Vísir - 02.09.1948, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 2. september 1948
V I S I R
7
i
veitingahúsið „Kýrin“, þar sem ýmsir þekktustu víga-
menn borgarinnar komu jafnan saman. Þar ræddu flugu-
menn höfðingjanna um iðn sína, raupuðu, spiluðu og
drukku. Veitingabúsið var vel i sveit sett, þvi að skammt
frá því voru hallir lieldri mannanna, sein veittu gestum
þess atvinnu og þaðan var einnig stutt niður að Tíber, þar
sein menn losuðu sig oflast við lik. Þarna var Símon Fúr-
ia jafnan að finna, ef liann var ekki við störf sin úti i
borginni.
Hann þótti einliver röskasti maður sléttar sinnai’, þvi
að liann liafði að minnsta kosti tylft morða merkra manna
á samvizku sinni, aulc ómerkilegra manndrápa, sem liann
hirti ekki um að lialda á lofti. Hann hafði liagnazt vel á
iðju sinni, þvi að allir vissu, að hann átti vinviðarekrur
fyrir utan borgina og tvö eða þrjú pútnahús innan tak-
marka liennar. Hann var einnver bezti viðskiptamaður
Kyrinnar og umgekkst einungis þá, sem voru lio'num jafn-
slymgir. Voru það mikil meðmæli með Maríó Bellí, að
Fúría og félagar hans skyldu fúsir til að leggja lag siít
við hann.
Gestgjafinn tók Bellí hið bezla, þegar liann leit inn
þelta kveld. Kvað hann Fúría einan i herbergi því, scm
stóð jafnan autt, unz hann kom og liefði engan til að
drekka með. „Þér vitið, að hann umgengst elcki hvern
sem er,“ sagði gestgjafinn, „og hann verður áreiðanlega
feginn komu yðar.“
Belli veitti því eftirtekt, að margir gestanna í almenn-
ingssálnum litu liann aðdáunaraugum, er hann gekk i
'attina til herbergis Fúria. Menn stungu saman nefjum og
ræddu um afrek bans.
„Loksins!“ sagði Fúría hárri röddu. „Vertu velkominn,
Maríó vinur. Gestgjafi, berðu okkur vin og mat.........
Sezlu, lagsmaður, scztu!“
Fúría yai’ .maður dökkur á brún og brá, sterklegur og
óhreinn mcð afbrigðum, þótt ekki vantaði það, að hann
skreytti eyru sín, fingur og brjóst með alskonar djásnum.
Nef lians var brotið og bann vantaði nokkurar framtenn-
ur og jók það ckki á fegurð hans.
„Ilvað er titt?“ spurði Bellí.
„Ekki annað en að mér er sagt, að þú hafir látið leika
á þig í gœr.“
Belli lét sér hvergi bregð'a en spurði: „Ilvað hefir þú
frétt?“
„Að ráðizt hafi verið á liúsbónda þinn á torginu í gær,
svo að hann sé nú á grafarbakkanum,“ sagði Fúría og liló.
„Þú ætlir að gorta meira af því, að enginn komist nálægt
þeim, sem þú starfar fyrir.“
Belli létti. Ilann skildi, að Angela hafði haldið öllu
leyndu. „Þetta gctur komið fyrir á beztu bæjum. Gallinn
er sá, að Messer Andrea langar ekki til að lifa, síðan hjú-
skapurinn — þú veizt — fór út um þúfur. Hann er hirðu-
laus um öryggi sitt, svo sem bezt sést af þvi, að hann
skyldi liælla lífi sínu i gær fyrir þenna kvenmann, sem
er einskis virði. Andskotans vitleysa!“
„Hvað tekur við hjá þér, ef hann lirekkur upp af?“
spurði Fúría.
„Eg ælla að fara mér rólega fyrst í stað. Annars hefir
hann arfleitt mig að lyklinum að peningakistli sinum.“
„Drengilega gert!“ sagði Fúria. „Þá nær liann ekki
heilsu.“
„Jú, eg gægðist nefnilega í kistilinn í gær og sá, að eg
mundi græða meira á því, að lianii héldi lifi...Annars
get eg fengið vinnu hjá liverjum sem er. Til dæmis talaði
Scsar Borgia við mig i dag.“
Fúría gramdist þcssi reinbingur i Belli — að hann skyldi
lálast geta komizt i þjónustu enn tignari manns en Fúría
slarfaði sjálfur fyrir.
„Þá mundum við verða starfsbræður,“ sagði liann.
„Já, að vissu leyti,“ svaraði Bellí góðláilega. „Það má
orða þetta svo. Það verður cins og í Mantúu forðum.“
Þarna leynaist broddur, þvi að Belli liafði verið i enn
meiri metum þar en Fúria og auk þess gramdist honum
það jafnan, að Belli skyldi vefa af aðalsættum.
„Eg hefi Iiækkað í tigninni siðan,“ sagði liann hálf-
gramur.
„Rélt, Símon góður og það gleður mig alltaf að sjá
menn uppskera launin fyrir dyggilegt starf. Ráði eg mig
hjá hertoganum, þá skal eg alhuga, hvort eg get elcki
koinið þér að þar lika.“
„ÞakkJ,“ muldraði FLiría. „Eg gel bjargazí af eigin
rammleik. Eg liefi unnið fleiri stórvirki en þú, síðan við
vorum í Manlúu og' sum fyrir hertogann. Vertu eklcert að
gorla.“
Bclli lél lietla nægja um skeiö og þeir tóku að drekka.
