Vísir - 27.03.1945, Síða 7

Þriðjudaginn 27; marz 1945
VISIR

3p/oyd ^ c3)oucf/as:
rí/ll/nn
„Ekkert, yðar hátign, annað en það að það
er trú alls þorra manna, að sögn þræls sonar
míns, að þessi Gyðignur hafi verið Messías.“
„Hvað segið þér?“ hrópaði Tíberíus. „Þér
trúið því þó ekki, Gallíó?“
„Eg er ekki trúmaður, yðar hátign.“
„Við hvað eigi þér með því, að þér séuð ekki
trúmaður? Þér trúið auðvitað á guðina — geri
þér það ekki?“
„Eg hefi aldrei öðlazt neina sannfæringu á því
Sviði. Guðirnir eru fjarri sviði óhugamála
minna.“
Tíberíus leit á liann með megnustu van-
þóknun.
„Ef til vill ætlar Gallíó senator að segja oss,
að hann trúi þvi ekki, að keisarinn sé af guð-
dómlegum uppruna?“
Gallíó beygði liöfuð sitt og hugleiddi, hverju
hann ætti að"svara þessu.
„Hver er skoðun yðar á því?“ spurði keisar-
inn reiðilega.
„Ef keisarinn væri sannfærður um það, að
hann væri af guðdómlegum uppruna, þá mundi
hann ekki þurfa að spyrja þegna sína um það.“
Tíberíus varð orðlaus af undrun, er honum
var svarað svo djarflega. Eftir langa þögn
Víétti hann varix-nar með tungunni og tautaði:
„Þér talið óvai-lega Gallíó, en þér eruð lieið-
arlegur í hvívetna. Það hefir verið hressing að
tala við yður. Gangið nú af fundi vorum. Vér
xnunum i-æða nánar við yður á. morgun. Vér
hörmum, að sonur yðar getur eigi þegið hoð
vort.“
„Góða nótt, yðar hátign,“ sagði Gallíó. Hann
gekk aftur á bak til dyra og var svo rauna-
mæddur á svipinn, að keisarinn fann til með-
aumkvunar með honum.
„Bíðið!“ kallaði hann. „Vér munum finna
aði-a stöðu fyrir son hins nafntogaða Gallíos.
Það er bezl að hann fullkomni sig í rökfræði og
öðrum fræðum. Það veit trúa mín, að hér er
þörf fyrir menn, sem gei'a annað en að standa á
■hleri og gægjast í gegnum skráargöt. Sonur yð-
ar á að verða fræðaþulur vor. Vér erum orðnir
þeyttir á hinum aldurhnigiiu spekingum. Mar-
sellus getur skýrt viðhorf æskunnar fyrir oss.
Gallíó — tilkynnið syni yðar þessa skipun vora!‘
„Þetta er mjög fallega gerl af yðar liútign,"
svaraði Galhó og var þakklátur. „Eg nmn segja
syni mínum frá di'englyndi yðar. Ef til vill nfað-
ar þetta bata hans.“
„Nú — óg þótt það gerði það ekki —“ sagði
keisarinn og geispaði, „þá gerir það ekkert til.
Allir lieimspekingar eru hilaðir í kollinum.“
Haiin glotti, hallaði sér aftur í rúmið og stundi
af þreytu. Hann sofnaði þegar.
hann sá hana þenna morgunn, þá fannst hon-
um sem hannjiefði aldrei séð liana áður. Hún
var þroskaðri en áðui'. Hún liafði öðlazt tign og
yndisþokka konu. Hún var fögur! Gallíó furð-
aði sig ekkert á því, að sonur lians skyldi liafa
fellt hug til hennar.
Hann reis á fætur og heilsaði henni innilega.
Hann leit á liana aðdáunai'augunx en liún leit á
hann ólirædd. Hann fékk þegar mikið álit ó
lienni og þótti sonur sinn liafa valið rétt.
„Má eg setjast lijá þér, senator?“ tók liún til
máls.
„Gjörðu svo vel, góða mín,“ svaraði hann.
