Vísir - 22.11.1947, Side 7

Laugardaginn 22. nóvember 1947
1ASTILÍU
„Þið eruö velkomnir,“ svaraði maðurinn. „Það er svei
mér Iíf i tuskunum þar. Það er mesta fruða, að það skuli
ekki vera kviknað í kránni. Fjári er það leiðinlegt, að eg
skuli ekki liafa fengið að vera þar viðstaddur---“
„A cllos! (Á þá)“ hrópaði Pcdro, brá um leið sverði
sinu og slæmdi því lil mannsins, svo að það kom undir
böku bonum. Um leið kcyrði liann Kampedor sporum,
svo að Iiann reis upp á afturfæturnar og rak framfæturnar
i annan fjandmannanná, svo að sá féll af baki og var
þegar troðinn undir. Davila hafði síungið þriðja mann-
inn spjótk .
„Ágætt!“ lirópaði Pedro, um leið og þcir riðu áfram í
áttina til krárinnar. „Við skulum sjá, livort við getum
leikið sama bragð’ið í garðinum við krána. Vafalitið cr
þar einliver á verði.“
Allt virtist með kyrrum kjörum, cr þeir nálguðust
Rósaríó! En er þeir komu litlu nær, þóttust þeir heyra
þar einhvern hávaða innan dyra. Riðu þeir inn í garðinn
og sáu þar alhnarga læsla bundna. Maðurinn, sem átli
að gæta þeirra, stóð við einn gluggann og gægðist inn
fyrir. Ilann var svo upptekinn af þessu að hann tók ekk-
ert eftir komumönnunum, eða hélt að þe'ir væru tveir
varðmannanna á veginum. Ér hann loks leit við, var það
um seinan. Davila klauf hann í lierðar niður.
Innan úr kránni heyrðist niðurbáeit óp og þegar á eftir
illmannlcgur hlátur. Pedró og Davila skvggndust inn og
sáu, að þar var alll á tjá og tundri. Borðin voru á hliðinni,
sömuleiðis flestir stólarnir og tveir menn lágu á gólfinu
sem dauðir. Eldur hafði verið kveiktur á míðju gólfi og
sálu tiu menn umhverfis hann. Þeir störðii á tvo menn,
sem hengu yfir eldinum og virtust ekki taka eftir neinu
öðru.
Mennirnir hengu á liöndunum neðan í loftbita, beint
yfir eldinum. Hann náði þó elcki til fóta þeirra, en þeir
ólluðusl hann svo, að þeir engdust sundur og saman.
„Gott hjá þér, Sansjo!“ kallaði einhver inni fyrir.
„Lyflu á þér löppunum! Það vcrð eg að segja, að þú ert
skratti lipur, þótt þú sért feitur!“
Það var bersýnilegt, að de Silva ætlaði að framkvæma
hólunina, sem Karvajal hafði verið áheyrandi að. Eldur
var ekki enn kominn i klæði hans eða mannsins, sem
hékk þarna lijá honum, en farið var að rjúka úr þeim.
Er Pedro lá á glugganum, snérist annar maðurinn allt í
einu við, svo að hann sú, að þetla var Sansjo Lopez. Það
var ekki um að villast, hver herðabreiði maðurinn við
lilið bans var. Sá maður rak nú allt í einu upp ægilegt
óp, sem vilnaði um bjargarleysi hans og það fór um Pedro,
er hann lieyrði það.
Juan Garcia!
Rétt í þessu tók Pedro eftir þriðju maneskjunni, sem
lá upp við borð, sem liafði verið lagt á hliðina og notað
sem brjóstvörn. Hann sá ekki andlit hennar, en það var
ekki hægt að villast á dökku hárinu eða magnvana hönd-
unum. . .
Katana!
Ilann liafði átt kollgátuna, en liann hafði komið of
seiní.
Ógurlegt æði greip liann og jafnframt fór um hann
kuldahrollur. Hann sá nú allt í skýrara ljósi en áður.
Hann snéri frá glugganum.
„Heyrðu, Davila,“ sagði liann. „Það eru tvær dyr á
kránni. Þú 'ferð inn um hinar, en cg fer hér inn. Látlu það
ekki hregðast að reka upp öskur, eins og tíu menn fylgi
þér, þegar þú lirvndir upp dyrunum. Við verðum að hræða
hundana. En hvað sem fyrir kann að koma, verður þú að
minnast þess, að de Silva má ekki komast undan. Svona
nú — samtaka!“
Óþokkarnir inni fyrir voru svo uppteknir af skemmtun
sinni, að þeir tóku ekki eftir neinu, fyrr en þeir félagar
ruddust inn um báðar dyrnar.
