Vísir - 18.10.1946, Síða 7

Föstudaginn 18. október 1946
VISIK
7
KEISARINN SAGÐI NEI.
EFTIR H. L. MERILLAT, KAPTELN.
lieilsaði liann ofurstanum að hermannasið og sagði:
-„Eg er með svar Watanabe majórs.“ Hann réttí
fram langt og mjótt umslag, sem opnað var í annan
endann, eins og japönsk umslög voru jafnan. Ofurst-
inn rétti túlki skjalið og gat sér lil af látbragði jap-
anska aðstoðarfoi'ingjans, hvernig svarið myndi vera.
Það var á þessa leið:
Jcóeph
UefýeAkeitftep.* 1 / • B B ■ i ij*
Villt | lulaldm
31
Hann trúði mér ekki og ýtti mér inn. Þá heyrði
eg til föður míns fyrir aftan okkur og eg liélt,
að liann mundi bníga niður örendur af hræðslu
þá og þegar. En hann gekk til min og brátt
stóð hann við lilið mér.“
„Gerðu þetta ekki, Nichojas," sagði liann.
„Slepptu dóttur minni.“
Faðir minn íiðaði og rödd lians titraði, en
hann borfði á Nicholas. Þetta gerði pabbi.“
Hún þagnaði skyndilega, eins og hún væri að
hugsa um liversu furðulegt það var, að faðir
liennar skyldi hafa baft hugrekki til að gera
þetta.
„Nicbolas drap bann. Hann tók í bann, hristi
bann, sneri upp á bandlegg hans og pabbi þoldi
það ekki og beið bana af. Það var kanske ekki
neitt liöfuðtariði. Honum líður betur nú. En
þetta með hinn manninn. Það var ákaflega mik-
ilvægt, það ætti hver maður að geta séð.“
John Woolfolk hlustaði af mikilli athygli.
Ekkert hljóð heyrðist. Svo, ósköp blátt áfram
og eins og ekkert hefði í skorizt, kveikti hann
sér í vindlingi.
„Fyrirtak,“ sagði hann, er bún hafði lokið
frásögn sinni. „Og eg fyrir mitt leyti efast ekki
um, að þér hafið rétt fyrir yður um það, sem
þér sögðuð, að allir ættu að geta séð að það
væri mikilvægt. Fyrirtak! En við verðum að
halda áfram, „liinn maðurinn“ biður.“
„Það er of seint,“ sagði hún blátt áfram og
eins og ekkert skipti máli lengur.
Hún beindi athygi sinni aftur að mannin-
um, sem lá á gólfinu.
„Finnst yður, að maður jafn hugrakkur og
bann reyndi að vcra, ætti að liggja á gólfinu?
Það mætti breiða yfir hann fána —“
Þar með gaf hún í skyn hversu henni þætti
við eiga, að skilið væxá við liann.
„Nei, ekki á gólfinu,“ sagði Woolfolk þegar.
Hann beygði sig niður, lyfti upp liki Lichfield
Stope og bar það út í foi-stofuna, þar sem hann,
feginn að losna við þetta, lagði það frá sér úti í
horixi.
Nicholas bæi'ði á sér aftur. Jolin Woolfolk leit
upp, en Nicbolas liafði ekki komizt upp nema
eitt þrep. Svo sneri Woolfolk sér að Millie.
„Komdu,“ sagði liann. „Eins og eg sagði áð-
an xiiegum við engan tíma xnissa."
Hann tók í hönd lxennar og vildi leiða hana
til dyi'a.
„Eg sagði áðan, að það væi'i of seint,“ svai'-
aði hún eins og hún vildi fxxrðast hann. „Faðir
minn lifði, en eg dó. Fen sálnanna? Var það
ekki einhver, sem talaði um fen sálnanna,“ bætti
hún við lágt. „Það var satt — og eg lenti í þvi.“
„Maðux'inn, sem bíður verður áhyggjufullui',“
sagði liann. „Hánn treystir þvi, að þú komir.“
„Ágætur maður. Eittlivað kom fyrir hann
lika. llann veiddi fisk, og Nicholas sauð hann
fyrir okkur í mjólk.“
Ósjálfrátt fór eins og hrollur úm liana, er
hún nefndi nafn Nicliolas. Þetta var það, sexn
Woolfolk hafði vonað, hann lcit á það sem merki
að hún væri að ná sér, liugur hennar myndi
komast i jafnvægi aftur — svo að skilyrði sköp-
uðust lil þess, að nú gæti hún snúið baki við
því liðna.
„Nicholas,“ sagði hann bvasslega, þótt liann
heyrði þrusk í stiganum, „er dauður.“
„Ef eg' gæti trúað því,“ sagði hún liugsi. „Ef
eg gæli trúað því, að. liánn feldist ckki í næsla
skoti, þar sem skugga ber á, mundi eg fara fús-
lega. Engin önnur leið væri fær.“
Ilún lagði hönd sína á hjartastað.