„Eg var einmitt að vona, að fundum okkar
mundi bera saman,“ mælti hann því næst og
settist aflur niður.
Díana brosti, en svaraði ekki. Gallíó tók þvi
aftúr til máls og talaði liægt og stillilega:
„Marsellus kom heim úr fei’ðalagi sínu fyi-ir
fáeinum dögurn. Hann var sjúkur og þunglynd-
ur. Hann var þakklátur — og það „erum við öll,
Díana — fyrir þann mikla þátt, sem þú hefir
átt í að hann komst heim. Marsellus mun einnig
langa til að tjá þér þakklæti sitt. En — lxann er
ekki í-eiðubúinn til að taka upp fyxra líf. Við
sendum hann á hrott — til Aþenu — því að við
vonumst til þess, að liann nái sér af þunglynd-
inu þar.-“
Gallíó þagnaði. Hann hafði búizt við þvi, að
stxilkan léti undrun sína og liryggð í ljós, en
hún mælti ekki orð af vörum. Hún sat kyi’r,
hlýddi á liann með athygli og horfði ýmist i
augu honum eða á varir hans.
„Sjáðu til,“ bætti hann við, „hann hefir orðið
fýrir miklu taugaáfalli!“
5)Já — eg veit það,“ sagði liún og kinkaði
kolli.
„Jæja? Hvað veizlu þá mikið um það?“
„Allt, sem þú sagðir keisaranum.“
»>Nú — en hann er ekki valcnaður ennþá.“
„Eg liefi eklíi talað við liann,“ sagði Díana.
„Eg frétti þetta frá Neviusi.“
„Nevíusi?“
„Herbergisþjóninum.“
Gallíó strauk sér um liökuna hugsaodi. Þessi
Nevius hlaut að vera meiri kjaftaskui'inn. Diana
skildi hið þurrlega hros hans.
A KVÖlWÖKVmt
Einkaþjónn keisarans tilkynnti Gallíó, að
hans hátign væri enn í fasta svcfni, svo að luinn
saæddi áréegisverð i l'erhergi r.inu og gekk sið-
an út. Það V:.r oröié ; iangt, ■ haun kbnV-
seifcást til Kápri. •Hán:! hafði ekki komið t:! eyj-
.-i'innaxy si'oan i-.cisarahöllin va>' vig'ð. Veizíu- j
höldi'n voru fi'æg.-fyrir.j;áð, hvaé i’au voru kostn- 1
• ^öápsCm-frekat'- én- vii''ðulelk sir.n.- Ilann liafði
áo vísu kafl sprji'nír af .kýí;yingaíranikvænHl- j
um keisarans á eyjtmni og vissi, hve dýrar, þær
verU, -ea. hann hafði-ekki haft hugmy-nd um,
hversu umfangsmiklar þær voru. Það gal vel
vei'íðýað T.lfértuS væri Lrjálaður, en htu.n vui' i
• :i,óður húsameistai':. !
Gáilíó setiist iilðar og’sökkti sér niðí.r í luig-
teiðingar um keisaraveidið. Ilann • liugleidili,
. hvprt haun mundi veröa voltur aö liruni hi’ns
iaikla fíkis. Hver 'áttu öríög þðes að verða?
Hvað mundi ' íaka- við? Tiher'.us, hafði virzt
ikelkaður k\ e’dfo áður, þegar talið. barst að spá-
élómum Gyðinga’. „Sá sera koma skal.“ Tiberius
í a hættuna nálgast. Einhver hlaút að koma.
Ilánn niundi taka að scr stjóniina — en hann
iiiundi ekki verða Gyðingur. Það var fráleitt!
Það var hlægilegt!
Gallíó var svo niðursokkinn í liugsan.'r sinar,
að' harin tók ckki eftir Díönu. fyrr en hún stóð
beint fyrir franxan Mnix. Hún brosti og rétti
honum höndiná.
