Vísir - 15.08.1945, Blaðsíða 7

'Miðvikudaginn 15. ágúst 1945
V I S I R
7
„Ef þú límdir á þig skegg á efri vör, settir
upp harðan hatt og hefði hann aftur á hnakka,
þá hýst eg við, að hann mundi ekki þekkja
þig,“ sagði Brick. „Og mundu eftir þvi að
vera með vindil í munninum.“
„Snuðrararnir okkar eru nú venjulega ekki
þannig i útlili, Brick, en þú getur reitt þig ál
það, að eg mun verða svo vel dulbúinn, að hann
getur alls ekki þekkt mig,“ svaraði Jack de
Vere. llann og Brick rœddu síðan þessa ráða-
gerð sína í smáatriðum. Litlu síðar gengu þeir
niður i gistihúsið.
Fyrsti maðurinn, sem Jack de Vere kom auga
á, þegar liann kom út úr lyftunni, var lögreglu-
fulltrúinn, sem stóð skammt frá lyftudyrunum
og var að tala við kunningja sinn. Ego kunni
illa við að rekast þarna á hann. Það gat svo
sem vel verið að þetta væri einskær tilviljun
— eins og það líka var — en það gat líka tákn-
að, að yfirmenn hans hefðu svo litla trú á getu
lians til að leysa þetta vandasama mál, að þeir
liefðu gætur á lionum. En hann sá þegar i stað
leið til að notfæra sér þessa tilviljun.
Þegar hann og Brick gengu framlijá mönn-
unum tveim, gaf hann féLaga sinum olnhoga-
skot og sagði nógu hátt til j>ess að fulltrúinn
gæti lieyrt til hans: „Þessi þarna er snuðrari!“
Hann vissi nefnilega, að ef það var nokkurt
orð, sem yfirmanni háns var illa við, þá var það
að leynilögreglumaður væri kallaður „snuðr-
ari“. Og það var hrein goðgá að nota það um
jafn háæruverðugan mann og fulltrúa sjálfs
lögreglustjórans. Fulltrúinn skildi þegar við
kunningja sinn og gekk á eftir Jack og.Brick.
„Þér eruð lierra Hamhurger frá New York, er
ekkisvo?“
Briclc virti hann fyrir sér góðmannlega í
gegnum hornspangargleraugun. Það þurfti
meira en þetta, til þess að koma Brick á óvart.
„Það er rétt til getið hjá yður, herra minn, en
eg minnist þess ekki að hafa orðið þeirrar á-
nægju aðnjótandi að kynnast yður,“ svaraði
hann.
„Eg er starfsmaður Scotland Yard,“ s.agði lög-
reglufulltrúinn. „Gerið þér yður Ijóst, hvers
konar maður þetta er, sem er í fylgd með yður ?“
„Þér hafið ekkert levfi til þess að skipta vður
af mér,“ sagði .Tack de Vere skrækri röddu. „Eg
er algjörlega heiðarlegur maður nú orðið og
það er alls ekki fallega gert af yður að reyna að
draga mig niður í skítinn. „Þér hundeltið mig
með svona framferði.“
Brick greip nú fram í samtalið:
„Herra minn,“ sagði hann’ með hægð, „eg er
yður mjög þakklátur fyrir aðvörun yðar. En
þannig liggur í þessu, að eg veit þegar allt, sem
hægt er að vita um fortíð hins unga vinar okkar
> og. eg er alveg sannfærður um það, að aftur-
hvarf hans til heiðvirðs lífs er einlægt. Þannig
liggur nefnilega i þessu máli, að eg ]>ekki bróður
de Veres, sem er búseltur í New York og bað
mig, er hann frétti, að eg var á leið hingað, að
halda spurnum fyrir um þenna unga mann,
svarla sauðinn í fjölskyldunni og re^ma að gera
eitthvað til þess að forða honum frá glæpaferli.
Eg er þegar búinn að ganga svo frá þessu, að
eg mun taka de Vere með mér til New York
innan skamms, og hjálpa honum til að byrja þar
nýtt líf.“
„Jæja, verði yður að góðu, en þér getið ekki
haldið því fram, að eg hafi ékki varað yður við
lionum, ef eitlhvað kemur fyrir,“ sýaraði lög-
reglufulltrúinn reiður í bragði. „Eg liefi aldrei
fundið neitt gott í fari hans. Trúi'ð honum aldrei
fyrir neinum fjármunum. Eg er viss um það,
að þér sjáið eftir því, um það er lýkur, að liafa
haft nokkuð saman við liann að sælda.“
Að svo mæltu skildi liann við þá og Briclc
brosti í kampinn. Hann skyldi svo sem ekki
gleyma ráðleggingu lögreglumannsins viðvíkj-
andi peningamálunum, hugsaði hann með sjálf-
um sér. Hann hafði aldrei ætlað sér að láta fé-
laga sinn fá nokkurn eyri af fé því, sem hann
sviki út úr Leansor lávarði. En hin raunveru-
legu áhrif, sem þetta hafði á Brick, voru ein-
mitt þau, sem Ego hafði ætlazt til, nefnilega að
■ eyða siðustu efasemdunum, sem kunnu að búa
enn með Brick um að hinn nýi kunningi hans
væri „heiðarlegur". Hann var svo ánægður yfir
að hafa komiztað því, að sér hefði ekki skjátlazt
Frá mönmun og merkum atburðum:
í vali samstarfsmanns, að hann bauð Jack upp á
vindil og stakk að bonum pundsseðli er þeir
skildust. Jafnframt minnti Brick liann á að vera
kominn lil gistihússins ekki síðar en klukkan
hálftólf næsta dag, svo að liann gæti sjálfur
gengið úr slcugga um, að dularklæði hans stæð-
ust prófið og engin hætta væri á því, að Leansor
lávarður gæti séð, hvernig leika ætti á hann.
