Vísir - 28.06.1948, Blaðsíða 7

Mánudaginn 28. júní 1948
VISIR
>OOÖOÍSOÍSOOOOÍÍOOOÍÍO!SOOOÍSOÍS<KSOOO«SOOOOOOOÍSOOOOÍSO«X5C
i SAMUEL SHELLABARBER:

8
;;
8
Sracfiarefa
SÍSOOOOOOÍSOOOOOOOOOOOOCOOOÍSO
a
o
§
o
Fyrsti hluti.
F E R R A R A.
Fyrsti kafli.
Nú ætlaði haún sér að teikna lút — lút, sem væri jafn-
vel englí samboðinn. Þetta skyldi verða hljóðfæri, sem ætti
ekki sinn líka. Lórenzó de Pavía hélt rithlýinu á loft,
meðan liann hugleiddi hvert smáatriði þess. Hinn frægi
hljóðfærasmiður litaðist um, en sá ekkert af umhverfi
sinu, ekkert liljóðfæranna, sem hann hafði smíðað upp á
siðkastið. Þau voru híuti af liðna tímanum, að. visu fögur
, en þó ekki fullnægjandi. Að þessú sinni ætlaði liann að
smiða hið fullkomna hljóðfæri.
Hann hugleiddi efniviðinn og siðan hvernig fggrar
konuhendúr mundu gæla við strengina. . En þetta var i
raunnmi aukaatriði. „Já,“ sagði hann við sjálfan sig,
,,þelta liljóðfæri skal verða öll'um frernra." Hann hnyklaði
brúnir, er hann einheitli liuganum að viðfangsefninu.
Skyndilega dró liann langa, bogmyndaða linu á pappírinn.
Það var lióstað rétt hjá hónum og liann leit upp undr-
andi. Lærlingur, sem starfaði i vinnustofunni niðri, beið
þess lotmngarfulíur, að eflir sér væri tekið.
„Það er maður að finna meistarann.“
Meislarmn Lórenzp varð svo reiður, að hann kom ekki
upp nokkru ‘orði.
„Það er ókunnugur maður, fyrirmaður frá Róm, Andrea
Orsini að nafni, sem óskar viðtals við yðuV. Hann virðist
. vera stórhöfðingi, ef dæma raá af klæðaburðinum. Á eg
að visa honum upp?“
Lórenzó þeytti teiknitækjunum frá sér, spratt á fætur
og ákallaði Guð.
„Stendur lieima! Iíefir það nokkuru Sinini brugðizt —
já, hcfir það nokkuru sinni brugðizt, að t‘g er ónáðaður
einmitt þegar eg er að skapa ódauðlegt listaverk? Eg var
svo að segja búinn að teikna það, guðdómlegt listaverk.
En þá kcmur einhver stórlax og vitanlega verður listin að
sitja á hakanum, er svo stendur á!“ Þá var eins og liann
gerði sér lolcs ljóst, hver komuinaður var: „Sagðir þú
Andrea Orsiní ?“
„S i.“
„Jæja!“
Meistari Lórenzó var maður minnisgóður og nú mundi
liann, að hann hafði heyrt þenna Orsíní nefndan daginn
áður. í hvaða sambandi var það aftur? Já, hann var litill
aufúsugestur í borginni, því að bann var útsendari páfa
og Sesars Borgía, einskonar sendiherra þeirra við hirð
hertogans. Menn Borgíaættarinnar voru siður en svo vin-
sæiir, en Sesar Borgía var nú einmitt búinn að bæta innf
rás í Rómagnahérað við fyrri glæpi sína. Menn voru var-
ir um sig gagnvart lionum. Já, meistari Lórenzó minntist
þess, að Orsiní va*- ekki af rómversku ættkvislinni lieldur
þeirri grein hennar, sem bjó í Napóli og hann hafði talið
útdauða. Það var ejnkennilegt, að hún skyldi risa þannig
upp frá dauðum, en hvað um það — hitt var staðreynd,
að Orsíní var einn virðingamesti höfuðsmaður Valentínós
hertþgá, eins og Sesar Borgia nefndist, og hafði gegnt mik-
ilvægum síörfum i herförinni gegn Forli. En Lórenzó da
Pavia var listamaður og iðnaðarmaður og tók því ekki
afstöðu til stjbrnmála eða styrjaída.
„Á cg að láta hauH fara?“ sjsurði lærlingurinn, sem
þekkti geðofsa húshónda sins.