„S a n t i a g o y a e 11 o s- (Sánliago og á þá!)“
Það var alveg ósjálfrátt, að Pedro æpli lieróp Mexikó-
hersins. Andartaki síðar voru hann og Davila komnir inn
á milt góll'ið og réðust þar á illvirkjana, áður en þeir
höfðu líma til að álla sig.
„S a n t i a g o!“
Pedro hafði jafnan verið talinn meðal vopnfærustu
manna í Mexíkóhernuhi og að þessu sinni var hann svo
V I S I R
rqiður, að hann barðist af meira kappi en nokkuru sinni
fyrr. Ilann béitti hinu þunga liöggsverði sínu með engu
minni leiknj en cf þar befði verið lun skyhningasveið að
ræða. Ilánn felldi tvo menn í fyrstu átlögunni. Þeim
þriðja greiddi hann þungt liögg með stálhanzka sínum,
beint í andlitið, svo að hann var þegar óvigur. Fjórði mað-
urinn féll fyrir sverðshöggi, sem klauf hann í herðar niðf
ur. Er Pedro hafði rutt sér braut að Garcia og Lopez og
skorið þá niður í einu vetfangi, virti hann fyrir sér and-
ártak hinn hreyfingarlausa likama Katönu og snéri síðan
Öðru sinni að illmennum de Silva, sem leituðust við að
komast til dyra.
En livar var de Silva? Hafði hann með einhverju móti
komizt undan? Ilafði hann ekki verið í kránni? Hvar
var Davila?
Allt í einu bárust tveir menn, sem tekizt höfðu glímu-
tökum, inn í krána úr hliðarherbergi. Pedro sá þegar áð
annar var Davila, en hinn var í léttri brynju. Davila hafði
gripið með annari hendi um de Silva miðjan, en liann
liafði náð tökuin á hægri hendi Davila, svo að liann gaí
ckki beitt sverði sinu. Hinsvegar gat dc Silva ekki fundið
ncina smugu á brynju Davila með rýtingnum, sem liann
iiafði einan vopna.. En skyndilega tók de Silva viðbragð,
tókst að skella andstæðingi sínum flötum og hóf rýting
sinn á lof't, til að vcita Davila banasárið með því að leggja
kutanum inn um rifurnar á hjálmhlif lians.
Pedro rak upp öskur og stökk að de Silva, en gafst ekki
timi til þcss að höggva til hans, þvi að áður en Iiann hafði
reitt til höggs hafði bekk vcrið þeytt á de Silva. Lenti
skevti þetta á gagnauga de Silva, svo að lionum falaðist
lagið, er álti að ríða Davila að fullu. Davila var þá fljótur
lil, velti sér á hliðina og greip fyrir kverkar de Silva.
Pedro sá óljóslega út undan sér, að Garcia og Lopez
stukku út á eftir þeim mönnum de Silva, sem lögðu á
flótla. Hlifin á hjálmi Pedros hafði losnað öðrum megin
í viðureigninni, svo að honum var erfitt um sjón. Hann
staldraðí við lil þcss a‘ð svipta af sér hjálminum og kallaði
jafnframt til Davila: „Bíddu Sipriano! Þú hefir unnið
lil verðlaunanna, en láttu mig koma liundinum inn i ei-
lifðina!“ Ilann losaði um tak Davila á kverkum de Silva
og kippti fjándmanni sínum á fætur.
Andartak slóðu þeir andspænis hvor öðrum og í brjóst-
um þeirra brann hatrið, sem ólgað Iiafði þar árum saman.
„Manslu það,“ sagði Pedro í bálfum hljóðum, „þegar
eg neyddi þig til að afneita Guði, til að bjarga lifi þinu?
Ila? Manstu það? Þá hélt eg, að eg hefði endurgoldið þér
fyrir morðið á systur minni. En þú fékkst að lifa, til þess
að lialda glæpaferli þinum áfram. Þá langaði mig til þess,
að þú brynnir í helvíti. Eg geri ráð fyrir þvi, að ef eg
léti þig finna eldinn þarna núna, þá mundi eg geta fengið
þig til að afneila Guði í annað sinn. Það er golt fvrir þig,
að eg vann barnalegt heit endur fyrir löngu. Þess vegna
er þér réltast að biðja fyrir sálu þinni, ef hún er til. Eg
segi þér að biðjast fyrir.“
Fyrst sáust engin svipbrigði á andliti de Silva. Svo
ygldi liann sig skyndilega: „Biddu sjálfur fyrir þér, þræl-
mennið!“ orgaði hann, stölck á Pedro og keyrði rýtinginn
i bert liöfuð hans.
