Vísir - 12.11.1947, Page 7

Vísir - 12.11.1947, Page 7
Mlðvikiiííáginn 12. nóvember 1947 Ilvorki hertoginn né Pedro höfðu gert sér Ijóst, hverjiitn klækjum biskupinn í Burgos mundi beita. Pedro óttaðist þó ekki fyrst og fremst lim sjáífan sig. Hann vildi umfram allt ekki bregðast trausti Ivortesar, þár sem Há'nn liafði verið Vfllinn meðaí allra höfuðsmanna hans. Dramb er falli næst — þárna sannðist þájp, Ilann hafði verið svo ánægður yfir að koma gullinu á land, að Iiann hafði ekki gert sér ljóst, að liætturnar voru ])á alls ekki farnar að steðja að lionum, Tekið var að skyggja, þegar Pedro heyrði fótatak og mannamál úti í ganginum. Lykli var stungið í skrána, hurðinríi lokið upp og l'aðir hans gekk' inn. Þegar þeir höfðu faðmazt Og fangavörðurinn var farinn, tók Pedro fyrst eflir vönlej'sissviimum á andliti föður síns., „Hvað er líðinda?-4 spurði hann. „Eg hefi gerígið manna á milli árangurslaust. Það er furðanlegt, Iivað vinátta kólnar fljótt, þegar eitthvað er i luifi. Eg héll sannarlega, að héraðsstjórnin hér í Kastilíu væri vinur minn og sömuleiðrs Don ,Tuan Hurtado. Ef til vill geri eg þcim rangt til, en svo mikið er víst, að til einskis var að lala við þá. Eg græddi meira á að tala við mennina tvo, sem Ivortes sendi hingað fyrir þreinur áriim, Puerlokarrero og Monlejo. Þéir sögðu ríiér, hvers vegna keisarinn væri þér reíoiif.“ „Jæja, það var þó eitthvað. Hvérs vegna er hönúirí í nöp við mig?“ Don Fransisko lækkaði róminn. „í fyrsta lagi kom enginn sendimaður. (Biskupinn eða de Silva kunna að eiga sök á þvi, þar sem Indíaráðið vissi um ferðir þínar tiI Sevilla). Fyrir bragðið hefir þú gert þig sekan um að stela guiii hans hátígnar.“ Pedro létti svo, að liann liló við. „Það datt mér i hug! Er þetta allf og sumt. Þá þárf eg ekki annað en að sýna móltökuviðurkenningu ábótans í La Rabida og bréf hers- höfðingjans. Þá verður allt klapþáð og klárt.“ Faðir lians liristi höfuðið. „Bara að svo væri, hijo rn i o. En það er um aörar ákærur að ræða einríig.“ „Ilvaða ákærur? Hverjar?“ „Þú, Kortes og allir foringjar harís eruð ákærðir fyrir að liafa gert uppreist gegn keisaranum í mvnd Velastiuez, landstjóra á Kúbu. Mér finnst heimurinrí verða þeim mun vitlausari sem eg lifi Iengur.“ „Uppreist gegn keisaranum,“ sagði Pedro reiður, „þeg- ar við unnum allt i hans þágu! Uppreist af því að við vild- um ekki láta þetta fífl á Kúbu rýja okkur irín að skyrt- unni!“ Don Fransisko kinkaði kolli háðslega. „Eins og eg segi. .... Talaðu ekki svona hátt. Mér firínst fangavörðurinn i illmanniegra lagi. En annars eruð þið álcærðir fyrir silt hvað annað, sem mér þykir sanna, að þú sért eítthvert versta illmenni, sem fæðzt hefir í þessu landi!“ Pedro sat með krcppta hnefa, rjóður í kinnum og brenn- andi augu. „En hvers vcgna eru Montejo og Puertokarrcro ekki í fangelsi eða ákærðir? Þeir voru með Kortes.“ „Þcir verja sig með þvi, að þeir hafi farið frá Nýja Spáni, áður en hermdarverkin, sem þið eruð sakaðir um, voru framin. Biskupinn og dc Silva hafa logið keisarann fullan og sömuleiðis liirðina. Mér er líka sagt, að de Silva sé i miklum metum lijá lceisaranum, haldi sig eins og þjóðhöfðingi og hafi sjálfur um sig hirð....Nei, sönur mirín, mesti glæpur þinn var að ganga ekki niilli bols og liöfúðs á honum, þegar þú hafðir tækifæri til. Þú tápar kaniiské lifinu fyfir, ef þú getur ekki þaggáð niður i hon- 11111.