Vísir - 10.04.1947, Side 7

Fimmtudaginn 10. april 1947
V I S I R
70
sem sigra og sigraðir eru, margt illt aS þola. Ekki var mínu
heimili miskun sýnd. Verið þakklát, að þið fáið að halda
lífinu.“ — Og er hann hafði svo mælt sneri hann á hæli,
og gekk á hrott með foringjum sínum, og skildi eftir tvo
varðmenn við dyrnar.
Ilann steig aftur á hest sinn úli í húsagarðinum og reið
á brott, til þess að stjórna gagnslausri vörn milli limgarða
og skurða við Gastledore, í úrhellisrigningu. Og við lieyrð-
um, er höfðusmaðurinn, sem hann skildi eftir sem yfir-
sljórnandaí í Menahilly, gaf fyrirskipun um að hefja eyði-
leggingarslarfið. Og þegar i stað var byrjað að tæta sund-
ur þilborð á veggjum. Við Iieyrðum braka i viðum og rúð-
ur brotna i mjöl, er þeir brutu gluggapóstana. Og þegar,
er þannig var liafinn þessi leikur, sneri Mary sér að Jolm
og mælti: „í guðanna bænum, ef þú veist um nokkurn
feluslað, þá segðu þeim frá bonum, svo að liúsinu verði
bjargað. Eg skal taka alla sök á mig, er faðir þinn kemur
heim.“
Jolin svaraði engu. IJann horfði á mig, en enginn veitti
því atlijTgIi, nema Gártred, sem i þeim svifum lyfti liöfði
sínu. Varir mínar bærðust ekki, en eg horfði á liann af
eins mikilli liörku og miskunnarleysi og Robartes lávarð-
ur liafði gert. IJann var liugsi um stund, og mælti svo
mjög hægt: „Mér er ekki kunnugt um neinn felustað.“
Eg held, að eyðileggingin hefði verið léttbærari, cf her-
mennirnir hefðu framkvæmt hana drukknir, háværir,
hlæjandi, en af þvi að þeir voru sigraðir menn, og vissu
það, framkvæmdu þeir hana köldu blóði, í villimannslegu
æði, og án þess að mæla orð af vörum'.
Dyrnar á málverkasalnum stóðu opnar, en tvcir varð
inenn höfðu tekið sér stöðu beggja vegna við þær. Eng
inn mælti orð af vörum. Hermennirnir liéldu áfram að
rífa þilborð frá veggjum og mölva liúsgögn. Þeir keyrðu
axir af aleRi í borðið mikla i matsalnum og skildu það
eflir í búlum. Axarhljóð og brak og brestir og dæsur her-
manhanna við eyðileggingarstarfið heyrðist án afláts. Hið
fvrsta, sem kastað var til okkar yfir gólfið, var sundur-
tyett málverkið af konunginum, augljóst var að á þvi hafði
verfð troðið með aurugum hæl, það var rifið í sundur
um ínunninn, en efri hlutinn var óskemmdur og það var
sem augun þunglyndislegu störðu á okkur, ásökunar. og
möglunarlaust.
Við heyrðum, að liermennirnir fóru upp stigann og
brulust inn í suðurlierbergin, og er þeir brutu hurðina
í dyrunum að íbúð Mary fór hún að gráta, lágt, með þung-
um ekka, og Alice vafði liana örmum og reyndi að hugga
hana eins og hún væri lílið barn. Við hin sátum eins og
vofur, agndofa. Allt í einu leit Gartred upp, þar sem hún
sat við gluggann.
„Við, þu og eg, Ilonor, erum einu maðneskjurnar í
þessum hóp, sem sagt verður um, að ekki ’renni dropi
Rashleighblóðs í æðum. Segðu mér, spilar þú pikket?“
„Iig liefi ekld spilað það siðan bróðir þinn kenndi mér
það fyrir sextán árum.‘
„Eg liætti þá að hafa betur,“ sagði hún. „Viltu hætla
á að spila við mig?“ — Um leið og hún sagði þetta brosti
hún, tók spilin og stokkaði þau. Var mér vel ljós tvöfeldni
liennar, er liún vildi fá mig í þennan leik.
„Kannske,“ sagði eg, „cr meira í húfi en nokkurar silf-
urstengur?“
Við heyrðum hermennina tranípa uppi á lofti og hvern-
ig þeir keyrðu axir sinar í viðma. Rúður brotnuðu og
lijaragluggi féll til jarðar í garðinum.
„Ertu smeyk við að keppa við mig?“
• „Nei,“ sagði eg, „eg er alls ósmeyk.“
Eg færði stól minn að borði liennar, þannig, að eg sat
gegnt henni. Hún rétti méí* spilin til að draga og stoklca,
og þegar eg hafði gert það fékk cg lienni þau aftur, þvi
að hún álti að gcfa, Og nú hófsl hinn einkennilegasti spila-
leikur, sem eg hefi tekið þátt i, því að það var silfrið,
inikill auður, sem Gartred aétlaði sér í sigurlaun, en með
minum sigri gekk hann úr greipum hennar, og' — öryggi
sonar Richards var tryggt. .
Aðrir, sem þarna voru sálu þögulir og smnulausir, og
of lamaðir andlega og líkamlega, lil þess að furða sig á
tiltæki þessu, og ef einhverjir i liópnum gerðu það, munu
þeir hafa gert það af liryllingi og óbeit, vegna þess misk-
unnarleysis, sem fram kom hjá okkur, Gartred og mér,
sem ekki áttum heima í MenabiIhT.
Og nú hófst fyrsti þáttur léiksins og er Gartred hirti
einn slaginn heyrðum við, að hermennk-nir voru að rifa
niður veggtjöldin í svefnherbergjunum uppi. Allt í einu
barst brunalykt að vitum okkar og reykur leið fyrir
glugga málverkasalsins. . .
