Vísir - 08.02.1945, Qupperneq 7

Fimmtudaginn 8. febrúar 19-15.
VISIR
3
42
„Eg Iicfi nú ferðazl hingað árlega síðuslu
luitugu og þrjú árin,“ sagði hann, „og við liöf-
uni aldrei selt minna í nokkurri för en þessari.
Verzluninni hrakar jafn og þétt. Alltaf þarf
eitthvað að koma fvrir i páskavikunni, sem veld-
ur því, að beztu viðskiptamenn minir geta ekki
komið því við að kaupa varning minn.“ Popvgos
v'elti körfu og seltist.á liana. Það hringlaði í öllu
skrautinu, þegar hann tyllti sér. „Eg man eftir
því rgamla daga,“ tók liann svo aftur til máls
og talaði liægt, „að menn voru ekki eins út und-
ir sig eða prettnir og nú. Þið munið eftir því,
sem gerðist i musterinu á sunnudaginn. Fyrir
nokkurum árum fór alll fram þar með kyrrð og
spekt. Sveitafólkið kom lil borgarinnar í páska-
vikíinni, til að selja afurðir sínar og kaupa nauð-
synjar i staðinn. Ef um fátæklinga var að ræða.
höfðu þeir jafnan dúfu meðferðis, annars lamb
eða kálf, ef efnin leyfðu. Þetla voru fórnir,
sem ællaðar voru musterinu. Prestarnir tóku við
þeim og brenndu þær — eða þeir sögðust að
minnsta kosli gera það. Eg held, að þeir hljóti
að hafa gert það, þvi að slíkur var ódaunninn
þar. En svo fóru prestarnir að verða liagsýnni.
Maður utan úr sveitum kom ef til vill með
lamh til borgarinnar. Prestarnir tóku það og
rannsökuðu og fundu vörtu á kviði þess — eða
einhvern annan galla. Þá var ekki hægt að fórna
lámbinu. En prestarnir voru fúsir til að taka
gallaða lambið og láta komumann fá annað
betra, ef hann vildi greiða í milli. Svo seldu þeir
bara gallaða lambið næsta viðskiptamanni.“
„Þetta er dáfallegt athæfi,“ sagði Demetrius.
..Það er svo sem enginn furða, þótt manninum
frá Nazaret hafi verið alveg nóg boðið.“
„Já, en þetta. er bara ekki til neins,“ svaraði
Popygos. „Að minnsta kosti liefir hann ekki haft
neitt gott af því.“
„Hvað skyldu þeir ætla sér að gera við hann?“
spul’ði Demetríus. „Varpa honum í dýflissu?“
„Það þykir mér ótrúlegt! Mér skilst, að það
hafi verið farið með liann heim til æðsta .prests-
ins i gær og hann tekinn þar til yfirheyrslu fyi'ir
að hafa stofnað til uppþots í musterinu. Þeir
kærðu hann fyrir að liafa saurgað muslerið.“
Popvgos ldó fyrirlitlega. „Eins og nokkur mað-
ur geti saurgað musteri, sem hefir verið breytt
i fjós eða fjárhús. Auðvitað höfðu þeir nógu
marga á sinu bandi til að sakfella hann, svo að
þeir flýttu sér heim til landsliöfðingjans og
ráku hann úr rúminu til að taka málið fyrir.
Hann sagði yið þá, að það væri bezt að þeir réðu
málinu lil lykta án aðstoðar hans, úr þvi að ekki
var um annað að ræða en óspektir í musterinu.
En þessir riku bragðarefir ætluðu sér ekki að
láta landshöfðingjann slejjpa með slíka afsök-
un. Þeir sögðu, að Jesús langaði lil að verða kon-
ungur. Pilatus tók auðvitað ekkert mark á því.
Hann sagði þess vegna við þá, að þeir skyldu
bara húðstrýkja hann og lála hann síðan lausan.1
„Var liann húðslrýktur ? ‘ spurði Demetrius
áhyggjusamlega.
