Vísir - 12.10.1945, Síða 7

Vísir - 12.10.1945, Síða 7
Föstudaginn 12. oktúber 1945. V I S I R í EFTIR EVELYN EATDN 44 Matlneu stöðváði liana tók vínglas og köku af fatinu hjá lienni. Hann braut kökwna í tvennt og eftir svolilla umliugsun rétti hann Raoul anhan hlutarin. „Hér er umsjónarmaður ykkar, krakkar,“ sagði Mathieu. „Takið þi.ð liann og striðið hon- um svolítið.“ Því næst skauzt hann út og í áttina lil korn- myllunnar. Raoul fann þegar í stað, að hann var kominn i einskonar óvinafögnuð og að hon- um var hrundið og ýtt í allar áttir. Denise togaði i liann annars vegar, en Jean-Marie hins vegar. Yfir kollana á krökkunúm sá liann hvar frú dc Freneuse kom hægt í áttina til dyranna. Hún bar körfu með eggjum. Hann einblíndi á liana eitt augnablik, þvi næst fram hjá hénni og tók síðan i handlegg henni. í sömu andránni kom maður hennar ldaup- andi gegnum liúsagarðinn, veifandi og hrópandi. Tveir af Melisitum Nessamaqujis hlupu við hlið hans í fullum herklæðum. Raoul krossbrá. Ger- vais stökk til frú de Freneuse og börnin hættu ærslum sínum samstundis. ÞRfTUGASTI OG ANNAR KAÍTULI. Frámönnum og merkum atburðum: A flótta frá Þýzkalandi. EFTIR JEAN HÉLION. farmiða til Antwerpen, og fyrir hann varð eg aY borga 38 mörk og 50 pfennig Hliðið við pallana var nú lokað á nýjan leik. A svörtu töfluna var skrifað, að lestin væri hálfa klukkustund á eftir áætlun vegna snjóþyngsla. Mér fanst þetta vera nýtt áfall. Mér var meinilla við- að bíða þarna, því að hætt var við, að einhver kæmi þarna, sem þekkti mig. Liðsforingjar á leið; til Berlínar, - cftirlitsmcnn á leið frá störfum í út- hverfunum, varðmenn sem voru að fara í leyfi, eða voru að koma. Öneitanlega var, eða gat verið,. um hættu að ræða. Á mínútunni klukkan 6 var okkur hleypt inn á pallana, sem lestirnar renna upp að. Kl. 6,20 var lestin enn ókomin. Eg vissi vel hvað var að gerast Jafnvel á þriðja degi umsátarinnar, álitu Robert og Jean-Mathieu hana aðeins vera skemmtun. Börnin vorú höfð inni við og þeim var bannað að fara út fyrir dyrnar eða líta út um gluggana, þó að þeim væri lokað með hler- um. Þeim var bannað að kveikja á kertum til þess að leika sér að, því að ef umsátin yrði löng var liætta á, að kertin gengju til þurrðar. Börn- unum var bannað að borða nægju sína og drekka vatn, nema það, sem mæður þeirra gáfu á þessari stund í skrifstofunni,. þar sem eg hafði. þeim úr vatnstunnum, sem höfðu vcrið fylltar linni5\ Þeir, sem næstir mér sváfu, mundu hafa áður en umsátin liófst. Þeijn var Jjannað að spyrja spurninga, svo að það var ekki neitt, sem þau máttu gera. Úti fyrir börðust mcnn og kölluðust á. Það var hvinur i loftinu, sem stafaði af örvunum, sem var / skolið á báða bóga. Villihiennirnir öskruðu og þeir særðu kölluðu á hjálp. Iler- menn landstjórans héldu uppi stöðugri skot- luíð á villimennina. Einstaka sinnum var dyr- um hússins hrundið upp. Einhvér mannanna T .. lt , , ,v. , úvi kom til þess að ná í meiri skotfæri eða vatn Þogn , hropaði de Villebone, er i þessu birt-, linnHn ,Jim íst í dyrunum að herbergjum sinum, en þo eins og undrandi yfir-því sem virtist vera að ske. „Viku fyrr en eg bjóst við. Einhver ykkar strák- anna verður að fara og liringja kirkjuklukk- unni. Árás er að byrja.“ „Það er ekki víst,“ sagði frú de Ferneuse hikandi. „Með stríðsmálningu og höfuðleður við belti sín?“ sagði landstjórinn. „Að minnsta kosti getur það ekki hafa veiáð óvænt árás. Þessir tveir menn bera að nlinnsta kosti þrjátíu höf- uðleður við belti sin. Sjáið þá bara.“ Gervais fól andlitið í liöndum sér. Hraðboðarnir náðu þeim og Mathieu sagði: „Árásin! Þeir munu verða hér innan klukkU- stundar. Nessamquij er dauður.