Vísir - 09.10.1946, Blaðsíða 7

Miðvikudaginn 9. október 1946
V I S I R
7

Jcáeph
Uergeákeimet':
Villt gulaldin
26
fletla, að hann hafði heyrt fótatak uppi. Þung-
ur maður hafði fært sig til á gólfinu.
A þessu andartaki varð liann ákveðinn og
öruggur á ný. Það iá við, að fagnaðarkennd
gripi hann af tilhugsuninni um að geta látið
til skarar skríða. Hann tók lampann styrkri
hendi og liélt honum liátt, með skammbyssuna
i hinni hendinni, og gekk til dyra. En er að dyr-
unum kom nam liann staðar, því að liann gerði
sér Ijóst, að með því að bera lampann upp stig-
ann, myndi verða auðvelt að gera árás á hann.
Hann hafði aldrei komið á efri hæð hússins.
Hvar sem væri gæti hann búizt við árás.
Hann bafði þegar látið sér skjátlast hrapal-
lega og ekki víst, nema það kynni að hafa háska-
legar afleiðingar. Nú varð hann að gæta sín.
llann mátti ekki rasa fyrir ráð fram aftur.
Jolin Woolfolk gerði sér ljóst, að hann yrði
að fara upp liulinn myrkri, að minnsla kosli
gat hann ekki hætt á annað en ef til vill að
kveikja á eldspýtu í ítrustu neyð, og þó gæti
þetta reynst óhyggilegt, þar scm hann var öllu
ókunnugur uppi. En upp yrði liann að fara.
Hann selti lampann aftur á borðið, eins fjarri
dyrunum og liann gat, þar sem nokkurn veg-
inn tryggt var, að súgurinn mundi ekki slökkva
á honum, því að síðar gat hánn þurft á lamp-
anum að lialda. Og svo lagði liann leið sína
úr hinni daufu ljósskimu lampans út i myrka
forstofuna.
XII.
Hann hugleiddi hversu húsið var byggt og
legu þess. Annar gaflinn sneri að gulaldina-
gilinu. — Gengið var upp stigann til liægri i
forstofunni, en fyrir aftan stigann voru dyr,
sem vissu að herbergi, sem ætlað Iiafði verið
til þess að leika á borðknattleik. Til vinstri var
herbergið, þar sem lampinn logaði, en úr því
herbergi var innangengt í annað herbergi. Því
liafði hann veitt eftirtekt, þegar liann var þar
inni fyx-ir nokkurum augnablikum. Byggð hafði
veiið álma við húsið, að því er augljóst virtist,
og var þar eldhúsið, og lxei’bex'gi yfir þvi. Senni-
lcga yrði heibergjaskipan eitthvað svipuð því á
efri hæðinni, sem hún var á liinni neðri. Foi'-
stofa þar mundi að vísu vera minni, — senni-
lega væri þar baðhei’bergi og op eða stigi, til
þess að komast upp á þakið.
John Woolfolk gekk hratt upp stigann, en fór
eins hljóðlega og honum var frekast unnt. Efst
var ekkert handrið. Hann gekk fram hjá jxiljuð-
um vegg áfram, þar til hanu kom að luktum
dyrum. Hei’bergi þetta var yfir borðknattleiks-
herberginu — og gegnt herbergi þvi, sem hann
hafði heyrt fótatakið í. Ilann þóttisl viss um,
að enginn hefði gengið milli lierbergjanna eða
farið yfir forstofuna. Hann hélt áfram með-
fram veggnum, þreifaði sig áfram, og fann,
að veggfóðrið var sumstaðar rifið eða dottið
af, þegar lengra kom lá við, að þann felldi niður
mynd j bréiðum og þungum ramma, sennilega
samskonar og Lichfield Stope liafði hent upp
niðri. — Woolfolk greip í myndina, er liann
rakst á hana, og skildi við hana svo, að hún
liékk öll skökk. Hann gekk fram hjá öðrum
dyrum, og fann af lyktinni, að það mundi vera
baðlierbergið, því að þaðan barst lykt af hrein-
lætismeðölum. Þar na’st kom liann að glugga
og fann skannnt þar frá innganginn að her-
berginu yfir eldhúsinu.
Þarna nam hann staðar og hugsaði ráð sitt.
Það var ekki með öllu fyrir það girt, að fóta-
takið hefði heyrzt úr þessu herbergi. Ilann hug-
leiddi hvort liann ætti að liætta á að kveikja á
eldspýtu, en komst að þeirri niðurstöðu, að það
væri óhyggilegt, enda hafði honum gengið að
óskum til þessa.
Það var eitt, sem olli fionum miklum áliyggj-
um. Hann vissi ekkert um Millie. Hún hafði
ekki gefið honum neitt merki lil aðvörunar
eða neitt i ])á átt. Það var alls ekki ósennilegt,
að enginn hefði veitt komu lians neina athygli.
Hitt var liklegra, að koma hans liefði valdið
þvi, að Nicholas hefði flúið upp á efri hæðina.
Woolfolk lagði aftur af stað og liafði nú hrað-
an á, vegna óttans, sem liafði gripið hann vegna
Millie, en nú hrasaði hann um þrep og hentist
fram, en skammbyssan hentist úr hendi hans
og hvarf i myrkrinu. Skyndilega heyrðist ein-
kennilegt kokhljóð og ámátlegt við lilið hans
og einhver geysilega þungur maður henti sér
á hann aftan frá. Þrýstist hann þarna upp að
vegg, en liinn ókunni árásarmaður greip stcrk-
lega fyrir kverkar lionum.
