Vísir - 08.09.1945, Blaðsíða 7

Laugardaginn 8. scptember 1945
V I S I R
7
Raoul sa( við hlið frænda síns. Hann hafði þó
verið sviflur vinfengi lians síðair kveldið áður,
þegar Bonaventure rakst á konuna, »sem hann
liafði verið að reýna að forðast. Raoul gafst
ekkert tækifæri (il þess að segja lionuni, að
Iiann ætti í rauninni ekki sök á þessuni mis-
skilningi! De Bonavenlure var gramur vfir þvi,
að hann skyldi Iiafa verið að segja lionum frá
þessu gamla ástarævintýri, þegar hann var
drukkinn. Raoul fann til samúðar með honum
— því að hann vissi af eigin reynslu hvernig
það var, er hinar dýpstu tilfinningar eru hafðar
sem sýnisgripir, öðrum lil skemmtunar — en
de Bonaventure liafði gert hann að trúnaðar-
manni sínuni og hann slcyldi ekki fá ástæðu lil
að sjá eftir þvi.
En það varannað, sem lá Raoul þungt á sinni.
Ilann gat ekki alið sömu tiifinningar 'og áður í
brjósti gagnvart frænda sinum fyrir að svikja
stúlkuna, þvi að nú var hann húin að sjá iiana.
Það hlaut að hafa verið einhver leið. .... Þetta
kom lionum auðvitað ekkert við, en hann gat
ekki annað en iiugsað um þetta. Hinar heitu
tilfinningar milli frænda lians og konunnar
virtust loka liann úti frá þeim háðum, þvi að
honum þótti vænt um frænda sinn og frú de
Freneuse hafði verið honum góð.
Hann hlakkaði ekki til næstu tveggja vikna á
Afríkusólinni, er liann ætli að ferðast með þeim
báðum. En við þessu var þó ekkert að gera.....
Hann fór að liugsa um frú de Bonaventure.—
Jeanne móðursystur sína.-Honum þótti ekkert
sérstáklega vænt um luuia. Hún komst ekki í
báífkvist við frú de Freneuse. Jafnvel Vanina
v.ar ekki eins töfrandi og hún! Ilún kraup þarna
við þriðju súluna. til hægri. Raoul vissi, að
frændi hans hafðí ekki haft augun af andliti
iiennar. Ilann leit sjálfur á liana. En liún leit
aldrei upp.
Það voru einhverjir töfrar í þcssu andlili og
þó var það ekki sérstaklega fágurt, þvi að nefið
og varirnar voru einkennilega lagaðar og hakan
framstæð og bar viljaþreki vott, en augun voru
fögur, gáfuleg og jafnan gleðiglampi í þeim.
Raoul rankaði við sér, er hann var að spyrja
sjálfan sig, hvers vegna svo margt hcfði komið
fyrir þetta andlit, áður en hann sá það. Hvers
vegna var liann alltaf of seinn i lífinu? Vanina
hló að honum eins og drenghnokka. Frú de
Freneuse var að Jdifra yfir klausturmúrana, til
þess að kynnast öllum hinum æsandi, seyðandi
tilfiriningum ástarinnar, þegar hann var aðeins
ellefu ára! Hún var tvígift, átli börn, hafði lifað
og þarna var hún, þar sem hann gat séð hana,
hafði stjórn á sjálfri sér og atburðum umhverf-
is sig — og ástríðunum í brjósti fræiida hans.
Því að Raoul vissi, áð miklar og taumlausar lil-
finningar hrutust um i brjósti de Bonaventure
— hann lifði líka. Aðeins hann sjálfur — Raoul
— var útilokaður frá lífinu. Það eina, sem hann
hafði kynnzt af því voru vonbrigði og háð
l>eirra, sem hann umgekkst, þvi að hann var
ungur — í útliti. Hið innra var hann mun eldri
en frú de Freneuse — en hún vissi það ekki!
Messan var á enda. Hann gerði krossmark
fyrir sér og reis á fætur. Frú de Freneuse leit
upp og brosti.
„Eiginlega er jjessi veslings drengur mjög
iaglegur," hugsaði hún mcð sjálfri sér.
De Bonavenlure gat komið því svo fyrir, að
hann gekk við hlið hennar út úr kirkjunni, svo
að hann gat gert henni lítilsháttar greiða.
„Þakk’ yður fyrir, herra minn,“ sagði hún.
(„Iivílik heppni,“ hugsaði hún, „að hattur-
inn skyldi koma í tæka tíð frá Frakklandi — á
skipinu hans — og fer mér svona vel! Eg held
bara að eg sé fallegri en eg var fyrir sjö árum.
En Lou'ise, góða min, þu verður aldrei falleg!
Þinir sigrar koma ekki af fcgurðinni! Eg held
hara, að hann hafi ekki liafl augim af mér allan
timann!“)
Upphátt sagði hún við hann:
„Hvenær vindur Afrikusólin upp segl?“
„Jafnskjótt og við erum ferðbúnir. Eftir svo
seni klukkustund.“
„Ekki mun standa á mér.“
Hann starði á hana og skildi ékld, við hvað
hún átti. Eftir andartak rann það upp fyrir hon-
um, hann bældi níður hljóðið, sem 'ætláði að
brjótast upp úr barka hans og lét sér hvergi
bregða.
