Vísir - 23.08.1948, Blaðsíða 7

Mánudaginn 23. ágúst 1948
V 1 S 1 li
7
WXKX500CS)CSKXX)0<X50ÍXXX!C!0C}0a00OC>:5axXX»4*xx\i>.»
ISAMUEL SHELLABARGER
46 8
ÐQOQOOOQCOQUOOOQQQCOCaaOOCOaOQ
búiim að kaupa myndina, en ef hann sækti það fast að
eignast liana, þá mundi þeim vitanlega vera sönn ánægja
að gefa.lionum kost á henni. En á það mátti Borgia ekk
lieyra minnzt og kvað sér miklu meiri ánægju að vita af
siiku listaverki í þeirra eigu en sjálfrar sín. „En eg má
ekki gleyma því að óska Varanó til liamingju með það,“
hætti iiann við.
Hann liafði varla sleppt orðinu, þegar fótatak heyrðist
utan skálans. Handtakan liefir þá ekki farið fram enn,
hugsaði Andrea og beið þess kvíðafullur, sem nú mundi
gerast. IvamiIIa brosti fyrst sem snöggvast, en varð síðan
áhyggjufull. Borgia snéri sér liálfvegis til dyra.
„Þetta er klappað og klárt,“ mælti Varanó, er liann gekk
inn. „Messer Lúka var ekki alltof dýr, þótt hann sé liarður
kaupmaður —r--------“ Nú tók hann eftir hertoganum,
þagnaði, en sagði svo: „Það veit trúa min, að þarna er
Valentínó hertogi!“
Andrea og Kamilla höfðu orðið óttaslegin, er þau komu
auga á Borgía, en Varanó varð hinn glaðasli, gekk til
móls við hann og rétti fram báðar hendur sínar. „Það er
sannarlega langt síðan mér hefir gefizt kostur á að hitta
yður! Þér voruð barn að aldri, er við sáumst síðast og
nú eruð þér sigursælasti herforingi aldarinnar! Eg er auð-
rnjúku þjónn yðar!“
Andrea kom það á óvart, að augu Borgía ljómuðu af
ánægju. Hertoginn hafði að sönnu lært margt af þeim
sögum, sem fóru af hernaðarlist Varanós og hertogans af
Orbinó, en Andrea vissi ekki til þess, að Borgía léki slíkar
hrellur, þótt liann væri annars manna undirförulastur.
Hann gerði sé ekki upp gleði, ef hann fann ekki tii hennar.
Hann þiufi ekki annað en að gefa mönnum sinum skipun
um a'ð handlaka lierforingjann aldna. Hann hegöaði sér
harnalega, en Andrea veitti þvi þó eftirtekt, að Kamilla
sefaðist fljótlega.
„Mér og Hans Heilagleika,“ mælti Borgía, „hefði ekki
verið meiri ánægja að öðru en að geta fagnað koniu yðar
til Rómaborgar — sýnt yður þann heiður, sem ættir yðar
eiga tiíkall til. En við verðum vitanlega að beygja okkur,
ef ’þé kjósið að ferðast í kyrrþei og án þess að bera boð
á undan yður. Það verður því að bíða næstu heimsóknar
yðar, að Ilans Iíeilagleiki sæmi yður lieiðursmerki Gullíiu
rósarinnar. En geti annar hvor okkar orðið yður að ein-
hverju liði, meðan þér dveljist í borginni, þá vonast'eg til
þess, að þér látið okkur vita tafarlaust.“
Sá kunni að liaga orðum sinum, hugsaði Andrea og var
nrcstum því fariim að trúa fagurgala og blíðmælgi her-
togans. En honum slcidist, að það var alltof barnalegt. 1
fyrsta lagi — hvaða ferðalag var }>etta á hertoganum?
Varla til að skoða liöggmyndina eða vegna skemmtiferðar
systur lians. Hann liafði engan tíma til slíks liégóma á
skyndiferð til Róma'borgar. Nei, hann hafði komið lil
Gandolfó-lcastala vegna Varanó-hjónanna. En hann hefði
getað látið handtaka þau, án þess að hafa sjálfur*umsjón
með þvi.....
Þá þóltist Andrea slcyndilega sjá, livernig stæði á fcrð-
um hans. Gæti ekki einmitt staðið þannig á þessu, að hánn
teldi ekki íimabært að láta liandtaka og dreþá þenná aldna
lieiðursmann. þar sem haiin var sjálfur ekki húinn að
vjnna Faenzu ? Gæti ekki áít sér stað, að hann ætlaði sér
að haldá verndarhendi yfir Varanó, nieðan hánn væri í
Róin? Þetta var auðvitað aðeins tilgáta,, en gat verið full-
gih! skýring á þvi, h.ve stimamjúkui hann var v»ð Varánó-
hjónin.
