Vísir - 30.12.1944, Blaðsíða 7

Laugardaginn 30. dpspml-tpr
V I S T'R
7
5&/oi/d r~&. 5Dougfas/
10
II. kapítuli.
Kornelíus Kapító var ekki við, þegar Mar-
sellus kom til slcrifstofu hans um þrjú levtið, til
að fá að vita, hver örlög Gajus ætlaði honmn.
Marsellusi þótti þetta einkennilegt og jafnframt
uggvænlegt. Fjarvera Kapítós og skiþun iiat>s
til- undirmanns síns um að afgreiða mál Mar-
sellusar, var full sörínun þess, að hinn aldni
heiðursmaður hefði engan löngun lil að ræða
svo viðkvæmt mál við son aldavinar síns.
Gallio-feðgarnir höfðu farið fetið siðustu
mílurnar frá hrossamarkaði Ismaels. Senator-
inn hafði farið þangað til að skoða hesta Sýr-
lendingsins, en athurðii'nir fyrr um dagirín
höfðu orðið þess valdandi, að hánn hafði engan
áhuga á viðskiptunum, svo að hann reyndist
ófáanlegur til að kaupa spænsku hryssurnar,
sem í boði voru, enda setti Ismael upp okur-
verð fyrir þær.
Senatorinn var niðursokkkinn í hugsanir um
Kornelíus. Hann var eini maðurinn, sem,
mundi hafa aðstöðu og áhrif til að mikla dóm
])ann, sem Gajus liafði Icveðið upp yfir syni
hans.
Gallio cldri lét lmgann reika aflur í tímann,
hann varð dapur í l>ragði og tók að segja syni
sinum liina harmþrungnu sögu, sem þeir kunnu
að vísu báðir, söguna um lífvörð keisarans.
, Marsellus liafði heyrt hana oftsinnis'á uppvaxt-
arárum sinum, en nú tók senatorinn til máls,
eins og sonur hans hefði aldrei heyrt söguna
áður. Hann sagði frá því, er Júlíus Sesai- hafði
stofnað vörðinn til að tryggja aðstöðu sína og
völd. Þeir einir voru tækir i liðið, sem unnið
höfðu fjölda afreksverka og frægð liðsins fór
jafnt og þétt vaxandi. Það liafði heim her-
fang úr ferðum sínum og í aðalstöðvunum í
Róm voru myndastyttur nafntoguðustu garp-
-■■anna í röðum þessum. Á þeiin — löngu liðnu
~ dögum, þegar karhnennska og heiðarleiki
þóttu beztu kostir manna, var ekki til önnur
sæmd meiri en að vera i lífverðinum.
En svo komst Ágústus til kalda, hélt Gallio
áfram og varð enn daprari í bragði. Metnaðar-
fíkn hans og hégómagirnd urðu eins og átu-
mein á ríkinu og liann tók að gera gæoinga
sína að heiðursmeðlimum lifvarðarins. Meðal
þeirra voru senatorar,- sem samþýkklu gagrí-
rýnilaust hverja vitleysu, sem keisaranum
flaug í hug, auðkýfingar, er liöfðu safnað fé
á sölu ránsfengs úr herferðum, ríkir þræla-
salar, kaupmenn, er höf'ðit stolin listaverk á
boðstólum, og skattheimtumenn úr hernumdu
löndunum. Hánn heiðraði yfirleitt hvern þann,
sem skrgið fvrir honum eðá saddi taumlaúsa
ágirnd ha;j;-.. Þá þótti það ekki lengur nein virð-
ing að vera í lífverðinum. Hv.er sem var gat
komi :t ibingu garparína, ef hann átti
nokkurt fé.
