Vísir - 27.01.1948, Blaðsíða 7

Vísir - 27.01.1948, Blaðsíða 7
Þriðjudaginn 27. janúar 1948 7 V I S I R iOÍÍCÖOÍÍCÍXÍÍÍÍÍGÍJGCÍSCaCÖOQOCOOOCRÍXÍOOGCÍÍCÍÍÍÍSJQOaOÍJíX o Q o o c o o o o o o o o o o o o o s^llíene (^oriiíí. 13 B o /1 vr o o o o o o 1 i OQS 50Ö0QQQÖQ0C00C000Q005 andi, og hún minnti liann á aðra konu, sem hann hafði einhverntíma séð einhversstaðar. „Þakka yður fyrir, eg hefi aðeins verið hér tiu daga, en eg er sannfærður um, að eg muni •verða hainingjusam- ur hér.“ „Hamingjusamur ? Eru menn nokkursstaðar hamingju- samir, er til lengdar lætur?“ „Ei' til vill ekki fyllilega, — er til lengdar Iætur, og þó, eg hygg, að flestir uni nijög sæmilcga hag sínum líðast, en vitanlega skiptast á bjartar og dökkar stundir i lífi allra.“ „Eg efast um það, hvernig geta til dæmis þeir verið hamingjusamir, sem eru ástfangnir, án þess að ást þeirra sé endurgoldin ?“ „Eg er smeykur um, að þarna hafið þér komið mér í gildru, en þó liygg eg, að slík óliamingja geli ekki átt sér langan aldur. Eg á við það, að vanalega sé slíkt fóllc á- kaflega óhamingjusamt. um skeið, en nái sér svo aftur, og finni svo einhvern, sem getur endurgoldið ást þeirra.“ „Hve fagurt.af yður að greiða þannig fram úr öllum vanda,“ sagði hún, en það var vottur háðs i augum hennar og brosi. Jæja, Imgsaði hann, þessu er þá svona varið. Og hann fór að hugleiða hvaða maður ])að mundi vera, sem Lida unni, — og hvers vegna liún liafði orðið fyrir vonbrigð- um. Iíún leit ekki út fyrir að vera stúlka, sem nokkur maður mundi bregðast, nema gildar ástæður væru fyrir hendi. Honum fannst, að þrált fyrir það, að hún var töfrandi, væri eitthvað i fari liennar, sem vekti efa, trufl- un, eitthvað sem gaf til kynna að liún vær kaldlynd og hörð, og léti aldrei lilut sinn. Aftur minntist liann ósjálf- rátt marblettanna á öxl móður hennar, eins og einhver hefði læst fingrum sinum í hold liennar, nei, nei — þetta var fjarslæða, — hér var um menntað, vel upp alið fólk að ræða, sem hlaut að vera þroskað í sjálfsaga...... „Þér Iiafið víst rétt fyrir yður,“ sagði liún en á þann hált, að það var cins og hún hefði ekki áhuga fyrir þessu. Hún virlist lik móður sinni í því, að missa fljótt áhuga fyrir viðræðuefni. — Siðan er Littlejohn hóf viðræður við Lidu hafði hann að mestu gleymt sjúklingnum uppi, en nú flaug honum í hug að spyrja Lidu nokkurra spurninga um .móður hennar. „Eg hið yður afsökunar á að brcyta um viðræðuefni allsnögglega,“ sagði hann, „en-mig langar til áð spyrja yður um liðan móður vðar. Hversu langt er sfðan hún fór að þjást .af þessum þráláta höfuðverk, sém hún kvartar uin?“ „Nítján eða tultugu ár. Hún fær alllaf höfuðverk ann- áð veifið.“ „Já, en segði mér, vissuð þér að liún datt er lmn var að stiga upp úr baðkcri og marðist illa á annari öxlinni." „Nei,“ svaraði hún, „það liafði eg enga hugmynd um.“ Ilann vélc nú að þvi, að þótt ánægjulegt væri að silja þarna og rabba við hana, yrði hann að fara. „Eg verð að neyta miðdegisverðar snemma og vera kominn í sjúkra- húsið klukkan liálf átta.