Vísir - 20.09.1948, Blaðsíða 7

Mánudaginn 20. september t948
Það var ekki um að efast, að Andrea "liafði aldrei lifað
skemmtilegri mánuði en þrjá hina siðustu. Hann hafði
safnað liði, þjálfað nýliða, haft eftirlit með viggirðitig-
unum eða unnið við þær sjálfur, hvatt menn til dáða og
gefið heilræði, svo að hann þekkti hvert mannsbarn i
liertogadæininu. Þegar hann var á ferð með Varanó, fagn-
aði fólk honUm sjálfum engu minna en hertoganum.
Ilann koinst að því, að lifíð leyfir möniium ekki að gefa
án endurgjalds. Það launar óvænt og oft rikulega. Andrea
liafði áður verið svo niðursokkinn i hugleiðingar um
glæsilega framtíð sjálfs sin, að hann hafði haft litil kynni
af þessari óvæntu uppskeru.
Hann var að hugleiða þetta, þegar njósnararnir komu
með frétlirnar um, hvert her Borgia stefndi. Hann og
Varanóhjónin liöfðu verið að njóta kveldsvaláns. Þau
vissu öll, að fortíðin var að kveðja og að ekkert yrði aftur
eins, þar sem stríð væri háð. Andrea hugleiddi orð Var-
anós um, að FjaUaborg væri við öllu búin og svaraði:
„Já, hún er viðbúin að öllu nema einu leyti, ef það er rétt,
sem pillarnir halda fram, að Borgía hafi fimmfalt ofur-
efli.“
Varanó kinkaði kolli en leit siðan hvasslega á Andrea,
eins og hann mætti ekki vekja ótta i huga Kamillu. Það
var til einskis að ræða enn einu sinni hið óleysanlega
vandamál, hvernig finnntíu riddarar og átta hundruð her-
menn á fæti -— flestir algerir óvaningar — ættu að geta
staðizt hinum þrautreyndu mönnum Borgia snúning.
Jafnvel þeir málaliðar, sem voru á lausum hjara, vildu
ekki ráða sig i þjónustu Varanós, því að barátta hans
var talin vonlaus. Andrea var þessu i rauninni feginn,
þvi að málaliðár þessir voru versta illþýði, en hitt var
samt staðreynd, að bændur, sem kunnu vart með vopn
að fara, gálu ekki varizt finnnföldu ofurefli.
Kamilla sá augnatillit Varanós og sagði hlægjandi:
„Hvenær ætlið þið að muna, að eg er fædd og úppalin i
Perúgíu, þar sem vig og vopnaburður teljast til lifsnauð-
synja? Hvað um það, þótt okkar menn sé fáir? Eg heyrði
föður minn segja einhverju sinni, að inaður, sem verði
heimili sitt, væri þrefalt duglegri en sá, scm bcrðist fyrir
fé. Eg liefi aldrei séð efnilegri pilta en þessa hér og þeir
munu ekki láta að sér hæða.“
„Þeir munu berjast hraustlega,“ svaraði Andrca, en
minntist mai'gra dæma þess, að hugprýði var til litils gegu
þjálfuðum, velbúnum lier. „Eg mun nú riða til Fabrianó,
til að vara menn okkar við liættunni. Eg afla kannske ein-
hverra fregna á Ieiðinni.“
„Guð vcri með yður,“ mælti Varano og Kamilla tók
undir kveðjuorð hans, Andrea kyssti á liönd liennar og
gekkábrott. ^ f a ; _1 ;■
Honum fannsl fagurl og hressandi að riða um dalinn i
rökkrinu. Hann var ekki aðeins i þessari för, til að liafa
eftirlit með varnastöðvunum milli Fabríanó og borgar-
innar. Hanu langaði til að sjá dalinn enn einu sinni, er
friður rikti i lionuni. Hann þurfti líka að hugsa. En hvað
lífinu var stjórnað af einkennilegum öflum. Hver hefði
trúað því fyrir ári, að liann inundi varpa þeirri glæstu
V I S I R,
framtið fyrir borð, seiri’virtist biðá hans? Það var lj’óst af
þcssu, að stjörnurnar réðu gerðum maima. Eða eitithvað
annað, eitthvað enn dularfyllra. Væri svo, þá væri allt
mögulegt — jafnvel sigur.
Andrea vissi ekki áf sér, fyrr en harin reið inn í skóginn.
Þar fór hann milli smávígjanna og varðstöðvanna, sem
liann hafði komið upp og áttu að tefja f jandmanninum för-
in eftir veginum frá Fabrianó. Þcim höfðu þegar borizt
tiðindin, svo að menn voru vel á vcrði, sumir jafnvel með
ör á streng og of vakandi, því að litlu munaði, að þeir
scndu Andrea skeyti, cr hann kom til þeirra í myrkrinu.
Hann bað þá blessaða um að vera ekki svo taugaóstyrkir,
að þeir eyddu öllum skotfærunum á vini sina.
