Vísir - 10.07.1946, Blaðsíða 7

Miðvikudaginn 10. júlí 1946
V I S I R
7
Ruby M. Ayres
PriHAeAAaH
„Jæja, eg ætla ekki að <leila.“
Hún Ijjóst til að aka af stað.
„Hvenær á brúðkaupið fram að fara?“
„Við leggjum af stað á liádegi, liygg eg.“
„Eg ætla að slcreppa til ykkar og óska Pris-
eillu til hamingju.“‘
llann tók í hönd hennar.
„Hafið þér aldrei hugsað um að giftast,
Mary?“ spurði hann.
Hún hló, eins og henni væri skemmt.
„Vitanlega — ælli flestar ungar stúlkur hugsi
ekki um þau efni. En því er nú ver, að hér i
byggðinni eru ekki margir piltar. Þar er sann-
arlega ekki um auðugan garð að gresja.“
„Jæja, að minnsta kosti eg, þótt eg sé kann-
ske lítils virði.“
Brúnu, skæru augun hennar hvildu á honum
um stund. í svip hennar var mikil ró.
„Það gleður mig, að þér sögðuð „litils virði“,
því að það bendir til að þér séuð farnir að átta
vður á, að þér verðið að taka yður á.“
Hún varð skyndilega alvarleg á svip.
„En eg verð að lialda áfram. Skilið kveðju til
Priscillu og segið henni, að eg ætli að koma.“
„Mary!“
En liún var húin að setja vagninn af stað og
Hugli slóð þarna á miðjum veginuih og starði
á eflir lienni. Svipur hans har aðdáun og þrá
vitni. — Ilún hafði lagt honum alvarlegt við-
fangsefni upp i liendurnar og hann var ekki i
sem heztu skapi, þegar hann lagði af stað lieim
„Eg skal gera það.“
Ilugli liafði liugleitt mikið mál nokkurt, en
ekki árætt að minnast á það, en gerði það ])ó nú.
„Hafið þið enga ákvörðun tekið um framtið-
ina?“ Sagði hann. „Eg á við það hvar þið ætlið
að eiga heima?“
Priscilla varð eldrauð í framan.
„Það er ekkert fullráðið um það enn þá, en
eg hygg að Jónatan muni fallast á að við setj-
umst að i Moorland House og búum þar með
pabba. — Jónatan veit að pabbi getur ekki verið
án mín.“
Hugli létti stórum.
„Það var fyrirtak.“
En Priscilla vissi, að hann var að hugsa um
sjálfan sig, en ekki föður þeirra. Gröm yfir eigin-
girni hans sagði Priscilla:
„Hvað ætlar þú að ,taka þér fyrir hendur,
Hugli ?“
Hann liorfði undrandi á hana.
„Ilvað eg liefi í hyggju að taka mér fyrir
hendur? Vitanlega bý eg hér áfram.“
„Það felst Jónatan aldrei á.“
„Jæja, hann vill ekki fallast á það,“ sagði
Ilugh reiður. „Hvern þremilinn varðar hann
um það — eklci getur liann tekið ákvörðun um
það hvar eg bý.“
,.Ef hann horgar allar skuldir sem á húsinu
hvila og lætur fara fram viðgerð á þvi, er það
hans eign, það veiztu, og hann getur ákveðið
hver býr þar. Ilann er alls ekki mótfallinn því
á lcið.
Priscilla var i borðstofunni, þegar Hugh kom.
Hún var næsta föl og alvarleg á svip, en brosti
þó, er llugh kom og kyssti hana.
„Jæja, hvernig liður þér? Nú er þá loks liinn
mikli dagur upp runninn.“
,,Já.“
„Eg liitti Mary sem snöggvast niðri í þorpinu.
Hún kemur sem snöggvast til að óska þér til
hamingju.“
„Það er licnni likt.“
Priscilla fann ávallt til samvizkubits, er hún
hugsaði um Mary, því að það liefði fært föður
liennar drjúgan aukaskilding, ef efnl hefði verið
til veglegs kirkjubrúðkaups.
Hugh minntist þess nú allt í einu, sem Mary
liafði sagt urn Clive Weslon, og hann var í þann
veginn að segja Priscillu frá því, sem Mary liafði
sagt, en er hann sá hversu alvarleg hún var
hætti liann við það.
