Vísir - 28.02.1945, Blaðsíða 7

Miðvikudaginn 28, febrúar 1945.
7
VtSIR
CL
<T

SZ/oyd cr(3. ^öoug/ao:

59
„Mig langar til að tala við þig í fullri ein-
lægni og alvöru uni son minn, Demfetríus. Eg
iiefi áhyggjur af lionum. Mér mundi það mjög
kærkomið, ef þú vildir segja mér allt af lélta
um það, sem amar að honum.“ Oldungadeildar-
þingmaðuirnn benti á stól, sem stóð andspænis
honum við skrifborðið. „Þú mátt setjast, ef
þú vilt. Ef til vill fer betur um þig þannig.“
„Þakk’ yður fyrir, herra,“ svaraði Démetrius
með virðingu. „Það fer hetur um mig stand-
andi, ef yður cr það ekkj á móti skapi, lierra."
„Þú ræður,“ svaraði Gallió, heldur þurrlega.
„Eg hélt, að þú mundir ef til vill tala frjáls-
Jegar, ef j)ú sætir.“
„Nei, þakk’ yður fyrir, herra,“ sagði Dcmetrí-
us. „Eg er ekki vanur að sitja i viðurvist mér
bétr'i manna. Eg gct talað frjálslegar standandi."
„Seztu!“ skipaði Gallíó reiðilega. „Eg kann
eldvi við að þú gnæfir vfir mig og svarir spiu'n-
ingum mínum með cins-atkvæðiS-orðuin. Éér
er um lif og dauða að tefla! Eg krefst þcss, að
]>ú segir mér allt, sem eg hefi rétt á að vita —
og dragir ekkert undan!“
Demetríus lagði skjöld sinn á gólfið, Iiallaði
spjótinu upp að súlu og settisl.
„Jæja þá!“ sagði Gallíó. „Levstu frá skjóð-
unni! IJvað er að syni mínum ?“
„Ilúsbónda mínuni var falið að fara með
sveit hermanna frá Mínóu lil Jerúsalem. Það
er venja, að á hinni árlegu hátið Gyðinga sé
sveitir sendar frá ölluin setuliðsstöðvum i land-
inu til Iiallar iandshötðingjans, og J)ær eiga að
sögn að halda uppi reglu. því að mannfjöldi
mikill flykkisl til borgarinnar.“
„Pontíus Pílatus er kindstjóri í Jerúsalem —
er það .ekki?“
„Jú, herra. Ilann er nefndur landshöfðingi.
Annar landstjóri til hefir aðsétur sitt i horg-
inni.“
„Já, eg man. Það er oflátungurinn hann
Heródes. Hann er þorpari!“
„Tvimælalaust,“ sagði Demetrius lágt.
„Mér er sagt, að hann liti Pílatus öfundar-
auga.“
„Enginn maður ætli að öfundast við Pilatus,
herra. Hann lætur musterisstjórnina skipa sér
fyrir verkum. Að minnsta kosti gerði hann það
i því máli, sem kemur sögu minni við.“
„Snertir hún son minn?“ Gallíó hallaði sér
fram á liandleggina á horðið og lagði við hlust-
irnar.
„Leyfist mér að sþyrja, lierra, hvort þér haf-
ið heyrí getið um Messjas ?“
„Nei, Iivað er það?“
„Öldum saman hafa Gyðingar húizt við því,
að meðal þeirra mundi rísa upp helja mikil,
sem mundi frelsa þá úr ánauð. Það er þessi
Ivlessías þeirra. Á hinum árlegu hátíðisdögum
Gvðinga eru hinir ofstækisfyllstu í hópi þeirra
alltaf á verði ef ske kvnni, að liann birtist með-
al þeirra. Stundum hafa þeir haldið, að hinn
rétti maður væri fram kominn, en þar með
húið. En að þessu sinni —“ Demetríus liikaði,
starði hugsi út um opinn gluggann og gleymdi
að ljúka við setninguna.
„Það var Gyðingur frá Galílcu,“ hélt.hann
svo áfram eftir stunadrþögn, „á aldur við mig,
lield eg, þótt hann væri svo sérslæður maður,
að það var eins og aldur og tími hefði engin
áhrif á liann —•“
„Þú sást hann þá?“
„Mikill mannfjöldi utan úr sveitum landsins
reyndi að sannfæra hánn um það, að liann væri
Messias — að liann væri konungur þeirra. Eg
sá það, herra. Þetta gerðist daginn, sem við kom-
um til borgarinnar.“
„Þú segir „reyndi að sannfæra hann“.“
„Þetta virtist hann engu skipta, herra. Svo
virtist sem hann hefði verið að prédika úl um
sveitirnar fyrir stórum liópum manna og hann
hét á menn að bi-eyta vel og heiðarléga liver við
annan. Hann haf'ði egan álmga fvrir að laka
að sér stjórn landsins.“
„Hann hefir líklega sagt múgnum, að landinu
væri illa stjórnað?“ sagði Gallíó.
„Um það get eg ekki sagl, herra, en eg held,
að hann hefði ekki sagt ósatl, þótl liann liefði
sagt það.“
Það var eins og vottaði fyrir brosi á andliti
þingmannsins.
