Vísir - 24.02.1948, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 24. febrúar 1948
V 1 S I R
I
SCXKQQQTOQOQCQOQQQQOQQQQQQQQQOaQOQQOQQQQGQQeQCXX
sem veldur breytuigunni. Hvort sem þið trúið því eða
ekki hefir Dorcas þyngst um tíu pund.“
Eg hefi þyngst um tiu pund, hugsaði Dorcas, og er
miklu hraustlegri en eg var segja þau. Það má vera, en
hamingjunni sé lof að þau vita elcki, að eg er ástfangin í
manni, sem aldrei getur fengið ást á mér.
——o------
Það voru nú um það hil þrjár vikur síðan er Dorcas |
gerði sér ljóst, að liún elslcaði Ridge, og henni hafði eklci
enn tekist að iiá lmgarjafnvægi, eftir að hafa komist að
raun um þetta. Ilún var enn gripin sjúklegri örvæntingu,
henni fannst hún vera algerlega hjálpai's'ana. Hún reyndi
að vinna hug á þessum tilfinningum, reyndi að grafa þær
í d]úpi hugans, vera glöð og liressileg, lita hjarma liverrar
dagstundar, en ekki skuggana. En stundum, er hún sal
með bók í hönd, eða með handavinnu sína. og leit upp og
horlði á hann frá lilið, þar sem liann sat við leslur eða
starf, var sem þrengdi þegar að lijartanu, og sársaukinn
vai svo mikill, að henni lá við gráti. Og hún spurði sjálfa
sig hvort ást Dave til hennar liefði verið þannig. Og ef svo
var, var það þá nokkur furða þótt liann reyndi að finna
hugsvölun við stall Bakkusar?
Hún hefir þyngst um tiu pund, liún litur vel út, liún er
ófrisk, liugsaði Lida, og lcreppti linefana, svo að oddhvass-
ar neglur hennar slcárust inn í hörundið. Það hafði verið
heimskulegt af henni, að þiggja j>ctta hoð, liún liafði
drukkið of mikið kvöldið áður, og deilt harðlega við Alec,
og svo er hann var farinn, og liún var háttuð, hafði liún
legið andvalca frarn undir morgun, er hún í heimsku sinni
tólc tvo svefnskammta. Jessie, kona Franks, liafði komið
klukkan ellefu, og orðið að hrista liana til í fiinm mínútur
eða lengur, til þess að vclcja hana, og nú var klukkan orðin
þrjú og hún langt frá því húin að ná sér. Dick liafði lcomið
með vatnskönnu, sem í var Martini, og liún hafði drulckið
nokkur glös, en ekki hætti þa&úr skákkog hún.hafði engg
matarlyst. Og nú kvaldist hún af hitanum fra háUcestinuini,
Þegar Iiún liorfði á Ridge luigsaði liún éittnváð á þá íeið
að hún ætti að fyrirverða sig fyrir framkomu siha, iOr hún
„rændi“ honuni föstudaginn síðaslliðinn, en .hún fann
eldd til neipnar skömmustu. Iienni stóð á sama. Hún var
glöð yfir, að hann vissi livemig tilfinningum hennar var
varið í hans garð, hversu mjög hún þjáðist, og hún óslcaði
sér, að þau öll vissu það. Hana langaði til að hrópa hátt,
að hún elskaði hann, birta það undir feitletraðri fyrirsögn
í blaði Dicks: Lida Wliipple er brjáluð af ást til Ridge
Holbroolc og kærir sig kollótta, þótt allir viti það!
Og nú fannst henni allt hringsnúast fyrir augununi á
sér, Alec var að tala við Ginny Shields, en allt i einu fannst
henni hann riða, henni sýndist hann og Ginny renna sam-
an í eitt. Johimy Fenton hafði haft meðferðis útvarpsvið-
tæki, en þetta var ekki músik, fannst henni, hara hávaði,
og' með herkjum lókst henni að bæla niður löngun til að
öskra hátt.
„Eg þarfnast hreyfingar,“ sagði hún slcyndilega, „eg
held, að eg verði að fá mér göngu.“
„Þú ert gædd alltof rikri athafnaþrá,“ sagði Ginny,
„ekkert gæti dregið mig úr hlýjunni hérna.“
„Né mig,“ sagði Peg Fenton.
„Ættum við eklci að spila poker?“ spurði Johnny.
„Eg er til í það,“ sagðf Ridge.
En Alec Littlejohn horfði á Lidu og hugsaði:
„Eg ætli kannske að fara með lienni, en þá förum við
að rífast.“
Lida smeygði sér í skíðajaklca sinn og tók trefil sinn
og er hún var í þann veginn að leggja af stað, sagði Dor-
cas öllum óvænt:
„Eg lield, að eg liefði gott af að hreyfa mig lika, eftir
að hafa neytt steikarinnar og eplakökunnar. Ef yður er
ekki ógeðfellt að eg fari með yður, ætla eg að koma.“ ....
Þær höfðu gengið í fimm mínútur eða svo og fóru stíg
upp á hömrunum, nálægt hrúninni. Þær höfðu eklci ræðst
við, sóttu enn á hrattann. Vindurinn hafði sópað snjónum
af stígnum víðast, en sumstaðar voru skaflar. Víða var
liorð skel á snjónum, en stundum hrast hún, og þá sulcku
þær í snjó upp að lcnjám.
