Vísir - 02.03.1948, Blaðsíða 7

Þriðjjudaginn 2. marz 1948
V I S I R
7
BaQCQCOQQQCOGQQSaeQQQQeQCQQQQQQQGQQQOQQQQQQQOQQ
^y^ílene (Corliii:
37
Reynt á gleyma
55XÍOOOÍ
SCCQQOOOaOÍXXXXXXXXXX
sló móður sina á munninn af öllu afli, opnaði dvrnar, og
ýtti henni ut um þíer. Hin sjúka kona hnipraði sig saman
og bar hendur sinar að andLiti sínu, eins og hún býggist
við nýju höggi. Svo skellli Lida hurðinni i, hallaði sér að
lienni og grét æðislega.
.... Hún hafði ekki ætlað sér að gera þella, hún hafði
ekki ætlað séi- að berja hana svona fast. Hvað sem öllu
leið var hún móðir hennar og eftir þreytulegu og angist-
arlegu útliti liennai' hlaut hún að vera mikið veilc. Hún
var svo nábleik og augun stór, starandi, og annarlega björt
— en hví kom hún, bjálfinn sá arna, að hún skylSi dirf-
ast að koma og scgja þetta. Enginn mun trúa henni. Ilún
var geðbiluð, um það gat enginn verið i vafa. Og nú gat
ekki verið um það að ræða, að bíða kvöldsins með að fá
sér meira að drekka, eins og hún þó bafði ætlað sér. Nú
gat hún blátt áfram ekki án þess verið, að fá sér enn einn
„litiun“ úr ginflöskunni, ekki mikið, bara tvo smásopa,
til þess að bún gæti jafnað sig, náð valdi á sér, svo að
hún gæti bælt niður ólguna i huganum ,en það var sem
á hugans brautum væru þúsund djöflar á ferð, svo að
henni lá við sturlun.
Hún staulaðist að náttborðinu, tók glasið og drakk lek-
ann, sem i því var og henti sér svo á grúfu á rúmið. Hún
ætlaði bara að liggja svona fáeinar mínútur til þess að
jafna sig, þá mundi allt lagast, henni mundi liða betur.
Og i kvöld mundi hún ekki dreklca einn coctail hvað þá
fleiri, áður en sezt væri að borðum. Þegar faðir hennar
færi að hella í glas liennar mundi hún segja:
„Ekkert banda mér, pabbi. Eg ætla ekki að bragða á-
fengi i liálfan mánuð. Eg geri það til að þóknast Alec,
honum finnst, að eg drekki of mikið. Vitanlega er það
ekki af þvi, að eg sé og liún mundi brosa sínu fegursta
brosi,—- „en við skulum eklvi tala meira um þetta, — það
skiptir svo litlu.“ 4 ■,
---- o-------
„Ef þú vissir hversú margt eg befi uppgötvað um sjálfa
mig, þessar tvær eða þrjár vikur, síðan er eg kom heim af
sjúkraluisinu,“ sagði Dorcas, „mundirðu verða hissa
heldur en ekki.“
Ridge. svaraðj brosandi: |
„Til dæmis?“
Þau voru nýstaðin upp frá borðum að afloknum síðdeg-
isverði og sátu fyrir frarnan arininn í setustofunni. Það
raim nú allt í einu upp fyrir lionum, að á þessum stutta
tíina sem Dorcas liafði vikið að, hafði þessi stofa, húsið,
lieimili lians, á enhvern furðulegan hátt orðð hennar stofa,
hennar hús og hemili. Um langt skeið hafði það verið
lieimili móður hans, og nú um alhnörg ár hafði Ella Wells
raðið þar rikjum, og eftir að Dorcas kom hafði það haldið
t. r-f*>
áfram að vera svo. Dorcas liafði verið þar eins og gestur,
sem gætti þess vandlega, að lirófla fekki við neinu.
