Vísir - 27.01.1948, Qupperneq 7

Þriðjudaginn 27. janúar 1948
7
V I S I R
iOÍÍCÖOÍÍCÍXÍÍÍÍÍGÍJGCÍSCaCÖOQOCOOOCRÍXÍOOGCÍÍCÍÍÍÍSJQOaOÍJíX
o
Q
o
o
c
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
s^llíene (^oriiíí.
13 B
o
/1
vr
o
o
o
o
o
o
1
i
OQS
50Ö0QQQÖQ0C00C000Q005
andi, og hún minnti liann á aðra konu, sem hann hafði
einhverntíma séð einhversstaðar.
„Þakka yður fyrir, eg hefi aðeins verið hér tiu daga,
en eg er sannfærður um, að eg muni •verða hainingjusam-
ur hér.“
„Hamingjusamur ? Eru menn nokkursstaðar hamingju-
samir, er til lengdar lætur?“
„Ei' til vill ekki fyllilega, — er til lengdar Iætur, og þó,
eg hygg, að flestir uni nijög sæmilcga hag sínum líðast,
en vitanlega skiptast á bjartar og dökkar stundir i lífi
allra.“
„Eg efast um það, hvernig geta til dæmis þeir verið
hamingjusamir, sem eru ástfangnir, án þess að ást þeirra
sé endurgoldin ?“
„Eg er smeykur um, að þarna hafið þér komið mér í
gildru, en þó liygg eg, að slík óliamingja geli ekki átt sér
langan aldur. Eg á við það, að vanalega sé slíkt fóllc á-
kaflega óhamingjusamt. um skeið, en nái sér svo aftur, og
finni svo einhvern, sem getur endurgoldið ást þeirra.“
„Hve fagurt.af yður að greiða þannig fram úr öllum
vanda,“ sagði hún, en það var vottur háðs i augum hennar
og brosi.
Jæja, Imgsaði hann, þessu er þá svona varið. Og hann
fór að hugleiða hvaða maður ])að mundi vera, sem Lida
unni, — og hvers vegna liún liafði orðið fyrir vonbrigð-
um. Iíún leit ekki út fyrir að vera stúlka, sem nokkur
maður mundi bregðast, nema gildar ástæður væru fyrir
hendi. Honum fannst, að þrált fyrir það, að hún var
töfrandi, væri eitthvað i fari liennar, sem vekti efa, trufl-
un, eitthvað sem gaf til kynna að liún vær kaldlynd og
hörð, og léti aldrei lilut sinn. Aftur minntist liann ósjálf-
rátt marblettanna á öxl móður hennar, eins og einhver
hefði læst fingrum sinum í hold liennar, nei, nei — þetta
var fjarslæða, — hér var um menntað, vel upp alið fólk
að ræða, sem hlaut að vera þroskað í sjálfsaga......
„Þér Iiafið víst rétt fyrir yður,“ sagði liún en á þann
hált, að það var cins og hún hefði ekki áhuga fyrir þessu.
Hún virlist lik móður sinni í því, að missa fljótt áhuga
fyrir viðræðuefni. — Siðan er Littlejohn hóf viðræður við
Lidu hafði hann að mestu gleymt sjúklingnum uppi, en
nú flaug honum í hug að spyrja Lidu nokkurra spurninga
um .móður hennar.
„Eg hið yður afsökunar á að brcyta um viðræðuefni
allsnögglega,“ sagði hann, „en-mig langar til áð spyrja
yður um liðan móður vðar. Hversu langt er sfðan hún fór
að þjást .af þessum þráláta höfuðverk, sém hún kvartar
uin?“
„Nítján eða tultugu ár. Hún fær alllaf höfuðverk ann-
áð veifið.“
„Já, en segði mér, vissuð þér að liún datt er lmn var
að stiga upp úr baðkcri og marðist illa á annari öxlinni."
„Nei,“ svaraði hún, „það liafði eg enga hugmynd um.“
Ilann vélc nú að þvi, að þótt ánægjulegt væri að silja
þarna og rabba við hana, yrði hann að fara. „Eg verð að
neyta miðdegisverðar snemma og vera kominn í sjúkra-
húsið klukkan liálf átta.“
Ilún fylgdi honum út i forstofúna. „Þér liafið vænti eg
ekki skyldustörfum að gegna á hverju kvöldi, læknir?“
„Nei, aðeins annaðlivert kvöld,“ sagði hann.