„Hvcrs vegna? Belra er ijlt að gera en ekki neitt, svo
að það cr rfett að eg tali við hann. Láttu Iiann koma. Segðu,
að niéi' þyki fyrir því, að liann skuli hfaá ýérið liátinn
bíða.“
Sveinninn Iiikaði. „Meistari, eg veit ekki, hvort efind’
haus cr kaup eða sala. Það er liezt að vera við öllu búnin.“
„Sala ?“ .
„Með honum er svertingjadrengur, sém béldui á lér-
eftsstranga undir handleggnuin.“
Lórenzó furðaðí sig ekki á þessu, þvi að hanu var
þekktur listaverkasafnári og það vár á flestra vUorði, að
liann keypti listaverk hæði fyrir sig og aðra. En hvers.
vegna var hcrmaður á horð við Orsiní ——:
„Hm,“ sagði þann og velli vöngum. „Jæja, láttu hann
koma liingað upp.“
Hann var í vinnuúlpu, en smeygði sér nú í kápu með
víðum ermum utan yfir, liagræddi síðan húfunni á höfði
sér, slétti úr skegginu og gekk fram á stigaskörina, virðu.
legur í fasi, til að bjóða gest sinn velkominn.
Það mátti sjá af- fasi lians öllu, að þarna var enginn
meðahnaður, enda var margt stórmenni i liópi kunningja
hans og páfar, liertogar og greifar höfðu lengi keppt Um
smíðisgripi hans eða leituðu ráða hjá honínn við slik
kaup. Hann taldi það því ekki neinn óvenjulegan heiður
að fá svo tiginn gest, en var samt forvitinn, þvi að liann
fýsli að kynnast þessum sendimanni Borgiá hertoga. Aulc
þess var maður þéssi nýkominn sunnan úr íandi, og hlaut
,að kunna frá niörgu að segja.
Eflir nokkra bið lieyrði Pavia gengið upp stigann.
Koinumaður sté lélt til jarðar og var hár og grannur.
Meislari Lórenzó varð mjög undrandi er liann virti gest-
inn fyrir sér. Hann hafði búizt við því, að komuma^ður
múndi vera ruddamenni í framkomu og útliti, en hann
reyndist virðúlegur og tigulegur í alla staði. Lórenzo
kunni þegar við hros Iians, stóran rnunn og breitt nef.
Augun voru fjörleg og snör. Þá féll meisaranuni það. vel,
að þótt komumaður væri vel til fara, fór þvi fjarri, að ó-
hófs gætti í klæðum Iians. Það, sem vakti þó mesta eftir-
tekt Lórenzós, var samt sá góði þokki, sem liinn ókunni
maður bauð af sér þegar i stað, en meistarinn taldi hann
ekki meira en tuttugu og sex ára gamlan.
A liæla liinuin virðulega gesti kom lítill, búlduleitur
svertingjastrákur með marglitan silkivefjarliött á höfði.
Hé'lt hann á léreftsstranga undir handleggnum, svo sem
læríingurinn hafði tjáð meistara sínum. Sveinninn tók
séi- stöðu við lilið liúsbónda sins, eins ög' lífvörður liáns,
er Iiánn var seztur.
„Maestro mio (meistari minn),“ tók Orsíní til
máls og hneigði sig djúpt, „eg segi það satt, að mig hefir
lengi langað til að varpa mér að fótum májins, sem er
frægur uin alla Italiu. Eg á hágt með að trúa því, að eg
sé staddur í návist yðar, frægi ineistari.“
Lórénzó þótti liólið gott og' svaraði í söinu mynt.
„Það er mikill heiður fyrir mig, htilmótlegan iðnaðar-
mann, að frægur höfuðsmaður hins ágæta hertoga, Sesars
Borgía, skuli láta svo lítið að heiiiisækja mig. Eg er reiðu-
búinu lil að gera livaðeina, sem þér kunnið að óska.“
Já, Lórcnzó féjl gesturinn vel i geð, því að þarna v?ir
augsýnilega ekki neinn álmúgamaður á ferð, en það tákn-
aði þó éngan véginn, að karlinn treysti honum og væri
ekki vel á verði. Sennilega var Orsíní klækjarefur, eins
»g liúsbóndi lians, hvað sem uin klæðaburð \jans og fram-
koinu væri annars að segja. .
„Þér eruð nýkominn til Fenevja, er ekki svo?“ spurði
Lórenzó nú.
