Vísir - 19.07.1948, Blaðsíða 7

Mánudaginn 19. júlí 1948
V I S I R
T
KiCOCQCCCOOCOaOQQCKKKKiCCCOQOOOOOQCOOQCKSCOQOCQQOC
*m u
ð
.. a
o
»
ö
a
g
SAMUEL SHELLABARGER
í r
o
o
o
o
»
SÍSÍSCGÍSÍSÍÍCGOÖOÖÍÍOCÍÍCÍÍÍÍÍÍÍÖOÍIOCÍCO
ina verður ekki. Orsíni skal ekki hafa betra af þvi a'ð neila
að fara til Vitérbó, hvört sem bánn er njósnari eða ekki.
En þú mátt ekki gerá ncitt i þessu án samþykkis míns.“
Ippólitó kunni þvi illa að fá ekki alveg óbundar liend-
ur. „Eigum við enn að sýna gætni,“ mælti bann. ..Eg voná,
að þú leyfir mér að minnsta kosti að köma þessum iielli,
þeim hórusyni og leigumorðinggja, fyrir kátfárnéf, án
hátíðlégs levfis þins.“
„Já, þégar þar að kemur, en liafðu það hngfast, að mað-
urinn, setíi seldi sig Orsini, mun á sínum tima verða fus
til að selja hann í hendúr' ökkúr. Förum ökkur a'ð 'éngú
óðslega eins og stendur, eu síðar ------— “
„Agæll!“ svaraði kardínálinn. „Mér hafði ekki flogið
þella í hiig." Síðan svolgraði hann úr bikar sinuirt í einum
teyg, eins og hatin 'ællaði sér að slökkva cinhvc rn innra eld.
EÍIefti lcaflL
Þegar Andrea Orsíní hélt þenna dag til herbergis sins
i Engfínum, skammt frá kastalánum, kom hánn vio á
leiðinni lijá ilmvátnssala, klæðskera og gullsmið. Síðá’n
hjó hann sig sem vandlegast til kveldfundarins úieð áð-
stoð Sþegils, sem hanii hafði fést kauj) á og Mariós Bcllis,
sem stríddi'húsbónda mikið, meðan hann snyrti sig og
snurfusaði.
Bellis var annars lítið á ferli, því að hann hafði litla
löngun til að hitta Frakka þá, sem bjuggu i Englinum.
•Þeir vöru bogskýttur i flokki stjórnar d’Ars. Voru þeir 1
meira lagi álfeitftir við konur borgarinnar, en höfðu hina
mestu skömin á öllum ilölskum karlmönnum. Þéir gripu
lil vopna, ef þá grunaði, að sér væri sýnd einhver óvirð-
ing og þar sem tveir þeirra, Pierre de Bayard og Pierre
de Bellabre vo.ru þekktir fyrir vopnfimi, gættu nicnii
þess vandlega að gera eklu á lilufa þeírra. Eftir að Frakk-
ar koniu, hafði Belli aðeins fai-ið út ur herbergi þeirra fé-
laga tvisvar — þau sinn, sem Ippólitó hafði geíið við föð-
ur sinn. Það var honum til Iiins niesta óhugræðis, að
Frakkar vöi’U síf.ellt á feril. uni húsið, ganga þess og sal-
arkvmii, svo að hann gat aldrei farið út.úr herberginu.
„Hjálpaðu mér, Marió,“ mælti Andrea, þegár hann var
nærri ferðbúinift „Sþenntu arnibandið það arna um úln-
Iiðinn á mér.“
Þetta var hinn bezti gripur, breitt viravikisarmband úr
silfri, sett perlum.
„Þú ert glæsilegur niaður,“ sagöi Marió og brosti háðs-
Iega. „Þegar frúin keuiur auga á þig, mun hún gera sér
Ijóst, að Salómon í allri sinni dýrð liefði staðið þér langt
að baki.“
Andrea leitenn einu sihni i spegilinn og lagði hann svo
frá sér. „Jæja, Messer Maríó,“ svaraði Iiann, „eg þakka
þér fyrir gullhamrana, hvort seni þeir voru sagðjr af
heilum hug eða ekki. Eg fer og þu verður efíii’ með frönsku
sýkina þina.“
,Eg liefi ekkert saman við konur að sælda,“ tautaði
Mariö. „Segðu mér, livernig á því stendur, að suniir eru
svo gjörfulegir eins og þú — að færri konur fá að njóta
en vilja, en aðrir hinsvegar svo ljótir :— svo sem eg tii
dæmis - að engin vill lita við þeim.“
. „Við hvað átiu ?“
„Hvaða réttlæti er i þessu?“
Ándrea, svaraði ekki, en hann gerði sér Ijóst, að jiarliá
hefði Marió leyft honum. að skyggnast hák við grimuna,
sýnt, hvernig honuni yar innanhrjósts og að honum leið
ekki e.ins vel og liann léí jafnan.
„Ja’ja,“ niælli Beili enhfreUhir, „þú. gelur ekki svarað
þessu. Hver skvldi svo •sem vita svárið?“
Ilann reis á fætur og lagði skikkjuna á axlir Andreas.