„Þér eruð þá l'rjáls annað kvöld?“ spurði hún og kvað
hann svo vera.
„Fyrst svo er væri mér ánægja ef þér vilduð koma hing-
að og neyta miðdegisverðar mcð oltkúr. Gamall vinur
minn, Ridge Holbrook, kvongaðist í Boston fyrir tveimur
dögum. Eg hefi i hyggju að hjóða Iionum og hrúði lians
hingað, svo að mig vanlar herra og get engan fengið ákjós-
anlegri en yður.“
Nú, þvi var þá þannig varið, Ridge Holbrook, gamall
vinur liennar.
. „Jæja,“ sagði hún qg hló — og liann állaði sig á því,
að liann hafði staðið þarna st.undarkorn lmgsi og starað
á hana, „þiggið þér boðið eða hafnið þér þvi?“
„Já, eg þakka bqðið, vi.íanlega kem eg.“
„Eg hýst þá við yður um klukkan sjö,“ sagði hún, og cr
hann rélti henni höndina að skilnaði, tók hún hlýlega í
Iiana á móti, og hún var broshýr og lézt vera kát.
-----o-
Iiún slóð þarna góða stund eftir að hann var farinn
án þess að svipur hennar breyttist. En svo grebreyttist
hann skyndiíega. Hún varð æst á svip, virtist tekin í and-
liti, og það var sem skuggj livildi á andliti liennar. Ja'ja,
það voru ljólir marblettir á öxl móður hennar. Henni var
það málulegt. Hvaða rétt hafði hún lil að standa þarna,
hlæja lágt og illgirnislega ? Ilvaða rétt liafði hún til að
segja þau orð, sem hún liafði látið sér um munn fara —
ögra henni, kvelja liana með þvi, að hún hcfði beðið ósig-
ur. Andartak hafði Lida orðið svo reið, að hún næstum
missti stjórn á sér og var efst í liug, að gripa fyrir kverkar •
henni og — En hún h-afði látið sér nægja að gripa í öxl
hcnnar, ýta henni inn um dyrnar á herbergi liennar og
skella aftur hurðinni og hlaupa út, lil þess að heyra ekki
vitfirringslegan hlátur hennar......
Lida gekk inn í hið skrautlega herbergi þar sem hún
hafði setið og rabbað við Littlejohn lækni. Hún gekk að
stórum, skrautlegum sporöskjulöguðum spegli, og horfði
á sjálfa sig. Hún komst að þeirri niðurstöðu, að sá væri
heimskur i meira lagi, sem ekki sæi þegar, að liún hafði
drukkið mcira en góðu hófi gegndi. En faðir liennar að
minnsta kosli var starblindur, þegar um liana var að
ræða, og ef hann færi að spyrja hana, gal hún sagt, að
hún hefði drukkið eitt eða tvö glös með Littlejohn lælcni.
Hann gæli enga alhugasemd gert við það, en hann mundi
ekki láta sér það lynda, ef liún sæli cin að drykkju.
Og hvað sem leið kvonfangi Ridge Holbrook fór því
fjarri, að hún ætlaði að leita hugsvölunar við fólstall Baklc-
usar, cn engum kæmj það við, að hún dreypt iá vini nokk-
urui.n sinnum á dag, -— henni fannst liún ekki geta án
þess verið eftir þelta áfall, sem hún liafði orðið fvrir, er
Ridge gekk að eiga einliverja stúlku, sem enginn liafði
heyrt nefnda fyrr. Hcnni fannst einhvern veginn, að cf
hún neytti víns, vcitlist sér auðveldara að ráða fram úr
þvi, hvcrnig hún ætti að snúasl við þessu. Þ v i a ð h ú n
V a r staðráðin í a ð g e r a e i 11 h v a ð i málinu.
