Vísir - 04.11.1948, Qupperneq 7

Fimmtudaginn 4. nóvember 1948
V I S I R
1
SAMUEL SHELLABARGER
iZtafiare

Sextugasti og fimmti kafli.
Nú var ekki annað að gera en bíða átekta. Létu fjand-
mennirnir blekkjast til að gefa merkið, yrði Andrea að
gera ráð fyrir því, að liálf klúkkuslund liði frá þvi að það
væri gefið, unz bardaginn bæfist. Bezt væri að halda
leiknum áfram og gera ráð fyrir því, að Ippólitó og Angela
stæðu enn á hleri, meðan Ramirez liraðaði sér lil að gefa
merki það, sem hann teldi, að mundi fresta ölhun aðgerð-
um gegn borginni. Þau voru enn í óvissu um, hvort Kam-
illa væri geðveik eða ekki og það gæli komið sér vel að
láta þau vera í óvissunni sem lengst. En Andrea þóttist
sjá, að hann yrði að ræða eitthvað annað, til þess að lialda
atliygli þeirra vakandi. Ramirez mundi að líkindum snúa
aftur siðan og þá væri liægt að hreyfa einhverju, sein
snerti hann. Aðalatriðið væri að lialda eftirtekl þcirra
þri ggja fanginni, svo að þeim yrði lcomið sem mest á ó-
vart, ef af árásinni vrði.
Andrea tók að tala um fvrir Kamillu, biðja liana að
hætta þessari uppgerðarbrjálsemi. „Láttu mig ekki kvelj-
ast í þessari óvissu,“ sagði hann biðjandi röddu. „Eg veit,
að þetta er allt uppgerð, eins og um var talað okkar í milli.
En það er óþarfi að sanna mér frekar lúna ágælu leikhæfi-
leika þina. Þér tekst næstum þvj að sannfæra mig og þó
ekki......Eg dái saml lisl þína.“ Ilann lézt leggja við
hlustir. „. . . . Nú verður liringt áður en varir og þá mun-
um við heyra hávaða.“
Hann bugleiddi, hvort Ippólitó og Angela mundu ekki
blýða á hann með illlcvitnisbrosi. Yesalings Orsíni að vera
að bíða eftir árás, sem aldrei yrði gerð! Þau niundu fara
að halda, að Kamilla væri í raun réttri gengin af vitinu.
Þá mundi þeim vera skemmt.
Andrea hló. „Já, eg minntist áðan á kardínálann og
Angelu Borgía. Það. er leiðinlegt, að hann sladi lialda, að
hann hafi einlivern einkarétt á blíðu liennar. Angela á þó
að liafa látið svo um níælt, að augu Don Gíúliós, hálfbróð-
Uj’ kardínálans, sé fallegri en kennimaðurinn frá hvirfli til
ilja. Don Ferrante, næst-elzti sonur hertogans, gaf Iieim-
ildarmanni minum nákvæma lýsingu á yndisþokka Mad-
onnu Angelu og þvkist eg vita, að kardínálinn hafi ckki
gefið honum þær upplýsingar.“
Andrea hugleiddi, hvort hann hæfði markið með þessu.
Það var að vísu illa gert að tala þannig, en hann var ekki
að búa þetta til. Andrea var sannfærður um, að Ippólító
xnundi hlusta áfram með athvgli, ef lxann liefði hluslað
fram að þcssu, en Angela mundi engjast sundur og saman
af bræði.
Kamilla svaraði einungis með samhengislausri þvælu.
Andrea hélt áfram í sanxa dúr, sagði frá ýmsu um Angelu,
sem hann einn vissi og bætti jafnvel einhverju við lil
bragðbætis. ....
Skyndilega sló klukkan i turni Maríukirkjunnar íxíu.
Nú er rétt að rabba eitthvað um Ramirez, hugsaði Andrea.