„Vissulega ! Þeir drógu ckki.af sér. Þó hrópaði
einhver i þrönginni: „Drepið Galileumanninn!“
Þegar Pílatus Iieyrði það, sagði hann: „Ef mað-
ur þessi er frá Galileu, þá á Herodes að fjalla um
mál hans. Hann fer með öll málefni Galileu“.“
„Fóru þeir með liann þangað?“ spurði Deme-
tríus.
„Já, þeir með hann til Herodesar,“ svaraði
Popygos og kinkaði kolli, „og Herodes hafði
hina mestu skemmtun af því að bæða liann og
spotta, því að liann bjóst við að það mundi falla
i góðan jarðveg hjá musleris-lýðnum og víxl-
urunum. Hann lét liermemíina húðstrýkja Jesús
aftur, en. siðan lét hann færa hann i gömul við-
hafnarklæði og lézt sýna Iionum lotningu sína.
Einhvcr drukkinn ræfill hjó til kórónu úr þvrni-
grein og lél hana á höfuð Iionum. En vixlararnir
létu sér ekki þetla nægja. Þeir, vildu, að nann
væri tekinn af lífi----“
„Tekinn af lífi ?‘“ hrópaoi Demetrius, skelf-
i’ngu lostinn.
„Já — og þeir vissu, að Pílatus einn gæti gefið
sldpun um það. Svo að allur skarinn fór aftur
lil landshöfðingjahallarinnar.“
„Og Iivað gerðist svo?“ spurði Demelrius.
„Eg veit ekki meira um þetla,“ sagði Popygos.
„Díofanos gullsmiður var þarna viðstaddur og
hann sagði mér frá þessu, en liann mátti ekki
tef ja lengui:, þvi að hann varð að hverfa aftur til
vinnu sinnar.“
„Ef lil vill standa málaferlin emryfir í lands-
höfðingjahöllinni,“ sagði Dcmetríus og var
eirðarlaus.
„Þú ættir ekki að koma þar nærri,“ sagði
Pojivgos. „Það er engum lil gagns að blanda séi
i síikan málarekstur.“
„Húsbóndi minn kann að þarfnast mín,“
svaraði Demelríus. „Eg verð að fara. Eg vona,
að yður gangi vel á leiðinni hcim, herra. Yerlu
sælí, Zenos.“
Demetríus gekk svo hratt i áttina til lands-
höfðingjahalíarinnar, að hann hljóp næstum við
fót. Þegar hann átti drjúgan spöl eftir til hall-
arinnar sá hann, að mikill mannfjöldi hafði
safnazt saman fyrir framan aðaldyr hennar.1
Hánn hraðaði sér upp þrepin og nam staðar yzl
í mannþyrpingunni. Hinir rílcu Gvðingar, sem
stóðu við hlið hans, lilu hann óliýru auga. í
mannsöfnuðinum sást enginn fátæídingur.
Landshöfðinginn stóð að baki súlnaraðanna.
sem voru umhverfis höllina og hjá honum sveil
úr herliðinu. Á efstu flísilögðu flötinni stóð ann-
ar herflokkur, fjórar raðir hermanna, og fyrir
framan þá bandinginn, einn. Spurningar voru
lagðar fyrir hann og hann svaraði á fungu, sem
Demetríus skildi ekki. Hann bjóst við því að
þetta mundi vera aramiska, en það mál talaði
hinn æsti múgur þarna um slóðir. Demelríus
flutti sig til, unz liann stóð yzt til hægri i þyrp-
ingunni. Ilann gat séð vangasvip fangans. Já.
hann var með þyrnikórónuna, eins og Popygos
hafði sagt. Blóð hafði runnið frá enni hans nið-
ur andlitið. Ilendur hans voru bundnar. Ivyrt-
illinn hafði verið dreginn niður af herðum lians,
svo að það sá á rauðar rákir eftir svipuhögg á
bakinu. Blóð vætlaði úr suniuni þeirra. En
bandinginn virtist ckki verða var neins sars-
auka. Landshöfðinginn lagði sptirningar fyrir
liann rólegri röddu og Iiann svaraði blátjt áfram
virðulegur og öruggur i tali. Yið og við heyrð-
isl kurr i lýðnum, sém hlýddi á það, sem fram
fór mcð mikilli eftirvæntingu.