Jack lofaði því liátíðlega.
Það mátti segja með sanni, að Brick varð
heldur illa við, þegar Jack kom á tilsettum tíma
til herbergja hans í gistihúsinu. Sá ágæti maður
hljóp upp úr stólnum dauðskelkaður, ]>egar hann
sá Ego ganga inn i setustofuna í einkennisbún-
ingi liðþjálfa i lögreglunni.
„Heyrið þér, hvað gengur eiginlega á fyrir
yður!“ sagði Brick vandræðalega og liopaði á
íiæli í áttina til svefnherbergisins.
„Eg gerði ráð fyrir því, að þér mundi ekki
lakast að þekkja mig i þessu gervi, Grick,“ sagði
Ego montinn, en þó frekar lítillátur. „Þetta eru
góð dularklæði, er það ekki?“
Brick virti komumann vandlega fyrir sér, en
brosli síðan og settist aftur.
„Það má segja,“ jánkaði liann með aðdáunar-
hreim, um leið og hann þerraði svitadropa af
enni sinu. „Heyrðu, Jack, eg mundi aldrei hafa
kannazt við þig, ef þú hefðir ekki sagt til þín.
Eg held, >að þetta sé alveg nógu góður búningur,
en eg verð að kannast við það, að rnér líður
aldrei rélt vel, þegar eg sé einkennisbúning
svona alveg ofan i mér. Hvar tókst þér nð ná
i þessi lierklæði?“
„Það er hægt að leigja þau hjá hverjum þeim,
sem sér fólki fyrir grímubúningum Brick. Það
var hægðarleikur að ná í svona búning. Fer
hann hrér elcki vel, kannske?“
„Mér finnst lrann fara þér allt of vel,“ sagði
Brick og liellti víni í glas handa sér. „En eg
geri ráð fyrir því, að Leansor láti blekkjast ekki
síður en eg. Jæja, ertu búinn að ganga frá þín-
unr lrluta undirbúningsins að öllu leyti, Jack?
Þegar þú heyrir mig segja, „jæja, þá er bezt
að við förunr rakleiðis til bankans, Leansor lá-
varður“, þá átt þú að koma út úr svefnherberg-
inu óg taka nrig fastan.“
’A KVÖlWðKVNW

Sjötíu og tveggja ára garnall karl í Indíana-fylki
í Bandaríkjunum var tekinn fastur fyrir að hafa
skotið ikorna í landi nágranna síns. Karlinn gaf
þá skýringu, a'S hann liefði fariS aS leita kúa sinná
og ætlaS aS fá hund sinn meS sér, en hvutti ekki
viljaS fara, nema karlinn hefSi byssu sína nteS, eins
og hann ætlaði á veiSar.
-*•
1 borginni China (Kína) í Maine-fylki í Banda-
rikjunum býr karl nokkur, 104 ára aS aldri, Au-
gustus Wiggin aS nafni. Hann kaus í fyrsta skipti,
er Lincoln bauS sig fram í fyrra sinnið og greiddi
honutn atkvæSi. Karlinn heldur þvi frarn, aS hann
hafi neytt atkvæðisréttar síns viS hverja kosningu
síSan, en viS síSustu kosningar varS hann þó að
kjósa heima, sakir þess, hvaS hann var lasburSa.
DauSareísing liggur við alvarlegum brotum á
skömmtunárlöggjöf Kína. Þeir sem verzla á svört-
um markaSi, eru aldrei dæmdir i rninni sektir en
130 kr. og þykir mörgum þaS rnikill peningur þar
i landi. VerSlag hefir allt aS fimmfaldazt á sutnum
nauSsynjavörum í Kína.
■v
Hann (sem er aS springa af rnonti) : „Hvernig
haldið þér aS föður yðar myndi lítast á aS viS yr'ð-
um hjón?“
Hún: ,,Illa. Hann er vanur aS fara aS mínum
ráSum.“
-%•
Arni litli, sem er aS lesa bænirnar sínar: „GóSi
guS! Mig langar sv>o afskaplega til þess aS fá ílug-
vél á afmælinu mínu, núna á föstudaginn —“
MóSir hans: „Uss, þú mátt ekki hafa svona hátt.
