Vísir - 24.06.1949, Qupperneq 7

Föstudaginn 24. jtiní 1949
V I S I R
!J[!IHINIIIi!i!!IUI!!l!IIISSIIIIIIl!l|}|lll!ll!llll!!!lllilllII!!i!!!lin|
§j (Zteaw*d Ítta^hall
1 HEBTOGA YÆTAJVE
III
64 I
III8ll!!!B!imiÍI!!l!llllliil!!ll!III!!lE!ll!l!ÍXlilli!lllll!l!l!HHfi
„Eg þakka þér fyrir það, sem þú sagðir. Beau, og eg
efast ekki um, að þú mælir af heiluni hug, en eg get ekki
gifst þér, hvorki þér eða neinum öðrum. Það er eitthvað
liérna fvrir innan, í brjósti mér —“
Hún lagði hönd sína á hjartastað, einfaldlega, næstum
1 arnslega sakleysislegu.
„Og það veldur mér hugarþyngslum, kviða, sorg, en
það er byrði, sem eg verð að bera ein, og get ekki lifað án.“
Denforth liorfði á hið fagra, fingerða andlit ltennar.
Ilann liorfði á konuna, sem fyrrum hafði oft livilt við
harm lians, Jxítt liann aldrei hefði átt hjarta heniiar.
„Þú elskar enn Thomas Lágonier?“
„Já, Beau.“
Það var þögn um sinn í herberginu. Denforth gekk út
að glugganum. Hann fór að téikna smámvndir á rúðuna,
en um leið mælti hann:
„Það liefir aldrci verið um mig sagt, að eg væri svikari
eða ódrengur, eg veit, að menn segja, að eg sé Iieiðarlegur
maður, og' þar fram eftir götunum. en þú kannast við
málsháttinn, að í ástum og styrjöld sé allt leyfilegt — en
livað um það, eitt verð eg, úr því sem komið cryað játa
fyrir J)ér. Eg get ekki látið J>að kvrrt liggja, af Jni að eg
elska J)ig.“
Denforth J)agnaði sem snöggvast og Percy liorfði á
hann án J)css að mæla orð af vörum.
„Eg' komst fljótt að J)ví, að ]>að var eitttivað milli ykk-
ar Ligoniers — og eg ásetti mér, að koma Jm til leiðar,
að þú glataðist mér ekki. Eg gal ekki án þín verið, saknaði
J>in. Það var eg, sem — með tilstvrk hinna — lokkaði
Ligonier í gildru, og við komum öllu svo fvrir, að hann
sviftisl úr linakknum. Ef liægt væri að fá J)ig til að trúa
því, að hann væri lygari og heigull, var leiðin greið. Þetta
var ekki heiðarlega né fallega gert. Eg fyrirverð mig fyrir
Jjað. Eg ögraði manninum á hvern þann liátt, sem eg gat.
Hann var til neyddur að berjast -— og J)að gerði hann. Og
sigraði. Hann sló mig til jarðar — og eg liafði til J)ess
unnið.“
Percy virtist ætla að ganga til hans.
„Nei, bíddu dálitið. Eg er ekki alveg búinn. Eg befði
rldrei sagt J)ér Jietta, ef J)ú liefðir fallist á að giftast mér
— eg játa það. Eg stenst engan samanl)urð við Ligonier —
fjandinn hirði hann. Og mi kveð eg þig, Percy. eg fer til
Parísar á morgun.“
Percy lilýddi kyrrlát á Iiann og þögul. Beau var J>agn-
aður, en orð lians hljómuðu enn fyrir eyrum hennar. Og
lienni fór að verða ljóst hversu grátt Tom liafði verið leik-
inn, en svo mikill liafði riddaraskapur lians verið og sjálfs-
virðing lians á svo báu stigi, að liann bafði látið kyrrt
liggja og ekkert gert lil J>ess að réttlæta sig. Ilann hafði
valið þann lcost lieldur en að svo liti út. sem vinir bertoga-
ynjunnar af Harford liefðu móðgað hana.
Hún reyndi að taka til máls, en gat engu orði upp kom-
ið, og J)ess vegna hljóp bún til Denfortlis og lagði hend-
urnar um hálsinn á lionum. Hanu fann hrennbeit tár
liennar á Idnnuin sínum.
£ (£, £uwcu$k&i
„Guð blessi ]>ig, Beau,“ fékk hún loks sagt.
,.Eg skal senda J>ér halta eftir nýjustu tizlui frá Rue de
BivoIi,“ sagði liann dálítið liranalega til }>ess að levna
klökkva sínum. „Og hvar i lielvítinu er húfan mín.“
Alma beið niðri i herbergi, þar sein alldimmt yar. Ilún
varð þéss’ var, að hiiin ungi aðalsmaður, — B'eau — sem
hún ekki vissi frekari deili á, var farinn.
„Hver var þessi Beau ?“
Hún bölvaði Tiger-.Tim i sand og ösku. Hann virti bana
ekki viðlits nú. Ef allt hefði verið með feldu Jieirra milli
befði liún getað spurt hann.
„Montford getur sagt mér hver hann er,“ hugsaði hún.