Þetta var í fyrsta skipti, sein honimi hafði
gefizt tækifæri til að tala við hana. Hann. hafði
að vísu Mtt haiia, er hún kom í heimsókn 111
Lúsíu og siðustu'vikurnár hafði hann luigsað ofl
um hana, er ' onrm vaf ljóst crðið samband bað,
sem var 'milli hennc-r og sonar 'han's. En þegcrr
Hvar get eg fengið „leyfi“?
Veiðileyfi?
Nei, eg er biíin að veiða hana, nú vantar niig ieyfi-
isbréf til að kvænast henni.
Vei'lu kátur, vinur niinn. Það eru fleiri fiskar i
sjónnin én jjessi eini.
BiÖiliinn: Já,. \eii eg Jjuö, en Jiessi. bjk .ídJa b.eiiiiná
luiua.
. Prófessorinn.: Eg g'.eynuij ,að takji r.cgnhlifipa r,i:na
með, r.ilr, begar eg. fór. að .lieiinaii í morgun.
Frúin: Hvenær .sakna'ðir hó' h-emmr?
'Próf.: Þegar eg æitaði
að i-.æii vr.r að rigna.
Frá mönnum og merkum atburðum:
'knaST þú hpnnar?
að spenna. haria ni?
eftir
hjónninn: Hafið ]>ér ekki gjeymt einhverju, herra?
Próf.: Hvað scgio þér? Iief eg ekki geíið yðurvenjn-
lega drykkjupeninga?
Þjónninn: Já, en þór hafi.3 aivqg glcynit að borða.
Prófessorinn - (sem er .að fa a inn uni hringekju-
dyr): Guð ■hjálpi mér, nú n’an eg ekki hvort eg var
að fara i.t eða inn.
Vinurinn: Hvað verður, soiiúr' þ'.nn þegar hann lief-
ir lókið buflfararpróii i':r skóianum?
Faðivinn: Ganiall maðiir.
Er blek mjög dýrmæli, pabhi?
Nei, af-hverju helilur þá þaí?
.Nú i inorgun helii cg iJleki nlöur á gólfieppio í
stofunrii og maihnia varð óskaplega reið yfir þvi.
Eg mundi.ekki gráta svona mikið, ef eg væri sein
þú, sagoi gömul kona við liila stúiku.
ÞaÖ;getur vel yeiið. Þú mátt gráta eir.s lágt eins
og þú v‘. 111, en eg grast svona, livað sem þú segir.
kjökraö: litta stúlkar..
Pestin og bruninn mikli x London.
ekki bera annað í skauti sínu en enn fleiri dauðs-
föll, eiln meiri eymd og skórt. 1 júli og ágúst fórust
af völdum pestarinnar 1000—7000 manns á viku
hverri. Um sumarið var óvénjulega heitt í veðri. Vik-
um saman sást ekki ský á lofti. Brcnnheit sól skein
alla daga á stræti og torg, þar Sem ekkért lífsmark
sást meðan sól var hæst á lofti — meðan allir —
jafnvel þeir, sem rólfærir voru — húktu inni, án
þess að hinn minnsti vindhlær rétti svala hönd inn
um brotinn glugga,
Það getur ekki verið neinum vafa bundið, að
mörgum manninum í London á þessum tíma hefur
ekki getað blandazt hugur um, að allt, sem lífsanda
dró í borginni, mundi veslast upp. Fáir gerðu sér
vonir um að komast lífs af. Mjög margir fyrirfóru
sér, af því að þeir voru sannfærðir um að ekki
mundi fara nema á einn veg, og tóku því það ráð,
að stytta þjáningarstundir sínar.
Þann 28. ágúst skrifar Pepys í liina frægu dag-
bók sína:
„Hve fáir eru nú á ferli, og þeir, sem sjást, eru
útlits eins og þeir, sem þegar liafa kvatt þennan
heim.“
Þann 7. september skrifaði hann í dagbók sína:
„Hefi sent eftir vikuskýrslunni. Af 8252, sem dóu,
létust 6978 af völdum péStarinnar.“
Mannfellir var mestur í fyrstu í St. Giles in the
Fields, St. Andrcw’s í Holborn, St. Clement Danes,
St. Martin’s in the Fields, og Westminster. Frá þess-
um sóknum og borgarhlutum breiddist pestin um
alla horgina. Margir létust í rúminu, eða er menn
sátu að matborði, hvarvetna, á götum og torgum.