Tíberít! ði um skeið reynt að afnema
þentm ósótna. Hann sendi eftir Korneliusi og
gerði hium að yfirmanni lifvarðarins. Kapitó
var orð'r... ; garpur. Hann hafði svo oft ráð-
izt fram j broddi hersveilar sinnar, að sögurnar
um ketjudrðir hans voru á hvers manns vör-
um. Menn 'öldu, að guðirnir héldu verndar-
hendi yíu híinum, því að öðrum kosti licfði
hann i'; : rir.Iöngu. Kapító hafði ckki lang-
að til ,að vs rða foringi lifvarðarins, en hann
hafði 'b.Iýít ekipuninni. Hann tók þegar að
breinsá til ir.nan liðsins og sýndi.i því verki
sáma ólírleysi og í bardögum á vígvöllunum.
Ekki Ie!Ö |>ó á löngu, unz menn fóru að krefj-
ast þess af Tíbériusi keisara, að hann tæki i
taumaua og léti Kapító ekki vaða svo uppi.
Keisarinn gaf honum skipun um að fara sér
hægar í Iireingérningum sínum.
„Þá skiidist Kapitó,“ sagði Gallíó reiðilega,
„sér til mikillar gretnju, að keisarinn hafði að-
eins gert hnnn að foringja tii að fela ósómann
undir hinu góða nafni lians.“
Marsellusi varð ljóst af. því, sem á undan var
gengið, að það miindi verða talsvert örðugt að
hlýða á það, sem eflir var af sögu föður hans.
Hann þóílist viia, að faðir sinn mundi nú ræða
um hersveitarforingjana.
„Ef Ágfistus hef'ði aðeins látið sér nægja,“
hélt senatoriun áfram, eins og Mársellus hafði
búizt vi'ðj „að eyðileggja lifvörðinn! Ef hann
liefði getað g( rt sér grein fyrir því, hver áhrif
stefna hans i lundi hafa þar, þá hefði Iianu ef
lil vill gælt að leika ckki sama leikinn við
IierforingjarQgluna. En þú veizt, hvað gerzt
hefir har, souúr' minn.“
Já, Mano'Iusi var' það vel kunnugt. Það hafði
líka þótt sæmd að vera í herforingjareglunni.
Menn urðu að vera garpar i húð og hár, til þess
að fá að hera einkenni hennár. Ilún. bjó i góð-
um húsakyitnum eins og hfverðirnir. Herfor-
ingjar, sem voru heima í oríofi, voru að gróa
sára sinna eða biðu fyrirskipana Iiöfðu áðgang
. aðrljókasnfni,’ liaðhúsi og sérstakri verzlun, sem
ríldð Imfði s’íd'uað fyrir þá. En þá iiafði Ágúst.
usi komið þr.ð ráð i hug að fjölga til muna
meðlimmu á rforingjareglunnár, með þvi að
láta laka y á allra senatora og ríkra skatt-
greiðendn i luma. Mú þurftu menn el.ki fram-
or að haí’a hafl mannaforráð eða. verið í stríði.
Ef faðiriún á'ti aðeins auð fjár eða var áhrifa-
maður í stjórnmálum, þá mátti sonurinn bera
einkenni reglunnar og-njóta forréttinda hennar.
Marsellus var vanur að hugsa með sjálfum
sér, að hann hefði unnið til þess að vexða her-
foringi. Hann hafði eklci eytt tíma sínum ein-
göngu til að leika sér. í skólanum liafði hann
stundað námið af kappi, kynnt sér herferðir;
fyrri tíma og allskonar herbrögð. Hann var
íþróttamaður ágætur. Fáir stóðu honuni á
sporði í spjótkásti og liann hafði unnið mörg
verðlaun fyrir skotfimi siríá með boga. í skylm-
ingum stóð hann jafnfætis þeim, sem höfðu
skylmingar að atvinnu sinni.
’A Kv&mö/a/m
Heimskautarefir eru ótrúlega lyktnæmir, sérstak-
tega ef peir eru hun'graSir. Geta þeir þá fundiS lykt
af kjöti allt að’ 7—8 km. í burtu, þegar logn cr eða
úr vindátt.
Levi Griffin, 89 ára amerískur rakari, hefir sagt, að
hanu gæti haldið áfram starfi sínu í minnsta lcosti
15 ár ennþá, ef hann gæti| útbúið þannig stól, að hann
gæti rakað og klippt sitjandi.
