Vísir - 13.11.1948, Page 7

Laugardaginn 13. nóvember 1948
V I S I R
7
IDOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOC
I SAMUEL SHELLABARGER ]|
£tayieu*$tir |
92 |
OOOOOOOOOOCOQOQOOOOOOOOOQOOOOQ
þig, en heldur þú ekki, að þér muni þykja eg vera helzti
litill afreksmaður, ef eg verði ekki dögum minum við ann-
að en að mála myndir? Hvað heldur þú, að synir okkar
liugsi um mig, ef við eignumst einhverja?'4
„En þú ert ekki hamingjusamur, nema þegar þú iðkar
listina. Hún ein fullnægir and'a þinum.“
Hann hrisli höfuðið. „Nei, ekki nema að iitlu levtþ þH
að ella liefði eg ekki snúið baki við henn'i svo léngi. Eg
er enginn meistari. hvorki Bottícelli né Mantegna. ....
Nú slculum við halda áfram, m i a ca r a, dálitla stund.“
En Kamilla hafði varla tekið sér slöðu, svo sem Andrea
líkaði, þegar knúð var dyra. Kamilla ldjóp og faldi sig hak
við hurðina, en gægðist um leið gegnum rifu á lienni.
„Farðu, Seraf! Yav eg ekki búin að segja þér, að þú
icttir ekki að ónáða okkur! Viltu að eg flengi þig?“
„Nei, húsfreyja, J)að segi eg satt! Eg skal fara og segja
körlunum, að þið séuð ekki viðlátin. Beir segja, að þið
liafið gert boð eftir þeim.“
„Hvað lieita þeir?“
„Þeir segjast heita T.óren/.ó da Pavía og Andrea Man-
tegna frá MantúuA
„Hver fjárinn!" hrópaði Andrea. „Mantegna! Mér liefir
aldrei verið sýndur annar eins sómi! Heyrðu, Seraf, farðu
og fylgdu þeim til viðhafnarstofunnar, láttu bera J)eim
liressingu og segðu þeim, að við hjónin komum eftir and-
artak...Madonna, því sagðir Jni mér ekki, að ]ni hefðir
gert boð eftir þeim?“
Kamilla var að flýta sér i fötin. „Eg leit inn lil Loren-
jcos,“ sagði liún, „til að kaupa víólu og hann sagði mér ]>á,
að Mantegna kæmi bráðlega til borgarinnar. Eg bað íiann
um að sýna okkur þann héiður að kynna okkur fyrir
meislaranum milila og það væri sama, livenær þeir
kæmu —;-----■“
Tíu mínútum siðar gengir Andrea Orsini og Kamilla
Baglióne inn í viðhafnarsalinn, þar sem Pavía «g Mantegna
hiðu. Andrea kvaðst harrna, að lioiuini sltvldi ekki hafa
gefizt kostur á að kvnnast meistaranum fyrr. Mantegna,
sem var orðinn sjötiu og tveggja ára, þótt ekki væri hægt
að sjá það á lionum, svaraði kurteislegá, eins og vænta
mátti og kvað sér mikla ánægju að þvi og heiður að kvnn-
ast svo göfugum hjónum.
Andrea og Kamilla minntust á það við Pavia, er fundum
þeirra bar fyrst saman þremur áruin áður. „Það gleður
mig,“ sagði Pavía, „að þér skuluð ckki liafa sinnt aðvör-
unarorðum mínum, að því er mann þenna snerti og látið
stjórnast af eðlisávisun vðar. Það sannar einungis, að
hjartað er skynsamara en höfuðið.“
„Eg veit ekki, hversu satt það er,“ mælti Andrea. „Þér
höfðuð á réttu að standa, er þér aðvöruðuð konu mina.
En eg held samt, að lijarta hennar liafi líka haft.á réttu
að stánda. Hún verður að skera úr um ]>að.“
Kamilla virtist í vafa. „Frámtiðin ein getur skorið úr
um það. Eg er enn i vafa, svo að þér skuluð ekki mynda
yður neina skoðun...Munið þér annars eftir þvi, að
Andrea Orsini scldi mér málverk, sem tiann hafði tekið
herfangi i Forli og hél „Sigur dyggðarinnar“?“
„Eg man það, ein's og ]>að hefði gerzt í gær. Það var
nieistarave.rk.“
sammála
utanríkisstefnu Trumans.
Vandenberg aðvarar Rússa.
Arthur Vandenberg for-
maður utanríkismálanefndar
öidungadeildar Bandarílcja-
þings hefir varað Rússa við
því að misskilja sigur Tru-
mans í kosningunum.
Sagði Vandénberg að
skakkar forsendur gæfu á-
valll skakliar niðurstöður og
Rússar mættu vita það, að
47 milíjónir Bandaríkja-
manna hefðu greitt atkvæði
með tveggja flokka utanrík-
isslefnu stjórnarinnar. Að-
eins ein milljón manna liefði
verið lienni andvig eins og
kosningarnar liefðu leitt í
Ijós.
Lætur af störfum.
Vandenberg mun láta af
slörfum sem formaður utan-
rílvismálanefndar öldunga-
deildarinnar í janúar, en þá
tekur þingmaður demokrata
við því embætti. Vanden-
hérg" Iýs fi þvi v-fir a?T‘ ðemo-
krata og republikana hefði
eldci greint á um utanrílds-
stefnuna.
