Vísir - 26.10.1949, Blaðsíða 7

Miðvikudaginn 26. októbcr 1949
VISIR
7
5
a * ■» : ■ ■■'• v '>•. *, k\v, iwfei
•■ > - \ h v ’ t> ,

ÖRLAGADÍSIIM
Eftir C. B. KELLAIMD
lijá honum, alvarlegur í bragði og áhvggjufullur? en hann
var að hugsa uin háleitara efni en eldspúandi byssukjafta
og vopnaburð.
„Alltaf eru mennirnir,“ mælti liann, „að leila að nýjuin,
andstj-ggilcgum aðferðum til að drepa hver annan. Hvar
er sá maður til, sem léitar að nýjum leiðum til að gera
manninn betri eða auka vizku lians eða færa hann nær
Guði? Heiinúrinn er i nauðuni staddur. Ekkert fær stað-
izt Tyrki og þeir sækja nú til Vinarborgar. Kristnir merni
herjast innbyrðis, þegar þeir ætlu að sameinast i liarátt-
unni gegn heiðingjum.“
„Páfinn hlýtur að sjá öllu borgið,“ sagði liúsbóndi ininn
beizklega.
„Þú mátt ekki bæða páfa eða kirkju, bróðir. Kirkjan
er byggð á bjargi og niun standa að eilifu, en bjargið er
kenningar Hans, sem fyrirskipaði frið á jörðu. Kirkjan
er sjúk, Giovanni, sársjúk af valdagræðgi. Þeim, sem
henni stjórna, hefir gleymzt að i'ili.i hennar er ekki af Jiess-
um heimi, ekki fólgið í löndum, borgum, fursladæmum
eða herjum, lieldur hjarta inannkindarinnar. í öllum
lönduin eru til óbreyttir prestar og nxunkar, sem halda
loganum lifantli og draga fram lifið i fátækt og dyggðugu
líferni. Þar, bróðir, er leiðtogana að fiima, neðst en ekki
efst. Gallinn er ekki fólginn i kirkjunni, heldur þeim, sem
náð hafa i sinar hendur liinu ytra valtU hennar.“
Þelta voru alltof háfléýgar umræður fyrir gáfnafar mitt
og eg er Iiræddur um, að húsbóndi minn hafi orðið þreytt-
ui af ininum völdum, þvi að kardínálinn liafði litið á mig,
eins og hann viltli vara mig við einliverju.
„Hvað skipar þú mér og sveitum þinum að gera nú?“
spurði eg.
„Eiginkona mín befir hraðað sér til Rómaborgar, til
þess að tala in<Ui minu,“ mælti hann, „enda mun ekki af
veita. Eg mun fara til heilsulindanna i Abana, þegar eg
verð ferðafær. Eg mæli svo fyrir við þig, Pietro, að þú
farir rakleiðis til Trebbio og bíðir þar konu mhmar og
sonar. Gættu þeirra vel, þegar þar að kemur.“
XIX. KAFLI.
Við Kristofer vorum um kyrrt um nóttina og lnildumst,
en morguninn eftir kvöddum við liúsbónda mhm daprir
í bragði og byrjuðum hina löngu ferð til Trebbio. Við
riðum döguni saman i suðvesturátt, fórum um nærri
mannlausar og dapurlegar sveitir, því að drepsótt hafði
geisað i landinu og styrjaldir hafa ævinlega i för með sér
bungur og skort smælingjanna, þvi að á endanum fá þeir
að borga brúsann. ítalia sldptist í ótal smáríki, gránili
herjaði á granna, allt var i mesta ólestri og fyrir bragðið
þráði cg England, þar sém við leitumst við að hafa betri
reglu á málunum.
Ivristofer var i hezta skapi og söng hástöfum klúrar
vísur, en eg hafði enga ánægju af ferðinni. Hjarta mitt
var fullt af ótta og vonleysi, af því að því meira sem eg
hugleiddi málin, því vondaufari varð eg um að Betsy væri
lifandi.
Við vorum enn dagjeiö "frá Trebbio bg fjöíí á aíla vegu. ?
Lirfhádfegið, fim^úhi Við ilmin n af koniandi vori pg'Kristo- <
fer brýndi ráústina i gleði sihni. Konmin við þá að vegá-
mótum og lá önnur gataii til hægri én liin til vinstri. Með-
an við^vórúm að ræða, hvorn stiginn við ættum að fara,
stökk tigulegur hjörtur út úr skógarþyklviiinu og geystist
framhjá okkur með risastökkuni. Geltandi hundar veittu
honum eftirför og á eftir J>eim kom hópur veiðimaima.
Þá tók Kristofer ákvörðun sína, án þcss að bcra liana und-
ir inig og reið á eftir þeim, veginn til liægi i. Mér var alveg
sama, hvaða leið eg færi, svo að eg sló i og elti hann.
Eg hefi ofl fengið sannanir fyrir þvi, að smáatvik geta
ráðið furðánlega miklu um ævi manna. Það sannaðist einn-
ig i þetta sinn, þvi að með þvi að fara leiðina til hægri
mun líf mitt hafa orðið allt annað en ef við hefðum beygt
til vinstri.