....' „Heyrðir þú þetta, Madonna? Nú sigrum við eftir
skamma stund. Þá færð þú tækifæri til að licfna þín á
spænska rakkanum fyrir fantabrögð þaU, scm hann liefir
beitt þig og þegna þína. Eg bið þig um að hælta þessum
brjálæðisleik, þvi að hann á ekki við lengur.“ Hann þagn-
aði...... „Getur það vei'ið, að mér skjátlist! Það getuv
ekki átt sér slað, að þú sért raunverulega . . . .“
Brjálæðishlátur kfáð við og ónxaði lengi í lierberginu.
Andrea liopaði á hæli, eins og liann væri skelfingu lost-
inn. Hann sá íiú, að tíminn var orðinn æði naumur. Það
var lítil von til þess, að hann gæti haldið öllu lengur í
áheyrendur sína, enda hlyti áhlaupið að hefjast þá og þeg-
ar, ef bragð lians liefði borið tilætlaðan árangur. Andrea
lagði við hlustirnar og þóttist lxeyra daufan liávaða í
fjai'ska. Hann varð að hætía á það, að þetta væri ekki hug-
arbui’ður.
„Núna, Madonna!“ hvíslaði hann skyndilega.
Honuin brá næslum^þegar liún ávarpaði hann eðlilegri
röddu og talaði lxeldur hærra en lxún átti að sér, eins
t>g hann: „Eg þakka þér, Andrea. Eg tel það mikið lof,
að eg skuli hafa getað blckkt eins nxikinn leikara og þú
ert. Eg' gat ekki aunað eix gerl þetta, þótt eg viðurkenni,
að það liafi ekki verið fallega gert....En livað eigum
við að bíða lengi eftir áhlaupinu, sem þú talaðir um?“
Hann skildi, að hún spurði ekki þannig vegna álxeyr-
endanna einna og fylltist kvíða, því að ekkert heyrðist
til kirkjuklukkna borgai'innar, eins og til var ætlazt.
Þögn í'ikti, þótt lárviðrið ætti að vera skollið á.
Hann reyndi að vera hinn í’ólegasli. „Það Iiefsl eftir
örstutta stund. ... Eg verð að biðja þig að fyrirgefa, að
eg skxili ekki vera búinn að losa þig úr viðjuixum.“ Hann
náði járnxmum af henni i einu vetfangi. „Framvegis verð-
ur þú vonandi eins frjáls og fálkinn á skjaldarnxerki ætt-
ar þinnar.“
Hann hafði varla sleppt orðinu, er hurðinni var lirundið
upp og inn ruddust kardinálinn, sótrauður af reiði, Ang'-
ela Borgía, afmynduð af illskxx og Bamirez, sem var eins
og lxann átti að sér. Að baki þeim stóð hópur hermanna.
Kardinálinn livessti axigun á Andrea, en gaul unx leið
illilegu hoi’nauga til Angelu. Andrea Iiafði átt kollgátuna
um, að þau mundu standa á hleri. Angela ætlaði að hella
úr skálxmi reiði sinnar, en Ippólitó þaggaði niður í henni.
„Haltu þér saman!“ þrunxaði liann. „Þú ert búin að
tala alveg nóg, di'ósin! Gíúlió af Este má þakka þér það,
ef Iiann verður blindur — og ]>að verður liann áreiðan-
lega.....Það er bezt, að eg tali við þenna loddara og fúl-
menni.“ Ilann var svo reiður og sæi’ðxir, að haixn gat varla
komið xxpp nokkuru oi'ði. „Svo að þér eigið von á Bayard
riddara og Svisslendingxinx, ha?“
„Já, þvi ekki, vðar náð?"
„Þvi ekki?“ livæsti Ijxpóhtó. „Því ekki, auli! Þér verð-
ið hengdur, áður en þeir koma, ]xvi að þér töluðu'ð helzti
mikið. Merki vðar frestaði áhlaupi þeirra!*'
Gu'ði sé lof! Það var þá ekki hugarburður ....... þessi
dinnni dynur, sem Andrea hevrði i f.jarska og klukkna-
hringingin!