Sauðfé baðað
kláðaböðum á
Vestfjörðum.
lítrýmingarböðun gegn
kláða í sauðfé hefir verið
fvrirskipuð um Vestfirði í
haust, svo og á fjárskipta-
væðum þeim, sem fengið
hafa þaðan fé á þessu ári.
Með útrýmingarböðum cr
átl við að sauðféð sé baðað
„Og að þið tölduð báðir, að hinn mildi meistari, sem
hér er staddur hjá okkur, hefði gleymt að setja fangamark
sitt á það?“
„Já, og þáð var áreiðanlega rétt til getið,“ sagði Pavía.
„Eg vona, að málverk þetta sé á öruggum stað.“
j „Það liangir j litla salnum við liliðina á þessum,“ svar-
aði Kamilla og snéri sér að Manlegna. „Eg mun aldrei
skilaj það við mig, heiðraði herra. Eg tók það með mér
frá Fjallahorg. Munduð þér vilja lita á það og selja fanga-
niark yðár á það?“
Andrea, skipti litum. Hann sá hrekkjasvipinn á Ivam-
illu, en fékli ekki að gert. Það kæmi ekki til mála, að hann
færi að viðurkenna fölsun sína. Iíann yrði að leyfa henni
að skemmla sér.
Manlegna staulaðist inn i salinn við hliðina á. Hann
lvfti brúnum, er liann kom auga á málverkið. „Ha-humm !“
sagði hann. Andrea lil mikils hugarlétlis lvom undrunar-
svipur á andlit karlsins og siðan aðdáunar. Hann varð
lika örJítið flóttalegur. .... „Ekkert fangamark, Jia?“ ..
Hann skoðaði málverkið úr ýmsum áttum og ýinist nærri
eða fjorri. Aðdáunarsvipurinn á andliti lians fór vaxandi.
„Það er eftir yður, er þao ekki?“ spurði Kamilla.
I'reistingin náði tökum á karlinum. „Vitanlega, vðar
náð, vitanlega. Þetta er eitthverl bez.ta málverk mitt. Eg
var bara að reyna að koma því fvrir, hvenær eg hefði
málað það. Eg er farinn að ta]>a minri......“
„Fljótur, Seraf!“ livislaði Andrea að sveininum. „Fljót-
ur, náðu í pensil!“
Það var eitthvað við rödd Andreas, sem réð þvi, að
snáðinn flýtti sér meira en hans var vandi. Hann kom
aftur með pcnsil að vörmu spori.
,,.Tá,“ sagði Mantegna og reyndi nú ekki framar að verj-
ast freistingunni. „Eg liafði oft velt því fvrir mér, hvað
befði orðið af þessu málverki mínu. Það er einkennilegt,
að eg skuli liafa glevmt að setja fangamark mitt á svo
milvið lislaverk. Eg hefi líldega verið eittlivað annars
hugar Hann lók við penslinum, sem Andrea fékk
honum og selti fangamark sitt á myndina, meira að segja
heldur stærri stöfum cn venjulega. „Þarna, signori."
„Þér sjáið,“ mælti Lórenzó da Pavía sigri lirósandi.
„Þú sérð,“ sagði Andrea og draj) titflinga framan í
Kamillu.
Hún leit á hann og augu hennar Ijóm.uðu af fögnuði og
hrevkni. „Þ ú sérð!“
SÖGULOK.
tvívegis með stuttu ínillibili
í stað þess að baða það einu
sinni, svo sem venja er til
með almennum þrifaböðum.
Útrýmingarböðun er fram-
kvæmd í því augnamiði, að
uppræta fjárkláða þar sem
hann er fyrir hendi, en í
þessu tilfelTi er liún fvrst og
fremsl gerð í öryggisskyni til
þess að fjárkláði berist ekki
á fjárskiptasvæðin. I fyrra
urðu einhver brögð að þvi
að fjárkláði liefði borizl af
, Vestfjörðum og norður á
fjárskiptasvæðin í Þingeyjar-
sýslu. Og til þess að þetta
endurlaki sig ekki var fram-
angreind útrýmingarböðun
fyrirskipuð, sem nær jafnt tiL
alls sauðfjár á Vestfjörðum
og þeirra lamba, sem llutt
liafa verið í liausl á fjár-
skiptasvæðin.
Reyn d verða að þessu
sinni baðlyf, sem eru lítið
eða ekki þekkt hér á landi
til þessa, cn eru taTin örugg-
ari og betri en þau baðlyf,
sem almennl liafa verið not-
uð til þessa.
Hvað viltu vita?
Framh. af 5. siðu.
um er erfitt að svara. Kunn-
ungir menn telja sig að visu
eklci vita af neinum bctri ár-
angri eða bctra meti, en i þvi
sambandi ber ]>ess fyrst og
fremst að gela að aldurstak-
mark drengja er ekki alls-
staðar það sama, og í öðru
Tagi keppa drengir í sunuim
löndum með fullorðinna
kúlu, 7.257 gr. ]>ungri, í stað
drengjakúlu, sein er 5,5 kg:
c e SumufU, — TARZAN— 272
Ljúuið, réðist ú vut’iiitriausun niunn- Siðiin ,sneri þaf> sér uij ninnnl'jöld- .I^rje kajlaði. nú úr skýgarrjágrjiiu,:, . Nú.sneri ijúnið sér uð Juite, cr. meun
inn og (ij ai’,,, liajm með einp höggL um.ini, .seui tioríð.i á þetta úitasl.cgiiin. ,líarjð. úl ýjl-.vUino, þar er vkkur úhæjt. . irnirlhöfðu vaðið út i lækiiin.