Vísir - 25.04.1945, Síða 7

Miðvikudaginn 25. apríl 1945.
VISIR
. 7
CL
(T
S&/oyd c(o. SDoup/as:

■Á
101
spillzt af sjálfsréttlætingu nærri án þess að
vita, hvað að honum gengi.“
„Eg skil þig,“ sagði Marsellus. „Eg er þér
sainmála! Annað tveggja gerir þetta Jónatan
sterkan eftir aldri eða lítinn spjátrung! Jústus,
við skulum fara liéða-n, áður en nágrannarnir
fá færi á að spilla lionum. Við tökum liann með
okkur! Iivað lizt þér?“
Það brá fvrir glampa í augum Jústusar. Hann
kinkaði kolli til samþykkis.
„Eg skal tala við móður lians, “sagði hann.
„Við tökum saman pjönkur oklcar og leggjum
af stað —þegar i stað!“
„Það er skvnsamlegt!“ sagði Marsellus, „Eg
var hræddur um, að þú vildir ekki lofa Jónatan
að fara, vildir láta liann sýna, hvað hann þyfdi.“
„Nei!“ sagði Jústus. „Það væri ósanngjarnt
að leggja það á.litla snáðann. Hann hefir sýnt
af sér dugnað. Við verðum að rétta honum
lijálparhönd núna. Við höfum líka að nokkuru
komið þessu af stað, vinur minn.“
„Þú mælir salt!“ Marsellus fór að vefja sam-
an hréfið, sem liann liafði nýlokið við. „Eg
kom Jónatan í þessa klípu, og eg ætla að gera
mitt bezta til að koma honum úr henni aftur
án þess, að hann skaðist við það.“
Júst-us var nýfarinn, þegar Jónatan hirtist í
tjalddyrunum og brosti daufu brosi, eins og sá,
sem hefir byrði að bera.
„IIó, hó'! Jónatan,“ sagði Marsellus fjörlega
i kveðju skyni. „Eg liefi heýrt, að þú hafir held-
ur helur flýtt fyrir Tómasi í ferðinni. Það er
ágælt. IJvað hefir þú annars að gera við asna?
Þú átt bcztu fælurna i þorpinu." Marsellus var
með allan hugann við að brjóta saman álireið-
ur og troða þeim í reiðtösku. Ilann malað'i nú
áfram, að hálfu við sjálfan. sig:‘ „Drengur, sem
einu sinni var hæklaður, en var læknaður, ætti
að vera svo glaður af að geta géngið, áð hann
ætti ekki að líla við þvi að ríða!“
„En Jaspar var svo góður asni,“ svaraði Jón-
atan og beit á vörina. „Allir sögðust vera for-
viða, að eg gæti gefið hann.“
„Kærðu þig kollóttan hvað aðrir segja!“
þeytti Marsellus út úr sér. „Lát-tu þá ekki eýði-
leggja gleðina fyrir þér! Heyrðu — snýttu þér
og hjálpaðu mér að herða þessa ól!“
Júslus var kominn og heyrði lok samtalsins.
Hann varð undrandi á svip, — en brosti svo.
„Jónatan,“ sagði hann, „þú átt að koma með
okkur í nokkurra daga ferðalag. Móðir þín er
að taka nokkurar pjönkur saman handa þér.“
„Eg! A cg að fara með?“ livein i Jónatan.
„Ilæ, hó!“ Hann þaut fyrir tjaldliornið og trall-
aði af kátínui
Jústus og Marsellus horfðust í augu alvar-
legir.
„Þetta var ekki rétt af mér,“ sagði Marsellus.
„Sá er vinur sem til vamms segir,“ sagði
Jústus. „Jónatan kemst hrátt í jafnvægi. Núna
fær liann dalítið riýtt að hugsa um, að hann á
að fara með okkur.“
„Hvert eigum við annars að fara, Jústus?“
„Mér liafði dottið Kapernaum í liug.“
„Þangað íörum við seinna. Þá gætum við
gengið fram á Tómas og Jasper. Okkur langar
ekkert til að.sjá þau oftar í dag. Við skulum
fara aftur lil Kana. Jónatan litli hefir gott af
þvi að sjá Mirjam.“
Jústus reyndi að dylja breitt bros með þvi
að strjúka skeggið.
„Kannske verður það líka gott fyrir yður,
Marsellus,“ sagði hann og tæpti á orðunum.
„En eyðið ]iér ekki of miklum tíma með því?
Árið höfum séð allt, sem til sölu er af vefnaði
i Ivana.“
Marsellus hj'ssaði dóti niður í tágapoka. IJann
rétti úr sér og horfði heint framan í Jústus.
„Eg held, að eg hafi keypt allan þann vefnað,
sem mig vantaði,“ sagði hann þurrlega. „Það,
sem eg hefi heyrt um þennan Jesú llefir gert
mig forvitinn. Mig langar tii að heyra meira
um hann. Víltu hjálpa mér til að hitta fólk,
sem þekkir liann, — fólk, sem vill tala um
hann.“
„Það verður erfitt,“ sagði Jústus einarðlega.