„Eg verð að reka liann burt liéðan,“ livislaði
hún. „Það gerði faðir minn um það er lauk. Var-
ir hans bærðust og hann var óstyrkur, en liann
sagði: „Gerðu þetta ekki, slepptu dótlur
minni“.“
„Faðir þinn var hugrakkur maður,“ sagði
Iiann, gramur yfir íiinni einliæfu viðræðu, sem
engan enda virtist ælla að taka. „Og móðir þín
var í sannleika hugdjörf kona.“
Hann ályktaði, að nú væri ekki lengur hægl
að biða, liann yrði að koma henni á burt, taka
liana á brott með valdi, ef þörf krefði. Það var
örvæntingartilraun, það var lionum vel Ijóst, til-
raun, sem gæti haft allt önnur úrslit, en liann
ætlaði, en önnur leið virtist ekki fær. Klæði
hennar voru rifin, hún var hlífarlaus i stormin-
um, og hann leit í kringum sig og sá trefilinn,
sem hún liafði ætlað föður sinum, tók liann og
vafði lionum um brjóst liennar og lierðar.
„Nú erum við komin af stað,“ reyndi hann
að segja sem hressilegast.
Ilún spyrnti i móti rétt sem snöggvast, en
hneig svo hálfvegis í ómegin i faðmi hans. John
Woolfolk bar liana frekar en leiddi út i forstof-
una. Hann leit upp i stigann. Hann var auður.
En eitthvert þrusk lieyrðist uppi, eins og ein-
hver dragnaðist þar áfram.
27. júní, 1945 kl. 10.
Svar frá hershöfðingja japanska setuliðsins
Til: Hershöfðingja ameríska hersins.
1. A meðan engin skipun hefur komið frá keis-
aranum eða fulltrúa hans, er uppgjöf ekki
möguleg. Þetta er ákvörðun allra hermanna
i þessu setuliði, allt frá hershöfðingja til hins
óbreytta hermanns.
2. Amerískum hernaðaraðgerðum gegn þessum
stað verður veittviðnám með samsvarandi hern-
aðaraðgerðum af hálfu japanska hersins. Það
er hættulaust fyrir hermenn úr ameríska hern-
um að leita að skeljum og synda meðfram
Ströndinni (eða í höfninni), meðan ekki er um
neinar hernaðaraðgerðir að ræða.
Viðauki:
Eg er þakklátur fyrir þá góðvild og nærgætni,
sem liershöfðingi ameríska setuliðsins og menn
hans hafa sýnt hingað til. Eg er sérstaklega
þakklátur fyrir hina innilegu vináttu Agana
majórs.
(undirskrift) Watanabe.
Þegar lestri skjalsins lauk, stóð Yamamoto tein-
réttur og þrjóskulegur. Clark snéri sér að hon-
um.
„Mér þykir þctta leitt,“ sagði Clark. Andht Yama-
motos mildaðist. Hann greip hendi ofurstans og
sagði:
„Mér þykir það einnig leitt.“
Agana tók þéssari frétt að líkindum verr en nokk-
ur annar í liópnum. Hann kallaði til japanska að-
stoðarforingjans, Yamamoto, og bað hann að ná
aftur í Watanabe majór.
Japanski fanginn Sakabe, liðsforingi, sem hafði
af heilum hug lagt sig fram til að samkomulag næð-
ist, gat ekki stillt sig. „Þú ert bjáni,“ hreytti hann
úr sér við Yamamoto. „Geturðu ekki skilið, hve
heimskulegt það er fyrir alla hermenn okkar að
deyja fyrir vonlausum málstað?“
Augu Yamamotos leiftruðu hættulega, og hann
svaraði reiðilega og með fyrirlitningu: „Eg er búinn
að heyra nóg frá þér, fyrirlitlegi liðhlaupi.“ Yamam-
oto stillti sig aftur og sagði svo rólega og kurteisis-
lega, að ákvörðun yfirmanns hans væri endanleg.
En Agana færði hann persónulega orðsendingu frá
Watanabe þess efnis, að hann væri þakklátur fyrir
tilraunir hans til að koma í kring því, gem hann
áleit í’étt. I orðsendingunni sagði hann einnig, að
hann óttaðist að koma oftar að ströndinni, því að
þá væri hann hræddur um, að hann gæfist upp.
Þegar bófarnir voru fallnir, komu
Tarzan og nienn hans í ljós, og varð
nú heldur fagnaðarfundur hjá Tarzan,
Mutavo og öllum hermönnunum þcirra.
Mutavo hafði ekki brugðist Tarzan.
Hann sagði líka við konung frum-
skóganna: „Við vildum miklu freniur
vera fátækir, heldur en svíkja loforð
okkar við þig, Tarzan." En nú tók
Tarzan til máls og sagði:
„Þú hefur gieymt því, Mutavo, að eg
gaf þér loforð um að fylgja ykkur
þangað, sem „kirkjugarður" fílanna er,
þar sem meira en nóg er til af fíla-
beini.“
En ef konungur frumskóganna hefði
i raun og veru vitað, live miklar hætt-
ur og raunir loforð hans myndi leiða
hann í, kann að vera, að hann hefði
orðið dálítið híkandi.