Vísir - 09.01.1947, Qupperneq 7

Fimmtudaginn 9. janúar 1947
V I S I R
|)ví viðhafnárföt sín úr bak-
poka sínum og hafði nýlokið
við að húa sig undir dans-
leikinn, er Gertrud kom og
barði að dyrum og kallaði á
liann.
Og hún var sannast að
segja gullfögur, hin unga
mæx’, búin dýrum, en þó ein-
földum kjól, og af mikilli
iiævei’sku bað hún liann að
fylgja sér á dansleikinn, þar
eð faðir liennar og stjúpa
myndu ekki koma þar fyrr
en síðar um kvöldið.
„Ekki liefir nú þráin eflir
Heinricli gcrt hana mjög
þunglynda eða hún er fariix
að taka gleði sína á nýjan
leik,“ liugsaði Arnold, er
hann leiddi hana til dansleiks
i kvöldliúinu, en lxann forð-
aðist að láta þessar iiugsanir
sinar í ljós, þvi að einkenni-
legai’, dásamlegar tilfinning-
ar höfðu vaknað í brjósti
hans, og hjarta lians sló mjög
hratt, og hann þótlist næst-
um heyra ákafan hjartslált
mærinnar, sem gekk honum
við hlið.
„Og á morgun vei’ð eg að
fara,“ sagði hann lágl og and-
vai’paði um leið og mærin
lieyrði iivað liann sagði, þótt
Jiann Iiefði ekki ætlazt lil
þess, og hún sagði brosandi:
„Ilafið engar áhyggjur af
þessu. Það á kannske fyi’ir
olckur að liggja að vera leng-
ur saman — lengur cn yður
Jilcar.“
„Og mundi það vera yður
gleðiefni, Gertrud, ef eg liéldi
Jcyrru fyrir lijá yður?“ sagði
Arnold, og liann fann lxversu
blóðið ólgaði í æðununx og
streymdi til liöfuðs honum,
svo að honuni varð funheitl
um enni og gagnaugu.
„Yitanlega mundi það
vex-ða mér gleðiefni,“ sagði
stúllcan lxlátt áfram, „þér ei’-
uð prúðmenni og góður í yð-
ur og pabba geðjast að yður,
það er cg viss um, og — Hein-
í’icli liefir elclci lcomið aftui’,
eins og þér vitið.“
„En ef hann lcæmi nú á
morgun ?“
„Á morgun?“ endurtólc
stúllcan og liorfði á liann
dölckum, djúpum augunx,
„framundan og tii næsta
morguns er löng, löng nótt.
Á moi’gun! Þér nxunuð slcilja
á moi’gun livað þessi tvö orð
merlcja. En í lcvöld slculum
við elclci uxn þetta ræða,“
sagði lnin óvænt og liratt, en
þó vinsamlega, „í dag er liá-
tiðisdagui’, senx við liöfum
Jxlalclcað til lengi, svo óra-
lengi, og við skulum elclci
spilla gleðinni nxeð dapui’leg-
unx liugleiðingunx og orðum.
—■ Nú erum við lcomin, pilt-
arnir niunu slara á mig lield-
ur en elcki, cr þeir sjá, að eg
lcem með nýjan dansfélaga.“
Arnold ællaði að fara að
svara lienni einhverju, en orð
lians druldcnuðu í dynjandi
liljóðfæi’aslætti, sem nú harst
slcyndilega að eyrum, og það
voru einlcennileg lög, sem
þeir lélcu, þessir hljóðfæra-
leilcarar. Hann mundi elclci
eftir íieinu jieirra og liann
féldc næstum öflxirtu í aug-
un, af hinni milclu ljósadýrð
i salnum.
Gertrud leiddi liann inn í
miðjan danssalinn, þar senx
var stór liópur piltna og
stúlkna, og þá fyrst, er þau
voru lcomin inn í miðjan
liópinn slcildi hún við hann
um sinn, svo að liann gæti
komið sér í lcynni við piltana,
sem þai’na voru.