,,Þeir hafa kvcikt i útihúsunum fyrir framan Iiúsið,“
sagði John, án þess að láta sér begða.
„Það rignir svo mikið, að eldurinn mun slokkna,“ hvísl-
aði Joan. %„Eldurinn getur ekki náð að breiðast út, ef
áframhald verður á úrkomunni."
Eitt barnanna fór að snökta og Deborali, sem mér
liafði virzt svo hranaleg við fyrstu kynni, tók barnið á
kné sér og fór að hjala við það. Brunalyktin var megnari
en ella, vegna rigningarinnar, og svo mikill var atgang-
urinn uppi á lofti, að það var engu líkara cn að hermenn-
irnir væru að liamast við skógarhégg, en ekki að höggva
sundur stólparúmið stóra, sem Alice hafði legið í, er hún
fæddi börn sín. Þeir köstuðu stórum spegli, sem var i
svefnherberginu út í grasbrekku við húsið, þar sem hann
fór í þiisund mola, og þar næst var hent út brotnum
kertastjökum og blómakerum, og loks stólum með ísaum-
uðum bökum og setum.
„Fimmtán,“ sagði Gartred, og lagði tígulkónginh á
borðið, en eg svaraði: „Átján,“ og tók hann með ásnum.
Nokkurir uppreistarmanna komu niður stigann og var
fyrirliði þeirra höfuðsmaður að tign. Hermenn þessir
höfðu meðferðis allan þann fatnað, sem þeir höfðu fund-
ið i svefnherbergi Mary og Jonatlums, skartgripi heimar
sömuleiðis, greiður og bursta, og hin fíngerðu veggtjöld,
sem prýddu herbergi þeirra. Þessu kuðluðu þeir saman í
pinkla og bundu upp á klyfjaliesta, sem biðu i liúsagarð-
inum. Þegar lokið var að búa um þetta leiddi hermaður
þá burt úm undirgöngin; annar kom mcð tvo hesta i
slað hinna. — Gegnum brotna glugga salarins gáíurn við
séð óskipulega floklca uppreistarmanna fara fram hjá
brennandi útihúsunum í áttina til sjávar, og þeir störðu
glottandi á húsið, þar sem þeir sáu félaga þeirra hamast
við eyðileggingarstarfið. Þeim var nú farið að hilna og
urðu æ kærulausari. Þeir kölluðu til félaga sinna á undan-
- Smælki —
Miðaldra jómfrú fussa'Si, 'þeg-
ar einhver minntist á, aS þaiS
væri afleitt, aS hún skylcli ekki
vera gift.
...Eg á hund sem urrar, páfa-
gauk, sem bölvar, arineld sem
reykir og kött, sem er úti allar
nætur. Hvers vegna skyldi egT
óska eftir eiginmanni ?“
MeSal þjóöflokka, sem viiS-
haía fjölkvæni, einkum Mú-
hameöstrúarmanna, biöja eig-
inkonur stundum menn sína aö
kvænast annari konu í viSbót,
þegar þær eru ofhlaönar hús-
verkum og börnin koma of ótt.
Ef slíkri beiSni er synjaS, get-
ur eiginkonan kært eigin-
manninn og venjulega verður
hann þá aS láta aS kröfu
hennar.
„Af hverju skilaðir þú ekki
boSunum, eins og þú varst
beðinn?" spurSi maSur þjón
sinn.
„Eg gerSi eins og eg gat,
herra.“
„Eins og þú gazt. Já, ef eg
heföi vitaö, aö þaS var asni.
sem eg sendi, þá heföi eg eins.
getaö fariö sjálfur."
Frjósamasta læöa, sem um.
getur, mun vera í eign ame-
rískra hjóna í borginni Azusa í
Kaliforniu. Kisa þeirra, Muífet
aS nafni, er n ára og liefir átt
ioo kettlinga.
Fimmtán minútum áöur en.
fyrstu sprengjurnar féllu á
Pearl Harbor 7. desember 1941,
ók mjólkurbíll inn á Hickam-
flugvöllinn, sem herinn notar.
Þegar bíllinn hafSi stöSvazt
fyrir fratnan hermannaskálana,
fór bifreiöarstjórinn út og
þóttist vera aö lagfæra eitt-
hvaö í hreyflinum. Um leið og
amer.isku flugmennirnir flýttu
sér til flugvéla sinna, féllu hliö-
arnar af mjólkurbílnum og séx
Japönurp, sem höfBu faliS sig
þar og voru vopnaðir hríö-
skotabyssum, tókst aö drepa
áttatíu Bandarikjamenn, áöur
en þeir voru drepnir sjálfir.*
TARZAN
E11 á moðan liinn herskái sjóræn-
íngjaforingi skipaði varðmönnum sin-
u'.n aö leila Tarzan uiipi og vega Iiann
Iteýrði Tarzan aöt, sem fram, fói-, þvi
að hann var ekkl langt ítndan.
Ha,un liafSi ekki .farið i'rá húsinii.
heldur 'hékk á báðimuh.öridum á glugga-
sillunni.])amng þö, að hann sæist ekki
innari frá. Um leið og vörðurinn var
farinn burlu. höf Tarzan sig varlega ..
... upp, svo að liann gæti litaz.t ttni
i herberginu, og þá sá liann sjóru ■ -
ingjaforingjann leiða Nóddu út úr því
og inn eftir ganginum. Á næsta augnn
biiki var Tarzan kominn ....
.... inn i lierbcrgið a:'tur. En 1 þv;
vHdi svo til, að vörður ei :. n dregist
liafði aftur úr, leit forvitni cg inn i
herbcrgið — og i sa ia ’ etfangi ■
hann til sverðs síns.