Ennírenmr rélíi hann lionum grímuna, seni inenn liáru
jafnan, et- jieir fóru um borgina i einkaerindnm er
skyggja tók. Sfðan latik hami ujip hmðinni að næsta her-
bergi og tilkynnti (liusejipe, er átti að visa Andrea leið,
að Iiúsbóndinn væri ferðbúinn.
„Eg vona, að gæfan brosi við J)ér og þú snúir héill á
Iiúfi lieim,“ sagði Belli að skilnaði.
Andrea gekk niður stigann, sinnti því ekki, þótt hávaði-
væ.ri í drykjcjustofunni og- margnienni þar inni,’ hehlur
gekk rakleiðis út á Yía San. Rómanó. , •
Það var ekki löng leið til Varanóhallar frá Englinum,
eii hún lá öll úni liiiin cldra hluta bórgarinnar og tvöfald-
aði jiað vegarlcngdina'. Margt manna vár á ferli, svo að
ferðin sötlist seint, unz Andrea og fylgdarsveinn hans
koniust út á markaðstorgið. Andrca kunni ckki við sig
i öngstrælui.ii, síðan liann konist í kynni við Bellí fvrir hálf-
um mánuði. Ef til var jiað þess vegna, sem liann halði
jafiían haft það á tilfinníngumii, siðan liann Ícom til
Ferröru, að sér væri veilt eftirför og nánar gætur hafðar
á sér. Hámi Icil skyndílega uni öxl, Jiegar komið var út
á torgið, éú ógernin'gúr var að greina það i mannfjöld-
aiium Jiar, hvorf nokkur veitti honum eftirför.
Ahdreá vék úr vegi fyrir tvéimur Frökkuni, sem stik-
uðu þvefl yfir torgið ög véku ckki úr vegi fyrir neinum.
Þótt háiiii væri hermaður og vaskur vél, kom honuin
eldri til liúgar að gripa Iivéft tækifæri fil að Jierjasl, elns
og Frakkaf virlust gera. Hann fvlgdi ljóshcra sinum fast
eflir bcinustu leið, en Jiegár þeir beygðu fyrir síðasta
hornið ög sáu lil Varanó-hallar, komu Jieir auga á hóp
kyiidiljiorá Jiar utan dyra og vöru þéir í för með nokk-
uruni iiðáiidi niönnum.
Þariia Íil'ulu að vera fleiri gestir á leið íil fundar við
húsfreyjun'a í Fjallahorg. Ilún hafði að; vísu hafnað ,þvi
að siiæða fticð lierlogainuii í kastalanum, kvaðst of Jireyll
eflir ferðálagið, en skyldan báuð hirðmönnuni hans að
auösýna lieiííii sein méstáii sóina og þeiin. var það alls
ekki um gcð, þár séin svo fögur kona átti hlut að niálL
Ajídrea liafði ekki gert sér miklar vonir uni að fá að
verðá ciiiii með Kaihillu Baglíóne þctta kvöld, en þó
hafði lianii lifað i voninni, Jivi að honuni hafði fundizt
niállireiníúí' lienhar gefa til kynna Jiá uni daginn, að Jiau
niUndu veiöa éih.
„Það er ekkért við Jiessu að gera," hugsaði liann dapur-
lega. „Það éf ekki við'þvi' að‘ húast, að Iiægt sé að hi'tta
hana nenia í hópi fjölda smjaðfara. Það gela liðið margir
niáiiuðir, þángað til funduni okkar bcr saman aftur, ef
húu fcr héðan á niorgun. Eg sé hana ef til vill ekki aftur,
fyrr en eg liefi lokið starfi mínu fyrir hertogann og gei
kralizt launa minna af Iionuni. Eg vildi Jié) lieidur hafa
unnið liana sjálfur án nokkurrar hjálpar. Guð nijnn
góður, hún má ekki fara á morgun!“
En komumömium við liallardyrnar virtist inngangan
ekki heimil. Mundi Andrea þá verða hleypt inn til liennar?
Haiiii skipaði Gíúseppe að fela ljósið og gekk hljóðlega
nær hallardyrunum. unz hami gat greiftt að minnsta kosli
einn kpmumanna, er var klæddur rauðri kápu. Þetta var
Ippólitó d’Esíe kardínáli, sem greip nú fram i fyrir þjóni
þeim, er liafði rætt við dvravörð hallarinnar: „Og hefir
Jiú tilkynnl hennar tign, liver Jiað er, sem óskar viðtals
við hana?“
„Ileiini hefir vcrið tjáð það, herra minn, en liiui kveðst
ákaflega ferðlúin énii. Hun vonasl samt til Jiess, að þér,,
lignu gestir, gerið yður að góðu þær veitingar, sem búrið
getur hoðið.“
„Það táknar þá, að hún geti ekki veitt okkur móttöku?“
mælli kardiiiáliiiii.