Ilún ætlaði sér ekki að lyppast niður og láta sem ekkert
væri. Það var eitthyað dularfullt við þella og hún ællaði
sér að grafa fyrir rætur leyndarmálsins. Hún var sann-
færð um, að Ridge ætlaði sér ekki lil Boston þeirra erinda
sem reynd bar vitni. Hún hafði hugboð um, að langlínu-
víðtalið liafði liaft truflandi áhrif á hann, og að honum
—Smælki—
Nokknr aBdáetidur Kí >p-
stocic:s (scm uppi var á iS ölá)
geröu sér ferð frá Göttingen til
Hamborgar, til þess að biðja
hann um að útskýra fyrir sér
torskilda setningu í ' verkum
lians. Skáldið tók þeim ljúf-
mannlega, las setninguna og
svaraði: „Eg man ekki við hvaö
cg átti þegar eg skrifaði þetta,
en eg man að það var eitthvað
það bezta, sem eg hefi látið frá
mér fara. Þið getið ekki varið
ævi ykkar betur en með því,
að reyna aö komast að því hvað
þetta þýðir.“
Hallaðist ekki á.
Maður nokkur sneri aftur til
verzlunar í Milwaukee og
kvartaði undan því að úrið, sem
hann heíði keypt hefði verið ó-
nýtt — einskis virði. Hann var
jafnskjótt tekinn fastur. Flann
hafði greitt úriö með ávísun
sem var ónýt — einskis virði.
Mamma (kemur óvænt inn í
stofu): Gunna! Stattu strax
upp af hnjánum á þessum unga
manni!
Gunna: Eg held nú ekki. Eg
varð fyrri til, mamma!
Fullreynt.
Louis Thomas í Kent, Ohio,
1 sótti u mskilnað við kónu sína,
sökum þess að hann hefði í 37
ár verið að reyna að fá liana
til sín frá Grikklandi. Þótti
honum umhugsunartíminn örð-
| inn nógu langur.
Svar.
í Harrismith í Suður-Afríku
kom svo mikil hellirigning, að
hún sópaði burtu hóp af fólki,
sem hafði efnt til bænasam-
komu, til þess að biðja um regn.
iHwMyœta hk 542
Kjarnorkumaðurmn
112
(£/$<> jSfc^s/ oy ^oa .Sluiita
BUT l'VE ANOTWER. |D£A.)
y-you y. you have sovtE taleis.'
WOULDN’TÍO) HOW WOULD VOU LI'.<E A -
QOOD JOE>—WORKIiXG ro .
ME ?
Sns' •
.tó' 1 • k V Þíwii?. * v
mmx- V : , ' r
v-.
\ \ I , -V: -) 1
. Clark . er . orðinn öskuvondur
af biðinni og segir: Nú er mér
nóg boðið. Eg kom hingað mcð
skilaboð og nú skaltu lilusta.
.. liann .þrifur. simatóUð.af Lois
og hrindir lienni niður í stól-
inn. Lois nær varla upp i nefið
á sér fyrir rciði og er svarafátt.
Lois: Hlusta á hvað? Aítli
þcssi Perry White hafi ekki sent
þig til þcss að biðja mig um að
koma aflur til „Planet“.
* Cv
I.ois: En mér) ,datt_ airnað i
hug. Þú getur vel skrifað svo-
lílið. Hvernig væri, að þú kæm-
ir hingað og ynnir undir minni
stjórn?-
Skýringar:
Lárclt: 1 karlmönnuni, 6
málmur, 8 látinn, 10 mann,
12 leiknr, 13 sérhljóðar,• 14
þvaga, 16 samstöfur, 17 rán-
dýr, 19 1‘alskt.
Lóðrétt: 2 ílát, 3 neitUn, 4
korn, 5 véiðarfæri, 7 andlát,
9 IV'ða, 11 ullarílát, 1 ö hæð,.
16 ósjaldan, 18, hvíldi.
I
Lausn á krossgáiu nr. 541 :.j
Lárélt: 1 radiö, (5 ráð, 8!
lyf, 10 ala, 12 A.S., 13 ís,.
14 slá, 15 æki, .17 mar, 19?
gatan.
Lóðrétt: 2 arf, 3 dá, 4 iða,
5 l'lasa, 7 lasin, 9 yst, 11 lík,
15 áma, 16 æra, 18 at.