Vísir - 16.10.1948, Side 7

Laugardaginn 16. október 1948
YI8IB
1
asti. „Eg er sannfærður uni, að Madonna vill fá að sjá
þig gera þetta. Er það ekki, Donna IVLilla? Verið ekki með
neina uppgerð.......fæja, Messer Maríó, taktu til starfa.
í>ú færð hundrað dúkata fyrir livort auga.“
„Þau eru ekki svo mikils virði,“ svaraði Belli. „Eg hata
hórusoninn svo, að eg tel það til forréttinda að mega gera
það án endurgjalds. Látið binda hanu á stólinn fyrir fram-
an lians tign, Don Esteban.“
Andreá þóttist vita, að nú mundi hann aldrei sjá mun
Ijóss og skugga framar. Hann óttaðist það meira en sárs-
aukann, er augun yrðu stungin úr sér. Nú var verið
að binda hann á stólinn. Hann-sá Bellí ganga til sín. Hæðn-
Sssvipur var á andliti hertogans, en menn hans forðuðust
snertingu við Bellí. Loks leit Andrea á Kamillu. Hún sat
uiðurlút. Mynd hennar yrði að vera síðasla minning hans.
Nei, Belli stóð nú milli lians og borðsins. Hann leit upp í
illmannlegt, glottandi andlit fyrir ofan sig.
„Virtu mig vel fvrir þér,“ sagði Bellí. „Þú munt aldrei
sjá annað héðan í frá. Og nú, herrar minir------“ Hann
teygði hendurnar í áttina til Andreas, sem sá ekki hetur
— sér til mikillar undrunar - en að þær væru þegar
blóði stokknar.
Eirihver við borðið kallaði. „Hjálpið Madonnu. . . . .“
Menn spruttu á fætur og stólar voru dregnir til.......
„Komið með vín........!“ Borgía skipaði: „Sækið þernur
hennar!“ f'
Bellí lét sig þetta litlu skipta, heldur laut niður að Andrea
og heyrðu rnenn ekki betur en að hann hvæsti þá eins og
reiður köttur.
„Nú verður þú að leika hlutverk þitt vel. Sýndu að þú
sért leikari, ella er okkur báðum glötun vis. Rektu upp
öskur, þegar eg snerti á þér augnalokin. Leiktu nú vel.
segi eg ! Skilur þú mig?“
„Látum þetta ganga, Messer Maríó!“ skipaði Borgía.
„Þér ráðið,“ svaraði BeLlí, rak upp illilegan hlátur og
lagði þumalfingurna á augnalok Andreas, en hanu öskraði
hryllilega hvað eftir annað.
„Hami er erfiður viðureignar,“ mælti Bellí, „svo að eg
gat aðeins lokið við annað augað. En eg vcrð enga stund
með hitt.“
Andrea orgaði aftur, svo að smaug gegnum merg og
bein allra, er hevrðu. Hann fann, að vangar sinir voru
. * n -• t|
votir. i V-!
„Klemmdu aftur augun,“ hvíslaði Bellí, en siðarr sté
hann s!ci*ef aftur á bak og snéri sér að Borgia. „Hér eru
glyrnurnar, ef yðnr fýsir að eiga þær,“ sagði liann og hló.
„Þetta eru skemmtilegir minjagripir! Augu svikara! Þann-
ig fari fyrir öllum fjandmönnum vöar tignar! Sjá! Eru
þetta ekki laglegustu augu?“
Borgia kom auga á blóðugar flyksur í lófum hans.
„Svei,“ sagði hann. „Burt með þetta! Eg fæ velgju af því!"
En Bellí vildi hrósa sigri svo að um munaði. Hann gekk
glottanrii meðfram borðinu og otaði sigurtáknunum að
mönnum. Síðan stakk hann þeim i vasann, öllum til skelf-
ingar og sagði: „Eg ætla að láta geyma þcssa gripi í vín-
anda.“
Hefði mörinum verið sagt, að það sem hann sýndi þeim.
væri aðeins tuggið vínberjakjöt, blandað blóði úr sárum,
sem hann liafði sært sig á höndum, liefðu þeir áreiðanlega
ekki lagt trúnað á það.
Menn störðu á Andrea, sem sat og brauzt um í böndun-
um, kastaði liöfðinu sitt á livað og gretti sig, meðan blóð-
ið rarin í lækjum niður vanga lians.
„Guð veri honum miskunnsamur,“ sagði einhver i hálf-
um hljóðum. „Hann var fullhugi, hvað scm annars iná um
liann segja.“
„Fáið hann nú i hendur móður sinni,“ mælti Borgía,
„og rekið þau á dvr. Eg' geri ráð fyrir því, að hann langi
ekki framar til að húa í höll, svo að hann getur þreifað
fvrir sér, unz hann finnur eitthvert Jirevsi handa sér.“
Fimmtugasti og níundi kafli.
Andrea var svo auinur, er liann reið brott á asna móð-
ur sinnar, að jafnvel Sesari Borgía liefði verið unun að
þvi að sjá hann. Andrea hefði alls ekki gelað setið asnann,
ef móðir hans hefði eklci stutt hann. Hann vissi varla,
hvað var að gerast eítir allar þær kvalir, sem hann liafði
orðið að þola. Honum var það aðeins ljóst, að liann mátti
þakka Marió Belli líígjöfina og að liann var ekki sviptur
sjóninni, þótt hann vissi ekki, Iivaða hrögðum Bellí hefði
beitt. Hann sá i hendi sér, að Iiann yrði að látast vera
Llindur, til þess að Borgía lcæmisl ekki að hinu sanna.