'»
III.
t fyrstu lcunni Arnold elclci
%
við sig í þessunx lxópi manna,
sém liann þekkti ekki neitt.
Aulc þess hafði það næsta
kynleg álirif livernig þeir
voru klæddir og hversu ein
Jcennilega nxállýzlcu þeir töl-
uðu. Hreinmrinn var hai’ður
og þótt orð þessa kynlega
nxáls liljómuðu vndislega af
vörum Gertrud var öðru
máli að gegna nú. En piltarn-
ir voru allir liinir vinsamleg-
ustu í framlcomu við liann,
og' einix þeirra gelclc franx og
tólc í liönd lians og mælti:
„Þér liafið farið liyggilega
að ráði yðar, lierra, að koma
á fund oklcar. Við lifum Jiér
glöðu lifi og tínxinn milli
þátta líður fljótt.“
„Hvað eigið þér við nxeð
orðunum milli þátta?“ spurði
Arnold, senx furðaði sig þó
mest á þvi, að oi’ð piltsins
báru þess vitni, að liann væi’i
sannfærður unx, að hann aetl-
aði sér að seljasl að í þoi’p-
inu. ,?Eigið þér við, að eg ætli
að lcoma aftur liingað?“
„Langar yður til þess að
fara liéðan?“ spurði piltui’-
inn livasslega.
„Á morgun, já, eða hinn
daginn, cn eg nxun lconxa
aftur.“
„Á morgun,“ sagði piltui'-
inn og liló, „]>að er allt í bezta
gengi. Jæja, við ræðunx þetta
fi'elcai'a á moi'gun, en ekki
nú. En lcoinið nú og eg slcal
sýna vður hvernig við
slcemmtum olclcur hér. þvi að
ef þéi' viljið fax’a á brott á
morgun; gætuð þér ella misst
af tækifæri til þess að talca
þátl i glaumnum.“
Hinir tóku undir þctla og
hlóu íbyggnir á svip, en pilt-
urinn leiddi Arnold við liönd
sér um liúsið liátt og' lágt, en
þar var nú margt lcarla og
Icvenna, og allir voru komnir
til að talca þátt i gleðinni.
Fyi-st g'engu þeir unx liei’-
bergi, þar senx menn sátu og
spiluðu fjárhætluspil, og
lágu peningalirúgur á lxorð-
ununx. Þar næst lconm þeir í
sal lagðan lígulsteinum og
skemmtu nxeiin sér þar að
þeirri íþrótt, að varpa þung-
uin lcúlunx. í þriðja herberg-
inu skémmtu nxenn sér að
því að varpa liringum og að
Hver myrti Estelle Carey? !
Morðið, sem lyfti blæjunni af „Samlaginu“ i Chicago.
um og livei’s konar glæpamönnum, ungum mönnum, sem
liöfðu valið sér þá braut, sem fyrr eða síðar mundi leiða
þá til glötunar. Þetta var einkennilegur heimur, heimur
æsinga og peninga. Blæjunni hefir sjaldan verið lyft eins
vel af Samlaginu eins og við moi’ðið á Estelle (kirey, sem
minnir óþægilega á, að slík örlög eru aldi-ei langt undan
þeim, sem eru á einhvei’n liátt tengdir því.
I
V.
Sagt var, að Geoi’ge Browne og Niclc Dean lxefðu not-
að 65 Jnisund dollara til að setja á stofn Colony-lclúbb-
inn, þar sem Estelle Carey var drottning.
Við höfunx séð, hvernig lífi lnin lifði. Hún geklc í dýr-
unx fötum, átti mikið af slcartgripum og dýrindis loð-
lcápur. Myndir fundust af henni á hestbaki, við veiðar
og alls lconar sport.
En liamingj ustjarna Samlagsins var að dvína og sömu-
leiðis Estelles. Willie Bioff var handtekinn í api’íl 1940
og sendur í fangesi til að afplána sex mánaða dóm, senx
hann hafði skotið sér undan í átján ár.