Næslu orð hertogans virtust s'yðjá þessa fiigátu. „Mér
slvilsl, að þér séuð ekki Iiér í fylgd íiieð systuxi minni og
aétlið afl’úi' »il • borgarinnin*•með Tróíló Savéllí. Leyfið m'ér
að slást i för með ykkur. Menn geta varl verið óhultii- um
sig á þeSsum slóðum. Eg hcfi elcki iíina lil að liitla systur
mína og mér er póg að liafa séð íneistai-véi'k þelta, Eg
cska yður t»l hamingju með það, Madama.“
En fregnin uin kbinu liins vohduga mánns hafði flogið
um staðinn og fólk flýl ictist að skálanum lil þcss að koina
auga á hann. Ilann rá ddi siiilta slund við systur sína og
förunéyti hennar, kyssti hana síðan á kinnina og kvaddi.
ímkrezíá og Angela l‘tu hvor á aðra, er Sesar tilkynnti, að
! a-’n væf i á förum aflur. Lúkrezía spurði hann cínskis og j
Isi sem, ekkert væri. Það va.kti aftur óttann í brjósti i
Andrea. Hann fór að efast um það, að tilgáta sín væri rétt.
Ef lil vill hafði Borgía aðeins konxið þarna, er liann hafði
frélt unx för Varanós, til að ganga úr skugga um, að liann
væri ekki að flýja.
Borgía vcifaði nú til förunauta Andreas og sagði: „Lifið
heil og góða ferð aftur til borgarinnar! .... Messer
Andrea, þú kemur vonandi með mér. Eg þarf að ræða :
ýmis málefni við þig. Komum, við meguni ekki láta bíða
eftir okkur.“
Angela Borgia herti nú upp hugann og sagði: „Orsíní
liöfuðsmaður kom hér i fylgd með mér, frændi. Djöfullinn
hirði mig, ef eg sleppi honum við þig.“
Sesar brosti kankvíslega. „Hún gerir þér mikinn heiður,
Andrea. En eg skal sjá svo um, að hún verði þér ekki reið
lengi.....Komdu.“
„Þú liefir víst elcki tekið eftir því,“ mælti Angela og
reyndi að tala i léttum tón, „að eg neita að láta liann laus-
an. Gerðu nxér þann greiða, að lála hann verða eftir.“
Brosið livarf af vörum Borgía. „Kemur ekki lil mála.
Lifið lieil! Andrea góður-------“
Angela varð illileg á svip unx hríð og beit á jaxlinn. Hún ;
hvessti augun á frænda sinn, en hann leit ekki við henni,
heldur gekk rakleiðis út úr garðinum og hað Varanó-
hjónin og Savellí að afsaka töfina.
En Andrca var búinn að taka Lokaákvörðun sína. Hún
var í þvi fólgin, að ef hertoginn ætlaði að svíkja Varanó j
í tryggðum á leiðinni, ætlaði hann að berjast vjð hlið ^
þeiri-a hjóna, þótt við ofurefli væri að etja. Förin, senx nú '
var að hefjast, gæti ekki aðeins bundið endi á framaferil
hans, heldur og lif hans.
• ’ • . '
Lífvörður liertogans beið utan kaslalagarðsins, eins og
Andrea hafði grunað. Voru þar um lultugu riddarar undir
sljórn Michelottós, þjálfaðir nxálaliðar, senx þjónar Vax'-
anós og Savellís ínundu ekki standast snúning. Vai-anó og i
Kamillu varð illa við, er þau sáu harðneskjusvipinn á á- ;
sjónu lífvarðaforingjans. Þau vissu að vísu ekki, að hann
var morðingi eiginnianns Lúkrezíu, en þeim var full-ljóst, j
að þarna var maður, sem einskis sveifst fyrir peninga. j
Kamilla leit óttaslegin á maiin sinn og Andrea, en þeir
horfðú háðir undan.
„Vasklegir mcnn,“ mælti Várano og lieldur þurrlega.
„Þeir eru það. Mér finnst hyggilegra að hafa nokkurt |
lið unx mig á ferðum mínuni,“ svaraði Borgia,- hjálpaði
Kamillu á bak og sagði siðan: „Við skulum ríða á undan
föruneyti okkar, til þess að forðast aurslettur frá hófum .
liesta þeirra. Vegirnir eru illfærir um þetta leýti árs.“
Andrea tók eftir þvi, að Tróiló Savellí litaðist um í sí-
féllu og vælti varir sinar með tungubroddinum.
Þau riðu niður.á Kampagna-sléttuna, framlijá fornum
rústum og einstaka sauðahjörðum, fylgdu liinum forna
Appía-vegi og stefndu á Róm, sem færðist óðuin nær. Það
tók að rökkva, Borgía setti aftur upp grímuna, senx hann
notaði jafnan á ferðalögum, til að vei’ða torkennilegri og
sveit Michelotlós þokaði sér nær þeinx en í upphafi far-
arinnar.
