
hún hafði bakað mér mikla ör-
vilnan og erfiðleika, vegna þess
að eg var ofsóttur jafnframt.
Þegar Curley kom til London
spurði hann mig, hvort mér
væri alvara að berjast við Will-
ard. Eg svaraði, að auðvitað
væri mér alvara og að það yrði
ekki erfiðleilcum bundið að ná
samningum við mig. Næsta dag
snæddum við árdegisverð sam-
an og var samtal okkar þá op-
inskárra um málið. Eg bað
Curley um að leysa frá skjóð-
unni.
Við vorum gamlir kunningjar
, og Curley hafði ávalt reynst
mér sem besti bróðír. Hann
sagði mér blátt áfram, að ef eg
féllist á að tapa tigninni, gæti
eg þegar farið til Ameriku sem
( frjáls maður. Eg gæti stofnað
verslun, eignast nýja vini og
hitt þá gömlu. Þetta var að vísu
freistandi, en það sem mest
i hafði lálirif var vonin um að eg
fengi að sjá móður. mína aftur.
Curley kvaðst vera í félagi
með tveim öðrum mönnum, en
uppreistarforinginn Pancho
Villa ætlaði að leggja frain fé,
svo að liægt væri að halda bar-
dagann. Villa réði þá Norður-
Mexikó.
| Þegar Curley fór frá London
eftir viku vorum við orðnir á
eitt sáttir. A. m. k. hafði eg lof-
að að tapa, gegn ]>vi að mega
fara allra minna ferða í Ame-
ríku. Hann féklc mér peninga
fyrir ferðinni til Mexikó.
Þegar við Curley hittumst í
Havana sagði hann mér að fé-
lagar hans hefði búið alt undir
komu mina til Bandaríkjanna,
ef eg tapaði. En fyrst yrði eg að
sýna kvikmynd af bardaganum
í Suður-Ameríku og Evrópu.
Eg sagði ekki konunni minni,
að eg myndi tapa, fyrri en fá-
: einum mínútum áður en bar-
l
daginn átli að liefjast. Curley
hafði borgað mér dálítið fyrir-
fram og þá peninga geymdi eg
lieima, en fjórir leynilögreglu-
þjónar gættu hússins.
Eg sagði konunni minni að
horfa á bardagann, að eg ætti
von á meiri peningum fyrir
hann og að eg ætlaði ekki að
lúta í lægra lialdi, fyrri en eg
væri viss um að þeir peningar
yrði greiddir. Orsökin fyrir þvi,
hversu bardaginn dróst, var sú,
að það tók svo langan tíma að
reikna út minn liluta af fénu,
sem inn kom fyrir miðana. En
konan mín átti að gefa mér
merki, þegar henni hefðu verið
greiddir peningamir og fara
heim við svo búið.
Það hafði verið ákveðið að
bardaganum lyki í 10. lotu, en
þegar að lienni kom, hólaði
ekkert á peningunum. Það var
ekki fyrri en í 25. lotu að þeir
komu. Eg liafði gefið skipun
um að þeir væru í 500 dollara
seðlum, svo að auðveldara væri
að telja þá. Þegar konan mín
hafði talið þá, gaf hún mér
merkið og fór.
1 26. lotu lét eg bardagann
enda, eins og hann gerði. Eg var
leiður yfir að tapa meistara-
tigninni en ekki yfir því, að
annar hafði unnið bana. Eg var
raunverulega feginn yfir því, að
þessu öllu væri lokið og eg gæti
farið aftur til að heimsækja vini
mína, og fyrst og fremst móður
mína.
Síðan segir Johnson frá því,
að revnt hafi verið að svíkja
hann, hvað viðkom kvikmynd-
inni af bardaganum. Þegar hann
fór til Evrópu var honum sagt
að hún væri ekki tilbúin, en
kæmi með næsta skipi. Filmur
komu með þvi skipi, en engin
mynd hafði verið tekin á þær.
Svo fór þó að lokum að John-
son náði kvikmyndinni í Lon-
don og seldi einkarétt til að
sýna hana til Ástralíu, Evrópu
og S.:Ameríku.
Smifl.
Á alþjóðasundmóti, sem liald-
ið var í Liege i Belgíu fyrir
skemstu, náðust m. a. þessi af-
rek.
200 m. bringusund:
Heina, Þýskal. 2:42.4 min.