Er komið var fram á sumar, er heitast var í veðri,
náði pestin hámarki.
„Nú,“ skrifaði síra Thomas Vincent, „eru ógnar-
ský á liimni, svört og skuggaleg, og stormurinn hef-
ur skollið á okkur með öllu sínu ógnarvaldi, eins
og engu skyldi hlíft verða. Nú ríður Dauðinn sigri
hrósandi ú Bleik síniun urii götur borgar vorrar,
og livert hús,. þar sem hdriri fer um, ber menjar
komu hans. Nú lirynja menn til jarðar, eins og liálf-
visnuð og fölnuð laufin af trjánum í hauststorm-
unum. Á götunupm er allt með auðnarinnar og öm-
urleikans hlæ. Sölubúðirnar eru lokaðar. Fátt fólk
á ferli. Grasið grær á götunum. Djúp þögn ríkir - -
eigi síður innan húsa en utan þeirra.“
Og enn fremur skrifaði haiin:
„Hvergi heyrðist hestur hneggja, hvergi skrölt í
vagni, enginn kallar háiun rómi og hýður varning
sinn til sölu — ekkert, sem við erum vanir frá
hinum gömlu, göðu tímum. Ef nokkur rödd heyr-
ist, er það rödd deyjandi manneskju. Ef nokkurt
fótatak hevrjst, er það fótatak þeirra, sem bera lik
til greftrunar í saméiginlégri gröf. 1 hundruoum
húsa cr enginn á llfi. 1 mör-guiii cr háll' fjölskyldan
fallin i vaLrin. Sumsstaðar eru einn eu;i ívclr menn
uþpisíamía'ndi aí heilli f Uilskylðn ’ Aldrci hcfur það
I:o... 6 fji’ir áiuv, nö syo' mc'i'g hjé;i yrSú san.feróa
vi'ii' lan-.Uiinarin z.riklu. Ald.rei hcfur það kcmið fyr-
ir úður, aö llk jafninargra forcldra cg harna þcirra
væru bui’rii u:n lcið til grcftrunár: Aldrei fvr' hal’a
jafnmargir rnenn, sem saman þoldu súi’-t og sæít
á yfri'boroi jarðar, oroið samfcroa í faCfii jarðiu*.
Nú cr nótlin oroin of s’.utt lll að grafa hina dauöu."
I þessarí l\sinru var ekkert ýkt.
" BorgcU'stjói’inn .fyrii'skipaöi að öllúm húsum- -þar
scm pesíin geisaöi, skyldi lokao. Á dyr þcssnra
húsa var málaður rauð.ur krc-ss og undii' hann ,var
leiráo:
Cuð veri css líknsamur.
Ráoátafanfr voru revöar 'til þess að líkin vsel’ii
hii't. Likvagnarnir vom’ stööugt á feroimii. Einnig
varðmenn, sém -gætlu þóss aö enginn færi inn í þau
hús, seni pestin var í cða út úr þeim. Þessir varð-
raeun grciddu fyrir hinum veiku fjölskyidum eftir
mcgni, færðu þeim mai, báru orðseridirigar, og þar
íram eftir götunum. Þóktíunin var lítil scm engin.
Ménn lcunnu því yfirleitt mjög illa, að vcra lok-
aðir inni, og engrim vaíi cr á, að mörgurii tókst aö-
flýja, með [>ví að múta varöniönnunum.
Aörír gripu iil rótiivkarí ráöstáfana. Þeir reyndu
aö flýja, meö því aö cmeýgjá sér út úin kjallara-
glugga eða upp um þa-kglugga, en áttri þá yitanleg'a
á hættu. aö til ferða þci-rra sæist. Kom l>á stundum