„Eg kom fyrir tveim dögum. Eg átti erindi við lier-
togann, en hraðaði mér á fund yðar jafnskjótt og eg liáfði
tóm til þess. Það var þó ekki næg ástæða til þess, að eg
ónáði yður, Mésser Lórepzó, en eg færi yður bréf, sem mun
réttlæla komu mina.“
Hami tók samanbrotinn bréfmiða úr belti sínu og rétti
meistaranum, en er liann kom auga á skjaldarmerki páfa
á bréfiuu, féll hann á kné og kyssti innsiglið. Siðan braut
. liann það lotningarfullur og tók að lesa bréfið, én Andrea
stóð á fætur, gekk að röð' ldjóðfæra skammt frá og virti
þau fyrir sér með aðdáun. Inn um opinn glugga barst
söngur gondólaræðaranna.
Alexandcr páfi sjötti sendi sínum trygga svni, Lórenzó
Pavia, kveðju sina og postullega blessun og bað liann um
að smíða orgel fyrir einkakapellu sina. Þetta átti að vera
bezla orgel í hcimi, sæmandi frægð Lórenzós og virðingú
Hans Ileilagleika. Auk þess vrði að smíða það án tafar
og meistarinn æfti að frestá öllum öðrum verkum, til að
géta lokið þvi Sem skjótast. Verðið væri aukaatriði, liitt
aðalalriði, að þetta yrði bezta orgel i heimi. Pavía mundi
öðlast vinfengi páfa með því að vinna verkið fljótt og vel.
Bréfið var skrifað á degi heilags Péturs, 20. ágúst árið
1500, á áttunda ári Alexanders á páfastóli.
Ilumm! sagði Lórenzó við sjálfan sig. Alltaf eru þeir
. eins, þessir fyrirmenn, ætlas^ til þess, að hætt sé við
öll verk og unnið fyrjr þá eina. Ilélt páfi, að hægt væri að
smiða slikan grip á fimm minútum? Hann ætlaði sér að
smiða orgelið, þegar lionum þóknaðist, ef liann gerði það
yfirleitt nokkuru sinni. Meistari Lórenzó kyssti hréfi öðru
i sinni. enn lolningarfyllri á svip og snéri sér síðan að gesti
sínúin, sem tekið hafði niðúr lút einn og handlék. Meistar-
inn sá, að hendur lians voru langar og grannar en sterk.
legar.
„Eg sé, að hljóðfærið fer vel i hönduin yðar,“ mælti
! Lórenzó.
„Já, mér er ekki nóg að sjá það eðá lieyra, meislari. Eg
verð að liandleika j>að líka.“ Andrea lét lútinn á sinn stað
aftur og settist siðan.
7
Ungur maður,
sem hefir bílpróf, getur
fengið atvinnu nú þegar
við ýmisleg störf. Uppl. í
skrifstófunni á moi’gun
frá kl. 9—12 f.h.
Elli- og hjúkrunarheim-
ilið GRUND.
2 vélamenn
og matsvein vantar á góð-
an síldarbát. — Uppl á
Grettisgötu 45. Fornverzl-
uninni.
Varahlutir
Til sölu ódýrt, eftirtaldir
varahlutir í 6 sylindra
Ford, Krúmtappi o. fl. í
mótor, kveikju-dynamór,
startari, blandungur o. fl.
Vélaverkstæðí,
Norðurmýrarbletti 33
Gamp fvrir ofan Þórodds-
staði við Hafnarf jarðarveg
Reglusöm
. stulka
óskar eftir herbergi, strax.
Tilboð merkt: „35“, send-
ist blaðinu fyrir hádegi á
miðvilíudag eða í sima
1385 kl. 4—6 í kvöld.
4ra manna
bíll, eldri gerð, með nýj-
um mótor til söíu á Berg-
staðastræti 17. eftir kl. 6
í dag.
tínMcfáta hK S99
Lárétt: 2 I ætt við, 6 neyð-
armerki, 7 fall, 9 utan, 10
meiðsli, 11 liljóð, 12 tveir
eins, 14 rómy. tala, 15 liréyf-
ast, 17 fiskurinn.
Lóðrétt: 1 Sviksemi, 2
tveir eirts, 3 smábýli, 4 þys,
5 brú, 8 hest. 9 sendihöði, 13
þjóta, 15 hreyfing, 16 út-
* tekið.
Lausn á krossgátu nr. 598í
Lárétt: 2 Svöng, 6 söl, 7 ií,
9 að, 10 sal, 11 urg, 12 K.K.,
1 I fæ, 15 ann, 17 auðna.
Lóðrétf: 1 Beisícja, 2 S.s.,
3 völ, 4 öl, 5 góðgæti, 8 íak,
'9 arf, 13 inn, 15 að, 16 Na.