Vísir - 12.08.1948, Blaðsíða 7

Firruntudaginn 12. ágúst 1948
f
fOQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQÓQQQQQQOQOQOOQQQOC*
| SAMLiEL SHELLABARGER
j &?ay$ape$w \
Tuttugasti og áttundi kafli. .
I kránni Dúfunni í Narní sagði Alessandró da Fíóranö
þeim Andrea og Bellí frá ósigri sínum. Hann var mánuð-
nin saman búinn að reyna að ná dýrlingnum, en allt koin
fyrir ekki. Hann bar sig aumlega og kvaðst heldur viija
yera í liörðum bardaga en slikum erindrekstri.
Samkvæmt lýsingu Fíóranós var Lúsíu gætt mjög vand.
lega, svo að jafnvel móðir hennar og ætlingjar í Natni
fengu ekld að heimsækja hana. Viterbó-búar báru hvorki
virðingu fyrir yfirvöldunum í Róm né annars staðar og
vildu ekki táta dýrlinginn lausan, hvað sem í boði vær..
Móður Lúsíu lá meira að segja fýrir dauðanum og kallaði
á dóttur sína, en henni leyfðist ekki að heimsækja liana
á banasænginni.
„Eg fékk móðurbróður Lúsíu til að fara með boð uni
Jjetta til hennar og gréiddi honum vel fyrir,“ sagði Fíór-
anó lilægjandi, „en einhver asni komst að því, að þetta
var tilbúningur og manninum var varpað á dyr. Þannig
Jiefir ólánið ellt mig siðan eg byrjaði á þessu. Eg hélt, að
allt mundi verða í lagi, er Lúsia fékk leyfi til að fara út
fyrir borgina einu sinni, en þá kom einliver skállcur upp
uni mig — og allt situr við hið sama.“
Fíóranó kvaðst sannfærður um, að engin brögð væru í
tafli hjá systur Lúsíu og að það væri á allra vitorði, að
Jíún hefði læknað marga. I augum hennar mættu menn
sjá frið Guðs, sagði Fíói'anó og gerði krossmark fyrir
sér.
Andrea var sannfærður um, að sér mundi heppnast það,
sem Fióranó hafði mistekizt ög sagði honum það, Ivvaðst
Andrea aðeins harma, að hann gæti ekki orðið Fíóranó
samferða til Ferröru, er }>eir færti með Lúsíu þahgað,
þvi að sér væri falið að halda til Rómaborgar, þegar þessu
erindi væri lokið. Iiafði Andrea gaman af bréfinu, sem
skipaði horium að halda til fundar við Felínó Sandeó,,full
írúa Ferröru i Páfagarði, þvi að liann þótlist sjá al' því,
að Ereole þætti liann of slyngur erindreki Sesars Bovgía
til þess að hann vildi háfa liann langdvölum í Ferröiu.
En Andrea þóttist og sjá, að Alfonsó liefði í'áðið nokkuru
vim þessi fyrirmæli, þyi áð þá gat hann farið með bréf
Iians til Livkrezíu Borgía. Andrea hefði svo sem komizt til
R.ómaborgar með einhverju móti, þótt honum hefði ekki
borLd þessi skipun, en nú gat hann lialdið þangað opin-
herlega.
Andrea og Bellí sváfív áf um nóttina, en er þeir lögðu
vupp næsta morgunn, beygðu þeir út af Flaminska vegin-
tim, riðu vestur um Amelíu, yrfir Tíber og komu þá á
Kassiuveg, rétt fyrir sunnan Bolsendavatn og héldu eftir
Iionum til Viterbó. Ferðin tók átta stundir og sól var að
ilvniga til viðar, þegar þeir riðu að borginni. Þeir festu kú-
skel’jar í húfur sínar, eins og pílagi'imar, og þar sem þeir
leoihu nú eftir aðalveginum frá Flórens, þóttusl þeir vera
frá Toskaha. Sluppu þeir þannig inn í borgina og fengu
gistiíígu i litlií gistiliúsi við Tómasartorg. Voru tveir kostL
við að búa þar — annar, að þaðan var skammt til klaust-
ursiris, þar. sem Lxisia var i haldi og liinn, að skammur
sþölur var einnig þaðan til Sán Pietró-liliðsins á borgar-
véggjunum. Gat þalð komið áér vel, ef þeir skyldu þurfa
að fara úr borginni með litlum fyrirvara.
Jafnskjótt og þeir félagar voru búnir að hrista ferða -
xyldð úr fötum sinum, héldu þeir út i borgina til þess að
Jkyiina sér sem hezt allá síaðhátfuV því að það gæti komið
sér ílla síðar, ef þeir villtúst, þegar.þeir þyrftu einmitt að
hafa hraðan á. Hefði,.einhver haft gætur á þeim félöguin,
hefði Iiann yeitt þvi eftirtekt. að þéir kynntu sér einungis
suðausturliverfi horgaiinnar, athuguðu vegalengdir, göt-
ur og beinustu leiðir til borgarhli'ðanna.