„Fólkinu liérna finnst það alls ekki geta talað
frjálslega við Rómverja. Þeim myndi þykja
það einkennilegt, að maður af yðar ])jóð spyr
um Jesú. Þér vitið ef til vill ekki, að það voru
Rómverjar, sem líflétu hann; kannske vitið
þér ekki að rómversku hermenninrir einkan-
lega i Jerúsalem ern á varðbergi gegn öllum
samtökum vina Jesú.“
„Grunarðu mig um njósnir, Júslus?“ spurði
Marsellus þurrlega.
„Nei, ég held, að þér séuð ekki njósnari. Eg
veit ekki liver þér eruð, Marsellus, en eg trúi
því, að þér hafið ekki illt í liuga. Eg skal segja
yður eitthvað um Jesú.“
„Þakka þér, Jústus.“
Marsellus dró undan skikkju sinni hréfið,
sem liann liafði skrifað.
„Seg mér, hvernig get eg sent þetta til Jerú-
salem ?“
Jústus hnyklaði brúnirnar og horfði grun-
semdaraugum á skrána.
„Rómverjar hafa virki í Kapernaiun,“ taut-
aði liann.
„Án efa koma sendilioðar og fara með fárra
daga millibili.” Marsellus rétti honum skrána
og henti á heímilsfangið.
,-,Eg vil ekki, að þetta hréf fari í gegnum virk-
ið í Kapernaum,“ sagði hárin, „eða stöðva yfir-
valdanna i Jerúsalem. Þú verður að fá það
áreiðanlegum sendimanni, sem kemur því i
liendur Grilckjans Stefanos í vinnustofu Ben-
jósefs.“
„Þér þekkið þá þennan þræl, Demetríus,“
sagði Jústus, „Mér hafði dollið það í hug.“
„Já, —- hann er þræll minn.“ „Eg hafði eimitt
brotið heilann um það.“
„Jæja! var það riokkuð fleira, sem olli þér
heilabrotum? Við skulum tala út um þetta.“
„Eg var að hugsa um, livers vegna þér kom-
uð lil Galíleu,“ sagði Jústus. Það hrá fyrir bros-
Ijóma í augum bans.
„Þú veizt það, er það ekki?“
„Ekki er eg viss um það.“ Jústus snart liand-
legg Marsellusar. „Segið mér, sáuð þér Jesú.
Heyrðuð þér hann nokkurntíma tala?“
„Já,“ sagði Marsellus, „en eg skildi ekki það
sem hann sagði. Þá skildi eg ekki málið.“
„Lögðuð þér stund á aramisku til að læra
éitthvað um hann?“
„Já, það var ekkert annað, sem fyrir mér
vakti.“
„Leyfið mcr að spyrja yður eins“. Jústus
lækkaði róminu. „Eruð þér einn af okkur?“
„Eg kom hingað einungis til að fá svar við
þeirri spurningu,“ sagði Marsellus. „Vilt þú
hjálpa mér?“
,-,Svo framarlega sem eg get það,“ sagði Júst.
us, „svo framarlega sem þér getið skilið.“
Marsellus varð undrandi ú svip.
„Áttu við að í þessu séu leyndardómar, sem eg
er ekki nógu greindur til að skilja?“ spurði
Marsellus álvarlegur i bragði.
„Nógu greindur, — jú,“ sagði Jústus. „En
maður skilur ekki Jesú með greindinni ejnni
saman. Það þarf lika trú.“
„Trúin er ekki mikil hjá mér,“ sagði Mar-
sellns og lét brúnirnar siga. „Eg er ekki hjá-
trúarfullur.“
„Því betra,“ sagði Jústus. ;,Þeim mun liærra
verði, sem þér verðið að kaupa, þeim mun meira
fagnið þér því, scm þér fáið.“ Hann kastaði til
kápu sinni snöggt og fór að taka upp tjaldhælá.
„Við tölum meira um þelta seinna,“ sagði hann.
„Við verðum að leggja af stað, ef við ætlum að
komast lil Kana fvrir sólarlag.“ Skyndilega rétti
hann úr sér, eins og hann fengi nýja hugmynd.
„Nú veit eg!“ hrópaði hann. • „Við förum til
Nazaret! Það er fjíyttra ])angað en til Ivana. Naz-
aret var æskustöð Jesú. Móðir Iians á þar enn-
þá lieima. Hún talar efalaust frjálsmannlega við
yður, þcgar hún heyrir ]>að að þér, Rómverjinn,
sáuð son hennar og urðuð svo hrifinn, að þér
viljið vita meira um hann. Þá segir hún vður
allt!“
„Nei, — nei!“ sagði Marsellus og Jústusi brá
i brún. „Mig langar ekki til að hitta hana.“ Þeg-
ar hann tók eftir því, hvað Jústus varð undráníli
á svip, hætti hann við: „Eg er viss um, að hún
vill ekki tala um son sinn -— við Rómverja,“
Frá mönnum og merkum atburðum:
DINO GRANDI:
AÐ TJALDABAKI.
Þannig var lunderni Mussolini. Þannig var sá mað-
ur, sem liafði aflað sér mikilla valda og gat haft hin
mestu áhrif á örlög Evrópuþjóða. — Þannig var í.
pottinn búið, er nazistar í september 1930 fengu 107
sæti í þýzka Ríkisráðinu. Mussolini sagði þá: „Fasc-
isminn er alheims-kenning“, og þegar liann sá Hitlerj
heilsa með fascistakveðju, hugði Mussolini, að hanni
hefði sigrað allan heiminn.
En frá fyrstu stundu fylltist Mussolini persónu-
legu hatri á Hitler Dg gerði ráð fyrir þeim mögu4
leika, að Hitler gæti orðið keppinautur lians um völd-
in í heiminum. Og í rauninni hófst hin harðvítugasta
keppni milli þessara manna. Iiitler var langtum
hy^gnari. Hann kitlaði hégómagirnd Mussolini með
því að ala á því, að hann væri stofnandi kenningar
og stefnu, ,sem ætti eftir að fai'a sigurför um allan
heiminn.
Mussolini var alveg blindaður af þessari sýn. Hann-
komst m. a. svo að orði:
„Trúarbragðastyrj öld verður liáð í álfunni og það
er eg, sem er höfundur hinnar sigrandi trúar, sem
fascisminn boðar.“
Mönnum kann að virðast það. fjarstæðukennt nú,
en maðurinn var sem dáleiddur og komst á þá skoð-
un, að Þýzkaland mundi verða háð ítalskri fascista-
samsteypu.
Það varð beinlínis ástríða Mussolini, að ’gera sem
minnst úr keppinautnum (Hitler). Hann sagði m. a.:
„Þennan riáungá skortir greind, mátt til að hrífa,;
pólitíska ratvísi. Þjóðverjar skilja mig miklu betur
en Ilitler.“
En samt sendi Mussolini hundruð njósnara til
Þýzkalands, til þcss að kvnna sér hugarfar og skoð-
anir Þjóðvcrja. , /
Fyrsti áreksturinn milli Hitlcrs og Mussolini varð,
er einræðisherrarnir liittust í Feneyjum 1934, og
Mussolini sýndi Hitler mégna fyrirlitningu. Og það
varð til þess að sýna Mnssolini í tvo heimaria, eigi
síður en til þess að treysta pólitíska valdaaðstöðu, að
Hitler fyrirskipaði að myrða Dollfuss Lanslara Aust-
urríkis, en Dollfuss stóð undir vcrndarvæng Musso-
linis.
Morð „litla kanslarans“ — en kona hans og börn
voru þá gestir Mussolini — var mikið áfall fyrir
Mussolini. Hann leit á morðið sem persónulega árásj
á sig, árás, sem gerð var að undirlagi eins lærisveina
sinna. Ilann fyrirskipaði hervæðingu og sendi herlið
inn i Brennérskarð og beið stuðnings Bretlands og
Frakklands — en fékk engan stuðning frá þessum
löndum.
Þetta vakti Mussolini mikil vonbrigði. Honum
fannst, að lýðræðisríkin, Þjóðabandalagið og Iiitler
hefðu brugðist sér. Frá þessu andartaki var éitur-j
bvrlun hafin.
Á KVÖlWÓKVm
Fyrstu þrjár milurnar var Jónatari fijHu'r af
kátínu og hljóp innari um litlu flutningálestina
cins Dg gáskáfullur IiVólpur; Ýniikt Stölck íiann
áfram, eða liann fór að kasta steirii i krákuýnar
eða hann hljóp í stuttar könnunarferðir út af
veginum. En þegar sólin kom Íiærra á loft fór
að minnka ákefð lians. Nú gerði hann sig ánægð-
an með að ganga stillilega við lilið afa síns og
taka löng skref og vera mannalegur. Eftir
Tommi: HeyrSu, amma. Ef eg væri boöinn í afmæli,
á cg þá ekki að borSa rjómaköku meö gaffli?
Jú, auövitaö drengur minn.
Amina, þú átt víst ekki rjómaköku, svo eg geti æft
mig.
----o----
Frúin (ofan af lofti) : Eg er aö veröa tilbúin, bícklu aö-
eins i —
Sá þolinmóöi: Þú þarft ekki aö flýta þér. Eg þarf aö
raka mig aftur.
-----o---
Hann: Eg skil ekkert í, aö viö skulum ekki geta lagt
neitt fyrir af peningum.
Hún: Það er nágrönnunum aö kenna. Þeir eru alltaf
aö kaupa eitthvaö, sem við höfum ekki efni á.
----o----
Frúin (sem er aö kaupa sér huncl) : — En mér finnst
fæturnir vera of stuttir.
Afgreiöslumaöuriun: —r Hvaö segiö pér. Þeir ná þó allir
niöur á gólf.
£ ,■ , C - ———
Verkaniaöurihn. (sem kemur of seint i vinnuna) : —
Jæja, hvernjg gengur, þaö ?,
Verkstjóririn: Prýðiiega. Eg kenndi konttnni ntinni að
synda meöan eg bei'ö eftir þér.
----o-----
Heyrðu Eirikur,' ert þú aö veiöa?
Nei, eg er aðeins að drekkja ormum.