“ Ilún fylgdi honum út i forstofúna. „Þér liafið vænti eg ekki skyldustörfum að gegna á hverju kvöldi, læknir?“ „Nei, aðeins annaðlivert kvöld,“ sagði hann. „Þér eruð þá l'rjáls annað kvöld?“ spurði hún og kvað hann svo vera. „Fyrst svo er væri mér ánægja ef þér vilduð koma hing- að og neyta miðdegisverðar mcð oltkúr. Gamall vinur minn, Ridge Holbrook, kvongaðist í Boston fyrir tveimur dögum. Eg hefi i hyggju að hjóða Iionum og hrúði lians hingað, svo að mig vanlar herra og get engan fengið ákjós- anlegri en yður.“ Nú, þvi var þá þannig varið, Ridge Holbrook, gamall vinur liennar. . „Jæja,“ sagði hún qg hló — og liann állaði sig á því, að liann hafði staðið þarna st.undarkorn lmgsi og starað á hana, „þiggið þér boðið eða hafnið þér þvi?“ „Já, eg þakka bqðið, vi.íanlega kem eg.“ „Eg hýst þá við yður um klukkan sjö,“ sagði hún, og cr hann rélti henni höndina að skilnaði, tók hún hlýlega í Iiana á móti, og hún var broshýr og lézt vera kát. -----o- Iiún slóð þarna góða stund eftir að hann var farinn án þess að svipur hennar breyttist. En svo grebreyttist hann skyndiíega. Hún varð æst á svip, virtist tekin í and- liti, og það var sem skuggj livildi á andliti liennar. Ja'ja, það voru ljólir marblettir á öxl móður hennar. Henni var það málulegt. Hvaða rétt hafði hún lil að standa þarna, hlæja lágt og illgirnislega ? Ilvaða rétt liafði hún til að segja þau orð, sem hún liafði látið sér um munn fara — ögra henni, kvelja liana með þvi, að hún hcfði beðið ósig- ur. Andartak hafði Lida orðið svo reið, að hún næstum missti stjórn á sér og var efst í liug, að gripa fyrir kverkar • henni og — En hún h-afði látið sér nægja að gripa í öxl hcnnar, ýta henni inn um dyrnar á herbergi liennar og skella aftur hurðinni og hlaupa út, lil þess að heyra ekki vitfirringslegan hlátur hennar...... Lida gekk inn í hið skrautlega herbergi þar sem hún hafði setið og rabbað við Littlejohn lækni. Hún gekk að stórum, skrautlegum sporöskjulöguðum spegli, og horfði á sjálfa sig. Hún komst að þeirri niðurstöðu, að sá væri heimskur i meira lagi, sem ekki sæi þegar, að liún hafði drukkið mcira en góðu hófi gegndi. En faðir liennar að minnsta kosli var starblindur, þegar um liana var að ræða, og ef hann færi að spyrja hana, gal hún sagt, að hún hefði drukkið eitt eða tvö glös með Littlejohn lælcni. Hann gæli enga alhugasemd gert við það, en hann mundi ekki láta sér það lynda, ef liún sæli cin að drykkju. Og hvað sem leið kvonfangi Ridge Holbrook fór því fjarri, að hún ætlaði að leita hugsvölunar við fólstall Baklc- usar, cn engum kæmj það við, að hún dreypt iá vini nokk- urui.n sinnum á dag, -— henni fannst liún ekki geta án þess verið eftir þelta áfall, sem hún liafði orðið fvrir, er Ridge gekk að eiga einliverja stúlku, sem enginn liafði heyrt nefnda fyrr. Hcnni fannst einhvern veginn, að cf hún neytti víns, vcitlist sér auðveldara að ráða fram úr þvi, hvcrnig hún ætti að snúasl við þessu. Þ v i a ð h ú n V a r staðráðin í a ð g e r a e i 11 h v a ð i málinu. Ilún ætlaði sér ekki að lyppast niður og láta sem ekkert væri. Það var eitthyað dularfullt við þella og hún ællaði sér að grafa fyrir rætur leyndarmálsins. Hún var sann- færð um, að Ridge ætlaði sér ekki lil Boston þeirra erinda sem reynd bar vitni. Hún hafði hugboð um, að langlínu- víðtalið liafði liaft truflandi áhrif á hann, og að honum —Smælki— Nokknr aBdáetidur Kí >p- stocic:s (scm uppi var á iS ölá) geröu sér ferð frá Göttingen til Hamborgar, til þess að biðja hann um að útskýra fyrir sér torskilda setningu í ' verkum lians. Skáldið tók þeim ljúf- mannlega, las setninguna og svaraði: „Eg man ekki við hvaö cg átti þegar eg skrifaði þetta, en eg man að það var eitthvað það bezta, sem eg hefi látið frá mér fara. Þið getið ekki varið ævi ykkar betur en með því, að reyna aö komast að því hvað þetta þýðir.“ Hallaðist ekki á. Maður nokkur sneri aftur til verzlunar í Milwaukee og kvartaði undan því að úrið, sem hann heíði keypt hefði verið ó- nýtt — einskis virði. Hann var jafnskjótt tekinn fastur. Flann hafði greitt úriö með ávísun sem var ónýt — einskis virði. Mamma (kemur óvænt inn í stofu): Gunna! Stattu strax upp af hnjánum á þessum unga manni! Gunna: Eg held nú ekki. Eg varð fyrri til, mamma! Fullreynt. Louis Thomas í Kent, Ohio, 1 sótti u mskilnað við kónu sína, sökum þess að hann hefði í 37 ár verið að reyna að fá liana til sín frá Grikklandi. Þótti honum umhugsunartíminn örð- | inn nógu langur. Svar. í Harrismith í Suður-Afríku kom svo mikil hellirigning, að hún sópaði burtu hóp af fólki, sem hafði efnt til bænasam- komu, til þess að biðja um regn. iHwMyœta hk 542 Kjarnorkumaðurmn 112 (£/$<> jSfc^s/ oy ^oa .Sluiita BUT l'VE ANOTWER. |D£A.) y-you y. you have sovtE taleis.' WOULDN’TÍO) HOW WOULD VOU LI'.<E A - QOOD JOE>—WORKIiXG ro . ME ? Sns' • .tó' 1 • k V Þíwii?. * v mmx- V : , ' r v-. \ \ I , -V: -) 1 . Clark . er . orðinn öskuvondur af biðinni og segir: Nú er mér nóg boðið. Eg kom hingað mcð skilaboð og nú skaltu lilusta. .. liann .þrifur. simatóUð.af Lois og hrindir lienni niður í stól- inn. Lois nær varla upp i nefið á sér fyrir rciði og er svarafátt. Lois: Hlusta á hvað? Aítli þcssi Perry White hafi ekki sent þig til þcss að biðja mig um að koma aflur til „Planet“. * Cv I.ois: En mér) ,datt_ airnað i hug. Þú getur vel skrifað svo- lílið. Hvernig væri, að þú kæm- ir hingað og ynnir undir minni stjórn?- Skýringar: Lárclt: 1 karlmönnuni, 6 málmur, 8 látinn, 10 mann, 12 leiknr, 13 sérhljóðar,• 14 þvaga, 16 samstöfur, 17 rán- dýr, 19 1‘alskt. Lóðrétt: 2 ílát, 3 neitUn, 4 korn, 5 véiðarfæri, 7 andlát, 9 IV'ða, 11 ullarílát, 1 ö hæð,. 16 ósjaldan, 18, hvíldi. I Lausn á krossgáiu nr. 541 :.j Lárélt: 1 radiö, (5 ráð, 8! lyf, 10 ala, 12 A.S., 13 ís,. 14 slá, 15 æki, .17 mar, 19? gatan. Lóðrétt: 2 arf, 3 dá, 4 iða, 5 l'lasa, 7 lasin, 9 yst, 11 lík, 15 áma, 16 æra, 18 at.

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.