„Hún er of þreytt til þess, eu er með yður i anda.“
„Þvi miður cr eg ekki andi, svo að eg veit ekki, Iivað
gera skal. Hér er skildingur handa þér. Tilkynntu frúnni
að við séum auðnijúkir Jirælar hennar og vonuni, að gæf-
an brosi við okkur siðar.“
„Yiljið þér ckki ganga i bæinn, tigni----------“
„Nei, ekki i kveld.....Herrar minir, við þekkjum aðr-
ar konur, sem eru ekki úrvinda af þreytu. Avanti!"
(Áfram). ,
Kardiiiájinii og félagar hans riðu niður eftir stfætinu,
og er þeir voru horfnir, tók Andrea ofan grímuna og gekk
að hliðinu, eii mcð liálfum huga Jió. Hann bjóst ekki við
þvi, að sér yrði lileypt inn, úr því að syni hertogans af
Este yar lekið þannig. Hami barði og ávarpaði Iiliðvörð-
inn:
„Eg cr Messer Andrea Orsini, kominn til að tjá friinni
holluslu mína.“
Hliðinu var lokið upp, honuni tií milcillar undrunar og
Ijann gckk inn i liallargarðinn. Hann koni 'ekki áuga á
nokkurn mann, en állt í feinu var.sagí glúfjlcga að haki
honum: „Jæja! Sjáum lil! Þér eruð kcimhin!“ Hann sner-
ist á liæli og koni auga á-Kainillu, klædda fögrum, hyit-
um satínk jói, én við hli'ð heíuiár stcíð svartklædclur Jijónn.
Giúseppc, Ijósberinn litli, stóð utan clyra og beið hús-
hónda síns. Ilann liafði ekki heðið Iengi ,er tötrum klædd-
ur maðúr gekk lil hans út úr niyrkrinu og ávarpaði liann:
„Þú erl förunautur Orsínis, er það ekki?“
„Jú, herra.“
„Og liann var rétt i Jiessu að fara inn í Varaim-höllina?"
. .,..Já. Ju'mi,". . V, .. ,,
—Smælki—
Ofsahræösla greip um sig í
Bandaríkjunum áriö 1938 er út_
varpaö var leikriti, þar sem
sagt var frá þvi að nienn frá
Mars hefðu lent í Nýja-Jersey-
fylki og ætluSu að eyðileggja
jörðina. Er það sanibærilegt við
gífurlegt uppnám sem varð i
Engiandi árið 1926 er sagt var
frá því í útvarpsleikriti, að
múgur atvinnulausra manna
ætlaði að jafna Lundúnaborg
við jörðu. Þó að þulir tilkynntu
livað eftir annað aö þetla væri
aðeins skripaleikur, símuðu
Jnisundir Breta til blaða og
stjórnardeilda, til Jiess að fá ná-
kvæmari fregnir. Menn voru
samfærðir um að veriö væri að
segja frá atburðum sem væn að
gerast, svo vont sprengju-
hvellirnir eðlilegir og hávaðinn
af hruni búsanna.
Correggio var enn á be/.ta
aldri, Jiegar hann fuílgerði hið
milria listaverk sitt „Himnaför
Maríu", en Jiað málaði hann í
loftið á hvolfþakinu yfir dóm-
kirkjunni í Parma. Svo tnikíí
var fávizkan og vanmatið á
Jiessu meistaraverki að kanúk-
arnir, sem höfðu ráðið hann til
starfans, neituðu að greiða hin.
um óhamingjttsama listamanni
þá uþphæð er þeir voru búnir
að fallast á. Þeir greidclu hon-
um aðeins fimm hundruð krón-
tir — í kopar — og neituðu al-
gerlega að greiða meira. Corre-
gio bar peningana lieim til fjöl.
skyldu sinnar sem lifði í sárustu
fátækt j nálægtv þorpi, og á
leiðinni vamnegnaðist hann af
hitanum og þunga koparsins og
freistaðist til að slökkva þorsta
sinn í uppsprettu við veginn.
Þetta hafði í för með sér sjúk-
leika sent brátt dró haiin til
dauða.
UnAAqáta hr. 613
Lárétt: 1 Skeggjaða, 6
leyfis, 7 gat, 8 á kliíbcra, 10
timi, 11 -sjór, 12 útiuigun, 14
tónn, 15 fuglj 17 Ijós.
Lóðrétt: 1 Hljónia, 2 slá, 3
eWsneyti, 4 skógardýr, 5
skeyttar, 8 urn hálsinn, 9
grænmeti, 10 suntl, 12 bók-
stafur, 13 elskuð, lö fanga-
mark. i
Lausn á krossgátu nr. fil2:
Lárétt: í Skvompa, (i nú, 7
ka, 8 silar, 10 Lo, 11 aga, 12
bana, M N.N., 15 uns 17 orn-
ar.
LcVðrétt: 1 Snæ, 2 kú, 3 oki,
1 mála, 5 aurana, 8 sonur, 9
as|n, 10 La, 12 bæ, 13 ann, 16
'S• A. ■ 'Jt.'ff. :v,! ’