En nú var þetta alit gerbreytt. Það var svo komið, að
það var alveg sama inn í livaða lierbergi var komið, það
var eiít af herhergjum hennar, bar hennar svip, ef svo
mæfti segja. Það var kannske bara vegna þess, að hún
hafði sett þar einhvern nýjan smáhlut, blómaker eða annað
eða hún hafði skilið eitthvað eftir, bók, sem hún var að lesa
i, eða glcymt vasaklút á stól. Allt bar vitni, að liún átli
lieima þarna, að það var hennar heimili.
„Til dæmis,“ sagði hún og brosti til hans á mót, „eg' er
orðin slyng að aka bifreið, og er orðin dágóður bridge-
spilari, i betra meðallagi. Eg er farin að verða ákaflega
veik fyrir, ef eg sé fallegar „dragtir“ úr ullarefni, og eg
ej'ði vist umfram efni í liatta og hanzka.> Svo cr mér að
fara fram i að skrifa á ritvél, en í réttritun er eg ekki enn
sterk á svellinu. Mér er að fara fram í að skilja frönsku,
og hver veit nema eg gæti gert mig skiljanlega, ef eg þyrfti
á því að halda. Já, og svo hefi eg uppgötvað að eg á enga
vini — í Englandi á eg við, eg fæ engin bréf þaðan.“
„Já, eg skrifaði þeim eftir slysið, og fékk svar, en ein-
livern veginn glataðist bréfið, og ef ekkert hefir orðið-úr
frekari bréfaskriftum mun það stafa af því, að þeim bafi
þótt heppilegast að fella þær niður, þar til veikindin væru
um garð gengin.“
----o-----
. Fyrir nokkru, er hann gerði sér grein fyrir, að hann yrði
að gera Dorcasi grein fyrir veru liennar i Englandi, vegna
liins breytta viðhorfs, eftir slysið, hafði liann sagt henni,
að vinir liennar væru nú dreifðir, og bann vissi ekkert um
þá, nema fólk, sem ætli heima í St. Johns Wood.
„Yitanlega gætirðu sent þeim línu nú,“ sagði liann.
Það bréf yrði vitanlega endursent, og' þá mundu allar
bréfaskriftir detta niður, þar sem Dorcas myndi álykta,
að þeir liefðu flutt.
„Það liefir nú i ráuninni ekki neina þýðingu, að halda
uppi bréfasambandi við fólk, sem er mér ókunnugt nú.“
Og svo bætti hún við:
„Mér finnst það skritið, Ridge, að eg get ekkert munað
um Lundúnaborg, ekki nokluirn skapaðan blut frá striðs-
árunum. Og þrátt fyrir allt finnst mér, að ef eg væri
skyndilega komin til New York eða Boston, mundi eg geta
ratað, farið allra minna ferða.“
/ . ' *
„Já, en þú áttir lengi lieima i báðuín þessum borgfun,“
sagði liann.
„Já, en finnst þér það ekki skritið,“ sagði hún þrálega,
„að eg skuli alls ekkert muna, frá þeim tíma er eg var i
Lundúnum ?“
„Elvki svo mjög, það voru erfiðir timar, og kanliske
langar þig eklcert til að muna það, sem þá gerðist.“
„Segðu mér frá því, er við hittumst í Lundúnum, bjart-
að milt, — þegar við lá, að þú hættir við að koma í þetla
bóf i Ritz, en svo komstu eigi að síður —“
„Það er allt og sumt, eg kom, hitti þig og —“
„Vars.tu ástfangin i mér við fyrsta tillit —“
„Alls ekki. Eg leit á þig sem snöggvast og sneri mér svo
að stúlku -T? Daphne liét hún — og það var ekki fyrr en
hún tók annan — hundleiðinlegan ástralskan flugmann —-
flam yfir mig, að mér varð Ijóst að eg yrði að sætta mig
við þig. Við fórum út i Hyde Park. Það var vor, allt i
blóma, fagurt kvöld, og við gengum og gengum, og svo
fór állt í einu að rigna, og við vorum orðin holdvot, þegar
við loks náðum í leigubifreið var orðið áhðið, og við ókum
í St. Johns Wood hverfið.“
„Haltu áfram,“ sagði hún blíðlega og hallaði höfði að
öxl hans. „Og eg sagði, að þú yrðir að koma inn, —- eg
yrði að gefa j>ér snaps, til þess að taka úr þér hröllinn —“
„Er það eg, sem er að segja þessa sögu, eða þú?“
„Þú — og eg er hrifnust af næsta kapitula.“
„Það er þá bezt, að þú segir hvað gerðist í honum.“
„Það skal eg gera. Eg sagði, að bezt væri að þú litir inn
scin snöggvast, þú yrðir að fá snaps til að taka úr þér hroll-
—Smælki—
Ástina kelur
þegar hjónarúmin eru tvö.