“ Riddarinn gamli skalf af bræði. „Nema við getum þággað niður í lioriúm," sagði hann svo. Pedro laut að föður sinum og lagði hottd sína á liand- legg honum. „Nei, ]iað megum við ekki gefa — slrax. Það mundi teljast sönnun á öllum lygum hans.“ Faðir hárís kinkaði kolli. „Já, en hvernig þá? Ef hánn hfir “ „Þú liefir skrifað don Juan Alonso og hertoganum frá Bejar. Þcir munu ekki bregðast okkur.“ „Nei, það er bara að þeir komi nógu fljóit. Gúð géfi, að þeir verði nógu fljótir á sér! Guð gefi, að réttáfhöldun- um verði frestað, unz þeir koma!“ Nú varð nokkur þögn, en svo hristi gamli maðurinn sig. V 1 S I R „Ileyrðu annars„“ sagði hann svo. „Eg var næstum búinn að gleyma þvi, að þegar eg fór úr-veitingahúsinu, bað.ein- li’vér maðúr mig fvrir þeltá til þin.“ Hann fékk Peclro óhrcint og böggíað bréf. „Eg spurði hann, hvað þetta væri og hann sagði, að vinur þinn i ’Jaen, sem liefði frétt um vancla þinn, liefði skrifað það. Eg gaf maríninum pening fyrjr vikið.“ Pedro var yarl búinn að stinga bréfinu í pvngju sína, þégar fátíöayörðúrinn lauk upp hurðinni og tilkynnti, að nú yrði dorí Frarísiskp að fara. Feðgarnir kvöddust inni- legá og svp var Pedro einn i klefanum. Hann gekk um gólf og sá„ að nuil sitt stóð illa, því að hætla var á, að vinir hans mundu ekki koma nægilega fljótt á vettvang, til að veita honum sluðning fyrir réttinum. Og jafnvel þótt hann slypþi sjálfur óskaddaður, hefði liann brugðizt Kortes. Framtíð lians var úr sögunni, eins og hann hafði gerl sér hana í lmgarlund. Á Nýja Spáni var allt það til, sem ekki var falt fyrir peninga. Þarna var heimur harís innan fjögurra þröngra veggja og líf hans var undir véla- brögðum fjandmanna hans koittið. Það var de Silva, sem átti framtíðina fyrir sér. Eftir langa mæðu minntist Pedro bréfsins, tók það upp og braut vaxið, sem lokaði því. Það var greinilega frá lítt menntuðum manni, svo sem sjá mátti á pappírnum og slafagerðinni. í fyrstu átti hann erfitt með að lcsa lirafna- sparkið, en cr hann fór að venjast skriftinni og tók að skilja einstök orð, jókst áhugi lians um allan helming. Loksins gat hann lcsið bréfið frá uppliafi til enda: Sansjo Lopez svaraði ekki spurningu yðar varðandi tiltekinn svartan rakka, af þvi að hann óttast um líf silt. Ilefði liann svarað, þá hefði svar lians verið á þessa leið: Fyrir mörgum árum þekkti liann svarta rakkarín i Malaga. Ilann veit, að svarti rakkinn reif sig upp úr fátækt og varð auðugur á að vinna á laun fyrir fjand- menn Guðs og Spánar, sem herja á skipin á liöfunum. Svarti rakkinn heimsólti einu sinni rauða rakkann i bæli hans liandan hafsins. Það er rétt að sþyrja Sansjo ekki, livernig liann veit þetta, þvi að hann hefir nú um langt skeið verið lieiðarlegur maður. Það cr ósk vina yðar, að þetta geti orðið yður að gagni. Með liendi Pakos, essreka. Pedro starði á blaðið og tugir hugsana skútust um heila hans. Það var Pako, sem liafði merkt krúsina fyrir Kát- öríu og Lopez hafði fengið hann til að skrifa þetta fyrir sig. Augu Pedros skutu gneistum. De Silva hafði i æsku verið í þjónústu sjóræníngjánna, einn svikaranna, sem lélu þá vita um skipaferðir. Rauði rakkinn gat aðeins tákn- að Barbarossa, öðru nafni Aroup eða bróður lians, Ivhair- ed-Din. Þetta voru ágætar fregnir, en er Pedro velti þessu betur fyrir sér, varð gleði Iians íljótlega minni. Þclta gerðist fyrir ævalöngu. Hann hafði engar sannanir fyrir þyk að- eins nafnlaust bréf. De Silva naut álits við hirðina og var skyldur biskupnum í Burgos. Mundi það