En eflir nokkra hvild, lét Belli til skarar skríða aftur.
„Mig langar til að leita álíts þíns um atriði nokkurt, Sím-
on. Eg er að velta því fyrir mér, bvers vegna ekkert verður -
úr lijúskap Angelu og búsbónda mins og fæ ekki betur
séð, en að allt hafi strandað á stelpunni frá Fjallaborg.
Hertoginn ætlast víst eittlivað fyrir með liana og Orsíni.
Þetta er trúnaðarmál, vinur.“
„Einmitl það? Nú fer cg að skilja þetla......Jæja?“
„Ef henni yrði rutt úr vegi, þá mundi allt blessast. Svo
segir húsbóndi minn að minnsta kosti. Eg er einmití
þess vegna að liugsa um að taka að mér framkvæmdir i
málinu, því að ef húsbóndinn mægist við Borgía-ættina,
liagnast eg á þvi að ýmsu leyli. Hvernig litist þér á það,
að eg tæki málið að mér?“ Hann leit á Fúría, eins og hann
vænli hróss hans. „Meistaralega hugsað, lia?“
Fúría var enn i hálf-slæmu skapi og það réð úrslitum,
þólt liann væri að jafnaði þögull.
„Éidinn fiskur,“ sagði hann.
„Við bvað áttu? Hvern andskotann-----------“
„Þú ert of seinn á þér, vinur minn. Við erum siiarir i
snúningum hér i borg.“
„Eg skil þig ekki,“ sagði Bellí. „Við livað áttu ?“
„Það vill nefnilega svo til, að mér hefir verið falið að
ráða konu þessa af dögum og eg ætla að gera það i kveld.
Madonna Angela fékk sömu hugmynd og þú en á undan j
þér svo að mér liefir verið falið verkið.“ )
Belli lézt fyrst verða skömmustulegur, en síðan fullur
aðdáunar. „Þetla kann eg vel við, bróðir Fúría. Eg er
hreykinn aí' að þekkja þig......Beitir þú rýtingnum?“
„Nei, halsfestinni.“ Fúría dró kyrkiþveng úr vasa sín-
um. „Húsmóðir mín vildi að eg notaði eitur, en svei! Það
mega viðvaningarnir eiga!“
„Þar cr eg sammála þér....... Þú hefir vitanlega ein-
hvern á þinu bandi i höllinni?“
„Já, eg kom skutilsveini fyrir þar í dag. Hann mun visa
mér leiðina lil fórnarlambsins. Mér cr sagt að kona Var-
anós sofi ein.“
Bcllí var ljóst orðið, að Fúría mætti ekki komast til
Savelli-liallar. Ilann þóttist líka vita, livernig koma ætli í
veg fvrir heimsókn lians.
—Smælki—
Hjúkrunarkonan: „Langar
ySur til að heimsækja piltinn
senr lenti í bifreiöaslysinu ? Em
þér kannske stúlkan, sem meö
honum var?“
Stúlkan: „Ójá. Mér finnst
það ekki nema rétt viöeigandi
aö hann fái gefins þenna koss,
sem hann var að streitast viö aö
stela.“
Þaö var liátíöakveld en á-
heyreudur voru sinnulausir og
dauíir í bragöi. Hræðilegt slys
kom þá skyndilcga fyrir fiðlu-
leikarann. Þegar hann var a'S
leika á hljóðfæri sitt sprakk E-
strengurinn. Steinhljóö var og
allir sátu höggdofa. Fiöluleik-
arinn varö hamstola og reif
af ásettu ráði bæði A_ og D-
strengi. Aheyrendur stóðu á
öndinni, en fiðluleikarinn
skundaði írarn á pallinn. Hann
stakk hljóðfærinu undir hök-
una á sér og benti hljómsveit-
inni að hefja leikinn af nýju.
„Einn strengur", sagði hann,
„og Paganini!“
Áður var hann vel kunnur,
en innan fárra vikna vár hann
orðinn heimsfrægur.
tínMgáta nr. 645
Lárétt: 2 Ræðin, 6 gruna,
7 hætta, 9 tveir eins, 10 reið,
11 lægð, 12 biskup, 14 tala,
15 spíra, 17 mannsnafn.
Lóðrétt: 1 Braut, 2 elds-
neyti, 3 sendiboði, 4 tónn, 5
spjátrungur, 8 kona, 9 gæfa,
13 báru, 14 veizla, 1G rvk.
Lausri á krossgátu nr. 644:
Lárétt: 2 Skort, 6 læk, 7 eg,
9 Fr„ 10 tap, 11 lof, 12 T.T.,
14 B.B., 15 ann, 17 nafni.
Lóðrétt: 1 Þrettán, 2 S. I..,
3 kæn, 4 Ok, 5 torfbær, 8 gat,
9 F.o.b., 13 inn, 15 af, 16 Ni.
c & SuftcuúU; —TAitZAM™
Aiiainaðurinn bar Normu inn i kofa Tarzan sagði við Jane: .Annastu Norma var með óráði og mælti oft En Jane, scm hélt að hún hcfði glat-
þeirra en þá leið yfir hana. hana, þetta er yndisleg stúlka.“ nafn Tarzans i þvi. að ástum Tarzans, annaðist Normu.