Þetta var hið eina, sem honum skildist, því að hann var
vart með réttu ráði.
Þóll lionum væri mikið i mun að komast sem lengst
f i á Borgia, var liann þannig á sig kominn, að hann gat
ekki farið nema örstutt til að finna griðastað. í dalnum
\ar ekkert fvlgsni að fá, eins og hann var eftir hardag-
ana, en Móna Ivostanza var samt hin bjartsýnasta og
reyndi að hughrevsta son sinn.
„Við finnum hæli. I r því að Guð var svo náðugur að
forða okkur úr klóm þessa djöfuls, mun hann gela bent
okkur á næturstað, þar sem þú getur hvílzt og nærzt. Síð-
an förum við heim og eg mun hjúkra þér, því að nú ertu
aftur orðinn sonur' minn.“
En hjarta hennar ætlaði næstum að hælta að slá, þegar
Lún heyrði jódyn að baki sér, rétt um það bil sem þau
voru að koinast að skóginum. Iiún leit við og sá mann í
eirikennishúningi liertogans. Hún kamiaðist strax við
harin. Þetta var foringinn, sem hafði gortað af því að
hafa blindað Andrea og hæddi þau í kastalagarðinum.
Nú ætlaði hann vitanlega að gera þeiin enn meira mein.
Móna Kostanza var ekki hrædd við komumann sín
vegna, hún var að ærast af ólta vegna Andreas og óttinn
jók Iienni áræði. Hún þreif nokkura hnefastóra steina
upp úr götunni og þeytti þeim i manninn, áður en liann
gal stokkið af baki og siðan tvo eins í viðbót. Ridd-
arinn fórnaði höndum, cr hann sá grjótið fljúga um sig
og kaílaði: „Thettið! Gerið þetta ekki í Guðs nafrii!“
Þegar Andre. lieyrði ti 1 hans, sagði hann við móður
sina, að hún skvldi hætla, þvi að þarna væri vinur á ferð.
„Vinur?“ sauð í kerlingu, en er hún leit á son sinn,
misst’i hún steinana, sem lnin hafði verið í þann veginn
að taka upp. Andrea horfði heilum augum á komumann
og rétti honum höndina brosandi.
„Marió, hvernig á eg að þakka þér fvrir þetta?“
„Þetta var bara laglega af sér vikið, fannst þér ekki?
En eg var liræddur um, að þið munduð aldrei komast til
skógar. Nú verður þú að fá þér ærlega að horða og eg
kom þvi með dálitið af nesti lianda J>ér.“
Bellí lyfti Andrea úr söðlinum, því að hann var mjög
máttfarinn og hjálpaði honum út fvrir veginn. Þá fékk
gamla konan loksins inálið aftur. „Nú lizt mér á,“ sagði'
SKIPAÚTGCRÐ
RIKISINS
„Baldur"
fer til Gilsfjarðarhafna og
Stykkishólms eftir helgina.
Vörumóttaka árdegis á
mánudag.
Nokkurir menn geta
fengið
f æ ð i
Barónsstíg 61, kjallara.
Húsgagnahreinsunin 1
Nýja Bíó. Sími JQgg
SuMSteÍBÍ BSÖBM -
þjóöirasest*.
Frh. af 5. síðu.
ofanskráðrar fyrirsagnar.
Sé dæmt eftir orðunuin
einum saman, scgja þeir, þá
finnst manni tónninn allur
svo örgandi, gjáin, sem skil-
ur aðilana svo djúp og hreið
að óhugsandi sé, að hún verði
brúuð.
Samt er það skoðun okkar,
eins og sjálfsagt flestra af
smærri þjóðunum, að þrátt
fyrir allt liggi e.t. v. einhver
von í því, hversu öllum er
Ijóst, hvílík ógnaröld færðist
yfir heiminn, ef ný styrjöld
brytist út nú.
Um þetta sagði Spaak
í sinni frægu ræðu, eftir að
hann var búinn að lýsa þeim
ótta, er lægi eins og mara
yfir öllum mannheimi, eitt-
hvað á þessa leið:
„Það, sem nú skelfir mig
mest, er að eg veit, að maun-
kyninu er ljósl, hvað þarf að
aðhafast til þess að bjarga
]>ví. Mér er lika Ijóst, að það
hefir vilja til ]>ess að full-
nægja þessari þörf. En mér
finnst, eins og einhver mein-
leg örlög hindri, að þetta
verði gert“.
A. V. T.
2SS
C. SurrcufkAt
TARZAN -
Uiæ tyið pg Hinker skaut af byssu
'sirini. sl.jð Tar/,:m upp. Þettii varS til
þess, aö fát kom á ílinker og kúlan
hæl'ði ekki. Og' áður jeit Bínker .gat
skotið aftur, sló Tarzan byssuna úr
höatfinu hans. Yeiðiinenairnir mn'-
kriftgdu Tarzan og kröfðust skýriuga
. á þesisu.