„Mig giunar, að við Hiiiruim þurí’a að flýla Ökkur, þegar
við föruni héðan,“- ságði Andtvai. „Erlu ra'vis. Miutíó?“
„Já, mjög. Eg hefi hefniléga venjulega hraðan á, þegar
eg fer frá einhverjum stað.“
Þegar þeir höfðu kánnað borgina, svo sem þeim fannsl
uauðsynlegt, röltu þeir um torgið fyrir framan veitinga-
krána og klaustrið. Vaiðmaðurinn við klaustrið tók alls
éklci eflir þvi, að þeir athuguðu framhlið hússins ná-
kvæmTégá ‘óg þvTsiður liafði hann hugmynd um, að þeir
lcönniíðu bákhlið þess af enn meiri kostgæfni. Hann furð'-
aði sig eickert á því; þótt þeir gæfu sig á tal við haim.
T. V I S 1 R ______________•
Ilann kunni þvi vel, að menn frá FÍóreuSr-þeini fögru
borg, kynnu að meta. Viterbó.
„Hvaða starf hefir þú á liendi, vinur?“ spurði sáý sem
varðmanninum þótti furðanlega ljótur. „Þetta lilýtur áð
•vera mikilvægt liús, úr þyi að þú steiídur her vöýð.“
„Það liggur þannig í þvi,“ t svaraði varðmaáuriiuvog
rétlí úr Sér af monti, „að hús þetta er aðsetur hvítnunna
i regíu hcilágrar Eáirinar í Síenu. Þar er mikill auður
geymdur iririán dyra.“
„Ekki er vörður settur um hús annarra reglna,“ svaraði
Andrea. „Eg fæ elclci skilið nauðsyn þess — c— —“
„Orsökin er raunverulega sú, að hér er dvalai'staður
hinnar heilögu Lúsíu frá Narni, sem lilaut hinar helgu
benjai- frelsara vors annan fimmtudág í föstu, er liún var
við mcssu og síóð milli priórinnunnar og Systur Leónörðu.
Það gerðist i þessu liúsi ög engu öðru og benjar liennar
opnast og úr þeim blæðir hvern miðvilcudag og föstudag
og alla hænadaga.“
Það niátti lieyra á varðmanninum, að liann slcýrði að-
komumönnum oft frá þessu, en Andrea og Belli tóku ofan,
eins og allir sannkrislnir menn, féllu á kné og signdu sig.
„Eg fæ samt eklci slcilið, hvers vegna þess gerist þörf,
að vörðiir sé hafður um húsið,“ sagði Andrea. „Maður
skyldi ætla------—“
„Já, herrar mínir, niaður skyldi ætla að illmérinskunni
væru einlivér talcmöric sett, en svo er elclci. Hórusonurinn |
liertoginn af Este, sem sælcist einungis eftir fé og frama,
mundi ræna borgina olckar þessum dýrlingi, ef við hefð-
um ekki vörð hér. Eg skal segja ykkur----------—“ Varð-
maðurinn sagði nú frá glæpsamlegu athæfi Ferröru-
nianna, en mennirnir tveir, sem hann taldi Flórensinga,
hlýddu á hann mcð opinn munn og milcilli saniúð ....
„Þetta er saniileikurinn í málinu, lieiTar minir, og þvi
stend eg hér!“ ságði varðmaðurinn að lolcum.
„Eg skil eklci, að til slculi vera menn, seni eru svo svi-
virðilega innrættir!“ sagði Andrea af liita. Bellí lét og i
l.jós andúð sina á þessu framferði og varð varðmaðurinn
mesti vhiur þeirra fyrir. „En að liugsa sér, Maríó,“ hélt
Andrea áfram, „að við slculum standa á svo helgum stað.
Við lcunnum sannarlega frá mörgu að segja, er heim lcem-
úf! .... Varðmaður, vinur, þú sérð liér tvo syndara, sein
þu gétur auðgað með því að gera þeim klcift að kvssa
á fætiif hiririár blessuðu meyjar. Þú mátt elcki neita oklcur
um þetta — — — Flörensingar halda, að Systir Kólómba
í Perúgiu og Systir Ósanna í Mantúu sé einu lifandi dýr-
lingarnir--------“ j
„llakla þeir það, aularnir. Systir Lúsía ber af þeim eins |
og gull af eiri!“ mælti varðmaourinn og langaði nijög til
að veila þeim einhverja úrlauSn, þvi að liann var lirevkinn
af dýrlingi borgar sinnar. Þar við bætlist„að Andreas sýndi
honum slcínandi gulldúlcat. „Mér er þetta bannað, en eg
lield, að ekkert gcri til með ylckur, því að liættan síafar
einungis af flugumönnum Este-ættarinnar. Ilin virðu-
lega Systir veitir stundum heiðarlegum gestum viðtöl.
