Vísir - 29.09.1945, Blaðsíða 7

Vísir - 29.09.1945, Blaðsíða 7
V I S I R Laugardaginn 29. september 1945. ^Aótir J't'uimb yqaianna EFTIR EVELYN EATDN 34 Mathieu de Freneuse fór á móts viö manninn og heilsaði honum að Indíána sið. Komumaður galt í sömu mynt. Því næst dróg liann böggul úr barmi sínum og rétli honum, másandi og blás- andi. Mathieu kallaði til Daliindu: „Veittu honum allan beina, sem hægt er.“ Dahinda gekk á undan honum inn í eldhúsið með stolli konunnar, sem enginn átti tilkall til. Gervais, sem leit fyrir horn hlöðunnar, ákvað að hlaupa i spretti heim að húsinu. „Heimska,“ sagði hann við sjálfan sig. „Það var heimskulcgt af mér að fela mig í hlöðunni. Þeir myndu áreiðanlega iiafa orðið min varir. Heilaga María, það var mikið lán, að þeir skyldu ekki liafa gert árás á okkur í þetta sinn.“ Honum rann kalt vatn á milli skins og hör- unds á hlaupunum. Honum fannst að það væri ör í bakinu á sér. Þegar hann kom inn í húsið, voru allir í forstofunni. Stjúpi lians var að lcsa bréf frá De Villebon. „De Villebon álítur að árás á okkur sé í aðsígi. Hann leggur til að við styrkjum skíðgarðinn. Hann ællar að koma eins fljótt og honum er auðið. Ef til vill er þetta hugarburður hjá hon- uin. Mér er sannarlega illa við að taka mennina frá útiverkunum. Uppskera okkur verður léleg, ef við missum nokkurn tima.“ Hann liljóp laus- iega yfir bréfið. „Hann biður kærlega að heilsa þér. — „Eg bið mjög vel að heilsa frú de Freneuse, sem eg minnist, sem góðrar og gegnrar konu ....“. segir hann. Sjáum til, þú hefir svei mér heillað liann.“ „Það er aðeins 'vegna þess að eg bakaði upp- áhaldskökuna lianda honum,“ sagði frú de Freneuse rólega. „Og eg býst við, að hann ætlist til að eg geri það aftur þegar liann kemur. Hvað heldur þú að þeir verði margir ?“ „Fjörutíu eða fimmtíu. Frekar fimmtíu, held eg. Heldur þú að við gelum ekki komið þeim fj'rir í myllunni og hjá bændunum, eins og við gerðum áður. Það er vitaskuld mikið ónæði af þeim, en hvað um það. Það borgar sig ef til á- rásar kemur.“ „ónæði fyrir mig, meinar þú auðvitað.“ „Já, það getur verið,“ liann hló lijartanlega. „Það lendir venjulega mest á þér, en það, sem er verra, er að eg þarf að hlusta á sögur de Ville- bons.“ Ilann varð allt í einu barnanna var. Þau -störðu á hann. Hann flýtti sér að gera bragar- l>ót. „Vegna þess að eg er ekki nægilega gáfaður til þess að skilja hann, því að landstjórinn er svo gáfaður maður.“ Gervais smokraði sér nær móðir sinni. Ifann “var ennþá fölur, eftir áreynsluna. „Mannna, ætla Indíánarnir að gera árás á okkur?“ „Nei, nei. Það er þessi venjulega Indiána- hræðsla sem grípur menn á hverju vori. Land Frá mönnum og merkum atburðum: Eru hákariar heiglar ? vart og það þurfti frekar að livetja menn til að hraða sér en hitt. Eg beið átekta og kallaði til þeirra, sem komnir voru í sjóinn, að dreifa sér sem minnst og reyna að synda til eyjar þeirrar, sem var á hléborða. Eg liafði engin skilyrði til þess að vita hvaða ey þetta var, né heldur á hverra valdi hún var. Eg fór úr skónum og varpaði af mér nokkrum klæðum. Þar næst tók eg tvær púðurdósir úr alúmi, en þær voru 5—6 þuml. í þvermál og um tvö fet á lengd. Púður- dósirnar hatt eg_ saman og hugði, að mér mundi nokkur stoð í þeim til að halda mér á floti. Eg var í gúmmíjakka útblásnum, og hafði einn-; ig björgunarbelti. Sjórinn var svalur, en ekki kaldur. Eg varpaði Hún fölnaði, þegar liún rétti út höndina eftir honum. „Eg þakka þér fyrir,“ sagði hún nokkuð sjálfrödduð, er hún leit á pakkann. Á borðinu lá saumakarfan hennar Jeanne, brúða, sem Den- ise átti og hálsmen, sem átti að gefa einu barni malarans. Ilún tók það upp og gaf Indiánanum og benti honum að fara. Hún opnaði böggulinn. í honum var lítil bók, bundin í skinn, sem innihélt fögur kvæði. Það sá hún þegar. Blað- , ,,, ... ■ - síðurjbókarinnar voru þakktar allskonar skrauti jmer J^byrðis me^ dosafléka minn og reyndi að: og var fögrum myndum komið fyrir á milli J j>róa“ frá skipinu, eins hratt og eg gat. Þegar eg ■ kvæðanna. Á fyrstu blaðsíðunni las hún eftir- farandi: „Kvæði, þýdd af enskri túngu af P. D. de B.