Vísir - 21.12.1949, Blaðsíða 1

39. ágr.
Miðvikudaginn 21. de embcr 1919
283. tbl. A.
M*átt þri MfdiÆtejti iilts é
skálunum 4>Hse s*>r
f*kki -r**i h&imu- þtsri
t*hki uö t-t*rtt þt*ss stik.
Bob var þegjandalegur eða inilli fimni og seviján ára
.það- fannsi kennurum hans. al<lui-s. litifa ekki fuila heyrn.
lianh viriisi aldrei taka e.ftir St'u þeir ialdir mefi sctn veríSa
þegar kennarinn spurði út í fyrir beyrnamissi stSarf
lÁkkinn einbverra spurninga. kenist ialan upp i 3 midi.
j fyrir heyrnardaufa og sér-
| fræðingar siuuduðu hanu.
Hann fékk heyrnartæki og
var k'-cnnt að nola |>að. ilon-
um var einnig-kennt að s-kilia
org eftir varah reyí'ingum.
Fíesíum setu uota • heyrnar-
tæki. fLnnst auðveldara að
iieyra. ei' Jkíi' sjá varahreyf*
ingar þess sem talar. í>að tek-
<f>g ef kennarinn spurði liann
sérslaklega, varð hann niSiu-
lúlur o.g svaraði heimskulega.
i l>ag nokkurn spurði kenn*
arinn Iiaim t. d. hvar Góðrar-
vionarliöfði væri. „HvaSa
kaka er þaS?“ sagði drengur-
inn. Allir hlögu, nema kenn-
arinn sein sagði að Bob væri
ósvífinn og lét liann sitja
eftir.
ÞáS gerði ekki svo mikið
til þó hann gæti ekki leikið
sér með hörnunum í það
skiptið, en- þetta var geðugur
drengur, fálátur og bneigður
fyrir dagdrauma eða fyrir að
leika sér einn.
Eoreldrar hans létu liann
sjálfráðan. Milli fimm og
tíu ára aldurs, hafði hann
verið kvcfsækinn og gjarn á
að fá hálsbólgu og hafði
Ivisvar fengið eyrnabólgu og
þá gengiS gröftur út úr eyr-
lim lians.
. Sannleikurinn kom fyrst í
Ijós þegar fjölskvldan flutti
til annarrar borgar og Bob,
sem þá var orSinn 14 ára
gamall og langt á eftir jafn-
öldrum sinum, var sendur i
nýjaii skóla. Þá var lieyrn
Iians fyrst athuguð vandléga.
„Sonui' yðar heyrir illa,“
sagði skólahj úkrunarkonan
við móður Bóbs. „Hann hefir
misst 25—30% af hevrninni
á því evranu sem betra er“.
Augljós einkenni.
Engum hafði dottið i hug
að vandamálið livað Bob
snertir væri að kenna lieyrn-
ardcyfu bans. Ilvorki for-
eldrar hans né kennarar
liöfðu veitt athygli ýmsum
augljósum einkennum, svo
sem eftirteklarleyi, fram-
Imrðarvillum í tali eða lestri,
svörum út í lrött er hann var
spurður einhvers, dagdraum-
mn, óhlýðni. sérkennilegum
málrómi, né þvi að hann
forðaðist önnur börn. Jafn-
v,el fjölskyldulæknirinn hafði
látið undir höfuð Ieggjast að
rannsaka evru drengsins eft-
ir Iiver veikindi lians.
Þvi miður er saga Bobs
a11 tof algeng. H,eilh|tigðisyfir-
völd Bandaríkjanna teja að
l1/- milljónujtnerískra harixa, í
ur fjórar (il átta vikur að
læra varalestur.
Þegar lioh útskrifaðisl af
læk n i ngas f of n u n i n ni. f a n n s t
foreldrum hans breylingin á
Honum ganga krafíaverki
næst. Hann „lifnaðl állt í oinu
\ið“, eins og þau komust að
(>rði, Aliir kennarar hafa orð
á'þeirri breytingu sem verður
á hpmuin yið. að' heyrnar-
íjeyfa þeirra er ha tt á réfian
liátt.
En hugsum okkur aLlar
Kú'r mitliónir harúa sem iapa
heyrn að me’ra eða minna
leyti. Því miður hefir fjöldi
[H-irra ekkert tækifæij lil
, hata neina foreldrar, kenn-
a-rar dg keknai' þierra taki
höndum saman við sérfrteð-
insæ
; Sérhver -skoli ætti að lála
mnnsaka lieyrn livers barns
nákyæmlega einxi sinni á ári.
fr’nutm. á 7. stðu.
Það er að mörgn levti crf-
iðai’a að Iifa fyrir þau börn
sem hafa litla eða talsverða
lieyrn. heldur en fyrir Jiessi
18 þús. börn sem eru alheyrn-
arlaus. l>au siðarnefndu
ganga í sérskóla og læra að
komast af heyrnarlaus.
Hin aftur á móti, sem hafa
meira eða minna bilaða
heyrn, ganga i venjulega
skóla með börnum, sem hafa
fidla heyrii: Fyrir þau vevður
sambandið við skólasistkyni
sín ekki óhliðstætt því að
tala í síma þegar mjög vont
samhand er. Það þarf engan
að undra þó þau verði í ó-
samræmi við umhverfi sitt.
Hinn sorglegi sannleikur i
þessu niáli er, að mörgum
—- sumir telja 50 til 00 af
hundraði — jxessai'a heyrnar-
deyfingja hefði mátt hjálpa
að fullu, ef kvilli jjeirra liefði
uppgötvazt í tima. Dr. Gor-
don D. Hoplc prófessor i
háls-, néf- og eyrnasjúkdóm-
um, segir að til þessa liöfuni
við verið of hirðulausjr hvað
snertir þessa tegund sjúk-
dóma.
Orsakir heyrnardeyfu.
Það er einkum kvilli, sem
sfundum er afleiðing venju-
legs kvefs, kallaður mið-
eyrnahólga (otilis media).
Miðeyrað er rúm það seni
tekur vig bak við hljöð-
himnuna. „Hvcrskonar
eyi'naverkir eru inöguleg or-
sök lieyrnardeyfu,“ segir dr.
Hoplé. AJvarlegri sjúkdómar
geta valdið hcyrnardeyfu,
svo senx: mislingar. hetlu-
sótt, bóla í kjálkaholuin,
nxöndlum, tannkýli og margt
fleira.
Ráðið til varnar, er ftVIgið
i þvi að rannsaka eyrii harn-
anna eftir Iivern sjúkdóni ug
gera að ]>vi sem að er og gert
verður við. En það er þvi
miður ekki alltaf hægt þegar
skaðinn er skeður, eins og t.
d. í Bobs tilfelli, sem var
i
orðinn 14 ára og húinn að ,
ganga með heyrnardeyfu i,
mörg ár. Eigi að síður varj
Jiægaaðhjálpa.honum. Skól- |
inn ,sem hann fór nú i var í J
samhand , við lækningastöð I
Xý ffullialley
myndabók

handtt góðutn vini.