Vísir - 29.05.1947, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 29. maí 1947
V I S IR
9
inína, að það sé tilgangslaust Xvrir yð«r að lialda kyrru
fvrir hér.“ .
102
„Það er ekki uni annað talað i bænum.“ sagði hún, „en
íangelsun Sir Richards. Þeir, sem áður kvörtuðu yfir þvi
hversu harður hann var í horn að taka, krefjast þess nú,
að hann sé laús látinn. Síðdegis í dag söfnuðust vfir eitt
þúsund manna saman fyrir utan kastalann og kröfðust
þess, að lionum yrði sleppl úr haldi. Þcir verða undan að
láta, ella gera menn árás á kastalann og brenna hann til
grunna.“
„Setuliðsstjórinn er að framkvæma skipun yfirboðara
sinna og annað ekki,“ sagði eg. „Menn verða að snúa sér
til ráðsins og Sir Edwards Hyde.“
„Það er sagl,“ sagði Matty, „að ráðið hafi farið aftur til
Truro, af ótta við uppreisn.“
Þetta kvöld, eftir að dimmt var orðið, barst mér að eyr-
um fótatak fjölda mauna, köll og hróp, en bjarma lagði á
loft, af blysum, er menn báru. Steinum var kastað i ráð-
húsgmggana, og gestgjafi minn lét setja hlera fyrir glugga
liúss síns í varúðar skvni snemma kvölds.
„Þeir hafa Röfaldan vörð við kastalann,“ sagði Matty,
„og hermennirnir vérða enn að liafast við í stöðvum sín-
iim.“
Eg hugsaði um það með beizkju, að svona værj lífið
oft og tíðum, nú, er allt liafði snúizt gegn Ricliard minum,
ætti liann hylli lýðsins að fagna. Það var óttinn, sem knúði
fólkið til alhafna. Það treysti ekki Ilopton lávarði eða nein-
um öðrum hershöfðingja en Richard. Aðeins Grenvile-
maður gat hindrað það. að fjandmennirnir sæktu fram
vestur yfir Tamar.
Þegar Roscarrick herdeildarforingi loks kom gat eg séð
af þreylulegum svip hans, að ekkert að ráði hafði áunnizt.
„Hershöfðinginn hefir gert okkur orð,“ sagði liann, „að
liann gefi aldrei samþykki sitt til þess, að reynt verði með*
valdi að lejrsa hann úr lialdi. Hann hefir farið í'ráhf'á, að
liann verði leiddur fyrir lierrétt, og að fá tækifæri til að
l)era þar fram varnir i máli sínu í áheyrn prinsins. Og hann
bað okkur og allan lier sinn að sætta okkur við yfirstjórn
Hoptons.“
Hvers vegna, í herrans nafni, liugsaði eg, gat hann ekki
sjálfur gert liið sama fyrir einum sólarlning?
„Það verður þá ekki neitt uppþot, og ekkert álilaup gert
á kastaíðnn.“
„Herinn gerir ekki áhlaup.“ sagði Roscarrick. „Við höf-
um unnið Hopton lávarði hollustueið. Þér hafið heyrt síð-
ustu tiðindi?“
„Nei.“
„Fjandmennirnir hafa tekið Dartmoulh herskildi. Setu-
liðsstjórinn, Sir Hugh Pollard, og þúsund menn, voru
teknir höndum. Fairfax hefir nú komið sér fyrir i víg-
linu j Devon frá norðri til suðurs.“
Það var því enginn timi til að setja herrétt og taka fyrir
mál Richards.
„Ilvaða fyrirskipanir hafið þið fengið,“ spurði eg þreytu-
lega, „frá hinum nýja yfirmanni ykkar?“
„Engar enn sem komið er. Hann er í Stratton, og býr sig
undir að taka við starfi sínu. Við búumst ekki við neinum
fyrirskipunum frá lioniim næstu tvo daga. Eg stend yður
því til boða þáiigað til. Og eg liygg — afsakið hreinskilni
Vesalings Roscarrick Iierdeildarforingi. Eg var honum
íil mikillar byrði. En eg gat ekki sætt mig við það að fara
meðan Richard var fangi i Launceston-kastala.
„Kannske eg gæti reynt- að tala sjálf við setuliðsstjór-
ann ?“
En hann var vondaufur um árangur af þvi. Hann kVað
setuliðssljórann ekki líklegan tit að brevta ákvörðun-
um sinum, þótt kona kæmi lil lians í þvi skvni.
„Eg skal fara aftur í fyrramálið,“ sagði liann, „og að
minnsta kosli afla mér vitneskju um liðan hershöfðingj-
ans.“
Og þar með fór hann — og framundan var önnur and-
vökunótt.
En cr morgnaði vaknaði eg við mikinn trmnbuslált i
fjarska og eg heyrði fótatak hersveita og hófaslátt fyrir
neðan glugga mína. Skyldi herinn vera lagður af slað
samkvæml nýkomnum fyrirsldpunum Iloptpns lávarðs?
Iíg bað Matly um að skreppa niður og afla frétta, og gesl-
gjafinn sagði, að hreyfing hefði komið á herinn þegar i
dögun. Allt riddaraliðið var lagt af stað norðúr á bóginn.