“ „Ilann hefir þýtt þetta sjálfur.“ Hún þrýsti opnunni að hjarta sínu. ' Svo leit hún aftur á bókina. Fyrsta kvæðið var prenlað á mjög list- rænan hátt, og var mjög fagurl. Það var eftir Jolin Attye. Það kom roði í kinnar hennar er liún las kvæðið .... „Hann man þá eftir mér,“ hugsaði hún. Það heyrðist einhver skarkali að ulan. Hún flýtti sér að stinga bókinni á sig. Gervais og Raoul komu inn. Þeir voru i góðu skapi, hlógu að veðmáli, sem þeir áttu í. Raoul leit á liana með sínu venjulega augnaráði, en aldrei þessu vant, leit hún lika á liann. Eitthvað hafði komið fvrir þessa elskulegu konu, þenna hálftíma, sem hann liafði verið í burtu. Augu hennar voru björt og skær, léttur roði lék um kinnar hennar og hún virtist 10 ára yngri, svo að honum datt í liug: „Hvað hefir eiginlega lcomið fyrir?“ Hann leit í kringum sig til þess að reyna að fá svar við spurningu sinni, en ár- angurslaust. Frú de Freneuse stóð upp og gekk fram hjá honum. Hann fór á eftir henni. Ilún nam staðar og liorfði heint framan i liann. „Jæja, hvað er á seiði? Liggur þér á að ná lali af mér?“ Kuldinn, sem stafaði frá þessum orðum, verk- uðu á hann eins og svipuhögg. Honum varð erfitt um andardráttinn, — hann rélti út liendurnar og dró liana að sér. Þrátt fyrir að hún sló hann og hvíslaði áköf:‘ „Slepptu mér, slepptu mér“, hafði liann engu minni nautn af því að kyssa hana. Hann titraði af geðsliræringu. Hún reyndi að brjótast um og beit saman vörunum. Hann hætti, til þess að draga andann. Hann virti liana fyrir sér. Hún sló hann af alefli. AKvöcWömw Jón Vídalín og Oddur Sigurðsson. Litlir voru þeir vinir Oddur lögm. SigurSsson og biskup sem sjá má af þvi, að eitt sumar er Jón hélt ræ'Su, aS sagt er, á Alþingi, vildi Oddur ekki brjóta svo mikinn odd af oflæti sínu aS hlusta á stjórinn sendir jiessi skilaboð frá sér árlega, ef Lhann, heldur sendi þjón sinn, iog baö hann segja einhver liefir séð Iroquoisa; en börn, nú skulið'sér úr ræSunni. Sú ræöa er orðlögð er hann hélt þið fara aftur út í garðinn og liafa auga á skóg- þá, En er sumum þótti nóg um, ætluðu þeir að ganga arjaðrinum. Og ef þið verðið einhvers vör, þá verðið þið að fara sti’ax til fullorðna fólksins og láta það vita.“ „Raoul,“ sagði Mathieu de Freneuse. „Komdu með mér. Við skulum skipa bændunum á vörð °g byrja að styrkja skíðgarðinn. Það er ekki slæmt að eiga skíðgarð, en hann þyrfti að vera stærri — ná umhverfis mylluna, einn bóndabæ- inn og húsið og lilöðuna okkar. Eg býst við að við liöfum nægan mannafla til þess að ljúka þvi.“ Þeir fóru út saman. Frú de Freneuse varð ein eflir með bömin. Hún lét kalla á Indíánann inn fyrir. Hann kom inn, liár og þögull, staðnæmdist fyrir framan hana og horfði á hana með fjar- rænu augnaráði. Hún rak börnin út og byrjaði að spyrja liann spjörunum úr. „Hvernig leið landsljóranum? Hvaða liðsfor- ingjar voru með honum? Hvemig var veturinn í Port Royal?“ Indíáninn gaf slutt og ónóg svör. Hún gafst upp á því að spyrja lianh. Þá fár hann í barm s|r og tók þaðan lítiririiböggul. „Villli hjörninn sendir ]>ér þetta,“ sagði hann um leið ög' liann í’éttí henní böggulinn/ út. HafSi þá biskup tekiS dæmi af Dathau og þeim félögum, og skipaSi jörSunni aS svelgja þá óguS- legu, er ekki eirSu því aS heyra orS hans. Fannst þeim þá jörSin skjálfa og settust niSur. En er ræS- unni var lokiS, fór þjónn Odds til.hans féll á kné og las honum ræSuna upp úr sér. Þá hafSi Oddi orSiS þetta aS orSi : „Mikill andskotans kjaftur er á honum Jóni.