Það var ástæðulaust að vera að hryggja liana
með því að vekja af nýju minningarnar um
drauma, sem aldrei gátu ræzt — þar að auki
hlaut Mary Lawson að hafa missýnzt. Clive gat
ekki hafa komið í lestinni frá Löndon, og senni-
lega mundu þau Clive og Priscilla aldrei hittast
f ramar. Að minnsta kosti eklci fyrr en eftir mörg
ár og þá mundi liún liafa jafnað sig að fullu og
sætt sig við sitt lilutskipti.
Hann settist að borðum lijá henni til kaffi-
drylckju og reyndi að fá liana til að rabba um
það sem framundan var.
„Eg get ekki neitað því, að hálft í livoru öf-
unda eg þig af þvi að fara til Suður-Frakklands,“
. sagði hann.
„Það er eklci látið illa af tíðarfarinu þar,“
; svaraði hún.
Þögn um stund.
„Eg vona að þú annist vel um pahha,“ sagði
Priscilla og var auðheyrt, að lítils trausts gætti
i rödd hennar. „Lofaðu mér þvi, að gera mér
aðvart, ef honum versnar. Eg skal sjá um, að
þú vitir jafnan utanáskrift mína.“
Hún bætti við:
„Eg skal tilkynna þér allar þreytingar sím-
leiðis, og ef pabba versnar kem eg undir eins
heim.“
að pabbi verði hér, en —“
„En liann vill losna við mig,“ sagði Hugli
enn reiðari en áður. „Það er það, sem þú átt við.
Annars býsl eg ekki við, að neinn liafi löngun
til þess að búa i sama liúsi og þessi fábjáni.“
„Ilugh, þú mátt ekki tala þannig — Jónatan
hefir komið drengilega fram við þig — og við
okkur öll.“
„Jæja. Eg held, að það liallist ekki á. Hann
fær ekki minna en liann lætur í té. Eg held, að
slátrarason geti verið ánægður yfir að fá stúlku
göfugrar ættar sem þú.“
„Þetta er ómaklega mælt.“
„Eg segi það sem mér býr í brjósti livað sem
þú segir. Það kevrir sannarlega úr liófi, er þú
lijálpar þessum náunga til þess að reka mig að
lieiman.“
AKvmvmm)
Sólríkan og heitan sunnudag gekk faöirinn ásamt
sj ni sínum inn á bjórstoíuna. Þeir settust viö borð
og faöirinn bað um bjór handa sér og mjólk handa
syninum. Brátt tók faöirinn aö útmála fyrir drengn-
um hættuna, séi’n' stafaöi af því að drekka.
Þú mátt aldrei drekka þig íullan, sagöi faðirinn,
það er skömm. Enginn sannur herramaöur drekkur
sig fullan. '
En hvernig veit eg, hvenær eg verð fullur? spuröi
drengurinn.
Sérðu þessa tvo menn þarna i horninu, drengur
minn? spurði faðirinfl. Ef þér sýnist þeir vera orðnir
íjórir, þá ert þú búinn aö fá nóg.
En pabbi. eg sé ekki nema einn mann þarna í
horninu.
Fyrsti hani: Eg hefi ekki frið fyrir þessari hænu.
Hún sækir alltaf á mig.
Annari hani: Hvað er aö heyra þetta. Þú hefir
þó varla veriö að gefa henni undir fótinn?
Fyrsti hani*: Eg eggjaði hana aðeins.
♦
*
Móðirin: Svona, Siggi, ef þú borðar meira af
kökunni, springur þú eins og blaðra.
Siggi: Réttu mér þá kökuna, og forðaðu þér.
Þrumnveður við Miðjarðarhafsbotn.
Eftir CLIFTON DANIEL.
„En hvernig getur Egiptaland eða nokkurt annað
land við botn Miðjarðarhafsins haldið uppi her hú-
inn nýustu tækjum án hjálpar utanað;“ spurði
Breti nokkur. „Hvar eru hráefnin, Vísindamennirnir?