Kvikmyndastjörnurnar Constance Bcnnett og Anita
Louise lxöfðu verið rændar af skartgripaþjófum og grun-
ur lélc á, að ránið hefði verið slcipulagt í Colony-klúbbn-
unx. Lögreglan kom í óvænta heimsókn í næturklúbbinn,
fann þar ólöglcgt spilavíti og lokaði lxonum. Þetta gerð-
ist í marzmánuði 1941. Lögreglan var nú lcomin á sporið
eftir foringjum Samlagsins. 1 maí 1941 voru Willie Bioff
(senx þá var fyrir hálfu ári búinn að afplána sex mánaða
dóminn) og George Browne handteknir og álcærðir fyrir
að kúga fé út úr lcvilcmyndaframleiðendunx.
Leitað var að Niclc Dean til að vitna gegn Bioff og
Browne, en liann fór huldu höfði. Estelle fór huldu lxöfði
nxeð Dean og lilaði liár sitt svart (upprunalega var hún
ljóshæi-ð), til að lcomast hjá því að þekkjast. En 1. des-
ember 1941 var Dean lxandtekinn í Chicago og álcærður
fyi'ir að liafa verið í vitorðimeð Biolf og Browne. Sarna
dag var flogið með hann til New Yoi-k, þar sem mál þre-
menninganna voru dæmd.
Lögreglunni til mikillar liryggðar játaði Dean á sig
sökina 8. marz 1942 og var dæmdur í 8 ára fangélsi og
10 þúsund dollara selct. En þótt Dean skýrði elcki frá
neinu unx Sanxlagið, þá létu Bioff og Browne lögreglunni
í té ýmsar mikilsverðar upplýsingar.
En hvar var Estelle Carey. á þessu tímabili? Á tímabil-
inu fi'á handtölcu Niclc Dean og dauða hehnar vann liún
hvergi. En hana virtist elcki skorta fé. Hún liafði nxi litað
hár sitt í’autt og tólc íbúð á leigu í lélagi við Maxine Bu-
turff, sem hún hafði lcynnzt meðan þær uniiu báðar ti
veitingahúsum.
VI.
Flestar upplýsingarnar, sem lögreglan féklc við rann-
sólcn morðsins á Estelle Carey, í'eyndust henni gagnslaus-
ar. Weymar (lcaupsýslumaðui'inn) hafði elclci séð hana
síðan tveim dögunx áður en hún var myrt. Hermaðurinn,
sem bi’éfin fundust frá, var við skyldustörf sín í Texas,
þegar nxorðið var framið. Ömögulcgt reyndist að relcja
slóð manns þess, sem sást hlaupa lit bakdyramegin með
loðkápurnar tvær. Milcill fjöldi af þeklctum loðkápuþjóf-
£ (£. SuwcuqkA:
Apynjunni Kila féll elcki vel, a'ð
liinn nýi maki hennar skytdi sýna
nökkUÍri annari Veru áhuga. Hún varð
þess vegna afar áfprýðissöm i garð
Tinu og læddist aftan að henni.
f Ycc : u:."-
Tina liafði allan liugann við að fylgj-
ast með bardaganum milli Kungu og
Toglat og þar af lciðandi varð hún ekki
vör við, þegar apynjan læddist að henni.
Skyndilega fann Tina, að ....
.... tekið var utan um liana og hún
borin á brott. „Kungu“ lirópaði liún i
angist. En Kungu var i ófsalegum bar-
daga við andstæðing sinn og veitti þvi
engu öðru eftirtekt. Hann lieyrði ekki
katl Tiiiu.
En Chris Jensen heyrði tirópin í
Tinu, þó að liann væi'i lié’r um bil með-
vitundarlaus af kvölum, vegna meiðsl-
anna, sem grjótskriðan olli honum.
..Tina — dóttir min,“ sagði ’hann t
liálfum hljóðum. ....:.