Fabian, Ungv.l. 2:51.4 mín.
Cartonnet, Frakkl. 2:51.4 mín.
200 m. frjáls aðferð.
Körösy, Ungv. 2:21.0.
iSchröder, I>ýskal. 2:23.6.
I sundknattleik miUi Ung-
verjalands og Vestur-Þýska-
lands fóru svo leikar að Ung-
verjar unnu með 5:2 eftir fram-
lengdan leik.
Knattspyrna.
Knattspyrnulið frn Jótlandi
kepti þ. 7. júní í Osló og sigraði
með 2:1. 1 hálfleik böfðu Jótar
gert eilt mark en Norðmenn
ekkert.
Millilandakappleikurinn milh
Póllands og Sviss i Varsjá, sem
fór fram í byrjun þessai mánað-
aar, lauk með jafntefli, 1:1.
ítalir beimsóttu Ungverja í
Budapest fyrir skemstu og
líeplu við þá í knattspyrnu. Ital-
ir sigruðu með 3:1, höfðu 1:0 í
hálfleik.
ERLENDAR
ÍÞRÓTTAFRÉTTIR
Heimsmet.
I vikunni sem leið setti Taisto
Máki, finski hlaupagarpurinn,
nýtt heimsmet í 5000 m. lilaupi.
Hann rann skeiðið á 14:08.8 m.,
en gamla metið átti Lehtinen,
14:17.0. Hefir Máki þvi lækkað
það um livorki meira né nimna
en 8.2 sek.
Wooderson tapaði.
Allur iþróttaheimurinn beið
þess með eftirvæntingu að þeir
reyndu með sér Englendingur-
inn Sydney Wooderson og
Bandaríkjamaðurinn Glen
Cunningbam í einu miklu
hlaupi. „Uppgjörið“ fór fram á
sunnudag, en þannig fór, að
hvorki Wooderson né Cunning-
ham báru sigur úr býtum, held-
ur Chuck Fenzke. Hann liljóp
míluna á 4:11.0 mín. Wooder-
son varð næstsíðastur.
Frjálsar íþróttir.
Þ. 8. þ. m. var haldið mót í
frjiálsum íþróttum og náðust
þar þessi afrek helst:
Langstökk: Simola, 7.15 m.
5 km. hlaup: Pekuri. 14:25.6.
mín., Kuzocinski (Pólland)
14:29.8.
1500 m. hlaup: Sarkama.
3:53.5 mín.
Spjótkast: Járvinen, 74.79 m.
Hástökk: Kalima, 1.93 m.
400 m. grindahlaup: Stor-
skrubb,54.3 sek.
Ungur franskur hlaupari,
Brisson að nafni, setti nýlega
franskt met í 110 m. grinda-
hlaupi á 14.7 sek.
Íþróttasíðan hefir áður sagt
frá því, að Wooderson hafi sett
nýtt heimsmet á % enskrar
mílu, á 2:59.5 mín.
Þetta hlaup — 1206. 75. m. er
sjaldan hlaupið, en heimsmetið
í því hefir farið þannig lækk-
andi:
1895: Coneff, Bandar. 3:02.8.
1932: Lovelock, N.-S. 3:02.2.
1933: Ladoumegue, Frakklandi,
3:00.6.
1937: Mostert, Belgíu, 3:00.4.
1938: Rideout, Bandar., 3:00.2.
-—o—
Af afrekum ungverskra
íþróttamanna má nefna:
800 m: Istenes, 1:56.6 mín.
1500 m: Iglöi, 3:58.8 mín.
5 km: Szabo, 14:57.4 mín.
Kringla: Ivulitzi, 47.49 m.
Spjót: Varszeghi, 68.05 m.
Kúla: Daranyi, 14.90 m.
Stangarstökk: Zsurfka, 3.80 m.
Umbæturnar á
íþróttavellinum.
Það mátti heyra það mjög al-
ment suður á Iþróttavelli á
mánud.lcvöldið, að menn voru
mjög ánægðir með endurbætur
þær, sem verið er að gera á á-
horfendasvæðinu austanmegin
vallarins. Menn nutu betur
leiksins og fóru því ánægðari
lieim en áður. Ber að þakka
vallarstjórninni hve vel og fljótt
hún brást við tilmælum Iþrótta-
síðunnar og vonandi sér liún
sér fært að koma upp pöllum
umliverfis alt iþróttasvæðið
smám saman.