Jolin Woolfolk tókst að kippa sér til liliðar
og losnaði þá um takið, en honum var þegar
rekið bylmingsliögg í vinstri öxlina, og þar
næst var lagt til lians, en lagið mislieppnaðist
og heyrði Woolfolk glöggt, er rýtingur lenti í
KEISARINN SAGÐI NEI. !
EFTIR H. L. MERILLAT, KAPTEIN.
, „ • \ »
Frá öllum hliðum birtust japansldr hermenn mei'jJ
vopn sín til taks, og bcindu þeim að hinum litlij
hóp, er var samankominn á ströndinni. Yamamotd-
og fanginn, Sakabe, settust á sandinn með krossl
lagða fætur og byrjuðu að tala saman. Á meðan
japanski aðstoðarforinginn hlustaði óstyrkur á beiðni
Sakabes um, að Watanabe, majór, féllist á að ræðá
málið, kom landgöngubátur í ljós úti á sjónum. Eins
og fælinn foli stökk Japaninn á fætur. Osborn og
Tucker skýrðu fyrir honum, að báturinn væri aðeins.
að færa þeim mat.
Yamamoto settist treglega niður aftur til að iá
sér mat með hinum, og Ameríkumennirnir sendu
tvö ísköld epli og tvær nýjar brauðsneiðar til Wat-
anabe, majórs, í aðalbækistöðvar hans uppi í hálend-
inu. Samræðurnar hófust aftur, en í andrúmslofti,
scm fremur var þrungið vaxandi heldur en minnk-
andi taugaóróa. Skyndilega sleit japanski aðstoðar-
foringinn samtalinu ófonnlega, stóð á fætur og
kvaddi, en þó ekki án þess að segja, að Watanabe
óskaði eftir að hitta hinn særða vin sinn og skóla-
bróður, Agana. Bandaríkjamennirnir voru á báðum
áttum, hvort Watanabe væri að reyna að undirbúa
flótta fyrir Agana, en litu þó þannig á, að einungis
með hreinlyndi og hugdirfsku gæti tilraunin tekizt.
Þeir féllust á að láta majorinn fara ef hann óskaði
þess. Japanarnir kváðust koma aftur eftir viku.
Agana lá í sjúkrastöð með fótinn í umbúðum frá
mjöðm niður að ökla, þegar yfirmennimir komu til
að spyrja hann, hvort hann vildi fara og tala við
yfirforingja japanska setuliðsins. Agana hlustaði
dauflega, og svo virtist sem þessi beiðni hefði lítil
áhrif á hann. En svo reisti hann sig upp í rúminu,
kinkaði kolli og sagði: „Eg fer.“
Landgöngubátur var úthúinn og morguninn 25.
júní var hann tilbúinn til að leggja af stað. Banda-
ríkjamennirnir voru: Clark, ofursti, Osborn, Tucker,
Oda, Joseph Hopkins, liðsforingi, Dale C. Coombes,
óbreyttur liðsmaður. Þeir fóru í sjúkrastöðina og
sóltu Agaha, majór, japönsku yfirmennina, sem voru
með þeim áður, og tvo japanska hermenn.
Landgöngubáturinn fór með þennan einkennilega
farþegahóp til þess odda á orustusvæði okkar, sem
næstur var japönsku seluliðsstöðvunum. Ameríski
hcrshöfðinginn þar á staðnum samþykkti að senda
flokk af sjálfboðaliðum samningamönnunum til
fylgdar, og þá bættust tíu hermenn í hóp Bandaríkja-
mannanna.
Næsta morgun lagði flokkurinn af stað til þess
hluta strandlengjunnar, sem Japanarnir voru á.
Landgönguliðið fór á undan í innrásarbáti, en land-
göngubáturinn var rétt á eftir. Innrásarbáturinn
kom talsvert á undan landgöngubátnum að strönd-
inrii, þar sem herforingjarnir höfðu mælt sér mót,
svo að Ameríkumennirnir voru algjörlega einir, er
þeir stigu á Iand. Tíu hermannanna dreifðu sér um
fjöruna og komu sér fyrir sjávarmegin á sand-
hólunum. Hinn hluti flokksins, að undanskildum
liinum særða majór, sem skilinn var eftir í bátn-
um á sjúkrabörum, lagði af stað upp eftir eyjunni,
C. g. Surmtfki: — T4RZAN —
122
Nú var ekki gott i efni fyrir Mutavo
og menn hans. Þeir stóðu þarna hjálp-
arlausir fyrir framnn byssukjafta bóf-
anna. En um lei? og J>etta skeði komu
Tarzan og hans menn að þorpinu.
Konungur frumskóganna og menn
hans, ásamt Pedro, sáu allt, sem fram
fór í þorpinu. Hínn hefnigjarni Pedro
hugsaði sér, að nú skyldi hann nota
tækifærið og ná sér niðri á Krass.
Pedro miðaði byssu sinni vandlega
og skaut á Krass. Tarzan hafði ekki
veitt Pedro eftirtekt og varð þvi of
seinn til að stöðva hann. En skotið
fór fram hjá Krass, hæfði ekki.
Á næsta augnabliki skutu allir bóf-
arnir i einu úr byssu sínum i áttina
þangað, sem reykurinn af skoti Pedros
hafði sést, af þvi að þeir gátu ekki
séð Pedro fyrir skógargróðri.