„Mér skilst, Demetríus, að þú hafir þá
skoðun, að stjórnin yæri ill.“
Frá mönnum og merkum atburðum:
„Já, herra.“
„Ef til vill telur j)á alla • ríkisstjórnir slæmar?“
„Eg þekki þær ekki allar,“ svaraði Demetríus.
„Jæja,“ sagði Gallíó, „þær eru allar eins.“
„Það er leitt,“ svaraði Demetríus blátt áfram.
„Jæja þá, Galíleinn ungi vildi ekki gerast
konungur — og lenti j)á í deilu við fylgismenn
sína, trúi eg. —“
„Og stjórnina líka. Ríku Gyðingarnir, sem
óttuðust, að liann kynni að verða of áhrifamík-
ill í landinu, kröfðust þess, að hann yrði dæmd-
ur fvrir landráð. Pilatus vissi, að hann liafði
ekkert af sér brotið og reyndi að sýkna liann
En við það var ekki komandi, þvi að þeir vildu
láta dæma hann. Pílatus dæmdi liann j)á til líf-l
láts nauðugur.“ Demetríus liikaði sem snöggv-!
ast. „Ilann dæmdi hann til krossfestingar,“
hélt hann svo áfram í liálfum hljóðum. „Virkis-
stjóranum frá Mínóu var falið að framkvæma
krossfestinguna.“
„Mársellusi? Hryllilegt!“
„Já, herra. Til allrar liamingju var hann
dauðadrukkinn, þegar hann gerði það. Gamall
hundraðshöfðingi, sem var í foringjaliði Mínóu,
sá um það. En hann var j)ó ekki drukknari en
svo, að hann gerði sér Ijóst, að hann væri að
krossfesta saklausán mann — og — nii, herra,
hann er elcki húinn að ná sér eftir þetta. Ilann
hugsar ekki um þao um stund, en svo kemur
það yfir hann alit i einu, eins og ægileg martröð.
Ilaim sér allt, sem gerðisl — og svo greinilega,
að j)að er eins og' liann finni til sárra þrauta!
Þetta er honum svo raunverulegt, herra, að
hann heldur að allir hljóti að hafa vitað eilt-
hvað um j>etta og svo spyr hann menn um það
— og á eftir hlygðast hann sín fyrir að hafa
spurt um það.“
Nú rann alít í einu ljós upp fyrir Gallíó.
„Nú skil eg!“ hrópaði hann. „„Varst þú þar?“
Það er þarinig, sem í því liggrir!“
„Já, herra, en sagan' ey þó ekki öll.“ Deme-
Iríusi varð litið lil gluggans og hann sat um
slund og hugleiddi, hvernig hann ælli að halda
áfram frásögn sinni. Síðan horfðist hann í augu
yið Gallíó og tók aftur til máls: „Áður en eg
lýk sögu miimi, herra, langar mig lil að taka
það fram, að cg er ekki hjátrúarfullur maður.
Eg liefi ekki lagt trúnað á kraftaverk. Eg veit,
að þér leggið ekki trúnað á slíkt og yður mun
þvi veitast erfilt að trúa því, sem eg segi yður
nú.“
A KVÍflWð/Cl/mi
HvaS kosta fimmtiu króna skórnir?
Tuttugu og fimm krónur stykkið.
Endurtakið orðin, sem ákærði sagði, sagði Iögfræð
ingurinn.
Eg gel ekki sagt þau í áheyrn nokkurs heiðarlegs
manns, sagði vitnið.
há, sagði lögfræðingurinn, skuluð þér hvisla þeim
að dómaranum.
Ilitler fór eitt sinn til spálconu og sagoi við hana:
Á hvaða degi mun eg deyja?
Spákonan sagði honum, að hann mundi deyja. á
hátíðisdegi Gyðinga.
Af hverju ert þú svo viss um það? spurði Hitler.
Það er sama á hvaða degi þér munið deyja. Það
verður hátíðisdagur Gyðinga.
Einn sunnudag þegar Coolidge forseti var að
koma úr kirkju, spurði konan hans hveriTig mess-
an hefði verið.
Hún var góð, svaraði forsetinn.
Um hvað var ræðan?
Syndina, svaraði forsetinn.
Hvað sagði presturinn um hana?
Hann var á móti henni, svaraði Coolidge.
Eitt sinn hafði Jack London svikið að skila liand-
riti lil útgefanda síns. útgefandinn, sem var oft búinn
að.hiðja London um handritið, skrifaði honum eft-
irfarandi: Kæfi Jack London. Ef eg fæ ekki hand-
ritið hjá þér innan 24 klukkustunda, þá kem eg i íbúð-
ina þína og tek það. Einnig skal eg sparka þér niður
stigann, og eins og þú veizt, þá efni eg alltaf lof-
orð mín.
London svaraði: Kæri útgefandi. Ef eg gerði alla
mina vinnu með fótunum, þá gæti eg efnt loforð mín.