“ „Eftir klukkustund?“ sagði de Villebon. „Ert þú viss um það. FT til vill koma þeir fyrr?“ „Þeir liafa stanzað til þess að kveikja eldana. Þeir eru reiðir yfir því, að við skyldum liafa veitt þeim viðnám. Nú skemmta þeir sér við fangana,“ sagði sonru- Nessamquij. Gervais greip höndunum fyrir evrun. Hann sá fyrir hugskotssjónum sínum liræðilegar myndir. Honum leið illa. Frú de Freneuse strauk um höfuð hans með annari hendinni, en með liinni bauð hún ósjálfrátt Indiánaria velkomna. Kapelluklukkan byrjaði að hringja i gríð og erg. Robert og Jean-Mathieu höfðu tekið landstjórann á orðinu og hringdu klukk- unum með gleðisvip, því að venjulega fengu þeir ekki að snerta þær. Þeir hömuðust við að hringja. Upp og niður, upp og niður. Þeir tókust á loft af ákafa. Það hevrðisl i klukkunni um skóginn. Hún hafði verið send frá Frakk- landi og var mikils virði. Séra Elizée liafði lirós- að henni mjög mikið. ,Eg óska þess,“ sagði Robert, þar sem bann hékk í klukkustrengnum, „að við mættum gera þetta á hverjum degi. Eg held að umsát sé spenn- andi.“ Jean-Malhieu hægði augnablik á sér og horfði á liann. „Ilvað er umsát?“ spurði hann. Djænar fyrir neðan þá opnuðust og Mathieu de Freneuse kom i ljós. „Það var rétt af yk'kur að gera þelta. Haldið áfram að hringja. Einliverjir mannanna eru á veiðum. Ef til vill getið þið gert þeim aðvart. Hana,“ sagði hann um leið og hann fór með höndina í vasann, og tók upp mola af súkku- laði, „tj'ggið þið þetta.“ H Þeir slepptu klukkstrengnum og hljómur bjöílúnnar minnkaði. „Eg býst við, að eg hefði ált að geyipa þctta þar lil síðar,“ sagði hann við sjálfan sig, er liann fór niður aftur. „En þegar maður var-á þeirra reki var súkkulaðibiti meira virði en nótt hjá kvenmanni nú. Ivannske fæ eg ekki fleiri nætur hjá kvenmanni og ekkert súkkú- laði handa þeim .... Iroqrioisarnir .... Guð minn góður, livernig á maður að ala börn sín upp í þessu lika villimannalandi! Hailo! hróp- aði hann til nokkurra Indiána, sein voru að kojna sér fyrir á skíðgarðinum. „Bíðið augna- blik eftir mér.“ lianda þeim særðu Inni fyrir sátu börnin í myrkrinu og hlýddu á sögur, sem Gervais sagði þeim, eða hljómlist, sem hann lék fyrir þau. Ilann var mjög þolin- móður við þau undir þessum krignumstæðum. Hann sagði ekki orð þó að þeim fipaðist söng- urinn. Hann hló þá bara og sagði: „Við skulum reyna aftur.‘ Fyrsta dag umsátarinnar stökk Jean Marie de Chauffours á fætur og sagði: „Eigum við ekki að ganga úr skugga um, hvort við getum ekki gert eitthvað til þess að aðstoða karlmennina. Eg er orðinn þreyllur á því að vera yfir börnunum. Komið þið, Robert og Gervais, komið þið með mér.“ Þeir þrír félagarnir fóru út úr stofunni til þess að finna frú de Freneuse. Hún var ásamt Dahindu að vefja saman sárabindum. Hún leit upp þcgar þeir komu inn. „,Tá,“ sagði hún. „Eg liugsa að þið gelið gert eitlhvert gagn. Jean-Marie, þú getur hlaðið skot og komið púðrinu fyrir í hornunum og hreins- að byssurnar. Og þú Robert, getur hjálpað mér með þá særðu; haldið á skærum eða vatni og aðstoðað Daliindu við að fá mennina, ef þeir eru Frakkar, til þess að liggja kyrrir. Iudíán- arnir eru rólegir, jafnvel þó að verið sé að draga ör úr sári á þeim. Eru þeir ekki hraust- ir? Og þú Gervais, þú getur gert mér mesta gagnið/ Hún setti höndina undir höku hans og lyfti andliti hans upp og horfði framan í hann. „Hjálpin er ekki einungis fólgin í að skjóta, kæri sonur. Eg þarfnast einhvers þolinmóðs manns, einlivers, sem skilur börnin og er fær til að líta eftir þeim. Einhver, sem eg treysti fullkomlega. Vilt þú gera þetta fyrir mig, Ger- vais? Vilt þú vera hjá börnunum og lita eftir þeim ? AKvöiWðmw Þegar Napóleon tók Berlín áriS 1806 og prúss- neski herinn gafst upp skilyrSislaust, fagnaSi múg- urinn Napóleoni óspart. ♦ BruSurin: „Mér finnst hann Jón vera dásamleg- ur. ÞaS er sama hvaö eg bið hann um, allt lætur hann mig hafa.