A KVÖldVÖKVNM |
Sonurinn: Veiztu það, pabbi, að sun-nudagaskóla-
kennarinn sagði að i sunium hlutum Afrik\i þekktu
karlniennirnir ekki konurnar sínar fyrr en þeir
kvænfust þeim?
Faðirinn: Hvers vegna var hann að gera undan-
tekningu nieð Afriku?
Ef skólastjórinn tékur ekki aftur það, sem hann
sagði við mig í morgun, þá fer eg úr skólanuin.
Hvað sagði hann við þig?
Ilann sagði mér að fara úr skólanuni.
—o—
Professorinn: Eru það nokkrar spurningar, sein
þið viljið bera frani áður en eg byrja að kcnna?
Xemandinn: Já, hvað ætlið þér að kenna núna?
—o—
Eg inan eftir því, að þegar eg yar sírákur, sagði
gainli sjóniaðurinn við Sigga, .þurftí eg eitt sinn að
berjast við lti inannætur til að bjarga Iifi niínu, og
aðeins ein þeirra slapp.
Já, sainsinnti Siggi, en i fyrra, þegar þú sagðir niér
þetta, voru þær aðeins átta.
Já, sagði sá ganili, en þá varst þú of ungur, Siggi
niinn, til að fá að vita svo hræðilegan sannleika allan.
í samtali, sem fór fram niilli Ira og Gyðings, spurði
frinn Gyðinginn, hvers vegna allir Gyðingar væru
svona vitrir.
hað er vegna þess, sagði Gyðingurinn, að við borð-
um sérstaka tegund af fiski, og bauð liann íranum
þennan fisk lil sölu fyrir 50 krónur.
Eftir að frinn hafði borgað fiskinn og var byrj-
aður að borða hann, sagði hann: Þetta er aðeins
venjuleg reykt silrt.
Þarna sérðu, sagði Gyðingurinn, þú e.rt þegar orð-
inn gáfaður.
Ensk kona (i Skotlandi): Eg ætía að fá kindar-
haus, en hann verður að vera enskur.
Afgreiðslumaðurinn (við aðstoðarmann sinn):
Hérna Jón, taktu heilann iir þessum.
Fisksalinn: Sjáið þér frú, þorskurinn er lifandi.
Frúin: Já, en er liann nýr?
Frá mönnum og merkum atburðum:
I)
Landskjálftarnix miklu i Japan. ’
kerrur sínar vegna þrengslanna'í I yerzlunarhusuií*
ttm stóru voru menn að búa sig undir að loka, þvj^
að skrifstofum var Iokað a hádegi a Iaugardögum4
Allt var a iði —i mikið fjoi! 3 ferðum, hvarvetna^
þröng •— eins og yanalega í Xokohama um hádegisnj
oinu a laugaruogum.
Vissulega renndi engan grun í hvað vfir vofði.
I höfninni lá kanadíska hafskipið Empress of
Aústralia, reiðubúið til að leggja af stað til Van->
couver, með fjölda kaupsýslumanna og skemmti-*
ferðamanna, sem nú voru að fara lieim að lokn4
sumarferðalagi til Japan. A hafnarbakkanum vaiT
jn-öng manna og jiar munu hafa verið saman komin
ir flestir Bretar, sem heima áttu i Yokohama. Mennt
veifuðu allavega litum flöggum að þarlendum sixf
og kölluðu til vina og kunningja, sem komnir vorut
á þilfar.