“ SeSIaveltan í Bandarikjunum 44,805,501,044 dollarar. var 1 sumar Hvernig líkaSi þér samkvæmiS, Jón? Illa. Þú sagSir aS eg gæti drukkiS eins mikiS og mig lysti. En eg gat þaS ekki. <*. Tunna, sem er smíSuS úr viSi, vegur 65 pund: Þegar hún er sntíSuS úr alumíníum, vegur hún aS- eins 18 pund. MóSirin: HvaS sagSi hann faSir þinn, þegan har.n komst aS því að þú hafSi brotiS pípuna hans? , Sá seki: A eg aS sleppa öllum istórýrSúnum? ■ MóSirin: Já, auSvitaS, góSi minn. Sá seki:‘Hann sagSi ekki orS. ' ■ var kominn svo langt frá sldpinu, að eg taldi mér óhætt, þótt .sprenging yrði í því, kallaði eg méri aftur á bak á dósunum og hvíldi mig. Eg heyrðij félaga mína kallast á, en svo dimmt var, að eg gati ekki séð til neins þeirra. Það var ekkert að sjá nema: kolamyrkur, og Dúncan í björtu báli og eyjan sást eins og döklt þústa. Ef eg ætti að gera mér vonir um að geta synt til lands, yrði eg að spara kraftana. Eg fór brátt að sjá stjörnur og æ fleiri. Orrust- an virtist nú löngu íiðin. Allt var kyrrt. Flekinn vaggaði þægilega á sjónum, og eg fór að gera mér vonir um, að allt mundi fara vel. Þegar birti, rnundu flugvélar og björgunarskip koma á vettvang. Við þurftum ekki annað að gera en vera rólegir, reyna að halda okkur á floti og biða björgunar. Eg festi nú taugina, sem eg hafði notað til þess að binda sam- an púðurdósirnar, við björgunarbeltið og tók til að synda baksund í áttina til lands, með „dósaflekann“ í eftirdragi. Höfuð mitt var iðulega að hálfu í kafi, og vcl það stundum, er öldur risu, og gat eg þá vart náð andanum. Eg hætti að synda annað veifið og reyndi að gera mér grein fyrir, hversu mér hefði miðað, en mér virtist eyjan jafn fjarri og fyrr. Nótt- in virtist aldrei ætla að líða. Eg minnist þess ekki, að liafa séð fegurri sólar- upprás. Eg hefi aldrei séð hreinni og bjartari liti en fyrst eftir að roða tólc af degi. Mér leið miklu belur og varð öruggari, vegna aukinnar birtu og hlýju. - Og svo var meiri von um björgun. Þegar eg leit í kringum mig, sá eg þrjár eyjar, allar fagurgrænar. Sú er næst var, var Vavo-ey, og sá eg glöggt eldfjallið á eynni, en nokkru fjær voru Florida og Guadalcanal. 700—800 metra frá mér á liægri hönd sá eg tvo menn á flotsæng eða fleka. Einnig sá eg mann nokkurn á floti 300—400 metra mér á vinstri hönd. Eg kallaði. Maðurinn svaraði kalli mínu með því að veifa til mín. Aðra sá eg ekki. Straumar eru oft miklir og órcglulcgir í nárid við eyjar, og aðra mun liafa borið svo langt á burt, að eg gat ekki séð til jieirra. Duncan var að því kominn að sökkva. Allt í einu heyrðist eins og hvinur, líkast býflugna- suði, en hvinurinn jókst stöðugt og varð að miklum gný. Eg leit til suðurs og sá 100—150 flugvélar á flugi liátt í lofti. Þær munu liafa lagt af stað í dögun, hugsaði eg, frá Guadalcanal, í eftirlitsflug, og þar eð eg liafði verið i óvissu um úrslitin i bardögun- um á eynni, varð eg nú nokkru öruggari við þessa sjóií. Vissulega mundu sumar þessara flugvéla fljúga lágt á heimleið, og sjá okkur. Eg hallaði mér aftur á dósaflekanum og hvíldi mig og horfði á flugvél- arnar. I þessum svifum fannst mér eiltthvað koma við vinstri fótlegg minn. Mig kenndi ekkert til, það var frekar eins og mig klæjaði í fótinn af þessari snert- ingu. En eg lyfti upp fætinum og lá sá, að blóðið lagaði úr honum. Hver gat verið orsök þessa ? Eg fór að skima kring-j, um mig og niður í sjóinn. Nálægt yfirborði sjávar i tíu feta fjarlægð sá eg í brúnan búk á stórum fiski. Fiskurinn synti frá mér. Hvaða fisktegund : var þetta, spurði eg sjálfan mig, þótt eg í rauninni | ^æri í eugpm vaj^uni það. %^li bara ekki játa] það fýrír sjálfum mér a fiéssari stimdu. Mundi hann halda áfrafn^ðá-Snúá við'og kcftná áftur? Hafði ltónn ■■ vV.

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.