„Eg skal senda manri, til að hjálpa yður með
farangur yðar til skips.“
„Þakk’ fvrir, herra. Gæluð þér einnig hjálpað
systur minni um m.ann?“
Augu hennar ljómuðu. De Bonaventure
lmeigði sig og snéri sér síðan við, Iiálfruglaður,
til þess að lieilsa landstjóranum. En fyrst leit
hann reiðilega til Raouls.
TÓLFTI KAFLI.
Vonin og Afi-íkusólin sigldu um hádegið.
Annað skipið sigldi niður fljótið en Irilt hélt upp
eftir þvi. Mikill mannfjöldi hafði safnazt saman
til að vera viðstaddur brottförina. Það var liróp-
að til hermannanna, landstjóra Acadíu og föru-
neytis hans.
Frú de Freneuse og frú de Chauffours komu
sainan um borð. í fylgd með þeim var Dahinda
og annað þjónustufólk, sem bafði meðferðis
ýmislegt smávegis. Laval bisku]), ásamt prest-
um og aðstoðarmönnum Iagði blessun kirkj-
unnar yfir þessa tvo leiðangurshópa. Klukkum
var hringt í klaustrum og bænahúsum og klukk-
ur kirkjunnar bergmáluðu minningu þeirra, er
látið höfðu lífið í Trois Riviéres.
Það var margt um mannnn um borð i Afriku-
sólinni. De Bonaventure hafði lánað landstjór-
anum hibýli sín, fyrsti stýrimaður liafði lánað
frúnum tveimur sinn klefa og Raoul og liðsfor-
ingjarnir Famoisy og Nantes voru reknir úr
sinum vistarverum og látnir sofa úti á þilfari.
Farþegarnir ásamt nokkrum liermönnum
söfnuðust saman út við borðstokkinn lil að veifa
i síðasta sinn til Vonarinnar, sem stöðugt færðist
Iengra burlu frá þeim. Dagurinn var sólheitur,
en þíður blær lék um fljótið og umhverfi þess.
Þessi andvari var þægilegur, er bann lék um
andlitið, en jafnframt hreyfði hann fánana og
kom fötunum á þægilega hreyfingu, svo að það
varð svalara.
AKVÖlWðfCVm
'i . :
J
Rannsóknir hafa leitt í ljós að egg geymast .betur
ef þau eru látin standa á mjórri endanuni.
B-vilamín, sem eru nauSsynleg góöri matarlyst og
eolilegri' vöðvahreyfingu meltingarfæranna, fara
forgörðum viö of mikla suöu á flestum matvælum.
Hann: „Álitur þú að kossar séu óheilbrigöir ?“
Ilún: „Nei, eg hef aldrei ....?“
Hann: „Hefir þú aldrei verið kysst ?“
Hún: „Eg hef aldrei orðið veik af þvi.“
„Eg sagöi konunni yöar aö hún yrði aö taka sér
íri og fara í fjallgöngur.“
„já, þaö var ágætt aö þér sögðuð henni það. Nú
skuluð þér. segja henni aö eg vcrði aö stunda sjó-
böö um tíma.“
Allt fram aö miöri síðustu öld voru karlmenn
yfirleitt klæddir litskrúöugri fötum en kvenfólkið,
en eftir þann tima fór búningur þeirra að verða
dekkri og einfaldari. Fyrr á öldum voru það aðeins
karlmennirnir, sem klæddust litskrúðugum klæðum,
en ekki kvenþjóðin.
Veðurfræöingurinn : „Breiddu regnábreiöuna yfir
þessi tæki. Eg er viss um að hann rignir i dag.“
Aöstoðarmaðúrinn: „Af hverju heldur þú þaö?“
Veðurfræðingurinn: ,.Eg tapaði regnhlifinni
minni i gær og svo ætla eg að leika golf í dag.
Þar að auki ætl^r konan mín að hafa garðveizlu í
dag, svo að eg er alveg handviss um að hann
rignir!“
„Læknirj* hrópaði konaji um leiö og hún kom
kjagandi inn í herbergið. „Eg vil að þér segið mér
afdráttarlaust livað þaö er, sem gengur aö mér.“
„Frú,“ sagöi hann með hægð. „Það er aðeins
þrennt, sem eg hefi .að segja yður:~ I. fyrsta lagi
þyrftuð þér að léttast inn 50 pund. í öðru lagi
myndi útlit yðar breytast til batnaðay ef þér notuð-
uð aðcins einn tiunda hluta af þeim varalit og
kinnal.it, sem þér hrúgið á yður og i þriðja lagi er
eg listamaður, — Læknirinn býr á næstu hæð
íyrir neðan."
Frá mönnum og merkum atburSum:
Við fundum dvalarstað fyrsta frum-
bygggja Vesturálfu.
