Vísir


Vísir - 19.02.1948, Qupperneq 7

Vísir - 19.02.1948, Qupperneq 7
Fimmtudaginn 19. febrúar 1948 V I S I R 7 XXXXXJÍSOnOÍÍGKOÍXKíOOÍSÍ Og svo, dag nokkurn, er Imn var ein á göngu úti í skógi, fjóra mánuði gengin — með barn bróður lians undir brjósti — slóö það aill í einu Ijóst og lifandi fyrir liugskols- augum hennar livernig öllu var varið, hún gat ekki lengur bægt því frá, hún varð-að játa það fyrir sjálfri sér, það var tilgangslaust að reyna að blekkja sjálfa sig lengur: Hún unni Ridge Ilolhrook. Mún hafði verið hamingjusöm og gjöð i ást sinni á Dennis St. George, en einhvern veginn hafði s.ú ást ekki risl djúpt í hjarta hennar. Ást hennar lil Ridge var djúp og lieit og olli henni sársauka, liann hafði aldrei borið í brjósli áður til nokkurs manns, svo að það var ofar skilningi hennar. Dave hafði vakið hlýju, við- kvæmni, umijyggju í huga hennar, en ekki þessa djúpu, ástríðukenndu þrá, sem gerði hana svo einmanalega, þessa þrá eftir að fá ást sína endurgoldna — eða deyja ella. ----o------ Ilún reyndi að gera sér grein fyrir upphafinu. Ilvenær hafði hún orðið áslfangin í honúm? Daginn, sem hann gekk inn í ibúð liennar i Xew York? Hafði hún i rauninni orðið ástfangin við fyrsta tillit? Ilún hafði (pmað dyrn: ar og þar stóð hann fyrir dyrum úti, hár, vcðurbilinn, harðneskjulegur, áii votts þeirra viðkvænmi, sem ein- kenndi Dave. En er hún horfði á hann hafði eins og þrcngt að lijartanu og titringur fór um hana alía. Hún hafði ætlað, að það hefði verið vegna tilhugsunarinnar um Dave — en var þvi i j-aun og' veru þannig varið? Og svo vpr það dagurinn i Boston, þegar hún hringdi til hans. Hún sagði við sjálfa sig, að hún leitaði til lians. af þvi að það væri eðlilegl, að hún gerði það, eins cigikomið var. En var sú orðsökin? Gerði hún það vegna þess, að hún þráði að sjá hann aftur ? Af því að hún þráði að l'æra hann aflur inn á silt svið í lífinju og halda honum þar? Eða kvöldið, sem þau höfðu deilt uín Alec, þegar hún stappaði í gólfið af reiði og. fór að gráta? Skipti hún skapi ogfór að gráta af því. að hann gerði henni rangt til, eða var. það vegná örvamtingar? Ilafði hún grátið, af því að hún elskaði hann, þótl hún gerði sér það eklci ljóst þá? ,Tá, lnin hafði unnað honum kvöldið þáð, og hún unni honum nú, og það voru allar líkur tií, að hún mundi elska liann alla ævina. Og er Inin hugsaði til þess varð hún gripin örvæntingú. Hvernig gæti hún afborið það, að búa við þetta, dag eftir dag, viku eftir viku, ár á ár ofan? Löng yrði hver slundin. í ásl sem ekki var endurgoldin. í þrá eftir manni. sem í mesta lagi lumni að vinna hug á andúð sinni á henni og aðeins sætti sig og þó með tregðu við sam- búð þeirra. ' Og allt i einu fannst hemii. að hún gæli ekki Iengur hor- ið hringinn, sem hann hafði gefið henni. Þegar hún kom heim tók hún hann af fingrinum og sctti hann i öskjuna og lagði hana innarlega i kommóðu- skúffu sina. Hafi Ridge tekið eflir því, að hún var hætl að hera liann, ræddi Iiann ekki um það. Næstu yikur minntist hvorugt þeirra á hringinn. . Y Alec Litllejohn lmllaði sér fram og þvoði dálílinn blett á höruudi frú AVliipple með alkóhóli. og tók svo lilla þrvslidælu með nál í öðrum endanum og slakk oddinum i liandlegginn. Þessar „B-sprautur“ virtust hafa gert kon- unni falsvert gagn, hún var hressari og betri i taugunum, þótl cngin breyting væri á höfuðverkinum þrálála. Littlc- jolm var nýkominn úr skurðarstofunni og var allþreyttur. „Það var erfiður dagur á sjúkrahúsinu,“ sagði hann brosandi og í viðræðuskapi. „Er yður á möti skapi, ef eg si-t Iiér' smástund og reyki einn vindling?“ „Nei, síður cn svo.“ Hánn hafði litið inn til hennar tvisvar i viku seinuslu tvo mánuði, en hún hafði ekki brcytzt, kom fram við hann eins og þreytt barn. Hann kveikti í vindlingnum fór sér hægt að öllu, og ákvað að gera enn eina tilraun lil þess að koma henni á skrið, i von um, að þokunni scm hún hafði vafið um sig, létti, og liann gæli komist að því hver væri hin raunveru- lega orsök veikinda hennar. Littlejphn gcrði sér ljóst, að hann var enginn sálfræðingur, en skildi mæta vel, að eng- in leið var að hjálpa henni, nema hún læki i sig að scgja alll af létta. Hann var ekk i neinum vafa um, að hún leið hin- ar verstu sálarkvalir i einangrun sinni. „Segið mér nú eitthvað af yður sjálfri, frú Whipple,“ sagði hann alúðlega í léttum tón. „Þér giftust ungar?