Tveir innbrotsþjófar voru að brjótast inn i klæð-
skeraverzlun, og voru að athuga föt, sem þeir gætu
notað.
Heyrðu Berti, sagði annar þá, sérðu verðið á þess-
um hérna; niér finnst það alveg svívirðilegt rán.
Gamall niaður var á'leið frá Stykkishólmi til Reykja-
víkur ineð skipi. Á leiðinni fór hann að tala við skip-
stjórann, og spiyði hann hve langt sé frá Stykkishólmi
til Reykjavíkur og sagði skipstjórinn honum það ná-
kværnlega. Þá spurði ganrli maðurinn hve langt væri
frá Reykjavík til Stykkishólms.
Varð þá skipstjórinn vondur ,og spuði hvort liann
væri að gera gys að sér. Nei, svaraði gamli maðurinn,
en mér hefir verið sagt, að það sé vika milli jóia og
nýárs, en það er meir en vika frá nýári til jóla.
Kennari var að spyrja yngstu börnin'í skólan-
um ýmissa spurninga.
Kennari: Bob, hvaða mánuður hefir 28 daga?
Bob, sem hafði gleymt því, hugsaði sig um augna-
hlik og sagði svo: Þeir hafa allir 28 daga.
Friðrik, sagði sunnudagaskólakennnarinn, getur þú
sagt mér, hvað'við verðum að gera fyrst, til þess að
geta öðlazt fyrirgefningu syndanna?
Já, herra, svaraði Friðrik. Við verðm að syndga.
Frúin: Nóra, sópaðir þú ú hak við dyrnar áðan?
Vinnukonan: Já, eg sópaði öllu hak við dyrnar.
Frúin: Ilefir þú gefið gullfiskinum nýtt vatn?
Vinnukonari: Nei, hann er ekki búinn mcð vatn-
ið, sem eg gaf lioiium i gær.
Stúlkan: Frúin bað mig að skila til yðar, að hún
væri ekki heima.
Ilann: Það er allt í lagi; segið lienni aðeiris, að eg
sé mjög glaður yfir því að hafa ckki komið.
Eftir
Ethel Vance
Mark, aö stundum getur það
kotniö yfir mann, að vilja
sparka í þá, sem ekkert hafa
gert manni. Ilann blóðlangaði
að lumbra á hinum auðmjúka
gistihúsþjóni, sem opnaði fyrir
honum.
24. kapituli.
Þegar þeir voru farnir fór
greifynjan fram í eldhús og liit-
aði mjólk og súuleifár sem eftir
voru frá því fyrr um daginn. —
Hún fór með þeita og ávexti
upp til Errímy sem sat upp við
dogg í rúminu og las í hók.
„Mér þykir vænt um, að þér
voruð ekki sofandi,“ sagði greif-
ynjan. „Eg kom hér með dálíiið
matarkyns handa ycþir um leið
og eg býð yður góða nótt.“
„Það er fyrirtak,“ sagði
Emmy hressilega,- „Eg er ban-
hungruð. Og eg liefi aldrei séð
neitt éirís girnilegt og þetta.“
Hún lagði frá sér hókina og
greifynjan setti bakkann á sæng-
ina fýrir framan hana. Emmy
þyrfti engrar Iijálpar við nú.
Hún fór að gæða sér á súpunni
og mjólkinni.
Greifynjan sat á rúmstoltkn-
uni og afhýddi epli haínla heríni.
■Þegar Enxrny hafði matast
rélti greií'ynjan hcnni disk sem
hún haföi Jagt eplið á.
„Þakka yður fyrir,“ 'sagði
Enimy. „Þér eruð svo áhyggju-
fullar i kvöld. Ilefir nokkuð
komið fyrir?“
„Eg heltl ckki, að neitt ver
horfi en áður. Og eg vona, að allt
fari vel. En það var einhvern
veginn svo, að í gærkveldi virt-
ist mér ekki sama öryggi og áð-
ur í húsi mínu.“
Emmy dró að sér lcnén og
kastaði annari fléttunni aftur
yfir öxl sína. Húri fór að narta í
eplið.