Þegar Alma kom inn sat hertogaynjan við skrifborð
sitt og var svo önnuin kafin við skriftirnar, að bún leit
elcki upp. Alma fór að tína saman bolla og glös. En livað
hafði komið fyrir Hennar náð? Hún ljómaði blátt áfram
al' bamingju. Hvernig stóð á Jiessari breytingu? Hvað
hafði ]>essi Beau sagt lienni?
Percy skrifaði á skrautlega örk, prýdda skjaldarmerki
ættar liennar. Og fjaðrapenninn fór æ hraðara, þvi neðar
sem dró, en bréfi var á Jiessa leið:
Elsku Tom!
Nú veit eg allt. Denforth er búinn að játa fvrir
mig liversu skammarlega þeir koinu fram við J>ig.
Og eg veit liversu riddaralega ]>ú verndaðir mig með
J>ögn þinni. Og ef nú ennþá, lijartans ástin mín, enn
lifir einhver neisti Jiinnar gömlu ástar i brjósti ])inu,
J)á komdu til mín, og við skulum ræða um Jietta allt,
og hvernig við bezt getum hætt úr öllu, hvernig eg
gel bætt fyrir ]>að, sem mér varð á, vegna Jæss að eg
vissi ekki bið sanna. Þú svaraðir engu fyrsta bréfi
mínu og það var réttmætt. Þú vildir ekki taka á móti
])ér, hvorki i skrifstofunum eða í Lincoln’s Inn Fiekls
— né heldur sama kvöldið um miðnæturbil á lieim-
ili J)inu. Mér var hegnt. Þá var bara um að ræða
hjarta og stolt konu, en nú er frami ]>inn og framtið,
blað J>itt í veði — allt, sem eg af hefnigirni vildi eyði-
leggja. Komdu til mín án tafar. Eg elska J)ig.
Percv.
Augu Percy voru vot af tárum, Jægar hún braut saman
örkina og lakkaði bréfið með grænu lakki, eins og liún
var vön að gera. Og J)rýsti þar næst á innsigli Harford-
æltarinnar.
Þernan var að sópa fyrir framan arininn J)egar Percy
kallaði til liennar.
„Getið þér kallað á J)jón minn, Alma. Ilann á að fara
með bréf fyrir mig.“
„Já, yðar náð,“ sagði Alma, gelck til liennar og bjóst til
að taka við bréfinu.
„Nei,“ sagði hertogaynjan, „eg ætla að afhenda honuni
]>að sjálf. Látið hann koma hingað inn.“
Alma var sárgröm yfir því, að henni hafði ekki tekizt
að komast vfir bréf-ið. Hún hraðaði sér nú á fund Tiger-
áiins og hugðist mundu reyna að blíðka liann. Hann bafði
tekið upp á }>vi á kvöklum að sitja við eklana og eta steikt-
ar kastanju-hnetur og rabba við blaðsöludrengina og
prentarana.
Það var hætt að rigna fyrir nokkru og var nú farið að
Icólna í lofti og vottaðj fvrir snjókomu. Snjóflyksurnar
litu lit sem glitrandi fiðrildi vfir eldunum. Þarna sat Tiger-
Jim með liendur í vösum og lyfti til skiptis litlu fótunum
sinum, sein liktúst kattarlöp])um, að eldinum, ]>ví að bon-
um var kalt á fótum. Þrir piltar voru að afhýða epli, stungu
J>eim á greinar, og steiktu þau vfír eldinum.
Alma rak linefann í bak Tiger-Jim og mælti hranalega:

Báðuneytinu hefir borizt
svofellt símskeyti frá sendi-
lierra íslands í Washington:
„Islendingar, samankomnir á
beimili sendilierra, senda ís-
lenzku J)jóðinni kveðjur og
innilegar árnaðaróslcir í til-
efni fimm ára afmælis lýð-
veldisins.“ (Fréttatilk. frá
forsætisráðuneytinu.)
Blöndunaíkranar
Miús-borð og á vegg.
Handlaugakranar.
Botnventlar
í baðker og handlaugar
Vela- og raftækjaverzlunin
Tryggvág. 23. Sími 81279.
KáUPHÖLLIN
er miðstöð verðbréfavið-
skiptanna. — Sími 1710.
H ABNET
hvít og rauð sportnet.
VERZL.
Verzl. Blanda
Bergstaðastrœti 15
Simí 4931
TARZAIM
m
Þefe'ar Molat stökk niður réðist einn
frummanna dr. Zee gegn honum með
kylfu í liendinni, cn apinn var hpn-
um snöggari og beygði sig.
Molat var fljótur að sjá a'ð þarna
var enginn vinur á ferð og sýndi nú
rándýr skógarins eru viðbragðsfljót.
IJann stökk þegar á l'rummanninn
og tókst nú bardagi, seni ekki álti sinn
lika. Þó leið ekki á löngu að Molat
hafði frunnnanninn.
Kylfan í höndum lians brotnaði við
fyrstu átökin. Molat var ófrýnn á svip-
inn, cn ákveðinn var hann a'ð látá sinii
lilút ekki fyrir fruvnnianninuni.