Eg held að ]>að eina, sem við þurfum að gera, sé að
fara burt með her okkar úr landinu og Egiptarnir
koma hlaupandi á eftir okkur.“
Núverandi leiðtogar Iraq, en Bretland og Iraq hafa
með sér svipaðan sáttmála óg Egiptaland og Bret-
land, hafa ekki sýnt neinn sérstakan áhuga á því að
losna við Breta. Þeir finna of greinilega nærveru
Rússans til þess. Enn hafa Bretar ekki tilkynnt opin-
berlega um afstöðu sína gagnvart egipzkri sjálf-
stjórn, né heldur hafa þeir gefið greinilega slcýringu
á umhvggju egipzku stjórnarinnar fyrir bandalag
við Bretland. Egiptum liefir ekki ennþá verið gef-
ið tækifæri á því að kynnast réttilega innræti Bret-
anna. Þeir hafa aðeins notið viðkynningar — innan
við einkénnisbúninga þeirra, ef svo mætti að orði
komast. Þeir gera sér þvi elcki grein fyrir því að
þeir brezku hermenn, sem enn eru eftir í landinu eru
skrifstofumenn, yerkamenn og vörubílstjórar, sem
skildir hafa verið eftir til þess að „gera hreint'*
eftir allan þann fjölda hermanna, sem var í landinu
meðan á stríðinu stóð.
Dag einn þegar egipzka lögreglan tvístraði hóp-
göngu egipzkra stúdenta er var á leið inn í miðhluta
borgarinnar til þess að hefja æsingafundi gegn Bret-
um, var ég á ráðstefpu með mörgum liáttsettum
Egiptum. Alit þeirra á skapgerð Egipta verður bezt
lýst með orðum eins þeirra, en liann sagði: „Jafnvet
þó að leiðtogar Egipta vildu gera samning við Breta,
og leyfa þeim að hafa setulið í landinn, myndi al-
þýða landsins ekki leyfa það.“
Áhuginn fyrir sjálfstæði þjóðarimiar hefir auk-
izt jafnt og þétt síðan um fyrri heimsstyrjöldina,
Hafa öflug félagssamtök, s. s. Mohameds-hræðra-
lagið, aðallegá beitt sér fyrir sivaxandi og háværari
kröfum um fullt sjálfstæði. En hinn áðurnefndi fé-
lagsskapur starfar í 1500 deildum í Egiptalandi einu,
hel’ir fulltfúa í hverju þorpi landsins og um 2 millj.
meðlimi.
Stofnandi þessa bræðralags, Sneik Hassan el
Banna, hefir komið af stað myndu Araba-bandalags,
í líkingu við það, er einu sinni náði frá landamæruni
Kínaveldis allt vestur að Atlantshafi. Vitundin itm;
sameiginlega trú, sameiginlega tungu, sameiginleg
áhugamál og sameiginleg vandamál, hefir nú þegar
sameinað sjö sjálfstæð ríki í bandalag, sem að vísu
er enn í reifum, en hefir alla möguleika á því að
verða eins voldugt og liið forna heiinsvéldi Araba.
Er df. Fadel Jamali, framkvæmdarstjóri utanríkis-
ráðuneytisins í Iraq sagði að Araba-ríkin væru tengd
jafn tryggum böndum og Bandaríki N-Amerkíu, var
hann ekki að reyna að vera skáldlegur. Sjálfstæði
hvers einstaks þessara ríkja varðar öll þeirra og
sjálfstæðismál Egipta er jafnvel hið markverðasta
þeirra.
Það var vitað, að livort sem rikjunum við austan-
vert Miðjarðarhaf yrði gefin sjálfstjórn eða ekki,
þá myhdi ólga og stjórnmálalegar erjur ríkja að
stríðinu loknu, og ef þetta hefði ekki komið fram
í mótmælum gegn brezkri hersetu, þá hefði fólkið
gert verkföll og farið í liungurgöngur. Nú er svo
komið, að yfirstéttirnar eru farnar að óttast að al-
menningur fari að aðhyllast kenningar kommúnism-
ans. Þegar hefir verið gerð tilraun til þess að mynda
vinstri stjórn í Iraq. Fjöldahandtökur hafa farið
fram í Egiptalandi. Ekki hefir þó kommúnisminn
náð tökum á Aröbunum ennþá.
Sheik Baba Ali Barzenji, en faðir hans stjórnaði
þrem byltingum í Iraq, sagði mér, að fólk hans liefði
ekki næga þekkingu til þess að skilja hvað komm-
únismi er, en ef ekki bærist hjálp frá öðrum stöð-
um, væri möguleiki á að fólkið aðliylltist komnnin-
istastefnuna vegna þeirrar samúðar, er þeir liafa •
látið í ljósi og í von um aðstoð frá Sovétríkjunum.
Einn þekktasti stjórnmálamaður Egiptalands lief-
ir látið svo um mælt, að hann gæti hent á fjölda
manna þar í landi, sem ynnu fyrir Rússa, en viður-
kenndi um leið, að hann hefði litlar sem engar
sannanir.