„Það vekur kannske lieyg í
brjósti, áð eg skuli vera í því?“
sagði hún.
„Nei,“ sagði greifynjan, „alls
ekki. Þetta kom svona yfir mig,
þegar gestir minir voru farnir,
og eg var ein eftir af hópnum.
Vanalega finnst'mér, að eg sé
alveg örúgg heima, og mér
fiimst svo ánægjulegt til þess að
hpgsa, að eg ein ræð húsum.
Einkanlega nýt eg þess þegar
gestir eru nýfarnir.“
„Eg las einhverntima,“ sagði
Emmy, „eg held í bók eftir gáf-
aða enska konu, að engin ánægja
væri sambærileg við þá, sem
vaknaði i lnig mánrís vi'ð brötl-
för gesta.
sagði greifynjan og brosti, „en
þó ekki í kvöld, því að eg fann
lil meira öryggis og ánægju,
þegar eg var komin liingað upp
til yðar.“
„Eg heýrði í gestunum. Þeir
voru ungir og kátir að því er
virtist.“
„Það voru stúlkurnar mínar.
Þær sofa í öðru húsi — eða ann-
ari álnxu, væri kannske réttara
að segja.-En svo voru aðrir
geslir.“.
„Var Mark þeirra meðal?“
„Já, hann býr scm stendur í
einu gislihúsinu í þorpinu. Sagði
eg yðúr ck k i frá því? Hann vildi
gjarnan líta inn til yðar, en eg
sagði hpnum að það væri ekki
hægt.“ '
„Eg bjóst ekki við því. Eg
veit hvernig allt cr i pottinn bú-
ið. hér. Eg beygi mig fúslega
undir yðar vilja í einu og öllu.“
En greifynjan vissi að liún
Iiafði vakað í von unx, að fá að
sjá Mat-k. Nú þegar álirif eiturs-
ins voru rokin hurt sá liún
grehiilega lxversu lik þau voru.
Einkanlega þegar liún Icit til
liliðar eða lireyfði hendurnar.
Hún virtist nú miklu unglegri
erí þegár liún kom — jafnveí
imglegjf-i en greifynjan.
„íá, iþað ■ei‘: VaUálcga"svói!Va,“|1 „'Viilnð þér sofna núna?‘
't •• - 1 'l!« .l£ni-2 :l)l ll ..
;í mi tu! öi i! o
?“
B
sþurði greifynjan. „Eða nxá eg
vera hjá yður dálitla stund?"
„Gei’ið svo vel. Eg svaf í allan
dag.‘>
„Eg sef svo illa. Stundum
ligg eg andvaka alla nóttina —
get ekki sofnað fyrr en undir
morgun, —• stundum elcki fyrr
en eg liefi tekið inn veronal.“
Emmy kinkáði kollr samúð-
arlega. En greifynjan liélt, að
hún væri svo liraust, að liún
liefði enga hugmýnd um livað
það væri, að liggja andvaka,
kannske nótt eftir nótt.
„Þér liafið víst ’aldrei átt við
svefnleysi að stríða?“ sagði hún.
„ó, jú, einu sinni átti eg við
svefnleysi að striða mánuðum
saman. Eg iá í dimmu — eklci
myrkri. Það logaði ekki ljós í
liérbergi niínu, en birtuna af
strætisljóskerunum lagði inn
um gluggana. Eg var að lirgsa
úm dálitið, — reyna að komast
að niðurstöðu í máli, — livort
eg ætti að leggja fram knfta
mína við að koma í rétt liorf þvi,
senx að minni ætlan var ko nið
í algerlega skakkl horf. Hvort
sem lið mundi að nxér eðfa ekki
,var áhiéltání ,miki^ ef eg tæki
ákvörðunina. (>g eg yrði að.
varpa fyrir borð ýmsxi, senx mér;
yar kært..En.iim það cr lauk>
Í>1 au«',. ittl Is IS V