Vísir - 09.10.1947, Blaðsíða 7

Vísir - 09.10.1947, Blaðsíða 7
Fimmtudaginn 9. október 1947 V I S I R 7 S. SHELLABARGER : ^iguríeaaríMt 60 KASTILIU fjandmennina. Allt í einu varð honum ljóst, að nóttin var eldvi lengur eins koldimm og áður og þá kom liann auga á risavaxinn Asleka, er barðist við háan og þrekvaxinn Spánverja. Spánverjinn felldi andstæðing sinn og þá veitti Pedro því eftirtekt, að spænski kappinn hélt utan um einn félaga sinna, sem virtist örmagna. En --Guð sé oss næstur! „Katana!“ hrópaði Pedro. „Katana! Juan!“ Á sama aunabliki prjóna'ði Soldán, frísaði og sparkaði frá sér með framfólumun, lmeggjaði siðan og féll. Azleki liafði komið lagi á lcvið honum. En Pedro kom fótunum fyrir sig og stóð andartaki síðar við lilið Ivatönu og Juans, sem höfðu snúið bökum saman með nokkurum Spánverj- um og ætluðu að verjast meðan nolckur stæði uppi. Katana studdist við handlegg Juans. Hún leit upp, þreytuleg á svip, en kannaðist strax við Pedro og rak upp lágt gleðióp, en sagði síðan eitthvað, sem hann gat ekki greiní. „Hvers vegna standið þið hér?“ lirópaði Pedro. „Ilörfið -—- fylgið hinum eftir !“ „Hverjum?“ óskraði Juan. „Við höfum verið umkringd síðustu liálfa klukkustundina. Við verðum að verjast, með- an nokkur getur vopni valdið. Littu i kringum þig.“ Pedro svipaðist um í fyrsta sinn, síðan hann hafði tryllzt af umhugsunini um Katönu. Fáeinir smáhópar Spánverja vörðust hingað og þangað á garðinum. Þeim virtist ekki undankomu auðið. Lík Spánverja lágu um allt eins og hráviði, en ludíánarnir voru þegar farnir að ræna þau og' varð það til þess, að hópurinn, sem Pedro hafði sameinazt, fékk tóni til að kasta mæðinni sem snöggvast. „Það eru ekki fleiri á lífi úr baksveitinni,“ sagði Juan „Velasques er fallinn, en hesturinn var skotinn undan Alvarado, sem mun hafa komizt yfir. Við vorum um- kringd og komust ekki lengra.“ „Við skulum komast undan!“ svaraði Pedro, opnaði síðan hjálmlilifina og kallaði af öllum kröftum til hóp- anna, sem í kring voru. „Santiago og Spánn. Sameinizt okkur! Höldum undan i einum hóp! Allir samtaka! Hing- að! E sp a n a! E s p a n a!“ Þetta kall har tilætlaðan árangur, enda tók Garcia undir með þrumuraust sinni. Spánverjar tóku að brjóta sér leið til þeirra, einn í einu eða í smáhópum, unz þarna voru tuttugu hraustir menn í skipulegum liring. Indíánarnir sóltu að hringnum af æði, en fengu ekki rofið hann. „Látum nú undan síga. Fet fyrir fet. Engan asa. Leggið ]>á í andlitin. Blindið rakkana, Lálum þá heyra heróp oklc- ar. S a n li a g o! E s p a n a!“ Pedro stjórnaði undan- haldinu. Þelta. óp, sem Indíánariiir höfðu lært að óttast, skaut þeim enn skelk í bringu, þeir hrukku fyrir Spánverjum, sem sóttu fram um tuttugu metra. „Við hrytjum þá niður eins og sauðfé. Ef þeir óttast óp ykkar, liversu mjög óttast þeir þá elcki svérðin! Sýn- um þeim, hverju spænslc baksveit fær áorkað með aðstoð Santiagoá!“ Pedro vissi, hvernig liann ætti að auka mönnum sínum þrek. Það hcfði varla liaft meiri áhi’if, þótt þeir hefðu fengið teyg af aquardiente (brénnivíni) til að væla á sér þurrar kverkarnar. Þelr sóttu nær skarðinu hægt og bitandi, en ófurefíið var svo mikið, að jafnt og þétt fæklc- aði í hóynum og hringurinn minnkaði. „Sjáið, pillar, við erum kotmnir að fvrsta skarðinu. Yfir nú í flýti. Við Garcia mununi halda þéim í skefjum hér á brúninni. En lialdið hópinn.