Eg hafði nýlokið morgunvcrði, er hraðboði kom með
skilaboð frá Roscarrick, þess efnis, að hann hefði fengið
skipun um að fara þegar lil Slratton, þar sem Hopton lá-
varður ætlaði sér að stefna liði sinu norður iil Torrington,
og ef eg ætti einhvcrja vini eða ættingja í héraðinu væri
bezt fyrir mig að fara þegar í stað til þeirra. Eg átti þar
enga vini eða ætiingja, og mundi heídur ekki hafa leitað
ásjár þeirra, hefði eg átt þá. Kvaddi eg gestgjafann á fund
minn og bað hann um að sjá um, að eg væri horin til
Launcestonkastala, því að eg vildi ræða við setuliðsstjór-
ann. Eg fór þangað vel dúðuð, með Maíty mér við hlið
folgangandi, en fjórir.menn báru burðarstólinn. Þegar að
kastalahliðinu kom krafðist eg þess, að fá að hafa lal af
höfðuðsinanninum, sem var yfir varðflokknum. Hann
kom, órakaður, og var að gyrða sig sverði sínu. Mér flaug
i hug livaða ákúrur hann mundi liafa fengið frá Richard
fyrir sfika framkomu.
.. „þjg væri .yðiu' þakklát," sagði eg, „ef þér vilduð færa
Sélfíijðssljórámtm skilaboð frá mér.“
óSetilÍi'ðéffjórinn iveíilir: enguin álieyrn, áu skriflegrar
beiðöi,” sagði hanií. ■' (
' „Eg'héfi héY bréí meðfei’ðiév sagði eg, „Kannske gæluð
þér afhent líöfnim það/“
Ilann handlék bréfið, með efasvip, og horfði svo á mig.
„Hverrar erinda komið þér, frú, ef mér levfist að
spyrja '
><-
Ilann var ekki óvinsamlegur á svip, þrált fyrir ósnyrti-
mannlega framkomu, og eg ákvað að reyna frekar.
„Eg kom til að spyrjast fyrir um Sir Richard Grenvile.“
Hann rétti mér þegar bréfið.
„Mér þykir það leitt. frú íhín góð, en þér haiið farið
erindisleysu. Sir Richard er ekki her nú.“
Eg varð þegar loslin skelfingu, og óttaðist, að þeir hefði
tekið hann af lífi i skyndi.
„Við hvað cigið þér?“
„Hann var fluttur í gæzlu varðflokks til St. Michaels
Mount“, svaraði höfuðsmaðurinn. „Sumir hermanna Sir
Richards skeyttu engu um bannið við að fara úr herstöðv-
unum, og söfnuðust saman fyrir utan kastalann í gær-
kvöld, og kröfðust þess, að lionum væiá sleppt úr haldi.
Setuliðsstjórinn áleit bezt að flylja liann héðan.“
Og á andtartaki skipti ekki neinu, að mér fannst, um
Bóndinn á banasænginni:
„Eg’ liræbist hve .óguölega eg
þefi' lifafi. I-jakliS. þýr, að eg*
;peti frelsaö sálu, mína ef eg
gæfi kirkjunni jöröina núna ??
Presturinu : „Ekki spillir þaö,
og sjálfsagt er aÖ reyna þaÖ,,i‘
Jón lati sagöi aö enska máL
tækiö væri ósatt „aö tíminrése
peningar“ því hann heföi ætíö
haft nóg af tíma en litiö a£
péningum.
Ileyr á
endemi
Framh. af 4. síðu. %
hækka kaupið fvrir bina
fjölmennu yerkamannastétt,
og bæta lifskjör liennar.
Eu þetta tal er argásta
blekking.
Verkamenn geta ekki grætt
á kauphækkun nema rétt í
svip, þegar svo er komið að
atvinuvegirnir eru hættir að
bera sig. Þeir hafa ekkert upp
úr kauphækkun núna nemá
atvinnuleysi óg kreppu; eða
skilja ekki Þjóðviljamepn,
að Stalín bóndi í Kreml getur
tæplega verið að níðast a
verkamönnum sínum með að
kaupa frá íslandi miklu dýr-j
ari fisk eða aðrar fram-
leiðsluvörur, en hann gelut-
fengið frá nágrannaþjóðuni
okkar.
Þjóðviljamenn vita þettd
allt saman vel, þeir eru aðj
eins að feta ]>á leið, sem Mard
og Lemn liafa skipað komm|
únistaflokkum allra landa að”
fara.
M. G.,-;j
í dag.
G. Á. Björnsson & Co.
Laugaveg 48 — Sími 7530.
8EZT AÐ AUGLfSA IVÍSI
€. BuwmyliAi

TARZAN
Þaðtjejð ekki á löngu að höggin yektu
Tarzan. ' Hann lauk upp augunuíá og
leit í kring um sig. Sá hánn þá hvar
Njáma sat við hliðina á honum og lét
íúl ófriðlega.
Gleði Tarzans, yfir að .sjá Nkima aft-
ur .snýrist hiýitt upp i kvíða, þegar hann
heyrði frcttirnar, scm litli apinn liafði
að færa. Jane lá mikið veik heima í
lcofa þeirra.
Fullur kvíða þaut Tarzan af stað til
þess að lijálpa malca siniun. llann hljóp
eftir götustígnum,' cn aþinn litlí Sveífl-
aði sér milli trjánna eftir vafningsjurt-
unum.
Þegar heim kom, sá Tarzan strax að
Jane. var mikið veik. Hún hafði ákafá
O
hifásótt, og þegar Tarzan talaði við
hftna, gat liann séð á augum hennar,
að.hún þckkti hann ekki.