Við höfðum ekki riðið lengi, þegar breiður dalur opn-
aðist fyrir oltkur milli klettaveggja og virtist liann eim
grænni og grösugri en nokkur dalur, sem eg liaf ði augum
litið. Við sáum lijörtinn hlaupa sem fyn* og lieyrðum
eimiig hundgána og hróp veiðimannanna. Svo datt skyndi-
lega allt i dúnalogn, veiðimennirnir riðu fram á hundana,
slöðvuðu þá og settu á þá bönd. Hjörturinn ldjóp enn
nokkurn spöl, nam þá staðar-og tók að híta, eins og hund-
ar og veiðimenn væni i margra míhia fjarlægð. Hund-
arnir reyndu að slita sig lausa og yeiðimennirnir horfðu
löngunaraugum á eftir hirtinum. En þeir brcyfðu sig ekki
úr sporuin til að elta hann lengra.
Þá veitti eg þvi eftirtekt, að rélt hjá mér hafði litlum,
livítum krossi verið stungið i grassvörðinn, öðrum skanmit
frá og síðan þeim þriðja. Er eg athugaði þetta nánar sá
eg, að til beggja handa var óslitin röð lítilla krossa, sem
virtust eiga að tákna einhverskonar landamcrki. Hvorki
veiðimenn né hundar fóru yfir landainerki þessi.
Eg skildi ekkert í þcssu, svo að eg reið til hins unga
aðalsniann, sem virtist fyrirliði veiðimannanna og ávarp-
aði haim kurteislega.
„Veiðimaður góður,“ tók eg til ináls, „livað tákna þessir
krossar? Og af hverju er hjörturinn hvergi hræddur, þeg-
ar hann er kominn inn fyrir þá?“
Hann leit á mig og lygndi afliir auguiium, er liann sá
einkenni mín, en svaraði mér siðan sæmilega kurteislega.
„Handan krossanna,“ sagði hann, „er griðland — bæði
manna og dýra.“
„Eg kein þó ekki auga á neina varðmenn til að gæta
l>ess.“
„Til eru varðmenn, sem mannlegt auga fær ei séð,‘“
svaraði hann.
„Þetta hlýtur þá að vera landarcign mjög voldugs
manns,“ sagði eg.
„Handan þessarrar krossaraðar,“ mælti hann, „er hvorki
til sverð né spjót né liermaður lil að bera slík vopn. En
eg vildi heldur synda fljót, fullt af grimmum krókódílum
en fara yfir jiessa markalinu mcð það i huga að gera ein-
hverjum mein.“
„Þetta er furðulegt,“ mælti eg forviða. „Hvað óltast þú?“
„Það er hægt að vinna manni meira og varanlegra tjón
cn mcð því að særa liann með sverðslagi,“ sagði maðurinn.
Að svo niællu snéri þann sér að förúnautum sinum og
jieir riðu siðan á brott þegjandi. Við Ivristofer horfðum
á eftir þeim og litum síðan livor á annan, en okkur stökk
ekki bros, því að heldur var lotningarsvipur á andlitum
okkar.
„Hvað er Jjetta eiginlega?“ spurði hann. „Erum við
komnir að ríki einhvers galdrakarls?“
„Við erum á leyndardómsfullum stað,“ sagði eg, alvar-
legur i bragði, „og eg held ekki lengra, fyrr en eg hefi
fræðzt eitthvað um þetta.“ -
flpi oo paidus4ýi
beijast í dýia-
garði.
í tvær stundir börðust
gorillaapi og pardusdýr í
dýragarði einum í Spokane í
Washingtonfylki, án þess að
nokkur tök væri á að skilja
villidýrin.
Pardusdýrinu liafði tekizt-
að brjólast i gegnum vegg, er
var á milli búranna. Gæzlu-
menn og um 500 áhorfendur
horfðu á bardagann án þcss
að gcta nokkuð aðgert. Ljón,
sem var í búri rétt hjá, gerði
einnig itrekaðar tilraunir til
þess að brjótast út. Skotið var
púðurskotum á dýrin og dælt
á þau vatni, cn ekkert dugði.
Bardaganum lauk með þvi að
pardusdjTÍð sLeit annan hand-
legginn af apanum og var þá
apinn skotiim en pardusdýrið
svæft með kloroformi, sem
helt var i tuskur og stungið
inn i búrið með langri stöng.
Vishinsky vill af-
skiptí af dómsmálunt
Grikkja.
Stjórnmálanefnd Samein-
uðu þjóðanna ræddi í gær
Grikklandsmál og lagði
Vishinsky fulltrúi Rússa til,
að nefndin krefðist þess af
Grikkji m, að 8 menn, sem
dæmdir væru til dauða £
Grikklandi skyldu náðaðir.
Fulltrúi Grikkja skýrði frá
þvi að allir þessir menn liefðu
verið dæmdir af lilutlausum
dómstóli og hefði sekt þeirra
sannast, en þeir voru dæmdir
fyrir landráð. Aðrir lulltrúar
s tj órnmálanef ndarmnar
töldu haiia ekki getað skipað
sjálfa sig sem gerðardóm í
slíkum málum.
Viðgerðir
á rafmagnstækjum og
Breytingar
og lagfæringar á raflögn-
um.
VKLA- og
RAFTÆKJAVERZLUNIN
Trvggvag. 23. Sími 81279.
SuwcuykA: — TARZAN ™
Nú glotti Manzen illilega, er Jane var Hann fór sér áð engu óðslega,'heldur En þ'á'kvað viS bardágaöskur Tarz- Tarzan lét sig falla þráðbeint niSurj
i skotfæri. miSaSi vandlega. ans uppi yfir hbnum. á viS.