“ Það var næsta furðulégt, að þau skyldu komast yfir, því að enn voru bátar Indíána þar á sveimi og bátsverjar reyndu að rjúfa hringinn með því að róa bátunum af al- efli á mennina. Þau lcómust upp á garðinn hinum megin við illan leik og voru þá-að; niðurfalli komin af mpeði. j Pedro leit i kringum sig og sá, að Katana riðáðf á fótum um, þótt hún berðist enn af móði. Iiún var náföl af þreytu. Við og við hættu fjandmennirnir álilaupum sínum, til þess að fylkja liði á ný og þá notuðu Spánverjarnir jafn- an tækifærið til að kasta mæðinni, en gættu þess þó alltal' að halda undan jafnt og þétt í áttina að næsta skarði. Nú birti óðum og Pedro sá marga vina sinna liggjandi í valn- um, auk fjölmargra, sém komið höfðu með Narvaez og bann þeklcti elcki. Nú var líka svo bjart orðið, að þau gátu greint þriðja og síðasta skarðið i garðinum. Pedro varð ljóst, að atlögur Indíánanna beindust fyrst og fremst að honum, því að liann lieyrði æ oftar viður- nefni sitt, „Xiuhtekuhtli!“ eða „eldguðinn!“, kallað með- al þeirra, sem á sóttu. Hann grunaði, að þeir vildu heldur ná honum lifandi ,en vega hann, því að guðum þeirra mundi verða mjög þóknanlegt, ef svo frægur maður yrði tekinn höndum. Ef til vill réð þetta nokkuru um, að liann hafði ekki verið felldur. Ilann var svo þreyttur og illa á sig kominn að mörgu leyti, að það var vart liugsanlegt, að hann hefði sloppið að öðrum kosti. „V i v a, s e n o r e s!“ stundi liann upp. „Við erum senn hólpnir. Sjáið — -—“ Allt i einu var gerð afar snörp liríð að honum og þeir, sem að honum sóttu, lirópuðu liver i kapp við aunan: „Xiuhtekuhtli!“ En með því að beita böfði, öxl, hné, fæti, sverði og skildi tókst honum að verjast atlögunni og síð- an að lirekja Indíánana sem snöggvast af höndum sér. „Samtaka út i!“ En er liann litaðist um, lá við að honum féllust hendur, því að utan lians stóðu aðeins fjórir menn uppi: Katana, Juan Ruano, Garcia og Narvaezmaðurinn, sem fékk í sömu andrá spjót i óstinn og féll dauður niður. * Pedro snéri báki við Indíánunum, sem stóðu fyrir aft- an hann, stökk til Iiatönu og þreif utan um hana. „Iiöfum liana á milli okkar,“ hrópaði hann til Juans. Um leið lilupu þau, Juan og Ruano að siðustu Indiánun- um, sem vörnuðu þeim vegarins að skarðinu, en það var i tuttugu metra l’jarlægð, ruddust í gegnum fylkingu þeirra og' stulcku niður í vatnið í skarðinu. Pedro heyrði óljóst öskur mikið að baki sér, en hann liugsaði aðeins um að hrjótast áfram og það gaf honum aukna von, að á hinum bakka skarðsins stóðu margir Spánverjar. En flótlinn átti ekki að lánast svo auðveldlega. Indíán- arnir veiltu þeim þegar eftirför út í sundið og á samri stundu var báti róið að þeim frá hvorri hlið. Pedro sá Garcia hvolfa öðrum, en hinn snéri frá, eins og bátsverj- ar ætluðu að bíða betra færis. Ruano var liarfinn, Pedro, Katana og Garcia höfðu fleygt frá sér skjöldunum og höfðu aðeins sverð og rýtinga að’vöpni. Indíánarnir, sem óðu á eftir þeim, komust svo nærri þeim, að þeir gátu náð tökum á þeim, en vonin um björgun gaf þeim mált til að hrista þá af sér. Drottinn! Hvers vegna hreyfði hann hvorki hönd né fót lil hjálpar þeim, þessi alhrynjaði og vopnaði riddari, sem stóð á skarðsbrúninni? Hann var sýnilega einn af foringjum Narvaez, en hjálmhlíf hans var lokuð og Pedro þekkti ekki brynju lians. Mennirnir, sem hjá honum stéðu og átlu að verja undanhaldið, ef með þyrfti, voru einnig úr liinu upprunalega liði Narvaez. Þeir livöttu