“ Og lionum til mikillar furðu virtist hún reiðuhúin lil að sýna lionum traust, þvi að liún svaraði þegar: „Ung? Læt eg það vera. Eg var tuttugu og þriggja ára, og eg var sannast að segja farin að lialda að enginn mundi lita við mér. Þá fluttist Ilerhert Whipple til bæjarins og fékk slarf í bailkanum hjá pabba. Eg kynntist honum á kirkjuliátið. Eg var ckkert heillandi það kvöld, eg var ]iað aldrei, þvi að'eg hafði aldrei af neinum fríðleika að sláta, en kannske lcil cg betur út þetta kvöld en vanalega. Her- bert bauðst lil þess að fylgja mér heim. Hann var mjög fríður sýnum, en eg hafði enga trú á, að neitt mundi verða úr þessu, hann mundi brátt kynnast öðrum stúlkum, lag- Iegum og skenunlilegum, og ekki lita við mér. Mér leið bæöi vei og illa þetta kvöld. Fann til dálítillar hamingju yfir þessum lilla sigri, en var hrygg í aðra röndina, af þvi að eg þótlist vita, að hann myndi verða mér fráliverfur.. En þuð varð meira úr þessu en mig grunaði...... Hann hað mín og við vorum gefin sainan í Fyrstu safn- aöarkirkjuinn. Svo fórum við í brúðkaupsferð til New York og bjuggum í glæsilcgasta gistihúsi borgarinnar, Waldórf-Astoria. Pabbi vildi allt fyrir okkur gcrá og gaf okkur þúsund dollara, til jiess að eyða í brúðkaupsferð- inni. Yið fórum í leikhús á hverju kvöldi og sóltunl dýr- ustu kvöldgildaskálá borgarinnar. Það var einn staður, sem Ilerbert hafði einkum mætur á. Ilann var á þaki cins skýjaklúfsins. Þar voru dansmeyjar, sein dönsuðu næst- um naktar, aðeins klæddar einhverju næfurþunnu híalíni og skreyttar fjöðrum. Yið sátum jafnan við sama borð, —- það var á gólfinu, sem þær dönsuðu á. Og það var cin dansmcyjanna, sem einkum vakti átliygli Herberts. Hann starði stöðugt á hana, grönn slúlka með brúnl hár, tepru- leg, og hún var alltaf af setja s’tút á munninn, og c.g var brátt i engum vafa um, að ])að var liehnar vegna, að hann •vildi fara þangað svo oft. Svo var það kvöld eitt, er við voriim komin i íbúð okkar í gistihúsinu. Herbert kvaðst hafa höfuðverk og ælla úl að ganga. Hann fór og eg lá cin i myrkrinu og mér leið illa, svo illa, að.eg gal ckki einu sinni grátið, og þegar liann loks kom um klukkan finun, varð eg þess vör, að hánn hafði drukkið meira en góðu hófi gegndi, og eg þóttist vita, að hann hefði vcrið með þessari dansmær. Þá óskaði eg mér þess að eg mætti devja, —Smælki— Frú Stanislowsky var Si árs- aiS aldri. Hún hafði búið alla revi á litlum pólskum sveitabæ,, sem var 3 til 4 mílur írá rúss- nesku landamærunum. — Dag nokkurn kom sonur hennar heim meS eintak af Moskva- dagblaðinu Isvestia. „Mamma, sagði hann, „það er nýbúiö að undirrita nýjan milliríkjasamn- ing. Og landið, sem við búum i, er nú rússneskt. ViS erum ekki lengur Pólverjar, mamina, viS erum Rússar.“ Gamla frú Stanislowsky kink- aSi kolli til samþykkis. „Æ, guSi sé lof, sagöi hún meS inni- legri ánægju. „Eg held þaS hefSi veriS mér um rnegn, aS lifa einn vetur til í heljarkuld- anum í Póllandi.“ Skæður. í Goulburu, Nýja Suður- Wales, keppti Frederick New- ling viS 11 stúlkur um líkams- fegurS og bar sigur úr býtum. Keppnin hét: „Ung og fögur læri.“ UnMqáta Ht 555 Skýringar: Lárétl: 1 luisgagip 1 skáld, 6 verkfæri, 7 félag, 8 þýfi, 9 samþykki, 10 stjarna, 11 á fætinum, 12 kínv. nafn, 13 meinlæ tama ður, 15 þeg- ar, 16 hvíldi. Lóðrétt: 1 hetlinn, 2 vökvi, 3 fæddi, 4 gclti, 5 athygli, 7 tunga, 9 mannsnafn, 10 ásynja, 12 horfi, 14 félag. Lausn á krossgátu nr. 554: Lárétt: 1 hróf, 4 ef, 6. lóm, 7. sko, 8 ja, 9 S.Ö., 10 Aki, 11 mura, 12 liá, 13 aflað, 15 rr, 16 tal. I.óðrétt: 1 hljómur, 2 róa, 3 óm, .4 ek, 5 forráð, 7 sói, 9 skaft, 10 ára, 12 hal, 14 la. c a, Sanm^ui — TAStZAN — Oinennið ltedzik brauzt áfram un'.i Ilann varð ennþá skelkaSri, er Iiann Tarzan var eki aSgerSarlaus á mc-ð- Xú skihti Tarzanp, að IiatÖi varS «S an cldinum i hræðslu sinni. Fjölmör.a sá dýrin og skaut hvað cftir annáo an, En nú héyrði liann brestina i skóg- liafa bruðann á. Hann.hætti allrir var- dýrr þustu óttaslegin fram lijá honum. þau, en flóltinn liélt áfram. areldinum. llæltan magnaðisl. færni og óð iim i eldinn.

x

Vísir

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.