Úr haimsögu helgishu komiEigs-
fiölskyMimnar.
fegurðar þeirra, ekki aðeins tii þess tið ldifa hátinda,
héldur og til jæss að hvilast og l.agsa um hugstæð
efni í skjoli þeirra. Þar gai konungiuxun gieymt tign
sinni og áhyggjum, noiio þess að vcra macur, sem
leitar návistar náttúrunnar og einveru.
Konungurinn lagði það i vana sinn að fara til
Italíu á ári liverju, einkanlega að hausti til og dvald-
ist þá iðulega tvær til þrjár vikur í Cortina d’Am-
pezzo, eða einhverjum öðrum kærum stað í Dolomita-
fjöllum, þar sem hann gat fullnægt fjalla-lífsþrá
sinni. Þar ferðaðist hann jafnan undir dulnefni —•
skráði sig sem Redy lækni frá Brússel, ér hann gisti
i gistihúsum. Oft leigði hann'sér fjallakofa og dvald-
ist þar einn með leiðsögumönnum sínum. Árið 1930
til dæmis dvaldist hann í Madonna di Campiglio, og
kleif marga hátinda Dolomita-fjalla, sem eru 2500
til 3000 metra háir. Þetta voru olt mjög áhættu-
samar fjallgöngur. Oftar en einu sinni hjargaði hann
lifi samfylgdarmanna af hinu mesta snarræði.
Árið 1932 kleif hárin tindinn Crozzon di Brenta,
og var það mikið afrek. Tindurinn er yfir 3400
metrar á hæð. Eitt sinn var tindur þessi talinn ó-
kleifur, og illkleifur hefur hann jafnan verið talinn.
Fyrr á sama ári, er AlheTt konungur var á ferða-
lagi í Belgiska Kongó, kleif hann McKeno-fjall, sem
er hátt á fimmta þúsund metrar. Var konungur
kominn í um 4500 metra hæð, cr hann neyddist
til að snúa aftur, vegna fárviðris. Þegar hann var
á fcrð í Goma, kleif hann eldfjallið Nyamlagira,
scm er á fjórða þúsund metra. En hann beið bana,
er hann var að klífa klettatind, sem var aðeins
noltkur hundruð metra. :
Þann 17. febrúar 1934 átti Albert konungur að
koma opinberlega fram þá um kvöldið í Brussel,
en snemma morguns datt það í hann, þár sem íiann
hafði allmargar frístundir til frjálsra nota, að hressa
sig upp á því, að dveljast um stund undir hcru lofti.
Snæddi hann árbít ívrr cn vanalega og lagði af stað
í einni hifreið sinni, ásamt tryggum þjóni, Van
Dyck, og hrátt óku þeir hratt eftir þjóðveginum
til ljómandi fagurs smáþorps, Marche-les-Dames, er
liggur við rætur hinna skógi þöktu Ardenne-hæða,
um 8 kílómetra frá Namur.
Alpaklúbþurinn belgiski liafði um nokkra hrið
hvatt menn til þcss að fara í l’jallgöngur í Belgíu,
og enginn studdi félagið í þessari viðleitrii af meiri
áhuga en Albert konungur.
í þetta sinn ákvað hann að klífa klettatindinn
Vorneille á hökkum Mcuse, en tindur þessi er að-
eins um 80 metra hár.
T-indur þessi er þó alls ekki auðldifinn, vegna
þess að víða er sandsteinn og fótfestan víða óörugg.
Ekki er þó hægt að segja, að það geti áhættu-
samt talizt fyrir jafn vanan fjallgöngumann og kon-
ungur var, að klífa þennan tind.
En þarna var fyrirtaks tækifæri fyrir fjallgöngu-
mann, sem hafði lítinn tíma til umráða, að svala
fjallaþrá sinni.
Klukkan um 3 síðdegis nam bifreiðin staðar á
þcim stað, sem hentast var að búa sig til fjallgöng-
unnar. Þar dró konungurinn fjallgönguskóna á fæt-
ur sér, setti á sig bakpokann, kvaddi l)jón sinn
ln ■ess í bragði, og bað hann að bíða sín við rætur
Corneille, eftir „tvær stundir eða svo“.
Svo hvarf Albert konungur í runnaþykkninu og
skóginum við rælur tindsins, og sást ekki á lífi
eftir það.
Van Dyck fór að vanda nákvæmlega eftir þeim
fyrirsldpunum, sem konungurinn hafði gefið hon-
um. Hanri var við i'ætur Corneille á ákveðnum
tíma. En hann varð konungsins hvergi var, og hafði
hann þó engar áhyggjur i fyrstu, en er skyggja tók
og konungurinn kom ekki, varð hann áhyggju-
fullur. Van Dyck var illa við að hvcrfa á brott frá
þeim stað, þar sem konungur hafði sagt lionum að
bíða, en þó fór hann að ganga um í grennd við
bifreiðina, kallaði við og við. En ekkert svar kom.
Van Dyck varð nú óttasleginn, Hann ályktaði, að
eitthvað hlvti að hafa komið fyrir. Hann ln'aðaði
sér út á þjóðveginn, rakst þar á veiðimann, sagði
honum lrá áhyggjum sínum, og lögðu þeir leið
sína spölkorn upp tindinn, og kölluðu við og við,