Pedro, Katönu og Garcia tii að hraða sér, en þeim var meiri nauðsyn, að þeim væri rélt spjótskaft, svo að þau gætu vegið sig upp úr vatninu. Pedro var svo móður, að hann gat elíki stunið upp nokkuru orði, aðeins rélt fram aðra liöndina í liljóðlátri hæn. Ifann leit um öxl um leið og kom auga á bátinn, sem frá liafði snúið og hafði álta menn undir áruni. Hann nálgaðist nú skjótt. „Réttið mér spjótskaft,“ stundi liann og teygði sig enn hærra, jafnframt þvi sem hann sluddi Katönu. Þá lyfti riddarinn hjálmhlífinni og' andlit Diegos de Silva kom í ljós. Ilann lét sem liann hcyrði ekki orð Pedros, studdist að- cins fram á spjót sitt og starði þegjandi á liann. De Silva liefði ekki gelað reynzt Pedro verr, þótt hann liefði greitt honum högg i þessum riáuðum hans. En nú var öllu lokið, Brúnar, sterklegar hendur þrifu til Pedros af svo miklu afli, að hann gat ekki hrist þær af sér. Ilann, Ivatana og Garcia voru tekin um borð i bát- inn, án þess að þau fengju nokkurrj vörn við komið, „Guð minn góður!“ hrópaði de Silva, ef til vill til áð' réttlæta sig í augum írianna sinna. „Þetta var lnyllilegt! Lo siento mucho (mér þykir mikið fyrir því), de V a r g a s.“ XLI. Indiánar tóku nokkur hundruð Spánvel'ja og' Tlaskala til fanga á undanhaldihu og eiiginn • þéirra gat gerl sér vonir um að fá að halda lífi. Hjörtu þeirra áttu að falla guðunum í skaut, en kjötið slríðsmönnunum, svo að þeir gætu etið það sér til afls- og vizku-auka. Fangarnir voru flokkaðir cins og sauðfé eftir metorðum og þvi var ljóst, að Pedro dc Vargas mundi verða miðdepill hátíðaliald- anna. Aztekar höfðu aldrei tekið eins mikilvægan fanga. Hann liafði verið næstæðsti máður setuliðsins í fjarvist —Smælki— Sagt er aö konum hafi aldrei þótt gaman af dagblööum, fyrr en þær koma aö staö, sem framhaldssagan hefir veriö rif- in af. Amerískt tímarit sagöi frá því nýlega, aö á Indlandi væru til 88 ríkjandi furstar, er.hefðu samtals 968 mismunandi heið- ursávörp viö ýmisleg tækifæri. Meöal þeirra eru : „Konungur konunganna", „Keisari verald- arinnar'þ „Vitrasti maöur heimsins", „Göfugastur allra göfugra“ og „Mesti landvinn- ingamaöur allra tíma." í búÖinni: Maöur nokkur var að skoða hálshindi, en tók eftir því að þeim var hent í sérstaka skúffu, ef enginn vildi þau. Hann varð forvitinn og spuröi: „Hvað verður um:þessi bindi?“ Þá sagði búðarstúlkan: „Við seljum þau eiginkonum, sem kaupa hálsbindi handa mönn- um sínum.“ Maöur nokkur kom inn í tó- baksbúð, keypti sér vindil og fór svo út. Fimm mínútum síðar kom ha’nn aftur og öskraði: „Þetta er viðbjóðslegur vind-ill.“ „Já, þér getið kvartaðý sagði búðarstúlkan, „en þér hafið að- eins fengið einn, en eg yerð að burðast með hundruð af þess- um fjára.“ , Sagan er sígild um prófess- orinn, sem skelti hurðinui í ó- gáti á nefið á konu sinni, og kyssti hurðina. h*?cMcfáta hk 4S6 Skýring: Lárétl: 1 Skriðdýr, 4 tveir eins, 6 fals, 7 ómörgu, 8 snemina, 9 húsdýr, 10 loft- ..tegund, 11 greinir, 12 tveir eins, 13 hrevkin, lö þegar, 16 íæéa. Lóðrétt: 1 Lætur yfir séry 2 látinn, 3 sund, 4 leyfist, 5 drykkur, 7 viljugur, 9 þræta, 10 lofltegund, 12 sendihoða, 14 útl. greinir. Laúfen á krossgátu nr. 485: Lárélt: 1 Róma, 4 KL, 6 iða, 7 dúa, 8 G.A., 9 jó, 10 rós, 11 iðin, 12 au, 13 mátur, 15 gá, 16 sár. Lóðrétt: 1 Rigning, 2 óða, 3 Ma., 4 lui, 5 laupur, 7 dós, 9 Jónas, 10 ririi, 12 aurþl l tá.

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.