.... Eg skal athiiga, livað hægt er að gera.“
Hann snéri scr að húsinu og barði að dyrum. Var þá
lolcu rennt frá litlu gati á hurðinni og birtist þar nunnu-
andlit. Varðmaðurinn ræddi við liana litla stund, en snéri
sér siðan að Andrea og Bellí og var liinn montnasti. „Syst-
ir Lúsía ætlar að tala við ylclcur sem snöggvast, aðeins fá-
einar mínútur, því að skammt er til kveldbænar.“
Andrea staklc peningnum i lófa lians og gekk inn og
Beili á hæla honum. Þeir voru leiddir inn i litla stofu,
sem var einskonar biðstofa, en regla þessi levfði nunnuin
sinum að veita gestum viðtölcu í einrúmi og var þaosvit-
anlega mikill kostur i augum þeiira félaga. En nieðan
þcir biðu- og tvistigu í biðstofunni, fannst Andrea l.ann
fyllást lotningu og virðiiigu. Ilonnm skildist. að liann
\ hafði tekið'.að sér'ö.llu mcirþ stai'f cn venjulegt mannrán.
ILað átU hanvK klæk'járefurinn, að vera að skipla scr af
hclgum dórinim? Hanri strauk svitann ivr lófunum. Glottið
i var meira að segia hórfið af andliii Bellís og hann riaut
J augunum i alJiir áltir, e’ns og haiin væri að It.ita að le'ð
[ ti! undankonui.
< Syo Iiéyrðu þeir fótátak á gangimvm fyrir utan hei-
t-ér;'o. Gangurinn var langúr og taugaóstyikur þvirro
i félaaa fén' va.vandi mcð hvc iu skrofi scm i»dr hcvrðu.
BoUi rreip anduun á lofti, en Aridrea fanusi hárin risa 4
IÍÖÍÖÍ sér.
Siðasti kveldgeisli sólarinnar slcein heint a hurðina. scm
l'ótatakið hevrðist handan við. Skvndilega var henni lokið
upp og ung kona, hávaxin og svartklædd, stóð á þrösk-
uldinum. Sólargeislinn gerði það að verkum, að fegurð
hennar virtist ekki þessa heims. Hún mælti fagurri, hljóm-
niilcilli röddu;
„Friður sé með yður, hræður.“
Andrca og Bellí féllu á lcné og lmeígðu höfuð shi.
En þaö þuríti cklci aö vjra
jst^tt gndir.þar seiy Páll. Ólafs-
fsony-Jileypti Ljónslöpp:
Plún er viss nteö, hvergi að
hnjúta
hvaö þá falla,
þó liún missi þriggja fóta
og þaö í halla.
Það þótti þeim löngum garn_
an, reiðmönnunum, aö láta
hestinn sinn liggja á skeiöi
fram úr bráðléttum hlaupa-
gikkjum og er ekki laust viö
aö drýginda nokkurra ker.ni
hjá hagyröingununiyiþegar þeir
segja frá því á eftir.
Páll Ólafsson bregöur ttpp
notalegri mynd af slíkri kapp-
reið;
Undan Sleipni Ótrauður
alltaf lá á skeiði,
svo hann Björn varö sótrauöur,
svartur og blár af reiði.
Sigurjón Kristjánsson kveð'
ur svo um jarpan skeiövarg.
Þyrlar grjóti og mold í mókk
mjög á spretti snarpur;
þó ei öðrum endist stökk.
alltaf skeiðar Jarpur.
„Eg sá í einu blaðinu um
daginn, að sums staöar i heim-.
inum er fiskur notaður senc
peningar.“ Þá hlýtur að vera
erfitt að katipa tyggigúmmí í
sjálfsala.“
Drukkinn maöur nam staðar
fyrir fratnan gríðarstóran upp-
stoppaðan hákarl á saíni. IIenr
horfði lengi á gripinn og sagði
lolcs: „Það er meiri lygarinc.,
sem veiddi þennan fisk.“
HrcAAyáta ht. 63/
Lárctt; 2 Merlci, G boði. 7
lilýt, 9 tónn, 10 bókstafur, 11
liaf, 12 frumefni, 14 skáld.
15 draup, 17 þráða.
Lóðréll: 1 Rcngt, 2 titili,
I :i hlekk, 4 vegna, 5 mjör, S
| espa, 9 veiðslcjóla, 13 mylsna,
15 ósams'læðiiy: lti félag.
Lausn á krossgátu nr. 630.
Lárétl: 2 Rúnir, 6 æti. 7 yá,
9 Lu, lO Ems, 11 ráð,12 La.
14 S. K„ 15 ern, 17 aldin.
ftr ,
Lóði'éll: 1 Afvcltá, 2 ær, 3
'úti, :4 Ni, 5 rauðkál, 8 áma, 9
4ás, 13 Ari, 15 E.d., 16 N. K.