Forngripasali, sem er Amer-
íkumaöur í tíunda liö, var aö
skoöa safn af gömlum, fjór-
stuöluöum og tjölduöum hvíl-
um og gat þess þá til, aö veriö
gæti aö þaö ætti sinn þátt í
hinum tíöu hjónaskilnuöum, a'ö
þessi góöu og fallegu rúm væri
aö hverfa úr heimilum í Amer-
íku.
Milton Babockc, sent er af-
komandi Babock’s höfuös-
manns og hetju í frelsisstríö-
inu, minnist þess hversu hjóna-
skilnaöir hafi fariö í vöxt á
síöari árum: „Það hefði verið
hægt aö segja þetta fyrir,“ seg-
ir hann, „þaö er svo inargt af
því fólki, setn skiptir viö mig,
$em vilkláta saga í sundur rúm_
in sin og skipta þeim í tvennt.“
Og hann þykist færa sönnur
á þetta meö því aö benda á, að
í Nýja-Eglandi sé lang-minnzt
um hjónaskilnaði, en þar sé
líka fjórstuöhiðu rúmin gömlu
mest í notkun.
KwMqáta hk S63
Skýringar:
Lúrétt: 1 hnyðra, 4 utan,
ö ,kvieninannsnaj)i, 7 á litipn,
8 faiigaúlark, ‘9 lónn, 10
riiælitæki, 11 álfa, 12 sér-
hljóð, 13 karldýr, 15 guð,
16 veiðarfæri.
Lóðrétt: 1 fljúgast á, 2
fljótið, 3 ósamstæðir, 4 fisk,
5 næmur, 7 þvottur, 9 líf-
færi, 10 tilvera, 12 ofanálegg,
14 tveir eins.
Lausn á krossgátu nr. 5„62:
Lárétt: 1 knár, 4 em, 6
rót, 7 sko, 8 ii, 9 S.L., 10
fló, 11 gola, 12 K.N., 13 Ár-
óra, 15 al, 16 kló.
Lóðrétt: 1 ’kringla, 2 Nói,
3 át, 4 clt, 5 morkna, 7 sló,
9 slark, 10 flá, 12 kró, 14 ól.
.(,} . • V . -f i' <
í\ C3.
Er Tarzan kom aftur til strandarinn- „Tikar er orðinn fulior'ðinný sagöi
a|;'grét Jane við brjóW hans, Vegnú Tarzan í hughreystingártón, „liann
'griiiiftiilar Tikárs. ’* 0 ! HlÞ í' ; :veúöuRíaldrci neltt Íeikf3&g.‘íu >
HörFofinginn sagöi, aö Janö ætti aö Jiane fór með hermiinnun ti til að
fu vérölaun vegna þess, að hafðist upp fá launin, en Tarzan snéri aftunttl kof-
a j’etók. - ; , ■ 5 . ;J, H I í ani :eitthytið^ap, ap., ;n.:. _j
TUE PAKJTY LEFT,
TAf?2AN STARTEP
FQR VIS BEi-OV£D
TÖEE-VLIT TO MAKE
IT IREADY FO'Z:
JANE’S í?E"rUI?F/.
■• '