Hann lmykkii Iiöfðinu. „Þvei't á móti þið gáfuð
mei'ki um, að hún skyldi hafin!“
„Yið hva'ð á þrjótui'inn?”
Ippólító var svarað með þvi, að ótal kirkjuklukkum
var skvndiléga samhringt. fyrst liægt og rólega, en síðan
nxcð vaxandi hraða og ákafa. En þótl þær hefðu liáll, gat
hljómur þeiira þó ekki yfirgnæft raddir borgarbúa, sem
óðu um götur borgarinnar og heimtuðu hefnd yfir kúg-
urunx sinum. Þelta hafði svo störkosllcg áhrif á alla við-
stadda, að Andrea afréð að leggja sér á minni svipbrigði
þeirra og nota siðar í málverk. Roðinn lxvarf af vöngum
Ippólítós, hendur hans féllu máttlapsar niður með síð-
Frá Álfiingi:
Vilja framSengja
lög um eyðing
svarthaks.
Þorsteinn Þorsteinsson og
Hermann Jónasson flvtja í
Ed. frv. til laga unx eyðingu
svartbaks.
í 1. gr. segir. að log' nr. 89
9. júlí 1911, um eyðingu
svartbaks, skuli gilda til árs-
loka 1951, en þau falla úr
gildi við næstu áranxót.
Gi’eixxargei’ð hljóðar svo:
Lög uni eyðingu svartbaks
liafa verið framlengd tvisvar
áður á Aljxingi, 1943 og 194(5,
og siðai'a skiptið var fram-
lengingin til ársloka 1948.
Þar senx siðan liefir orðið all—
verulegur árangur af laga-
fyi'irmæluni þessunx og æð-
arvax’p ankizt, en vargfugli
fækkað í varplöudum, þykir
full nauðsyn að lialda lögum
þessxmi enn í gildi.
Þess var vænzl, að þegar
Alþingi veitti tuttugu og
íimnx þúsund krónur til leið-
beiniixga og tilrauna um xe'ð-
ai'varp, myndu styrkþegar
eða styrþegi semja allræki-
legt frv. um vernduix ]xess og
viðgang, en þegar þessir
nienn sinntu því engu, þótt
lög þau, er veita æðarvarpinxx
nxeginvex'nd, gangi úr gildi,
töldum við flutningsmenn
s.jálfsagt að varne. því, að þau
falli niður.
Það skal játað, að fleiri
ráðstafanir þarf að gera til
verndar æðarfxxgli og æðav-
vai'pi til þess að viðhalda
þessum ax’ðvænlega og á-
nægjulega atvinnuvegi en
gert er ráð fyrir i lögum þess-
um. Væntum við þess, a'ð
landbxxnaðarrá'ðxxneytið hefj-
ist lxanda unx, að hið fyrsta
verði lagt fvrir Alþingi frv.,
er að emx nxeixa gagni íxxegi
verða fyrir æðarvarp og' dún-
nýtingu en þetta frv.
Ný-sjálenzkir hændur
selja nú Iiesta sína lil afslátt-
ar og er kjötið sell niðursoðið
lil Belgíu.
€. & SuWCUýkA:
TARZAM
Z67
Bifreiðin kcntisl áfram eftir ógrrið-
færuiu troöningi, cn Tarzan lxisa'ði við
a‘ð ná af svr bötwhmnnv • sem Tikar
iiafði losað. ; ‘
begar 'l'arzan hal'ði tekizl að losa
sig úr l'jölrunum, vatt hann sér htjöö-
lega út úr bifrei'ðillni ,og inn í frism-
skóginn. IT r ... • ;
hegar C.heówick sá. að Tarzan var
lúxrfinn, var ujxamaðurinn löngu óiuilt-
im inni i frumskóginum. .
En Jane var nú koinin að þeiin stað.
þar sem Tarzan hafði farið inn i skóg-
inn. \ú kom liifreiðin aftur..