ekki verða hon- um sjálfum til meiri skaða en hjálpar að bera fram jafn- þungar sakir, er lif hans var í lfættu? En þó —- flótti de Silva frá sjóræningjunum hafði verið dálítið grurísam- legur. Var það mögulegt----------- Pedró heyrði þrusk frá hurðinni og er hann leil við, sá hann að lokunni var i flýti rennt fyrir gægjugatið ofarlega á lienni. Einhver hafði vcrið að njósría um hann, að öllum líkindum fangavörðurinn. Pedro stakk bréfinu á sig, en liélt áfram að velta efni þess fyrir sér. Skömmu siðar bar fangávörðúrirín honum lcveldverð- inn, sem var sýnu lystilegri en hádegisverðurinn. Leizt Pedro svo miklú betur á þenna mat, að hann borgaði mögluttarlaust okurverðið, sem upp var sett. „Eg get mæll mcð þessu viríi, yðar náð,“ sagði vörður- inn. „Það er lrá Alikáríte og keisarinn væri fullsæmdur af að neyta þess.“ ,,.heja,“ sagði Pedro, sem var ljóst, að liann varö að koma sér vel við manninn, „þá gerir þú mér þann greiða að hella í krus lianda þér og drekka skál mina.“ Honum til mikillar undrunar, hafnaði fangavörðurinn þessu góða boði. „Bara að mér væri það óhætt, yðar náð. Einskis skál vildi eg frekar drekka en vðar og það má Guð vita, að annað eins vin bragða eg ekki einu sinni á. ári. En eg þjásl af nýrnasleinurn, herra minn. Bannseltur læknirinn vill ekki leyfá íríér að bragða vin. En söm cr yðar gerðin, yðar ágæti.“ „Það var leitt,“ sagði Pedro. llanrí fyllti krús Katönu, sem Iiann hafði tekið úr hnakktöskunni, en svo afréð liann að matast fyrst og réðst á matinn af græðgi, en fangavörðurinn fór út. Það var hreinasta tilviljun, sem réð því, að Pedro varð litið til dyra rétt á eftir og tók hann þá eftir því, að enn 7 —Smælki— Mark Twain var eitt sinn í fyrirlestraferð og kom í smá- bæ einn. Áöur en hann fékk sér kvöldverS fór hann inn á rak- arastofu til þess að láta klippa sig. „Þú ert aökomumaöur ?“ spurði rakarinn. „Já,“ sagöi Mark Twain. „Þetta er í fyrsta skipti, sem eg kem í þennan bæ.“ ,Þá hefiröu hitt vel á,“ hélt rakarinn áfram. „Mark Twain. ætlar að halda hér fyrirlestur í kvöld. Ætlarður ekki að hlusta á hann?“ „Jú, ætli það ekki.“ „Ertu búinn að fá aðgöngu- miða?“ . „Ekki ennþá.“ „En það er allt uppselt. Þú verður að standa.“ Mark Twain dæsti og sagði: „Er það ekki undarlegt. í hvert skipti, sem þessi náungi heldur fyrirlestur verð eg að standa.“ Ilér eru tvær sögur um Sam. uel Goldwyrí, kvikmyndafram- leiðandann bandaríska. Gold- wyn var að ávarpa starfsfólk sitt: „Herrar mínir. Eg vil að þið vitið það að eg hef ekki alltaí rétt fyrir mér — en eg hef aldrei rangt fyrir mér.“ — Það var verið að dást aö því, hve kö’na Goldwyns hefði íall- egár hendur. „Já,“ sagði Gold- wyn, „hún hefir mjög fallegar hendur. — Eg er að hugsa um aö láta gera brjóstlíkan af þeim.“ tiroAMáta hk Sl/ Skýring: Lárétt: 1 gælunafn, 4 per- sónufornafn, 6 gælunafn, 7 fiskur, 8 tónn, 9 tveir eins, 10 matur, 11 komizt, 12 ó- samstæðir, 13 mannsnafn, 15 hreyfing, 16 elskar. Lóðrélt: 1 liegðun, 2 fljót- ið, 3 íþróttafélag, 4 útl.grein- ir, 5 kálur, 7 hæð, 9 tröppu, 10 nýtiléga, 12 skógarguð, 14 ónéfndur. Ráöning á krossgátu nr. 510: Lárétt: 1 læsa, 4 G.G., 6 afi, 7 hóa, 8 Ni, 9 sá, 10 ota, 11 nýra, 12 S.U., 13 flóar, 15 irí á, 16 lójn. Lóðrétl: 1 lajulnám, 2 æfi, ;3 Si., I gó, 5 gaddur, 7 liárí, l-^t stall; 10 orf, 12 Samf-14 Ó.Ó. IIUFHÖLLIN er miðstöð verðbréfavið- skiptanna. — Sími 1710.

x

Vísir

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.