Þegar hann reið út úr skóginum Fabríanó-megin og
kannaði lið eins vigsins, heyrðu hann og mennirnir i þvi
veikan jódyn skammt frá. Nóttin var koldimm en ekki
um það að villast, að .nokkrir menn komu ríðandi að vig-
inu. Nýliðarnir i þvi vildu þegar liefja skotlnið út i myrkr-
ið, en Andrea kom í veg fyrir það. Honum fannst ósenni-
legt, að fjandmennirnir mundu hætta sér um nætur um
skóga, sem þeir máttu vita, að væru víggirtir.
„Verið rólegir!“ skipaði Andrea. „Við skulum athuga,
hver þarna er á ferð. Eg geng að veginum og kalla til
komumanna. Þið megið ekki skjóta, nema eg segi ykkur
að gera það.“ Hann gekk að vegarbrúninni, nam staðar
bak við runna og kallaði: „Nemið staðar! Hver er þar?“
„Vinir,“ kallaði skjálfandi mannsrödd og um leið hætti
hófadynurinn. „Vinir frá Ferröru.“ Síðan bætti maðurinn
við lægri röddu: „Hjálpi mér allir heilagir — eg vissi,
að svona mundi fara!‘‘
Andrea rýndi út i myrkrið og kom auga á hóp manna og
hesta, en fremst voru þó tveir asnar, sem honum virtust
konur silja, þótt liann væri ekki viss um það.
„Hverjir eruð þið?“ spurði hann.
„Hin heilaga Lúsia frá Narni,“ svaraði röddin, „með
fylgdarliði sinu.“
„Ha?“ Andrea tókst næstum þvi á lóft og fagnaði dýr-
lingnum innilega. „Þetta er kraftaverk! Munið þér ekki
eftir þjóni yðar, Andrea Orsíní?“
„Eg liefi oft beðið fyrir yður, Messere,“ sagði röddin
einkennilega, sem hann mundi eftir frá Víterbó-förinni.
„Hvernig stendur á ferðum yðar?“ spurði Andrea.
„Þetta er einfalt mál. Heilög Katrín vitraðist mér og
: sagði við mig, að eg yrði að heimsækja ættingja mína i
Narni, áður en eg tæki síðasta nunnuheitið. Hertoginn í
Ferröru leyfði mér að lokum að fara för þessa og lét Syst-
ur Felísíu fara með mér. Þar sem Flaminski vegurinn er
fullur af herliði og farángri þess, fannst okkur réttast að
halda til Fjallaborgar, unz ofbeldismennirnir eru farnir
leið sina.“
„Þar hefir yður skjátlazt, Systir, þvi að við eigum ein-
mitt von á árás liersveita Borgia þá og þegar. Eg hýst við
þvi, að þið hafið farið farmhjá her hans i Fabrianó.“
„Hvaða her? Þar .cnginn lier. Hann stefnir norður á
bóginn.“
Andrea var sem steini lostinn. „Norður? En livert?“
„Spánverji, sem bað mig um að blessa sig, talaði um
Úrbinó.“
Þetta kom sem þruma af heiðum hiinni. „Úrhínó,“ end-
urtók Andrea. „Það liefir ekkert verið talað um árás á
Úrbinó. ....“
En bann sá þegar, livar fiskur lá undir steini. Sesar
liertogi var ekki að liafa fyrir þvi að segja mönnum stríð
á hendur og ætlaði sér nú að koina Úrbínó-búum að óvör-
um. Enn ein svikin af hendi hans. Þegar liann liefði tekið
Úrbinó, nytu smáríkin á Mýrum einkis stuðnings framar
5 gira kassa til sölu.
Uppl. í síma 3917 frá kl.
7—9 í kvöld.
STÚLKA
vön afgreiðslu óskast.
Veitingastofan Vega,
Skólavörðustíg 3.
Uppl. frá kl. 6—8 í kvöld.
---------Þjóta, 6 samterig-*
ing, 7 sund, 8 æða, 10 húsdýr,.
11 blóm, 12 baggi, 14 á fæti,
; 15 þar til, 17 gróðri.
Lóðrétt: 1 Eldsumbrot, %
persónufornafn, 3 meiðsli, 4-
verkfæri, 5 skeyta saman, &
hluti, 9 skipstjóri, 10 bók-
stafur, 12 horfði, 13 flana*
16 tveir eins.
Lausn á krossgátu nr. 6535
Lárétt: 1 Kvekari, 6 lá, 7
R.U., 8 lásar, 10 óa, 11 ala, 12--
pass, 14 T.S., 15 kös, 17 eik-
in.
Lóðrétt: 1 Kló, 2 vá, 3 krá*.
4 ausa, 5 iðrast, 8 laski, 0 alt,.
10 óa, 12 Pó, 13 sök, 16 Si.
>
Vantar \
lítið herbergi |
með húsgögnum. Há leiga. I
Tilboð merkt: „500“ send- )
ist Vísi sem fyrst. — t
focMgáta hk 654
249
C. £ SutnuykA:
TARZAN
Tarzan var hræddur um Tikar og
altt í einu sáu þau, hvar ljónið tók
á rás.
Þegar Norina sá Tarzan og Jane
nálgast nieð ljónið, varð hún skelfingu
lostin. >
En Jane taldi. hana á að lcyfa þeiin
að f>Tgja lieiini aftur til siðmcnningar-
- innar. ... - . .
En á bakaleiðinni tók liungrið að of-
sækja Tikar. Og hann tók að urra*
lágt. . ú ,