Andrea hagræddi sér í söðlinum, til þess að vera betur i
til bardaga búinn, en hertoginn liélt uppteknum hætti, I
ræddi um allt milli himins og jai-ðar og lét sem ekkert j
væri Þau riðu nú inn i úlhverfi Rómaboi-gar, þar senx
margt var rústa. Her verður látið til skarar skríða, ef það
vcrður gert á annað boi-ð, hugsaði Aixdrea. Menn Michel-
ottós riðu enn nær og Andrea þrýsli hjnánum að síðum
klársins, lil þess að vera senx fastastur i söðlinum. En j
hcríoginn gaf ekkert nierki um, að vinna ætti á Varanó.
Ilvcrfi það, sem þau riðu um, var nxannlaiisl með öllu
og þótt ekkert benti til þess, að hertoginn liefði bruggað
Varanó launráð, fannst Andrea sennilegt, að þarna hefðu
svo mörg iMviiiki verið framin á undanförnum öldum, að j
ékki munaði um ei11 íil viðhótar.
Skvndilega bixiist sveit riddara á veginum framxindan. i
Þeir voru í einkennisklæðum páfamanna. Sesar Borgia í
reið i fararbi’oddi og er riddararnir lcomu aiiga á honn. j
k'tu Jxeir undan síga. i'iiis og hann Ivefði gcfið þeim nxorki. ;
Andreá varpaði öndinni léltara. Hann háfði át» kollgáluna.
Nú var Iionimx ljósl, hvers vegna Sesar Borgía hafði sýnt
Varanó svo mikla unxhyggju. Nærvéra háns ein hafði |
komið i veg fyrir, að þau hjónin væru handteldn.
Litlu síðar voru þau komin að liliði Savellí-hallarinnár.
Tróiló Savellí reið fram fyrir hópinn og gaf skipun um,
að hliðinu skyldi lokið upp. Reið þá allur hópxirinn inn i
garðinn, en Rorgíá og Andrea kvöddu.
„Þér sáuð, torlryggni maður,“ sagði Kamilla i hálfum
iiljócuixi við Andrea, áður en þau skildu, „að ekkert var
að t:ltasl.“
Varanó leit hálf-spyrjándi á hanti. Hann minntist ber-
svnilcga samtals þeirra i Fjallaþorg og virtisl yilja lxenda
Er það satt að kvæntir mefin
verSi langlífari en ókvæntir?
Ó-nei, en þeim finnst lífiiS
lengur að líða. j-
Talið er að tvö hundruð þús-
und sinnum á ári kvikni í skóg_
úm í Bandaríkjunum, þó að
ekki verði til stórskaða i hvert
sinn. í fimmtíu og þrjú þúsund
tilfellum er illvirkjum um aö
kenna.
íri nokkur var að skoða leg-
stað. í kirkjugarði og sá þá leg-
stein sem á var letrað: Eg lifi
enn.
Pat virti þetta fyrir sér and-
artak og sagði síðan : „Ja, livert
þó í logandí — eg held eg þyrði
þó að kannast yið það, væri egj
dauður“.
„Trúir þú á endurhoIdgun?‘^
„Já, það held eg nú og mér er
þaö mikið áhyggjuefni.“
„Áh yggjuefni, hversvegna ?“.
„Já, ef eg dey og áset mér að
köma hingað aftur í hundslíki,
þá veit eg að konan mín ásetur
sér að verða fló.“
„Hann þykist vera fæddur
með gullskeið í.munninum."
„Eg þori að ábyrgjast að
skeiðin hefir verið merkt einx:
hverjum öðrum.“
~v í
„Já, okkur vantaði stúlku : ‘
kórinn, en þér komið of seint.‘:
„Of seint ?“■'
„Já, tíu árum of seint.“
„Kærastinn mmn a afmæli
næstu viku, og mig langar svc;
til þess að koma ho.num á óvari
með eitthvað. Hvað fi.nnst þér
að eg ætti að gera?“ i
„Segðu honum hvað þú er
gömul í raun og veru.“
HrcAAtfáta hr. 638
I_áréttr 2 Syndakvittun, ö
líncli, 7 þyngdareining, 9
glíina, 10 óhreinindi, 11 son-
ur. 12 íornafn, 14 tónn, 15
lunga, 17 nivrkur.
LcVöréll; 1 l'pphefö, 2 verk-
færi,: 3 klæði, ! glimukapþi,
ö Inisliiig, 8 last, 9 sár, 13
Ijjcanishluiuin, 15 tveir eins,
16 tónn.
Lausn á krossgátu nr. 637:
Lárétt: 2 Orgar. 0 par, 7
La, 9 ei, 10 arf, L1 mið, 12 um,
11 K.A., 15 kúa, 17 sulla.
Lóðrétt: 1 Álilaups, 2 oþ,'-
rak, 4 Gr„ 5 reiðast, 8 arnx,
eik, 13 múll 15 Kl., 16 A.Á,j