GuS heyrir áreiSanlega til þín.“
Árni: „Eg véit þaS, en hann pabbi heyrir svo
illa.“
Eftir C. S. Forester.
heimsins næstu kynslóðir, — þetta og allt það, sem
við það er knýtí, liefði orðið áfram á valdi nazista,
cf ekki hefðu fundizt ráð til þess að koma í veg fyr-
ir að þýzku skytlurnar á Normandí-ströndum gætu
hindrað bandamenn í að ná þar öruggri fótfestu.
Ef þýzku skyttúrnar hefðu getað hindrað innrásar-
liðið í að ná fótfestu á ströndinni, hefði innrásin
farið út um þúfur. Afleiðingin hefði orðið hinn stór-
kostlegasti ósigur fyrir bandamenn og fyrir mál-
§tað frelsis og mannréttinda. Ef þýzku liríðskota-
skytturnar hefðu haldið velli, hefðu fregnirnar um
það verið básúnaðar út um alla jörð af nazistum.
Höfuðpaurar nazista, og raunar allir nazistar, hefðu
látið mannalegar en nokkurntima áður. Skæruliðar,
sem héldu uppi vasklegri vörn á.Bajkan og víðar,
hefðu ef til vill gugnað í baráttunni. Fregnirnar
hefðu verið kallaðar i hátalara hvarvetna til rúss-
nesku hermannamia á vígstöðvunum. Hátt settir
Japanar i Tokyo hefðu glott meinlega og hrist af
sér drungann og kvíðann, sem var að ná tökum á
þeim vegna æ nýrra ófara. Og síðast en elcki sízt:
Flugumenn og aðrir sendisnápar nazista í hlutlaus-
um löndúm, hefðu gerzt enn djarfari.en áður, með
oútreiknanlegum afleiðingum — og svo mætti lengi
telja.
Barátta nazista gegn frejsinu hefði harðnað stó'r-
um.
Hér er ekki verið að ýkja neitt. Tundurduflin við
ströndina — í endalausum röðum, slcriðdrekagryfj-
ur, ýmsar hindranir í sjó og 1 nánd — allt þetta
var unnt að mala mjöKnu smærra, svo fremi að
unnt væri að þagga niður í þýzku hríðskotabyss-
unum. Bandamenn hefðu beðið ógurlégt manntjón
og miklar tafir hefðu orðið, von Bundste'dt og
Ronnnel hefðu fengið tíma til að safna liði á þá
staði, þar sem hættan var mest, jafnvel þótt eins-
konar jafntefli hefði orðið á ströndinni i fyrsta leik.
Allt var undir því komið, að ná svo mildum ár-
angri, að unnt væri að halda áfram að setja lið á
land með sem minnsíu manntjóni. En hvernig var
unnt að ráða fram úr þessu mikla vandamáli?
Af ýmsum ástæðum var ekki unnt að bcita loft-
árásaraðferðum til þess að ná þeim árangri, sem
ná þurfti. I fyrsta lagi höfðu virkin verið byggð
þannig og komið þannig fyrir, að ekki væri unnt
að eyðilcggja þau með sprengjuvarpi úr flugvélum.
Það var sannast að segja ekki unnt að ná til þeirra
með stórum sprengjum, nema þá úr mjög lítilli hæð.
Hversu slyngir sem þeir menn voru, sem upplýs-
ingadeildir herja bandamanna liöfðu til þess að
njósna um hvar virkin voru, var ekld unnt að safna
upplýsingum um legu þeirra allra. Og í loftárás í
sambandi við innrás hefði orðið að láta sprengju-
regnið falla á hvert einasta slíkt virki í grennd við
innrásarstaðinn. Það hefði vcrið of seint, að kveðja
aukaflugvélar á vettvang, til þess að varpa sprengj-
um á virki, sem enginn fékk vitneskju um fyrr en
eftir að loftárásin byrjaði.
Og. það, sem varhugaverðast var, — mikil loft-
árás rétt fvrir innrás, — loftárás nægilega mikil til
þess að þagga niður í byssum hvers virkis Þjóð-
verja frá Cherbourg til Le Havre, hefði krafizt svo
mikils flugflota, að Þjóðverjar hefðu ekld 1)11111 að
vera i. neinum vafa um, að 'megininnrás stóð fyrir
dyrum. Þar .með hefði Þjóðverjum gefizt tími lil
þess að draga að sér mikið lið á hættustaðnum.
Þetta kann að þykja furðulegt, því að ætla mætti
að flugvélar væru bezt til þess fallnar, að gera ó-
vænta árás, en í þessu tilfelli að minnsta kosti hefðu
þær, við framkvæmd slíks hlutverks sem að fram-
an greinir, ljóstað öllu upp um áform bandamanna.
Allt var undir því komið, að innrásin væri gerð að
Þjóðverjum óvörum. Og gera varð þessi strandvirki
óvirk áður en innrásarbátarnir lentu. Virkin varð
því að gera óvirk í fallbyssuskothríð, — með stöð-
ugri skothríð úr fallbyssum, þar til hvert einasta
virki hafði verið malað mjölinu smærra, jafnóðum
og í ljós kom, hvar það var. Þessum fallbyssuskot-
um yrði skotið nokkurnveginn lárétt — til þess að