Allt í einu lyftist hafnargarðurinn upp, eins ogj
hvalur, sem kemur upp úr djúpi sjávar, en hanúí'
seig niður aftur jafn skyndilega, og molaðist sund-j
ur. Ögurlegar jarðdrunur heyrðust og skelfingar-*
ópin kváðu við, en stórbyggingar hrundu eins ogj-
spilaborgir. 30 sekúndum síðar var Yokohama i
rústum.
Eyðileggingunni, öngþveitinu, hörmungunum verð*
ur ekki með orðum lýst.
Á götunum var þröng karla, kvenna og barno.
Fólkið var hálftryllt af ótta, er það æddi út úr hrynj-*
andi, brennandi húsum, og margir tróðust undir.
Sprungur komu í göturnar, sumar gríðar stórar, o.*
fjöldi manna hrapaði niður í gjárnar, sem þannij*
mynduðust í skyndi, og luktust aftur, stundum eft-».
ir fáar sekúndur, og grófst fólkið þannig lifandi.
Sumstaðar komst fólkið hvergi, því að hrundir hús-
veggir, símastaurar og annað hindraði alla umferð,
Magir biðu bana er jieir snertu raftaugar eða féllu
á Jiær. Lítill vafi getur verið á, að margir í hópi
vesalings fólksins munu hafa talið heimsendi kom-
inn. Slíkar vpru liörmungarnar og ósköpin, sem yfiif-
dundu.
Þegar hafnargarðarnir rifnuðu, hentúst margivt
þeirra, sem þar höfðu staðið og veifað i kveðj.<
skyni til vina á skipsfjöl, langt út á sjó. 1 sömu svií-
um hrundu vöruskemmurnar við höfnina. Stein-
steyptur brimbrjótur sveigðist til' og frá, eins oc*
risahönd hefði um hann gripið, en brátt klofnaði
liann á mörgum stöðum, og flóðbylgja skall á laii'.l
og skolaði fjölda mörgum líkum upp á göturnai*
næst höfninni.
Nokkur önnur hafskip voru í höfninni auk Em-
press of Australia, en lágu fjær, svo sem P & O skipiíf
Dongola, franska hafskipið André Lebon og amerísk.v
hafskipið President Jefferson.
Ahafnir þessara skipa hófu þegar björgunarstarf-i
semi. Ofan á allt bættust svo, að olíugeyinar flota-
stöðvarinnar sprungu og olían flóði Um allt og út,
á sjóinn. Þar sem gasæðar höfðu sprungið stóðu.
j cldsúlur í loft upp, og brátt kviknaði í olíustraumn-•
um í höfninni; jiar sem Empress og Anstralia lá*
var sex feta Jivkkt olíulag á sjónum. Hafskipið vai'
í mikilli hættu. Vélarnar voru settar í gang, ea ‘
skrúfublöðin hreyfðust ekki. Brackley majór,
fhigmálaráðunautur japanska flotans, helir lýst því*
sem gerðist. Hann var staddur í Toæyo, er hörmung-.
arnar dundu yfir. Akvað hann að fara fótganandi
til Jokohama, ásamt tveimur ungum Bandaríkja-'
mönnum. í von um, að hafnarborgin hefði ekki
orðið lyrir örðu eins reiðarslagi og Tokyo. Vega-
lengdin er um 30 km.
Þeir komu til Jokohama næsta morgun og sáuj
þegar, að Jokohama var emi ver útleikin en Tokyo.
Um alla borgina, sem var í rústum, loguðu eldar.
Þeim létti við það, er þeir sáu, þrátt fyrir eld- og
reykhafið, að Emjiress of Australia var enn á floii.
Þeir komust næstum alla leið að höfninni, jiar sent
hún lá, en þeir urðu jió frá að liverfa, vegna þessí
að vöruskemmurnar stóðu í björtu báli og allsstaðart
voru logandi olíupollar.
Loks náðu jieir í litinu japanskan bát cg gátiv
róið að hafskipinu, þeirri hjiðinni, sem sneri aíí:
sjónum.
Er þeir komust upp á skipið, var þar ógurlegt im\
að litast. Þar var fjöldi flóttamanna, iv-rgir hræði-