Lagið kom á enni Pedro, en liann lirökk aftur á bak
svo flótt að úr þessu varð aðeins svöðusár. Blóð stökk
um Pedro allan og blindaði liann næstum, en liann sá þó
nóg til þess að reiða til höggs og keyra sverðið i dc Silva
af öllum kröftum. Iiöggið kom á de Silva við hálsinn.
De Silva riðaði, féll á kné og síðan á grúfu. Pedro varo
að beila kröftum til þess að kippa sverðinu úr sárinu.
„Réttlæli Guðs,“ sagði Pedro. „Þú hefir verið vitni að
aftöku, Davila, vinur minn.“
LXXXYI.
Pedro sliðraði sverð silt og virti fyrir sér lik dc Silva.
Þó hugsaði hann ekki um fjandmann sinn þessa stundina.
Hann hugsaði um Katönu. Ilefnd og yfirleilt alll annað
vrtist einskis virði.
„Pedro“
Hann hrökk við, snérist á hæli og trúði varl sinum eigin
augum, cr hann sá Katönu standa við borðið, sem hún
liafði legið við. Iíún studdi sig með annari hendinni.
Munnur liennar var liálf-opinn og hún var föl yfrlitum.
Hann horfði á hana eins og hún væri risin upp frá dauð-
um.
„Katana!“ sagði hann í hálfum hljóðum.
Brosið, sem hann liafði liugsað svo ofl um,'ljómaði á
■andliti hennar. „Skyldi eg vera dáin og á himnum,“ sagði
hún. ýjstyrkl'i röddu. „Eg. fékk þungt.högg, þegar þeir
byrjuðu að berjast.“
Ilann liafði gengið lil Iiennar, en er hún sá sárið á cnni
hans sagði hún:
—Smælki—
Hann: ,Mér íinnst eg hafa
dansað við yður áður. Getur
það ekki verið?“
Hún: „Það má meira en
vera. Mér íinnst eg kannast við
tærnar á yður.“
J I
Taugasérfræðingurinn: „Þér
eruð veikur á taugum. Fyrir
| 2000 kr. skal eg koma þeim í
lag.“
Sjúklingurinn: „Og verða þá
minar taugar jafn sterkar og
' yð'ar ?“-
Jóu verður víst lengi. á
sjúkrahúsinu. >
Nú hefirðú talað við lsekn-.
I inn?
| Nei, en ,eg sá hjúkrunarkon-
una rétt áöan.
!
| Lagleg hjúkrunarkona:
' „Kvað á eg að gera? í hvert
! skipti sem eg tek á slagæð sjúk-
i lingsins til þess að mæla í hon-
, um hitann, aukast æðaslögin.“
| Læknirinn: „Bindið þér bara
i fyrir augun á honum.“ .
Lýsingar á piparsveini: i)
Eigingjarn og tilfinningalaus
maður, scm hefir rænt einhverja
góða konu þeirri ánægju að fá
að skilja við hann.
2) Sumir menn gera aldrei
sömu vitleysuna tvisvar. Pip-
arsveinar gera hana aldrei. t
Eg heyrði ágætan brandara
um daginn. Iiefi eg sagt þér
hann ?
Er hann hlægilegur? '•
Já.
Þá hefirðu ekki sagt mér
hann.
h’nAAyáta SIS
Skýringar:
Lárélt: 1 veiki, 4 tveir cins,
<) rödd, 7 eyða, 8 tónn, 9 leit,
10 hayð, 11 innýfli 12 ósam-
I sticðir, 13 ver, 15 horl'a, 16
I öðlasl.
I
I; Lóðrétt: 1 samkomulag, 2
i inaimsnafn, 3 tveir eins, 4
! eldsneyli, 5 lindýr, 7 konung-
ur, 9 skemmdan, 10 á litinn,
12 ábendingarfornaí'n, 14
hókstafur.
Lausii á krossgátu nr. 517:
Lárett: 1 rófa 4 L.L., 6 uka,
, 7 lóa, i> U.U., 9 hó, 10 ólm,
j 11 afla, 12 A.A., 13 askur,
15-in, 16 sár,
Lóðrétt: 1 raupari, 2. óku,
3 fa, 1 ló, 5 Iaslar, 7 lóm, 9
hlass, 10 Óla, 12 aur, 14 kái