Dorcas hafði aldrei séð neitt eins fagurt og eyna hennar
Ginny i vetrarskrúða, og hún hafði orð á þvi, og bætti við:
„En eg er dálítið smeyk að fara þennan stíg', svo nálægt..
brúninni.“
Lida jálti því, en kvaðst aldrei liafa lieyrt, að neinn
hefði orðið fyrir slysí þarna.
Fundum Dorcasar og Lidu hafði oft borið saman, en
þetta var i fvrsta skipti sem þær voru einar, síðan er liún
heimsótti hana á búgarðinn.
Og Dorcas gerði sér elcki neina grein fyrir því hvað hafði
komið henni til að talca skyndilega ákvörðun um að fara
með Lidu i þessa gönguför.
Rétt áður liaf'ði hún setið og horft á Ridge og verið van-
sæl, en á næsta andartaki var hún staðin upp og lögð af
stað með Lidu.
Þar sem þær voru nú gat eklcert að líta nema ís og snjó
og nalcin tré. Kofinn var horfinn úr. augsýn og það var
sem þær væru liorfnar á skammri stundu til eyðibyggða.
Þær sáu ekki einu sinni reykinn frá bálinu.
Vindurinn gnauðaði lágt í greinum eilci- og kastaniu-
trjánna og aldargamalla hlynvið. Og þarna voru lilca
cedrusviðir og á stölcu stað einmana, fura, me'ð hinar
dökkgrænu nálar sínar. Og enn sóttu þær á brattann, og
gelck gangan nú greiðara, þvi að er hærra dró, urðu engir
skaflar á vegi þeirra. Og lolcs voru þær komnar á háan,
nakinn liamar, og hærra varð eklci lcomist. Var þarna all-
livasst.
„Eg er uppgefin,“ sagði Dorcas allmóð. „Eg liefði ekki
ájt að leggja þt i þetla.“
Lida sneri sér við og liorfði á liana:
þér cruð ófriskar, þvi liafði eg gleymt.“
Doicas star$i á liana. Hún hefði engum sagt frá þessu,
eklci einu sinni Ellu.
„Já,“ svaraði liún, „en livernig vissuð þér —?“
„Ridge sagði mér það,“ svaraði Lida.
Ridge. Ilvers vegna? Og — liversu itarlega liafði hann
sagt lienni frá högum hennar?
„Eg skil,“ sagði liún lágt og gelck spöllcorn frá Lidu
ög nær liamarsbrúninni. Ilægt, eins og lcnúin áfram af
einhverju innra afli, fór Lida á eftir lienni, eins og til
þess að forðast að vera of nálægt lienni, tók Dorcas enn
eilt slcref fram, og svo annað, og var nú elclci nema fet
frá blábrúninni. Hún leit niður og sá eklcert annað en
snjó og urð og á stöku stað vottaði fyrir greinum barr-
trjáa.
—Smælki—
ICona missti aí ungri dóttur
sinni í mannþröng a járnbraut-
arstöö. Hún æddi um og leitaöi
aö telpunni og íann hana Joks-
ins í nunnuhóp sem beiö á járn*
brautarstööinni. Var svo að sjá
sem telpan og nunnurnar
skemmtu sér vel.
„Eg vona aö barniö liafi ekkí
veri'ö ykkur til mikilla leið-
inda“, sagöi móöirin.
„Fjarri því,“ sagöi abbadís-
in. „Litla stúlkan viröist haldá
aö við séum mörgæsir.“
Maöur, seni frægur var fyrir
hagsýni í störfum og . góöa
stjórn fyrirtækjum sínum,
andaöist og fékk vlröulega út-
för. Þegar kistan var borip nið-
ur kirkjutröppurnar hrökk
kistulokiö upp, sá látni settist
upp og gat ekki oröa bundizt.
Hann sagöi: „Ef þið hefðuð
kistuna á hjólum þyriti miklu
færri menn til aö koma henni á
sinn staö!“
UnMqáta ftr 559
Skýringar:
Lá&'étt: 1 heita, 4 vevlcfæri,'
6 vitfirring, 7 sudda, 8 tórín,
9 titill, 10 mannsnafn, 11
likamshluti, 12 hvað?, 13
peningar, 15 þegar, 16 hljóð.
' Lóðréttjjl bein, 2 ærða, 3
tala, útl., • ,4 samtenging, 5
tötrar, 7 tímamæli, 9 fór í
lofti, 10 gruna, 12 mann, 14
frið.
Lausn á krossgátu nr. 558:
Lárétt: 1 klólc, 4 K.K., 6
lak, 7 áar, 8 eg, 9 et, 10 ort, 111
Kári, 12 al, 13 fleka, 15 af,
16 Lea.
Lóðrétt: 1 klekkja, 2 lag,
3 ók, 4 K.A., 5 krafla, 7 átt,
9 erill, 10 orf, 12 aka, 14
E.E.
t ‘ I ! •
C. (%. Suttoa^hÁi
TARZAINI -
/s/
Tarzan varð að taka á öllu því, sem
hann átti til, er hann bráuzt áfram með
Jane undaii eldiniUu,
Hann komst niður að ströndinni og
öð út í sjóinn 'með Jane. Þar voru þau
'Úoksins örugg.-f • vjc'
Og þárna liöfðust þau við, innan um
fjöldá dýra, meðan eldurinn dó út,
> sniátt og snjátti.' / ■ .-i i-11• >
En er þau óðu aftúr í land, sentist
Tikar á undan þeim að hálfbrunhu líkii
Redziks, óvinar þeirra. :< ^