“ MóSirin: „ÞaS sýnir a'Öeins barniö mitt, aS þú ert ekki nógu kröftjhqrö.ý ; * í New j Jfamshire i Bandaríkjunúm eru hvoi'ki meira né ininna en 1300 vötti. Fylkiö sjálft er að- eins 23.000 ferkm. að stær'ýi ■ ■ 1 • , Stærsta ýatnsmelónan, sem enn hefir veriS rækt- uS, spratt nýlega í Hope f Arkansás. Hún vóg ‘195 pund.1 - -4- '• .. *+ *■ -'-'v -v- «■.**. . • Gesturinn ; „Eg vildi óska þess aS eg heíöi eíni á aö eiga bil eins og þennan.“ Eigandinn: „ÞaS vildi eg lika.“ verið yfirbeyrðir, og játað, að þeir hefðu ekki séð' mig frá því í gærkvöldi. Jurk mundi hætta að leita. Hann mundi gera það sama og eg eitt sinn var vitni að. Með fangbúðaspjald mitt í annari hönd sinni og símatólið í hinni mundi hann tala við ýmsar- eftirlitsstöðvar og skýra frá flótta mínum, og gela starfsmönnunum þar allar nauðsynlegar upplýsing- ar um mig. Lögreglan í Stettin, járnbrauta- og þjóð- vegalögreglan o. fl. myndu fá þessar upplýsingar. Sendar yrðu á lögreglustöðvarnar ljósmyndir af mér og fingraförum minum, og í Pommersche Zeitung; yrði birt auglýsing svo liljóðandi: AÐVÖRUN Franskur fangi strokinn. Nafn Jean Helion, hæÁ 5 fet og 6 þml. Þyngd 140 pund. Talar þýzku og ensku. Klæðnaður: Sennilega í einkennisbúningi. Gerið lögreglunni aðvart, ef maður sem þessa lýs- ingu má heimfæra upp á, sést einhversstaðar. Og meðan Jurk biði eftir eftirlitsforingja fanga- búðanna mundi hann fylla lit skýrsluform í þrem eintökum um flóttta minn. Þar mundi verða lalhV fram hver væri líklegustu oreök flótta míns. Kl. 6,30 var kallað í gjallarhorn stöðvarinnar: Veitið athygli! En ekki var lesin aðvörun varðandi mig. I þetta skipti var tilkynnt, að lestin sem var að^ koma væri ætluð hermönnum cinvörðungu. Félagi minn fór að bölva. En eg mælti ekki orð. Kl. 6,50 kom önnur lcst. Mér flaug í hug, aV mér mundi auðnast að komast á brott í henni, þvi að menn þustu að henni, og var þrpng fyrir öllum dyrum. Bögglar mannsins frá Elsass voru mér til mikillar hindrunar, cn loks komst eg inn í lest- ina — síðastur allra. Eg hcyrði einhvern sem stóð á pallinum, segja: „Góða ferð!“ Ekki veitt eg hverjum til handa sú ósk var frain borin — en fráleitt var neinn þarna, sem óskaði mér góðrar ferðar. Lcstin var komin af stað. Eg lieyrði að eins í gjallarhorninu: „Veitið athygli, — veitið athygli!“ Allt annað tal drukknaði í hávaða hjólaskröltsins og eimpípunnar. Þröng var svo mikil í vagninum, og allir reyndu að komast áfram, og loks barst eg með þrönginqi inn í miðja lestina. Það er aldrei svo þröngt í neinni lest, að menn geti þó ekki fengið olnbog- rúm er frá líður og menn eru farnir að kyrrast og hafa komið dóti sínu fyrir. Maðurinn frá Elsass var í nokkurri fjarlægð frá mér og var að tala við fremur laglega stúlku. Vi£? vorum í nriðri lestinni, sem fyrr var getið, og í öl|— um klefum og göngunum meðfram klefadyrununj, var þröngt — svo þröngt, að enginn lestarstjóri gát framkvæmt farmiðaathugun sína á skemmri tirmV en einni klukkustund í hverjum vagni. Þetta var hraðlest, sem átti hvergi að koma við á leiðinni til Berlínar. Samkvæmt áætlun átti ferðin þangað a«V taka hálfa' þriðju klukkustund. Vafalaust yrðit klukkustundirnar þrjár, vegna snjókomunnar. Eg;

x

Vísir

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.