EFTIR FRANK C. HIBBEN.
lega ekki nema 500 ára gamlir. En hvað sem þessu,
lcið, vár fundur Davis nógu athyglisverður, til ]>css
að rétt þætti að grafa þarna niður og vita, hvort
ekki fyndist citthvað enn markverðara.
Og nokkrum dögum síðar fóru þangað nokkrir
fornlræðingar, til þess að liafa eftirlit með öllu og
rannsaka jafnóðum til bráðabirgða allt, sem finn-
ast kynni. Leiðangursmenn höfðu gnægð vasaljósa'
og önnur leitarljós, m. a. svonefnd leifturljós, sem
notuð eru við myndatökur, rekur, haka og annað.
Víðtæk athugun fór fram. Hellarnir voru alls sjö.
Aðeins einn þeirra gat talizt stór. Fyrstu fimrn hell-
arnir, sem vísindamennirnir athuguðu, gátu vart
hafa verið nema bráðabirgaðbústaðir.
Líkur bentu til, að þarna hefðu verið mannabú-
staðir, cn ckki ákaflega langt aftur í tímann.
Sjöundi hellirinn var í rauninni eins konar jarð-
göng.
Jarðgöngin voru um 200 mctra löng, og voru í
boga, og var komið út aftur í sama klettinum og
inn var farið. Göngin voru um 3 metrar í þvermál.
Hvarvetna í hellinum eða jarðgöngunum var mik-
ið grjót og sandur, sem hrunið hafði niður, sum-
staðar var varla hægt að skríða á maganum yfir
grjót- og malarhrúgurnar.
Jafnvel þcssi löngu jarðgöng og athuganirnar þar
hefðu ekki vakið neian framúrskarandi athygli, ef
ekki hefði verið vegna þess, sem í ljós kom um
150 metra frá hellismunnanum. Iláskólamönnunum
sóttist frekar seint, því að auk þess sem þeir urðu
að skríða, sem fyrr segir, var þarna mikið af fín-
um sandi, sem næstum fyllti vit þeirra. Sandurimt
þyrlaðist upp, er leiðangursmenn skriðu þarna í
göngunum. Þarna kom skyndilega lireyfing á leður-
blökur nokkrar, og þustu þæ rframhjá og gáfu frá
sér hið einkennilega tíst sitt eða kvak um leið. Eiim
marinanna kastaði sér niður á grjóthrúgu, til þcss
að forðast leðurblökuua, og fann þá eitthvað undir
höfði' sér, sem var öðruvísi viðkomu en grjótið, brot
úr leirskál eða neitt slíkt. Hann tók þetta og stakk
í poka sinn, og fór með það út úr hellinum til frek-
ari athugunar.
Þetta var síðdegis. Og nú söfnuðust leiðangurs-
nienn saman þarna í Sandia Mountains, fyrir utan
hellismmmann, til þess að athuga hvað fundizt hefði.
Á þessari stund voru þeir ekki vissir í sinni sök.
Það, scm fundizt hafði, var vissulega bein, en vissu-
lega ekki venjulegt bein úr venjulegu dýri. Það
var í laginu eins og stuttur, boginn tyrkneskur hníf-
ur. Sumum fannst þeir kannast við svona bein. Var
það ekki bein úr kló einhverrar mjög stórrar skepnu f
Jú, vissulega, sögðu ]>eir. Það var kló risastórrai'
skepnu, sem var útdauð fyrir 10.000 árum, senni-
lega skepnu, sem nefnd er ground sloth (skepna
þcssi var spendýr risastórt, og hafði klær og gat
klifrað i tré, en var afar silakeppslegt og seinfara
á jörðu). Nokkrar sannanir voru fengnar fyrir því,
að menn hefðu verið uppi á sama tíma og skepnur
þessar og jafnvcl drepið og ctið. Athuganir og rann-
sóknir annarstaðar í suðvesturhluta Bandaríkjanna
höfðu leitt þetta í ljós.
Vér þekkjum skepnu þá, sem hér er um að ræða,
allvel al' öðrum skýrslum um ýmsa fundi. Skepnan
var stór og silaleg, sem fyrr var getið, á stærð við'
stærstu bjarndýr og gul á lit. Klærnar voru gríðar-
langar. Skepna þessi var jurtaæta, át aðeins trjá-
lauf, sem hún reif af trjánvim með klónurn. Talið
er, að hún liafi verið um 1500 pund á þyngd.
Það voru nokkrar hkur, jafnvcl sannanir, fyrir
þvi, að maður eða mcnn hcfðu búið í þessum helli,
þar sem klóin fannst. Hér var því gullið tækifæri
til frekari, víðtækari rannsókna, serii kynnu að leiða
margt furðulegt í ljós.
Hellirinn hlaut nú nafnið Sandia Cave, og var nú
hafizt handa urn frekari uppgröft og rannsóknir.
Fornfræðingar, háskólanemar ög verkamenn komu
sér fyrir í búðurn í gili: skamnit frá hellisnnmn-
anum. Allir höfðu rýkgrímur, og enginn gat unniG
nerna nokkrar mínútur í senn, án þess að hafa slíka
grímu fvrir andlitinu.